Aj некој убав збор... не од мене.. од Петре М. Андреевски
Можев да ти бидам широко пладне,
искра што прска од Кумовата слама,
запален темјан, темна темјанушка,
дршка на огнот, на неговата иднина;
можев да ти бидам неизодлив припек,
преживање на ниска омарнина;
знаме што никој не го испушта;
можев да ти бидам, мој железен крају,
руда под длабока рудина.
Можев да ти бидам снежна шлаканица,
загубена потковица од одминат дожд,
стреа во цутење, излеано зеленило;
можев да ти бидам празнично шамивче,
летна бура што напаѓа од зад тебе,
ракатка пченица што трепери в рака;
можев да ти бидам, мој железен крају
усвитено железе легнато на наковална.
Можев да ти бидам одградена градина,
град што паѓа, врзан опакураце
дење заборавена од мачни разденувања;
можев да ти бидам лажица блага вода,
искачен чад од очите на ќумурџијата,
топило конопно или челична топилница;
можев да ти бидам, мој железен крају
крајче од кравајче во сиромашни раце.
Можев да ти бидам отворена корица,
компас за твоите загубени векови,
јато што ти го затскрива пејзажот,
можев да ти бидам твоја подбишега,
осветничка секира, со слушана несреќа,
сенка што не го напушта патникот,
можев да ти бидам, мој железен крају,
прв твој делник, твој понеделник.
Можев да ти бидам вечерашен поглед,
невдишен воздух, наглува година,
вар и јаглен што се гаснат оддалеку;
можев да ти бидам урнато гнездо,
потпишано утро, потплашена пролет,
испуштен ветер од планина, од кочина,
скината бразда, изгребана месечина;
можев да ти бидам, мој железен крају,
свирнато свирче, штрекната ножица.
Можев да ти бидам замрзната валавица
прошетка низ детско плачење,
угасната ѕвезда над обрана нива,
можев да ти бидам месечна вежба
на тапанот што ги собира скараните села,
кренато оружје, вработено орудие;
можев да ти бидам, мој железен крају,
здраво-живо во ведра недела.
Можев да ти бидам твое востание,
брсјачки инает, кошница рассрдено улиште,
копче што се зашива на даровна кошула
купенден на коњот за јавање, за спрегање,
кандило што ти свети дури вечераш,
дури калапиш тутун, дури си постилаш;
можев да ти бидам, мој железен крају,
чкрапнато сонце никаде што не заоѓа.
Можев да ти бидам водна терезија,
колар и скршено колце на одење,
написмено од позната насмевка;
можев да ти бидам позајмен оган
леска над Лесково, смил за Смилево,
цер и базер пред Церово и Базерник,
бреза сред Брезово, боен вик зад Боишта;
можев да ти бидам, мој железен крају,
и сложен пат за Слојштица.
Можев да ти бидам се и сешто,
но еве што стана со тебе, со мене;
ни да ме прозиваш, стоејќи ми наблиску,
а јас да те сакам и фалам оддалеку.