Не се плашам од смртта, таа не постои. Смртта треба да се слави зашто тогаш завршува едно поглавје од процесот на искуство и се отфрла носачот (физичкото тело). Тоа е нешто како крај на школска година, некои ќе бидат одлични, некои одвај ќе се извлечат со преодни оцени а ќе има и такви кои ќе ја повторат таа "школска година". Процесот продолжува се додека индивидуата "не дипломира", со вакво или онакво тело, на оваа или онаа планета, во овој или оној дензитет.
Дијалог
Во стомакот на трудна жена се два ембриони. Првиот го прашува вториот:
- Дали веруваш во живот после раѓањето?
- Секако. Нешто мора да постои после раѓањето. Можеби токму тоа што сме овде значи дека се припремаме за тоа што доаѓа после.
- Глупости, не постои никаков живот после раѓањето. Како воопшто би можело тоа да изгледа?
- Не знам точно, но таму сигурно ќе има повеќе светлина отколку тука. Можеби ќе одиме и ќе јадиме со уста.
- Какви бесмислици се тоа! Не може да се оди ниту пак да се јаде со уста, тоа е сосема смешно. Нас не храни папочната врфца. Ќе ти кажам и нешто друго: Живот после раѓањето е невозможен, папочната врфца дури и сега е премногу кратка.
- Ма не, нешто сигурно постои. Веројатно се ќе биде малку поинаку од она на што сме навикнале овде.
- Но од таму сеуште никој не се вратил. Просто со раѓањето животот се завршува. Инаку животот не е ништо друго освен долго страдање во темнината.
- Па сега јас незнам како тоа ќе изгледа после породувањето, но сигурно ќе ја видиме мама и таа ќе се грижи за нас.
- Мама!? Ти веруваш во мајка? А каде според тебе би требало таа да се наоѓа?
- Па насекаде околу нас. Во неа и благодарение на неа ние живееме. Без неа и ние не би постоеле.
- Јас не верувам во тоа. Никаква мајка никогаш не сум видел, па со самото тоа е јасно дека таа не постои.
- Но понекогаш кога е тивко, можеш да ја чуеш како пее, или можеш да почувствуваш како го милува нашиот свет. Знаеш, јас навистина верувам дека вистинскиот живот не чека дури тогаш!
