Чудно е како постојано ми се провлекуваш низ животов. А мислев дека готово ,те заборавив. Проклет да си.
Моментално посакувам да си заминеш,не оти и вака те гледам често,но барем ќе знам дека си стотици километри оддалечен од мене. Или тогаш полошо ќе биде,веројатно да.
Мразам што ти го слушам гласот во главава постојано,а тој глас ми го спаси животот. Проклет да е.
Морам да се помирам со тоа дека нема никогаш да бидеме заедно.
Утре ќе ја видам,да,и ќе морам да се правам фина и дека ми е мило што сум ја запознала. Во какви лавиринти се впуштам оф...
Не замерувај ако не бидам доволно фина со неа. Не можам,бидејќи сеуште те сакам,и така ќе биде сигурно подолго време. Она со заборавањето беше само забодување ножеви во здраво месо.