Зарем јас?Зарем јас што се пикнав во стаклено ѕвоно за да се заштитам од стрелите на љубовта?Зарем јас...се заљубувам?!?!Не е фер!
Кога те запознав...се почувствувам како да сум до ангел.Ти си извор на добрина.Дури и ако ја раздаваш за без пари пак ќе бидеш полн со неа!
На почетокот,се плашев.Мислев дека си уште едно од оние суштества кои само правеа да се затврам во веце и да плачам.Ххаа,но не си!Полош си и од нив,заради тебе седам будна во ноќта...ми го промени мирниот живот.Замисли,како некој цвет да расте и се развива мирно и спокојно,греен од сонцето...и тогаш доаѓа дождот и го размрдува,го милува но и повредува,ги чисти од него лошотиите и му дава вода потребна за живот.Епа...ти си мојот дожд:smir:Уф,исто како да го оставам срцето обесено на конец врз котел исполнет со жешка вода.Немој да го кинеш конецот..те молам...Знам дека ќе го прочиташ постов...сакам да ти посветам неколку стихови:
ПС:Драго суштество...би ги дала сите пари кои ги имам заработено на спортска само за да те видам..
Абе не е ова љубов,вистинска љубов можеш да почувствуваш дури на 18,20 год...ама има нешто