Зошто ти дозволив? Зошто ти дозволив да влезеш во мојот живот толку брзо, толку неочекувано?
Сега сфаќаш дека не те заслужувам? Сфаќаш ли дека нема да имам храброст ни да те погледнам во очи и да ти кажам дека е готово?
Прости ми што толку те одбегнував, што не ти дозволив да знаеш што се случува со мене. Прости ми, што сакајќи да се заштитам себе, те повредив тебе.
Еднаш ти кажав дека ги повредувам сите кои ме сакаат и кои ги сакам.
Зошто тогаш не ме сфати сериозно?
Зошто не избега од мене, оставајќи ме сама?
Наместо, ти несвесно ме охрабруваше, додека јас, полека но сигурно, тонев,
претворајќи се во мало, страшно чудовиште, кое руши се` околу себе. Чудовиште, од кое се плашев долго време.
Сега знаеш дека не сум толку добра личност?
Ти благодарам што ме трпеше. Сега ми е јасно дека нема никогаш да бидам среќна. Не знам да бидам среќна. Кога не можев покрај тебе, нема да можам покрај никој. Не го барај тоа од мене.
Немам веќе што да кажам, се` повеќе би било веќе чуено, веќе прочитано.
Sincerely, Leah.