...
Ќе ја зборувам најголемата вистина. И за мене ќе беше далеку полесно кога срцето би ми престанало во моментот кога престанав да те сакам. Бог ми е сведок дека тоа беше единствената опција која не ја добив, додека ми беше наметнат изборот на неколку тешки месеци мачење додека залудно се обидував да ти објаснам дека “нашето” не е она кое после половина столетие сеуште би ни давало сила да се држиме за раце и да легнуваме со неизмерната желба првиот сончев зрак да ни ја донесе видливоста на ликот на другиот.
Верувам дека ни во најтрагичната приказна за себе не би сакал да се разбудиш покрај личност која не е сигурна дека првото нешто што сака да го види се твоите сонливи очи. Потајно сакаш да се разјадувам со своите пасивни гестови кои треба да ми укажат колку многу губам. Знам прекрасно мое. Ако ти е за утеха, по тебе го пуштам целиот мој свет, со тебе го губам цело мое спознание и по тебе јас нема да сум јас, туку некоја избледена и замачкана слика на себе, и ова е мојата најтешка одлука ама цврсто застанувам зад неа. Колни ме и пцуј ме, мрази го секој дел од мене онолку колку што си го обожавал, нема нешто што може многу да го промени фактот дека те тргам понастрана од знаците на мојот пат само за помалку да патиш. Јас би вака до бесконечност.
Наречи го бегање од вината, и ти и јас денес знаеме дека ниедно твое чувство на тага, болка, носталгија, патолошка приврзаност или навика кон мене не ја надминува силата и искреноста на мојата желба да те заштитам и да те поштедам од сиромаштијата на моите емоции. И пак ќе го отфрлам простото ословување на толкави чувства како навика. На пати болни до неконтролиран трепет, другпат изнудувајќи вресок од неподносителност, наредниот пат почисти од ликот на светец. Никогаш апатични во исходот и тука беше целото блаженство. Уште милион живот после овој, јас сигурно нема да утврдам толкава човечка посветеност. Засташувачки подано. Понекогаш дури и се обидував да ти ја утврдам природата. Ти го знаев името, домот, потеклото, многу работи претпоставував за тебе од твојот хороскопски знак, а многу учев и само гледајќи те во очите. Ти си редок примерок посебно мое. Онаков каков што на крајот, по сите изгледи и како и со сите работи кои ги имаме во изобилство, мене само ме презасити.
Не би да ставам на вагата кој колку вложил и кој колку добил зошто наспроти сите заблуди за љубовната симетрија, голата вистина е дека едната страна посекако ќе натежне. Знам само дека последнава година прасенцето го полневме само со ситните парички од кусурот за леб, а банкнотите ги снема некаде помеѓу мојата неподнослива борба да си ја зачувам слободата и да им се вратам на старите запоставености и твојата слепа предаденост на митот за иднината со мене доследно газејќи ја својата гордост.
Имавме прекрасна приказна бебе. Бог знае со колкава грутка во грлото повторувам “имавме”. Не оспорувам дека не сакам ни сама да поверувам во истото. Ама се дури мислам на таа приказна како збир на настани кои по одредена шема се повторуваат секој ден, не го посакувам утрето во кое ќе се затекнам себеси идеализирајќи за навиките, а не за љубовта. Им ветив на сите што ми ја вдахнуваа храброста за соочување со емотивното бледило дека ќе те поштедам од сите банални клишеа кои колку и слатко да звучат, болат повеќе од најтешката лага. Не можам да ги избегнам во мојот наjискрен пост на темава. Никогаш не би го замислила животов без твојот траг во него. Дај Боже ова да не беше крај туку преод кон повисокото ниво од играта. Наречи ме кукавица што уште пред да ја преминам стартната линија јас ја подигнав рачната кочница. Избрав да не го возам ова ниво. А сепак, не исклучувам дека плановите ќе ми наложат повторно да се впуштам во трката, но тогаш кога ќе можам да си дозволам стабилност во емоциите. Сега не е тоа време.
Се сеќавам дека побара од мене да размислам како колкав дел од мојот живот би те насликала во мојата приказна. По природа на нештата избегнувам да говорам за работи кои ме допираат видливо за сите отстрана. НАЈГОЛЕМ. Ќе ме повреди секој твој нареден сомнеж за истото. Иако ти продолжуваш да мислиш дека кога и двајцата би пишувале роман за другиот, јас би дишела од секој твој напишан збор, а ти кај мене би бил само лик од фуснотите. НИКОГАШ. Зар би се мачела олку во спротивно?
Ти мило знаеш дека јас не сакам да размислувам за долгорочно протегање на било какви емоции, туку сакам да уживам во нив и да ги засилувам со секој изминат миг согласно своите сили. Неам многу слики пред очите за тоа каде сум во иднината, освен можеби онаа во која јас, Лана, збрчкана и закржлавена жена на неколку чекори пред збогување со овој свет и со скоро ниедно здраво сетило, сеуште имам јако срце за да им ја раскажам на моите внуци приказната за можеби најголемата грешка во мојот живот што ја правам оставајќи те.
Не забранувај ми и натаму да те викам мое мило, мое сонце, не брани ми го чувството да те заштитам. Не жалам ниту за еден миг во кој, иако ти беше тој од кој сиве изминати години ја барав снагата и потпората, на крајот секогаш завршувавме накрепени на мојот грб. А сега те преколнувам да ме сфатиш, не мора онолку лесно колку што јас ги прифаќав твоите малечки излети се додека не почна да ме сфаќаш сериозно. Сфати ме како личност која уживаше во секој миг растејќи покрај тебе и иако не пропушти ниту една од битните лекции се подизгуби себеси во заборавот на себепосветувањето. Сфати се себеси како личност која е она што е заради себе, а не заради мене бебе, колку и посветено да звучи.
Ќе ти кажам збогум. Не и засекогаш. Мразам временски неопределености. Верувам во среќни продолженија. Многу повеќе отколку во среќни краеви. Најмногу зашто сеуште сакам да верувам во некоја наша заедничка иднина. Којзнае, некој ден можеби дури и како родители на истите деца. Се сеќаваш нели? Би ги имале моите очи и твојата насмевка. Би биле совршени деца. Само да не се потрошевме толку рано. Ти веруваш во силата која ќе ме состави назад откако ти ќе ми го подариш воздухот кој јас толку страствено го посакувам. Јас не знам ни дали сеуште сум достојна да верувам во себеси.
Јас љубев. Со гордост и без трошка сомнеж можам да го повторувам истото и бесконечно многу животи после овој. Те љубев тебе најпосебно мое, најредок примерок меѓу звездите чија природа никогаш не успеав најточно да ја разберам. Те љубам уште иако и понатаму тонам во парасигурноста дека тоа не е доволно. Ќе ти кажам збогум, но не и засекогаш зашто ги мразам временските неопределености, ги сакам само среќните продолженија. Се надевам и јас и ти ќе имаме такви продолженија, секој засебно или пак заедно. Небитно. Сакам и по 10 години срцето исто да ми затрепери кога ќе ти ја видам насмевката. Ти ја посакувам секогаш. Од усните, на лицето, во срцето.
Имавме прекрасна приказна бебе. И Бог знае колку би сакала да можеше тоа “имавме” да биде мојот последен збор на земјава...
:back: Денес беше малку тешко без тебе, толку distant, цел ден затворен во една кола. 
Како и да е, одам да средам нешто за тоа што ти купив за утре, батеријата му била слаба. :nesvest: Нема смисла да ти дадам нешто што не работи добро. 
. Хемија бејби...
