Мојот прв пост на темава. И знам дека вреди.
Се одбројуваат деновите. Се ближи крајот. Во себе знаев дека ќе дојде и тој ден но се надевав дека ќе биде што покасно. Сега веќе нема одолгувлекување.
Се сеќавам кога прв пат те имав во раце. Се радував како мало дете. Тогаш беше топ модел многумина сакаа да те имаат, јас ја имав таа среќа. На почетокот имавме проблеми околу разбирањето ама па кој ги нема. Меѓутоа секогаш е интересна таа почетна фаза на запознавање, полна со возбуди. Со тек на време се зближивме уште повеќе. Беше со мене во сите оние бесони ноќи да ме забавуваш да ме успиеш. Ти беше и првата работа што ја слушав наутро, некогаш и прерано но не ти замерував. Беше со мене и во добро и во зло, знаеше да замолчиш кога не бев расположен, знаеше да ми бидеш при рака кога бев весел за да ја споделам таа радост. Ти ми беше врска со надворешниот свет во места и држави каде што никогаш не сум бил порано. Некогаш знаев да те заборавам, некогаш дури и да те испуштам од раце и да ти оставам лузни но никогаш ама никогаш не беше намерно ко што знаат некои луѓе да го направат. Со текот на времето некои луѓе почнаа и иронично да ми се потсмеваат, се чудеа како уште не сум те заменил со нешто подобро и поубаво. Но јас не сакав, иако имав мал милион прилики да го сторам тоа, еднаш и потклекнав на искушението, но тоа беше краткотрајно и не се смета.
Во последно време станува се потешко и потешко. Задниот дел почна да ти паѓа. Знаеш да се исклучиш без причина и тоа тогаш кога ми е најпотребно. Порано ти требаше многу малку време да ги наполниш батериите и се да функционира нормално колку и да ти беше напорен денот. Порано можеше да издржиш седум дена последователно. Сега само ден до два. Почнаа да пристигнуваат и многу добри понуди насекаде околу мене. Мораш да одиш. Но сепак не те давам на никој. Секогаш ќе бидеш тука во некоја моја полица за да те гледам, пак да си блиску до мене. Збогум. Ќе ми недостасуваш, пеколно ќе ми недостасуваш.