Го посетувам форумов не многу често, но тоа го правам секогаш кога сакам да ги оставам настрана секојдневните обврски, испити, бла, бла, и има интересни приказни тука, но најпрво, веќе кога се решив и јас да кажам нешто овде, ќе започнам со тоа дека ако малку посериозно се размисли за паранормалното (што секако е мој личен став и не сакам да се наметнувам), ако се разгледа соодветна литература и пред се ако некои појави се гледаат од аспект на религија, духови, души и сето она што е поврзано со луѓе, а што пак некои тврдат дека е, всушност мислам дека тоа е само наметната америчка приказна. Додека пак според христијанството, Библијата и лица кои се упатени во таквата проблематика, не постојат духови туку постои еден Дух, Светиот Дух, а она што припаѓа на паранормалното (според некои) би требало да се души на некои кои повеќе не постојат меѓу нас одн. се мртви. Но (според моите сознанија и искуство, што лично што туѓо) она што некои луѓе тврдат дека е душа на некој што е мртов, всушност е мрачна (демонска) сила, но духовна сила пред се и поради тоа можам да кажам дека е многу помоќна од нас луѓето, лесно манипулира со нас и се разбира не е тука со добра намера и цел. Нема да должам, не знам како да го опишам едно од моите непријатни искуства, но тврдам дека таквата будалаштина ме најде и мене, а уште поинтересно е ова: почнаа да ми се случуваат непријатности кога од љубопитност почнав да медитирам. Е сега, не беше нешто којзнае колку опасно, но сигурно беше реално, а најлошо од се беше тоа дека целиот период додека се случуваа таквите работи кои и ден-денес не можам да ги именувам, се чувствував многу лошо, депресивно и не можев да си објаснам од каде и зошто го имав тоа чувство. Последниот пат беше најлош. Ми се случувало и дома, но овој пат беше во станот на сестра ми каде што живееше под кирија. Таму бев на два дена, но многу ми беше лошо, тие денови се разболев. Втората вечер сакав да спијам сам, во дневната иако сестра ми не сакаше поради мојата состојба. Јас инсистирав и на крај беше по мое. Инаку никогаш, до ден-денес не ми успеало да заспијам без телевизија или пак да гледам филм. Таа вечер заспав рано, бев изморен и за прв пат не ми требаше телевизија. Не знам колку време поминало, но сигурно беше после 24ч, нешто ме разбуди и во моментот помислив дека дошла сестра ми да ме провери и легнала до мене. Си помислив, што пак сега и оваа не спие, не сум мало дете да ме проверува, но кога сакав да се завртам на другата страна и да и кажам на „сестра ми“ да си оди, не можев да мрднам. Тоа ми се случуваше и претходно така што веќе бев навикнат и веќе не чувствував толкав страв колку нервоза и бес. Ништо друго не ми падна на памет освен да се помолам што пак многу тешко ми одеше. Буквално, главата ми беше празна, ја заборавав молитвата, но ми успеа и некако се смирив, а тежината што ја чувствував (како некој да ја имаше префрлено раката преку мене) исчезна. После тоа сум заспал. После некое време, значи во текот на истата ноќ, повторно ми се случи истото и повторно го помислив истото дека сетра ми дошла да ме проверува. И пак сфатив дека не е така, и пак не можев да мрднам. Е тогаш навистина сакав да се завртам и да го избркам тоа што ме притискаше. Повторно ја чувствував раката преку мене, како олово. Значииии, бев бесен, а не велам дека не ми беше језиво. Но некако успеав да ја ослободам левата рака (лежен на лева страна што значи раката беше под мене), којзнае како ми успеа и успеав да го допрам тоа што ме држеше. Допрев рака. Сега кога ќе се сетам дури и не ми се верува, ама до мене сигурно имаше нешто иако ми беше како во магла. После сум слушнал дека кога луѓето се слаби и болни тогаш се полесна мета на мрачните сили, така што претходните искуства во споредба со ова беа гола вода. Повторно се помолив, „нештото“ си отиде и пак заспав. Преморен бев. Мислам дека заспав од језа. Другиот ден се вратив дома и после некој ден со мајка ми отидовме кај еден човек кој многу ми има помогнато во животот. Прво ми беше срам да прашам за ова што ми се случи да не ми рече овој - ајде бе магаре едно, не трескај глупости, ама прашав. Му објаснив и прашав дали е тоа можно или само си замислувам. Човекот ми кажа дека е можно, ми објасни убаво за што станува збор и ми рече дека ќе ми помогне. Навистина ми помогна и од тогаш повеќе тоа ми се нема случено. Од тогаш помина долго време, повеќе го немам тоа тмурно чувство, не сум толку нервозен ниту депресивен. Буквално престана се. Е сега во последно време, сфатив дека сам сум си ги предизвикувал тие будалаштини од незнаење и љубопитност. Ние луѓето не сме за медитации ниту пак треба да сметаме дека сме супериорни и дека знаеме се. Ништо не знаеме, а удираме со глава во ѕид и после крив ни е ѓаволот. За нас „медитација“ треба да биде природата, здравиот начин на живеење, а најважно и на прво место е вербата во оној што не создал. Не би сакал ова да биде сфатено како некаков блед коментар или дека еве сега ајде и јас да се направам интересен. Сакав само да го споделам искуството со најдобра намера и да дадам еден совет за којшто мислам дека ќе биде прифатен. Сепак оставам на вољата на другите, но ова беше мојот начин како се ослободив од негативната и мрачна енергија поради која страдав и пропаѓав.