Зима. Детска градина. Следобед. Децата се подготвјат за тр'гване и в'зпитателките и лелките помагат при обличането. Четиригодишнија Ради нешто се бави с обувките и една от лелките идва на помошт. Високите обувки на хлапето влизат с м'ка, сјакаш са с поне два номера по-малки, но накраја, пот'нала в пот жената се справја, само за да чуе: - Ама те са на обратно!... Поглежда и се вцепенјава - наистина дјасната и лјавата са разменени. Оказва се, че процес'т на свалјане е почти толкова трудоем'к, колкото и слагането. В краја на краиштата, обувките заемат полагаемите им се места, а Ради с'обштава: - А това не са моите обувки!... Лелката буквално се изприштва, нервно (но далеч по-б'рзо, благодарение на натрупанија опит) ги свалја е пита: - А к'де са твоите? - Вк'шти. Татко ги залепи, а аз днес с'м с'с старите обувки на батко Влади. Едва сд'ржајки се да не закрешти, лелката подновјава усилијата по поставјането на зимното снарјажение. Когато нај-после приклјучва, оглежда детето, после разравја и шкафчето му и с'с смес от надежда и отчајание пита: - А к'де ти са р'кавичките? - Като дојдох сутринта, ги сложих в обувките...