Ваша поезија!

[Nightwalker]

Време е...

За ново изгрејсонце, за сончев ден,
За животна песна, но со различен рефрен,
За топли прегратки кои вечно ќе траат,
За искрени насмевки кои од срце сјаат.

За простено минато, а иднина светла,
За лечење на душата, ранета и кревка,
За цврсти чекори, без вртење назад,
За подавање рака на оние кои се мразат.

Но пред се’ е време за љубовта да воскресне,
И нејзиниот стар сјај, повторно да блесне,
За бакнеж кој не’ возбудува ко дете,
И ги руши бариерите на нашиот пат цветен.

 

[Fryda]

"?"

се прашувам:
што мислиш пред да заспиеш,
што сонуваш додека спиеш
на кој мислиш кога ќе се разбудиш

мислите понекогаш знаат страшно да болат

љубовта е фикција,
љубовта е празна,
како НИШТО.
Сноп светлина,
електрично поле,
себичност без граници.


се загледувам во огледалото.
Не сакам да знаам што сум се престорила,
не сакам да знаам што сум сега јас.


Ни најмалку триумфално!

крадам мисли,
слегувам на дното,
се искачувам на врвот,
кал на чевлите
Посакував подобар почеток,
без крај.
(вечно незадоволна)

паѓам во стапица,мојата мамка...

легнувам на твојата перница,
се покривам со твоите чаршави,
се трудам да ти влезам во кожата,
да ги сонувам твоите соништа.

замижувам!

Ѕирнувам во твоето катче,
не за да видам дали ме има мене,
туку за да бидам ТИ,
барем еднаш,
без лаги,
без глумење,
без дволичност.


ЕДНАШ.

 

[Medea]

Којзнае по кој пат

Кога е недела,
минутите тежат во рерната
а таму питата создава нови гладови,
чешмата пушта солзи
о, какви ли има јадови.
Кога е недела
машините за перење, ќе полетаат
(евтина струја нели)
а мачките се топлат по гелендерите
кајсиите умираат зрели.

Кога е недела
сонцето танцува со моите трепки
безобразно ме соблекува додека мијам заби
бегам во одразот на огледалото
и оставам поглед залепен
на вратата
после чекорите
врз чевлите и ќесите полни зеленчук.
Кога е недела
ми е гајле за се`.
Инспирацијата татнее
неделата пука, зрела лубеница
семките како артилерија
на овој ѕид
напишани зборови во реченица.

Кога е недела
можеш да си признаеш.
Здодевно е.

 

[Сатори]

Гестапо секс​

Гледам крстови,
претендираат да бидат херметички симболи,
обесени ти се околу вратот, дел ги носиш на раката,
за да не ти биде досадно се вовлекуваме во тривијални, политички пароли.
Ти дозволувам да експериментираш со мојата (само)декструктивност
не најде задоволство во тоа да ми зариваш стакло во кожата
а знаеш дека немам ‘рбет кога носиш црни чизми во природа
можам да ги поднесам ударите се додека сме поканети во ложата.
Мумифицирај ми ги слободно градите,
навистина, не ми требаат
тебе ти делува интересно да им ги покажуваш на пријателите за забава.

За добро парче месо се спогодуваме со години,
вкусот е дебата и расправа за да имам за што да се измачувам,
додека ме изневеруваш, се обидувам да те зачувам,
и сите личат на тебе, тој, дедо, тато,
немам против што во слободно време преку каталог ме порачуваш.

Твојата сила е во конфронтација, мојата во твојот полов орган,
на крајот, секогаш победува оној со подобра оралка.
Никогаш не престанав да се прашувам, дали пушиш со затворени очи?

Љубов, ти цртам свастика додека гледаш во голата жена карши улицата,
проблем е што константно ги менуваш лицата,
се помрднуваш, се местиш,
за подобра пенетрација,
а ми треба да стоиш мирен за да биде добра тетоважата.

Ти си покварен интелектуалец,
јас обележана од раѓање,
десничарски сме ореинтирани во секуларизирана партија,
се ебеме само на хартија,
клишеризирани се емоциите со кои што сакаме да водиме љубов,
а двајцата познаваме само надворешен секс, сме пораснале на југот,
без блискост и нејасен однос сме билатерален договор,
знам колку е тешко да се очекува одговор,
алкохолот е рај за неарфимираните суштества,
сублиминално секогаш барам коњак за утеха.

Во кревет си Гестапо агенција,
а јас стојам како Еврејка на граница,
чекам металфетамин за да те преживеам.

Ослободи ме!

 

[Raziel]

Tea parties and stabs of invisible knives,
Fluctuating deliberations of infidel wives,
Golden locks fluffing under nervous straw hats,
Mediterranean winds and mechanical rats
Telegrams and noisy facsimiles,
Maniacal laughs and evil smiles,
Wandering eyes behind Rembrandts fake,
The unmowed lawn , the blood on the rake
Corrupt accomplices and crystal balls,
Double-crossing bears and voodoo dolls,
Bullet-trains and bullets in brains,
The unassuming suspect’s innocence remains
The attention-deprived sleuth with the magnifying glass,
A trusty sidekick and a voluptuous lass,
A love affair maybe, and possibly some heat,
And then suddenly, all fades to deceit!
Magistrate courts and Scotland yard,
The all-knowing madman reciting the bard,
Secret talismans and cryptic obfuscations,
The cold-blooded murders’ juvenile hesitations
A wicked hunch then, Ah, the concluding clue!
Candle wax stuck under the prosthetic shoe,
It’s over, you think, and pay entertainment’s tax,
But what unfolds is just an anticlimax
Pornographic flashbacks, and anxious gasps,
Fireplace gatherings reveal all their masks,,
An unexpected confession and the vindicated smile,
Oh wasn’t this all just worth your while?

Between my precocious impromptus,
Improper prioritizations,
Pretentious farces and a smoke-mirrored intuition,
Lies your mournful recognition of your blithe yet crass self
I am not unaware that I am unaware,
Still, I am awake and sure that I am -
Ready for the war-mongering intelligentsia’s designs,
Wicked! Cruel, and without a sense of humor or humility
Their stupidity travels sans an entourage of witnesses,
People scavenge off of their carcasses and the illusion thereof,
Epiphytical tendencies are evident in the blatant show-off -
Of the televised fingerprints over their glass brain
But it’s fickle and in the hopes to crack it -
The pretentious witchdoctor chants his mantras,
Perhaps to rid them of their ghosts -
Perhaps to scare his own phantoms away
Momentarily then, the music dies - only to emerge
With remigial vertices attached to angular chords,
Coercing me to shed my narcotic baggage,
Letting the mathematics of my expectations dwindle into chaos
That’s all there is to it then,
Murdering the ego isn’t recommended for the faint, or quaint,
All shrink-wrapped promulgations are incomplete,
As are all self-obsessed archaic dementias.

Halfway on my journey to an underground heaven,
I stood upon the incisive indecision,
Of letting her stay or letting her go
With my pockets full of nepenthean memories,
Held between an intuition and a déjà vu,
Like the little sapling that never grew no more,
And the parakeet that flew south but ran east
And a madness shared between the two of us,
Like the silence jaded on Medusa’s tongue,
But I knew not of that madness for all I knew of,
Was the regret I shared with Midas
I talked until she could listen no more,
As she listened until I ran out of words,
Insanity was born out of perpetual silence
We were like two incestuous Siamese twins,
With no idea of what to do with the other,
So I cut myself in half with a lone lying chainsaw
Which still whirrs about on a cold metal floor,
Splattering my innocent blood on the steely walls,
And all I do is hope it runs out of it’s fuel,
Before she realizes that she has her freedom now.

 

[Medea]

Timeless

Ти се будиш
во молк
и претопен во чаршафските бротчиња
Лажен морнар
што не успева
да се поздрави сам со себеси.
А јас ја бркам
несоницата
на врвот од шолјата за кафе
со лажицата
правам ритуално чистење
мешајќи отров и зборови.



Ме прашуваш, зошто не сум заспана
ја читаш
мојата челна линија
Се мрштам, и не сакам да ти пружам фелацио
не си залужил
радо би те осакатила.



Па, ќе заспијам.
И онака се` е сон
кога само во него веруваме.

 

[RocknRolaa]

Мало парче небо

Си барам одишка од немирно море,
место само мое,
каде владее тишина и мирот е вечен.
Сакам мое мало парче небо,
да одморам крила,
да создадам идила.
Азур и бистар поглед ,
да не ме замајува човечки грев,
збор да не чујам, нит ехо од глас,
само бескрајна тишина која допира до мене.
Мало парче небо скроено во мисла,
ситна илузија која исполнува.
Мое мало парче небо,
во кое само мојта мисла одзвонува.

 

[Medea]

Што...

Што би сакал
од една студентка како јас
студена
од многу мислење.
Дали ќе добиеш

повеќе од својата сопствена сенка
пресечени погледи
скршени разговори?

Што би сакал
од една жена како јас
топла
од многу движење
Дали ќе добиеш

повеќе од изморени очи
коса зафрлена позади уво
и тишина?

 

[Medea]

х-о

Кога ќе помирисаш
лубеница
вишни
стара книга
вдиши го сеќавањето.
На моите палавости
моменти на искреност
борба со земните задоволства
ирационалната (не)вистина.
Сите мачки
песни
и сончогледи
доминираат како индијанско огниште
земи залет
и замисли се.
Кога ќе ја купиме вистинската смисла
кога животот се менува и боли
Јас доаѓам, како на сон
реалноста овде не е
и за мене никогаш нема место во твојот воз.
(на недокажан виц, никој не се смее)
Јас на сите им ветувам дека ќе ги видам.
А љубоморно се чувам (од) себеси.

 

[Kvendolin]

Раскажи ми за приказна која завршува среќно.
Спомни ми за време полно радост.
Дај ми утеха која ќе трае вечно.
Одтргниме од мрежата на циничната маленкост.
Кажи ми формула за искрена љубов.
Излажи ме дека ќе се спасам од казна.
Измисли противотров за мојата огорченост.
И кажи ми рандом ти
дека поемава ми е глупава
за да бидам среќна со себе
кога не морам дa се менувам....

 

[Ch_girl]

Го гледам изгревот на сонцето,
Те гледам тебе, се гледам себе...
Ние двајца – заедно!

Синилото на небото
-сјајот во моите очи
Кога прв пат го видов твојот лик.

Светлината на сонцето
-светлината во мојата душа
Кога прв пат ни се сретнаа погледите.

Трепетот на лисјата
-трепетот на моето тело
Кога прв пат го почувствував твојот допир

Песната на птиците
-песната на моето срце
Кога прв пат го слушнав твојот глас.

Сончевите зраци ме галат,
мојата коса, моето лице, моето тело...
а те чувствувам тебе
како да си тука...
како да си до мене...

Да, те чувствувам, присутен си...
во моите сни,
во моите мисли,
на моите усни,
во моето срце...

Те чувам таму, заштитен од се и од сите...
те чувам како најголемо богатство.
Те хранам со мојата бескрајна љубов,
За вечно да жибееш таму...и ќе живееш...

Се додека постои изгрејсонце,
Се додека те гледам тебе,
Се додека се гледам себе
-нас двајца заедно...
СЕ ДОДЕКА МОЕТО СРЦЕ ЧУКА!

 

[Medea]

Вторник

Посетата на продавницата за книги
дипломирањето на Лени
Џеф Бакли и ситуацијата:
"знам што сакам, ама којзнае дали ќе го добијам",
температурните разлики
овој ден полн исечени вени
зборува.

Шарени лакови
и трк до автобуска
Изгубена сум во денов
како во магла гуска.
(наивна рима, зошто е вторник)

Здив уморен, удавен во пиво
лаптопот нема батерија
дома сум и храбра сум
само кога им мафтам на кучињата од кола.
Сонувам будна
сакам да ме гушкаш
и добив многу пари, случајно
немој да мислиш дека сум чудна.

Си цртам со очи,
килими магични, розеви патики
дремам на работа
и се отрезнувам
кога главата почнува да ми кочи.

Вторник
Ден за секс.
А јас само пиво.
На екс.

(и онака кога сме уморни, радо би заспале).

 

[Пеам на свадби]

Удобноста е преценета


Прават исти чекори,
исти моменти, повторувања...
Визи и подароци,
билети за „довидувања“.

Знае - тешко се излегува
од комфорот под ќебето
што потсетува на мајчината матка.

Кога ти е удобно,
не е љубов новото,
туку изабеното што секој ден го полираш.

​

 

[Freedom2say]

ДВЕ ВО ЕДНО​

Оваа слика што ја гледаш не е недовршена,
ниту е дело на аматер.
Оваа слика еднаш беше цела
а сега и фалат делови.
Неколку допири со рацете, едно стапнување,
дел од насмевка, парче од срцето...
Но најмногу од се'
и фали душа,
оти вака само потсетува
на она што некогаш беше
кога беше ДВЕ!​

--- надополнето ---

КРУКЧЕ

Наутро станувам без трошка умисла
Се мијам од сеќавањата на твојата топлина
во мојата празна постела
и водена од копнеж врз копнеж
се молам себеси
да издржам уште денес
уште само еден ден
оти утре веќе е среда, четврток или петок.
Секој ден е уште едно крукче на календарот
А секое крукче чекор поблизу до тебе
И во таа агонија живеам од празни надежи
та понекогаш дури и радосна си легнувам
и одново почнува кругот на мечти, мириси и сеќавања
на се' што е твое, од тебе и ти!​

 

[Medea]

Џемпер

Меко "хууу" надвор наутро
чизмите се борат со уличните соништа
19ка од новите
и срце нацртано со прст на стаклото од прозорецот.
Слушам музика
од внатрешноста
ритам на оваа сага
септемвриска.

Од`, само за да се впие градот
манијачка капа, ми студи на ушите
како скитник -куче
пробувам да го зауздам гладот
за соживот со моево ќоше
во банка мислат дека сум бандит
со рака си ја поправам фризурата.

Додека да помине 13,
седам на фризерско столче
"шишај кратко, за инает на студов"
на носот капка дожд
пад меѓу врвот на устата и новите очекувања.

Кога сум дома
веќе е подобро.
Ти се јавувам тебе
И заедно меланхолизираме.