Ваша поезија!

[Medea]

Силуета

Светло сум што испарува низ дожд.
Пази каде одиш
и која е твојата логика
на облачење
и сонување.
Некогаш, доволно е само
близина со дланки
и внатрешно согорување.
Светулките, умреа на детските чела
есента вози искрцкана кола
во орнаментите на времето без наметки
лежи песнава луда и гола.
...
ние...
Како будали по булевари
молиме небо да ни подари час
посветен
на нас.
Кога правам слика
на овие будни пејсажи
раскажи ми...
Ист ли си како сите други мажи?

Не барај ме во капките под стреа
ниту во топлината на соблечениот џемпер после работа
само пикни ја главата во перница
кога страствено ме сонуваш.
Шшшшт.
Јас сум светло што испарува низ дожд.
Поттргни ја завесата.

 

[RocknRolaa]

Лулка

Бакнеж од ѕвездите.
Судбината раце трие,
Чекајќи ме да земам здив,
Пред да ме потопи.
Една лулка, мојот скриен свет,
Таму некаде под облаците,
Ме крие од тага и коб.
Едни очи и безимена сенка
ме чекаат со раширени раце,
Мојата лулка од овој ладен свет.
Се кријам во топлината на човекот
И неговото совршено присуство,
Кое ми го украде сиот здив што ми остана.

 

[Medea]

Дома


Мирис на "Solea" во влез
поминала мајка со бебе
или тазе избричан средношколец,
паднати сметки од кабловска
се меткаат под мојата патика.
Не ги враќам
во правите сандачиња,
ми е гајле ако е пакосно
и тоа е дел од соседската незаедница.

Се качувам по скалите
и на гелендерот, стоиш ти
(илузија на ангел, сеедно)
со крилца што би ги зготвила
и би нахранила петчлено семејство.
Те одминувам.
Нема шанси да има такво нешто
замижувам.
Влезната врата ми е отворена
и влегувам во сопствениот Рај.
Дома.

 

[Fryda]

те гледам додека глумиш,
те гледам додека се прашуваш,
те гледам додека гледаш во
во парче хартија,
во соништа неисполнети,
во празна соба.

ги замислуваш ликовите,
а јас ги глумам,
ги замислуваш прашањата
а јас ги одговарам.

те гледам додека бараш
малку љубов,во овој себичен круг,
малку боја на црнобелите слики од твојот живот,
малку ноти во тишината

те гледам додека и гледаш
на вистината во очи,
на девојката во голиот грб,
меркајќи го совршено правиот `рбет.

ништо не е совршено тука,
ништо не е право,
ништо не е вистинско.

јас не можам ништо да ти понудам,
освен душа која бара лек,
и лице кое глуми среќа.

јас ништо не можам да ти понудам,
освен еластичен мозок чија
фантазија се истегнува до максимум.

или можам да ти понудам `се,
од празното ништо.

 

[zigi812]

ОГЛЕДАЛО АВТОПОРТРЕТ ОГЛЕДАЛО
твоето лице
не е имагинарно
овај миг
не е сгашност
твојата вечност
е мое минато...

 

[Medea]

Тато

Утринско кафе со тато
непроценлива радост
на мигот.
Ајвар во тегла што вреска
пушти ме
да го здиплам сирењето.
Си зборуваме
за соништата и океанографијата
за неостварената желба
да се биде играорец
(од каде ми е мене желбата
за телесна вертикала и блам)
надежта дека ќе сум била син
а подобро е што сум ќерка...
Му купувам весник
го чита од далеку
напразно е да зборуваме за животот
среќни сме и со толку.
Ми дава лешници
ги собрал од некое прилепско село
секогаш, секогаш
кога ќе сум тажна
ме бакнува в чело.

Пишувам
сентименти задржани.
За да ми е мирно
и лицето
и умот.
Ме научи да бидам силна.
Среќна сум и со толку.

 

[Medea]

По асфалтот

Ние се бакнуваме
како птици
со смешни потези
јас те гушкам, додека го држиш телефонот
во едната рака јаболко
во другата, замислени линии.
Има, во чевлите на обајцата
некоја невозможна растегливост
Како ќе стигнеме далеку
освен ако не скокнеме
во истиот оган.
Различно ќе не гори,
да знаеш.

Имаш кошула
што треба да се валка
по коцкасти чаршафи во кафеани
или на искасапени мушами.
Имам образ за гризење
само кога со тебе
би паднала на подиум
(шиз, шизење).

Дрдориме, на клупа
среде ископаниот плоштад
какаото ми се истура на новата торба
каков ли е овој град?
Што ни ги брише соништата
со крпа пачавра
и остава трага само
колку кармин на чашата.

Ние, се бакнуваме
како дожд и земја, пред октомври.
Кога, дури и денот
здосадува...
Ние сме свет
вилушка
заборавен кондом во палто
крастава жаба избегана од Вардар
несоница.
Ние сме.
И ќе бидеме.

Се’ додека, времето не’ убие.

 

[RocknRolaa]

Сон

Ти секогаш ќе бидеш мој сон,
некогаш убав полн со мечта,
некогаш кошмар кој ме гони.
Моја слатка реалност нема никогаш да бидеш,
ќе те гледам оддалеку, ќе тонам во себе,
ќе сонам за дни што никогаш нема да бидат.
Тивко страдање го прави човека жив,
овој коб ме убива, не ме прави жива,
ме прави мечтател.
Јас сум месечар кој танцува по облаците,
плашејќи се да се разбуди,
зашто ти не си тука.

 

[Medea]

Диплома за есента

Во чест на есента
ќе го извадам
мојот шарен шал
по кој ме препознава
и соседот, далтонист.
Со него ќе го обојам
секое осамено ќоше
од себственоста
замотана во личната
Меланхолија.

Гушкав дрвја прееска
(дендрофилија
фикс идеја
ама барем е лековито)
и со здивот пробував да го смрзнам
семафорот на црвено.


Во чест на есента
дома згреана ракија
два три збора со моите
и потреба за филтрација.


Се чудам, како ќе станам утре
кога очите бараат нови глетки
на тв ништо ново
каблите водат љубовни сплетки.
И знам,
оној шал што треба да ги спои
нашите вратови
е само илузија
на превисоките љубовни катови.

 

[Medea]

Мрсна љубов

Најубаво е
меѓу два залака бурек со месо
и измастена хартија
да се гледаме
и да се смееме,
колку нашата врска не е романтична.
Зошто,
меѓу симитот и погачата
се валка нашата приказна
и кога ќе се бакнеме
се судираат
твоите два-дена бркови
и моите
меки, проѕирни веќе
бркчиња.

Во салатата од туна,
ја бркаме туната
како мачки
мајонезот капнува на салфетката
и остава перверзни траги.
Мрсни прсти играат танц
на чинијата
со вкусови драги.
Сакаме да се дебелееме
легнати во ниедно време
со чипс и павлака
(како Американци)
и после, секој со својата мрзеливост дреме.

Најубаво е
кога мрсната љубов
доживува кулминација
на спојување.
Тогаш
се што е мрсно
е лубрикантот на
кондомите.

 

[Medea]

Out

Вреди да сум овде
можеби
зошто, додека шетам
со себеси
Ме видоа неколкумина
и коментарот беше:
"Што си ваква, како излезена од шеесети".

Многу е забавно
да те возат низ години.
А ти да немаш ни возраст
ни непријатност.
Само сонот и сонцето пред себе.
И на грбот тетовирана
бескрајност.

 

[Господ]

Ај демек уште ме бива

Dear Mother
Can you see my pain?
Can you taste my tears?
Where are you?
Dear Mother
when all is done
hug me
and into eternal rest.

But breathe life into me Mother
give me the strength.
the courage
to face today
for tomorrow
might never see my face.

Feed me your blood
for my mouth is dry.
Pour life into me
Dear Mother
For life is needed
for life to be taken.

But fear not.
For all is not waste
Dear Mother.
I shall wreak chaos
Death and Disorder
By fire I will purge
the obscurity of man.

A unity of all
a combined power
of Man and God.
One cannot follow
without the guidance of the other.
But neither the other one can go
without the help of the brother.

Unitas Eternum

 

[Medea]

Мини кроп

И правиме облаци од здив
на прозорската рамка
шушти радиото,
шушти телевизорот
трепери мојата зелена замка.

Врзана на рака
младоста
убива комарци со среден прст
без потреба.

Дождов, тече
небото ко да е дупнато
од чадорско шило
Парацетамол во А мол за појадок
крескање од комшии
исчашеност без милост.

А јас, кенкало
без пенкало.
Редам линии виртуелно
за да ви ја задржам
здодевноста додека
Бидувате.

 

[Господ]

Нешо постаро...



In Life is Death-In Death is life



Enter.
Begin thy summoning.
Call upon youth.
Shed tears of joy,for it has begun.
Purity runs through my veins.
I feel anew.
My pitiful soul cleansed.
My crippled body restored.
A new age begins.
Prepare for the beginning.
The beginning of the end.
Time to stain the ground with the blood of Man.

For war is love.
And love is war.
To do battle is to attach.
But compassion it is not.
But look ye faithless.
For Renpet herself has manifested.
Sun shines through the clouds of confusion.
Hope is growing.
A union of souls.
A fusion of spirits.
But it is not something done so.
Work needs to be done.
For when the eighth arrives
all there is
and all there will be
is what you percieve
through
not thy eyes
but your mind.

A culmination of joy.
Happiness triumphant!
But like everything in life it cannot last.

Not even joy can withstand time.
Even joy is touched.
Nothing escapes times mercilles grasp.

And the beginning of the end is announced.
And eventually memories fade.
Trees fall silent.
Only the wind sings his deathly lullaby
a harbinger of what is to come.
And when it finally arrives.
Chill.
Death.
Desperation.
Decay.
Cries and anguish fill my ears
as thousands feel the cold ruthless blade
through their chest.
Stripped away of joy.
Two souls,no more no less.
But nothing is forever frozen.
And love is unthawed from it's shackles yet again.
Hope comes in the shape of Nut.
A new age has begun.
A new cycle.
A cirlce of life.

 

[Medea]

Дијалог


X:Господине?
Може да ви ги симнам панталоните?
Да видам,
дали пластелин
или нафталин
пиштол, сеедно
во се крие меѓу џебовите?

Y:Многу прашувате, госпоѓо
Длабоко ви се поклонувам
(онолку колку
што ви е длабоко деколтето)
и внимавајте
каде седнувате.

Овде, пластелинот
гради лажни љубови
нафталинот
мириса на спомени
а пиштолот е само
врска на суровоста.
Што јас и ти.

Ја немаме.