Ваша поезија!

[The Raven]

циклус
ЈАЗЛИ​

КОСИ​

Бевме сврзани, таа и јас заедно,
Таа и јас како едно, отсекогаш.​

Не сакаше да се оддели од мене,
Бевме премногу исти, премногу едно.​

Нејзините коси за моите заврзани,
Сплетени во илјада јазли.​

Едно под друго бевме, едно врз друго,
Едно, само едно, под и над себе.​

Ја оттурнував секогаш од себе,
Ја бркав од нашето едно тело.​

Сакав да излезе и да ме остави,
Да бидам сам, да бидам јас.​

Ако се одлепеше, во било кој миг
Јас немаше да постојам понатаму.​

И ја буткав да бидам сам, се напрегав,
Врескав во своите слаби раце.​

Не можев со векови да ја одбуткам,
Не можев да останам сам и чист.​

Нејзините коси беа оние кои беа јас,
А јас како ум бев во нив, еден и сам.​

Можеби и ќе можев, да знаев за нештото,
Како да ја откачам од себе, да вдишам.​

Нејзината тежина ме држеше на земјава,
Без неа ќе летав слободно, на небото нагоре.​

Но за да ги пресечам тие јазли во косите,
Тие чворови замрсени кои не држеа заедно...​

Морав да го знам тоа едноставно нешто,
Морав да сечам не над главата, туку под вените.​

И пресеков! Пресеков и ја откинав,
Се ослободив себеси тогаш.​

Но ме излажа! И мојот ум ме излажа,
Зашто не се ослободив себеси, туку неа.​

И наместо мене, таа одлета нагоре лесно,
Слободно и мирно меѓу облаците.​

А јас останав на земјата да рикам од бес,
Зашто без неа сега не можев да мрдам.​

ЛУЗНИ​

Бев искасапен, како месо на отпад,
Имав илјадници лузни насекаде.​

Ни самиот не знаев колку ги има,
Но знаев дека се тука и дека ужасно болат.​

Таа ми помагаше, или барем мислеше така,
Ми ги гледаше лузните и ги врзуваше.​

Ги врзуваше во јазли, во илјада чворови,
И секоја ја спојуваше со сина коскичка.​

Секоја коскичка за секоја лузна,
Ја корнеше од самата неа, од телото внатре.​

И болеше, ужасно болеше на допир,
Но ги сврзуваше и ги затвараше.​

Сепак, како ќе извадеше нова коскичка,
Ја разрануваше лузната и таму остануваа уште три.​

Од секоја лузна уште по три лузни под неа,
Па, работеше побрзо и побесно, шиејќи и врзувајќи.​

Кога заврши со секоја прва лузна,
Кога сите мои коскички ги употреби, стивна.​

Личев на бизарен, блед кактус со сини боцки,
Но кога некој ќе ги допреше, мене ме болеа, не него.​

Како се отвараа лузните од секоја коска,
На крајот останаа трипати повеќе лузни. ​

Три илјади повеќе отколку на почетокот,
Па во уплав зема брзо да ја поправа грешката.​

Сега од подзацелените лузни ги вадеше коските,
И со нив ги сврзуваше другите лузни.​

Но повторно секоја лузна отвараше три нови,
И таа се побрзо и побрзо корнеше и врзуваше.​

Кога со истите коскички заврти сто круга,
Кога ме изнамачи и ме раскрваре во бол, стивна.​

Од мене не беше останало ништо повеќе,
Од грозна, мала, црвена дамка на подот.​

Таа се вџаши и завреска, не беше успеала,
Својата задача ја потфрли, згреши и падна.​

Но на таквите како неа Тој секогаш им простува,
Па таа се смири, ги избриша солзите и си одлета.​

ПРСТИ​

Уште откога се родив како малечок,
Сакав да врзувам - насекаде да правам јазли.​

Сакав сончевите зраци да ги ловам наутро,
Од нив да правам јазли и да ги бесам на крововите.​

Сакав дождовните капки да ги врзувам во јамки,
И да ги закачувам на прозорците да светкаат.​

Сакав од листовите на папратите да правам чворови,
И да ги оставам да висат над гранките.​

И луѓето ги сакав, сакав да им ги врзувам рацете,
И да им ги бесам над главите, да се нишаат.​

Па потоа и нозете да им ги заврзам за струкот,
И да ги свијам во кругови околу него.​

Сакав и од главите да им правам чворови,
Па да ги бесам за ништо сосе нозете и рацете.​

И така тие убаво висеа на ништото, како чавки,
Зарем не беше интереен тој мој јазлест живот?​

Си ги движев рацете и нозете свои во тие ритмови,
Јазлести и ковчести, суви ритми на бизарна уметност.​

Прекрасни ми беа, така мирни со безизразни очи,
Сите тие, како кукли од крв и месо што висеа мртво.​

Но Таа велеше дека тоа ја валка неа, дека тоа ја гнаси,
Па не ми дозволи да продолжам.​

Ми рече дека доколку сакам да врзувам јазли,
Ќе морам без неа - но без неа јас не можам да мрдам.​

Па ја замолчив напикувајќи и во устата,
Ленена трака со седум чворови на неа.​

Но таа побеснета се откоти од мене доволно,
За и свои раце да израсне и да ги употреби.​

Па ме дофати и бесно ме стегна,
Ми ги врза прстите на рацете и нозете.​

Ми ја врза устата да не зборувам и очите да не гледам,
Ми ги врза ушите да не слушам и забите да не касам.​

Цревата ми ги сврза за градите, а срцето за стомакот,
Па ме остави така да беснеам во неспособност.​

Проклета нека е кучката во мене, ме заврза.
Колку иронично - јазли ме спречуваат да правам јазли!​

The Raven​

​

 

[POWER-MKD]

Во ноќта лаеше едно куче

Тоа куче можеби уште лае, ако веќе не е доцна за да спие под некоја приколка
или во некој подрум или на мезанинот замислено за утрешниот ден.

Лаеше таа вечер големото куче во малата населба меѓу високите дрвја и ниските куќи, завиваше на не многу полната месечина во мирната почетно-есенска ноќ.

Ги спружи уморните коски и мускули на асфалтот, го заврте поглдот наоколу и ги
затвори уморните и напнати сетила за да се препушти на привидениот мир.

Којзнае што сонуваше гладното, улично куче. Мечтаеше за утрото, за новата надеж за утре. И се запре. И не лаеше. Барем додека го завршувам текстов....И други кучиња во далешината се слушаа лаејќи и надевајќи се за утре....

Кога одиш по патот

Патот, голем, долг и непрегледен, а ти со својата среќа си сам на него и сенката твоја си ја гледаш, пред тебе, зад тебе, лево или десно.

Среќаваш разни предмети и силуети кога одиш по патот, нив ги одминуваш и сретнуваш нови, но патот станува твој предходник или следбеник и никако да заврши.

Но ти всушност не одиш по патот, одиш по тротоарили по полето до патот, зошто ако цело време си на него, може некој пијан возач да те згази со колата.

И тогаш е доцна да се каеш и сфаќаш во една секунда дека си бил улав што си одел по патот, а не покрај него, а и јас што го пишувам ова сум виновен за тебе, зошто на почетоткот не ти кажав да одиш по тротоар.:helou:
​

 

[nihilista]

ne se svercuva poezija
zatoa sto ne se bara
se svercuva droga oruzje zeni
oti toa se bara
ete takov e ovoj svet
a jas vo nego
se plasam da umram.

 

[Sith_Lord]

Намуртени отпадници чепкаат по ѓубришта,
Сурови бездомници и зли сиромаси,
Трошни куќарки одгледуваат монструми,
Од улиците на Бедата демнат злодуси.

Лошотилак долу, оти долу тоне болеста,
Долу тонат пластични амбалажи од среќа,
И ве гледаат како над нив пирувате,
И чекаат сал еден погоден миг.

Да ве збришат, да ве изедат, да ви ја сотрат челадта,
Од вашите коски да подигнат храм,
На олтарот темни Богови да се изродат,
На омраза, страв, на лудило и срам.

Од исток бура злокобно ржи,
На запад лажна зора се раѓа,
На југ ноќта одамна е будна,
На северот ново мртвило паѓа.

Sith
​

 

[Сатори]

Качи се на возот на моите слатки очиња,
потоа обвини ме дека сум луда,
застани на момент,
разгледај
и реши дека немам доволно сила,
нема да знам како да продолжам.

Ускрати ми го правото на она што не е твое,
за потоа да го заборавиш и сам патот
насмевни им се цинично на туѓинците
што го загадуваат мирисот
и ја бараат мудроста
која што ни во луциден сон не би им припаѓала.

На финалниот трагичен крај,
возот престанува да се движи
станици нема во земјата на огледалата
само бројките се нижат
зад лицата,
слободно воздивни,
делото и душата се веќе мртви
но она што ти и избегало додека си го одел патот
е лицето на онаа која што ти зборувала
додека си се убедувал
во ... лабилност.

 

[nihilista]

od ebi vetar sum zacnat
i od kurva roden
sto sum jas kriv
sto sakam da sum ziv
svetov beden
a gospod sal eden
od strana gleda
i cinicno se smee
idi bidi nesreken
zivej no znaj ke umres
i ke zaboravis se
i nema da te ima
drugi ke ziveat
i mene ke me molat
no jas site gi mrazam
i smrtta im ja prakam
novi sozdavam
i sekogas imam luge
koi mi se molat za gluposti
a najveke za toa
da bidat dolgovecni
po moznost besmrtni
ama ne moze
samo bog e besmrten
a ti bedniku
lugeto ke te mrazat
manijak ke te mnarekuvaat
ke bides autsajder
pateticen gubitnik
e boze sto da pravam
koga ti se moze
i koga dozvoluvas da ti se moze
svetov svinjarnik ti e
lugeto gubre tesko
a i ti sam smesko
mislis golem fraer si
sto si vecen
sam si i umiras od dosada
vecnost cela.

 

[nihilista]

vezbav bodi bilding
i odev na trening
za aminokiselini
nemam veke sili
koj ke diga tegovi
nemam veke volja
imas polno greovi
prava si drolja
nema ljubov
zivotot e surov
kako me zaeba
po mene se gleda
ama i ti nemas sreka
koj ke te trpi
takva za nikade
eden den i ti
ke stanes baba grbava.

 

[nihilista]

jas sum poet
vo ovoj eben svet
a ti si ziva bruka
ama modata e takva
pa site ko kurvi
se setate po ulica
dolga kosa
suknja mini
gol stomak
za vas Homeini.

 

[nihilista]

mojata storija
e ostetena memorija
za toa sto se sluci
ti sama odluci
u nase vreme nemase mobilni
kasno se pojavija kompjuteri
se raduvavme na pisma
abe koj te prasal
kaj ke se rodis
i vo koe vreme
ne te prasuva
vremeto si odi
a i koj si ti
mislis nesto posebno
nikoj nisto ne vredi
samo taka im se potrefilo
ako mozes smeni nesto
ako ne mozes znaj
zivotot e nepravda
no i toa ima kraj
smrtta e zaborav
a toj sto misli deka e nad tebe
nego vecnosta mu se smee.

 

[nihilista]

JAS SUM BRENDOT NA MAKEDONIJA
AMA KE STANAM POZNAT POSLE 100 GODINI
AKO SE USTE JA IMA OVAA DRZAVA.

 

[Sith_Lord]

Искривени сеништа шепкаат радосно,
-Конечно дојде и НАШИОТ ден!
Решивме да ве обереме цели,
Во празниот град да не остане плен.

Крикаат рапаво од темни кровови,
Месецот сурово на нив фрла зрак,
Пред него прикази- лица злонамерни,
Очајни богаљи удавени во мрак.

Пејте, пејте, уживам во ова,
На вашата мизерија ни абер од крај,
Вие оковани во тегоба и злоба,
Јас гледам од мојот недостапен Рај.

Sith
​

 

[Raziel]

А јас....берам капин(к)и
Како амбициозен немртов леш
се хранам од пресветиот сеир
и како запршка
користам луѓе
а луѓето се
лесно
запаливи
и не е
песничкава
за тебе бе пеер
немора
да ми даваш
зеленко
за да ме прашаш
дали сум ти тебе
нешто лут

 

[nihilista]

ne mozam da ziveam vo mir so site luge
ne mi se srodni ne mi se slicni
ne mozes na nikoj da smetas da reces
eve za ovoj 100% garantiram
ete takvi se tie takov sum i jas
volk samotnik autsajder gubitnik
kako da ja pronajdam
sopstvenata korist
koga i samiot ke bidam
kako da ne sum bil
i sto mi ostanuva
osven da bidam
moralen pobednik.

 

[Sith_Lord]

Нема сиво во бурава моја,
Самрачни ветрови параат ноќ,
Студот сече низ ѕидот ко бодеж,
И нема да одбијам прегрст моќ.

Да станам и тргнам низ ветровити ридје,
Со гневот стегнат во левата рака,
Да пречистам снага од крвопијци гнасни,
Да удрам по оној кој да уништува сака.

А на оној кој вели: чекај, има време,
Сами ќе се изедат, немај ти страв,
Му велам да чека до крајот на светот,
А времето ќе каже кој од нас бил прав.

Sith
​

 

[Winston]

-1-

Nekad mi e zal
te gledam
padnata vo kal

Nekad mi e zal
places
zosto mu e mal

Nekad mi e zal
koga udira
polnokniot val
seta ljubov
bi ti ja dal

Ti ne se javuvas
na mene ne pomisluvas
a jas zaludno te gledam vo kal
i mi e ebeno mnogu zal

Javi se ma Maki
kretenko edna
padnata u kal
mene mi e zal
do kurca
jebem ti ljubav
koga ostanue
samo zal
i gledanje u kal