Ваша поезија!

[*OSS*]

Despair for death
Shines through
A green lantern
Avoiding the clocks
Crying out for death
The night is long
The streets empty
They miss the shadows
Wondering without direction
Crying out for death
Despair for death
A little bitten lip screams
Crying out for death
Crying out for death
The streets are moaning
Crying out for their shadows
They need their love
They need their careless smiles
A little bitten lip hides the thought
Crying out for death
Crying out for death
But biology doesn’t do you good
So they cant hear her
Religion does even less good
God doesn’t hear her
Love does even less good
Existence is invisible
But still Im crying out for death
For without you I cant face it, not even a single breath...

:helou:

 

[Ganimed]

The letter

The door that somebody has opened...

The door that somebody has closed again...

The chair where somebody has seated...

The cat that somebody has caressed...

The fruit that somebody has bitten...

The letter that somebody has read...
The door that somebody has opened...opened...oh, opened...



The chair that somebody has seated...
The letter that somebody has read...

The chair that somebody has turned upside down...
The door that somebody has opened...opened, oh opened...


The path where somebody is still running...
The forest that somebody passing trough...
The river that somebody dives in...
The forest that somebody passing trough...
The river that somebody dives in...

The forest that somebody is passing trough...
The river that somebody dives in...

...The hospital where...somebody has died.

 

[kat.<3]

Слатко како звукот на моите новоформирани крилја,
ги истегнувам отворени, ги оставам да се исушат.
Не сум го видела овој свет порано,
но имам извинување, пеперутка сум.
Слатко како допирот на твоите новородени крилја
Летаме во кругови, играме со сонцето
Не сме го виделе овој свет порано
Толку убав, толку светол, толку сино што е небото

Сакај ме, сакај ме на лисјата
Пред да си речеме збогум
Сакај ме, бакни ме со ветерот

Слатко како ветерот кога го однесува нежно денот.
И доаѓа времето за ноќта,
Големи се чудата што ги покажува тишината
Заспивам и сонувам за сонцето

И мојата пеперутка...[FONT=&quot][/FONT]

 

[lidu6]

[FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot].[/FONT] [FONT=&quot]Drugarsko srce[/FONT]

[FONT=&quot]Napustas drugarsko srce,[/FONT]
[FONT=&quot]ne razmisluvas, a podocna ti teknuva[/FONT]
[FONT=&quot]deka si izgubil nesto vredno,[/FONT]
[FONT=&quot]sto ne se kupuva,[/FONT]
[FONT=&quot]nitu se prodava,[/FONT]
[FONT=&quot]tuku samo se gubi[/FONT]
[FONT=&quot]i ima mali sansi da se vrati.[/FONT]
[FONT=&quot]Ako se vrati, nema da bide[/FONT]
[FONT=&quot]isto, no sepak ke ti zna4i, [/FONT]
[FONT=&quot]ako se vrati, ako uspees [/FONT]
[FONT=&quot]i so toa potpomognes [/FONT]
[FONT=&quot]tvoeto srce da prestane da se ma4i.[/FONT]
[FONT=&quot]Za nesto sto nekogas bilo.[/FONT]

 

[cacikr]

Bleeding Heart

This bleeding heart has bled to death.
Once full of life, now nothing is left.
This bleeding heart once burned with desire.
Disappointment and pain extinguished the fire.
This bleeding heart had so many dreams,
Dreams that were so real or at least they seemed.
Dreams of you had me aglow.
Some dreams of you, yes, they hurt me so.
Dreams of you made me turn quite roughly,
Until I woke up, and smelled the coffee.
One night, one dream made me realize,
My heart and soul you shall never victimize.
As I look you in the eyes with a vengeful frown,
Recalling the dream that taught me never to let my guard down.
This bleeding heart can bleed no more,
You see, for you have locked its door and thrown away the key.

 

[lidu6]

[FONT=&quot]Potegot panda mirno pravo vpleki,[/FONT]
[FONT=&quot]no nesto se rodi, sto susti, sto bodi, [/FONT]
[FONT=&quot]a toa bese vredno, no I bolno,[/FONT]
[FONT=&quot]da- ne re4am bedno.[/FONT]
[FONT=&quot]Se zaprasav zosto sega bas mene, [/FONT]
[FONT=&quot]no mora sekomu da naide[/FONT]
[FONT=&quot]da plene-ne e vazno.[/FONT]
[FONT=&quot]Vazno e sto e lazno, no I tazno.[/FONT]
[FONT=&quot]Tazno e toa sto nemozam da zaboravam[/FONT]
[FONT=&quot]na nisto sto e povrzano so nego.[/FONT]
[FONT=&quot]Vistinata e taa- nisto vecno ne trae.[/FONT]
[FONT=&quot]Ziveam vo segasnosta, a ne vo minatoto,[/FONT]
[FONT=&quot]pa zatoa eve zapisanoto ostanuva, a[/FONT]
[FONT=&quot]4ustvoto zaminuva, pominuva pa i poginuva.[/FONT]

 

[оптимиСКА]

Можда не ме бива....ама пишувам некогаш кога ќе ми дојде некоја инспирација

еве нешто...

За едно радио

Надвор небото ја фрла тагата
и можеби веќе лежам во кругот
и можеби го чувствувам сонот во маглата
но неможам да бегам од среќата во мигот.

Еден звук ми минува низ мислата
и еден далечен глас ми станува близок.
Срцето мое се заљубува во песната
а јас немоќно се борам за здивот.

Зарем може тој звук да го крие светот
и да ме тера да нурнам во тиркизните води?!
Зарем е можно овој глас да го тера дождот
да капе врз нас додека денот си оди...?

И ја оставам музиката да ја руши тишината
зошто сега ја краде од мене моќта.
Ја оставам да ми ги стави во ритам чувствата
зошто неможам да не сонувам за сонцето во ноќта.

Па останувам да лежам помеѓу ѕвездите и тлото
а радиото продолжува да го везе звукот.
И продолжувам преку ѕидот да го гледам небото
и да сонувам за љубовта. За морето. За мирот.

 

[Paranoik]

САКАЊЕ

Сакам да ме погледне кога ке влезам во собата каде е тој,
Да ме погледне кратко,
Презриво и испитувачки,
Како што само тој знае,
А потоа да го тргне ладнокрвно погледот од мене.
Сакам да ме допре кога ќе му се приближам
И гледајќи ме во очи да продолжи да ме допира.
Сакам да го допрам,
Најпрво со прстите,
А потоа со целата дланка.
Сакам да го бакнам,
Сакам да ме бакне
И да ни се сплотат топлите усни во едно.
Сакам да ме погали по главата
И да ме бакнува по вратот.
Сакам да ги отворам усните во знак на копнеж
И да ги раширам своите дланки низ неговиот грб.
Сакам да бидеме голи,
Нашите тела беспомошно да се прегрнуваат.
Сакам да го обвиткам со своите раце и нозе,
Сакам да ме држи во својата прегратка и
Сакам да водиме љубов под отворено небо
А полната месечина да се гордее со нас. ...Maаалце е Лигаво...Али Помала беф тогаш...Јбг

 

[Sith_Lord]

It's easy beyond a doubt to cast the first stone,
To maybe smash a face in, or dislocate a bone,
To bite down till they bleed, or slap them around,
Such blessed virtue is too easily found.

Myself I thought to follow a loftier path,
To keep a cool demeanor and go by with a laugh,
A grin to keep the ghosts away, a song to banish sin,
A cloak to keep the winter from venturing in...

But many years have passed since then and I am worse for wear,
As every day skips over me it leaves another tear,
And maybe I'll crack up before I tell my tale,
Before all the loose-ends fray and all my tracks go stale.

So away I'll be going, on a long, long ride,
I'll catch every storm as befits me- in stride,
And though the clouds above me might never, ever lift,
At least they're my terms and MY wasteland to sift.


​

 

[burn84]

This poem sucks, and so does your mouth
My arm hurts, snowflakes on my hand
Hell-cables again through the spine
Again in the bath, froze in time...
My generations is dead from years before
Don't fake my bedtime and he'll slap you a little more.
Tars are falling down on me, my chest are caving in.
The dubmest words i ever wrote...and all becouse i lost my mind and faked my soul

deew

 

[Ganimed]

Red Rose

Her Lips and her dress
They're both passion red
She thinks that's how she can hide
the pain she feels inside
And she comes out every night
To soak-up the lights from the stars
Her perfume just fills the air...
...consuming all the attention arround.

But Red Rose is looking for the truth in someone's eyes
wiling to believe in someone's lies
Red Rose's petals have been crushed along the way...
...she's just growing sad, every day.

One more drink, one more dance...one more chance
She need someone to hold
When the night is growing old
She needs someone to keep her away, from the cold
And if you dont mind the thorns
She'll take you in and keep you warm
Lyin' in the dark
In a bed of red roses and broken hearts.

 

[*OSS*]

Мачката

Мачкава
Ме изгреба толку силно
Што ја почувстсвував
Нејзе како продира во мене
Со своите канџи
Бели како снег
Од кои
Крвта моја почна да блика
И ги извалка малечките канџи
И таа избега од мене
Ме остави сама
Да уживам
Во задоволството
Што ми го пружа болката
И да барам уште...
Барам уште
И уште
И уште...
А мачката
Се уплаши
Од среќата која ја доживеа(в)(вме)
Од помислата да се има се
И да се напушти
здодевниот свет на постојана стагнација
во кој вечно не се труди
за да го досегне врвот...
Во кој вечно енергијата
ја троши во зборови
а не дела...
Во кој приоѓаат маски...
А јас ја барам мачката
Ја барам лагата и болката,
Барам уште
Барам повеќе...

 

[Buterfly]

Сама,
сосем сама и вознемирена
во оваа огромна соба
во овој голем град
јас сум сама...
Проклето сама и вознемирена
плачам за себе,
стравувам за љубовта
и се борам со себе така немоќна.

Ко куче бездомник на улица,
ко единствен цвет во градина,
дете заборавено од родителите
ко месечина без своја ѕвезда
патник без иднина
осамено море...

Сосем сама,
барам пат
барам утеха а знам дека нема да ја најдам,
барам патоказ за среќа.

Ја пеам песната на животот...сама
играм, танцувам, се движам - сама
сосем сама,
поразена од животот,
продолжувам
во еден здив се насмевнувам
и велам добро ми е!

Се задоволувам со она што го имам,
а што имам јас?
Само срце што сака,
усни што љубат искрено и без срам
раце што милуваат
и очи што плачат

...

 

[џимеј]

Испишано...

Кога те сонував, те сонував нежна и мила
како есенски пејсаж, како нешто натприродно.
Кога те сонував, имаше лик на божица,
мистичен и неодолив,
радосен и тажен.
Кога те сонував, незнаев
дека соништата можат да се исполнат,
мислев дека се само за да се сонуваат.

Кога првпат те видов,
сватив дека си поубава и од најубавиот сон.
Живееше во дрвјата, се лулаше со брановите,
како дете на сонцето,
како бесконечен универзум.
И утре пак се будиш со него.


Кога првпат те почувствував,
неможев да се пронајдам себеси,
беше премногу вистинито за да се случува,
бев заслепен од твојата убавина, мирисот на твојата кожа.
А јас тврдоглаво се обидував во таа мрачна соба да најдам нешто.


Кога си замина, сфатив дека се што е убаво има крај
те сонував, те видов, те почувствував,
Има место во твоето срце,
каде што раните никогаш не се лечат,
и кога не си сам - ти си сам!
Зборовите неможат да кажат ништо,
а љубовта се засилува.
Само невозвратената љубов е вечна,
мојата ќе трае засекогаш.

Но еднаш, кога тргнав на далечен пат,
помислив дека сакам да ми го вратиш она што беше мое...

 

[La Española]

Ја гледам градината...
Тажна и жална глетка...
Запуштена и оставена сама на себе...
Се во неа полека, полека венее...
А, еднаш беше ремек дело
рај на земја, мелем за душа...
За мене извор на сила
да го живеам денот,
извор на среќа, енергија
да го освојам светот...
За таа креација
потребно беше време и време,
толку трпение, љубов,
занес и целосно препуштање,
толку мразеви топење
и ѕидови рушење...
Ја насочив цела моја енргија кон неа,
внимателно и со толку љубов ја негував...
Ми беше нешто свето...
А сега?
Сега гледам како плодовите паѓаат,
а несмеам да ги земам.
Како штетниците ја уништуваат,
а не можам да ги спречам...
Ја гледам така немоќно, беспомошно
и во мене нешто полека се кине...
Таа умира, а со неа и еден дел од мене...
Беше синоним за љубов,
исполнетост и неизмерна среќа,
сега е синоним за тага,
солзи и болка тивка...



​