Иако не клепам стихови веќе една деценија, поради недостаток на порив и мошне веројатно, на талент, сепак се решив да постирам извесен број „песни“, кои ги имам пишувано од мојата 16 до 19 година, односно во периодот од 1995 до 1998.
Немам извршено врз нив никаква интервенција. Веројатно се доста наивни, и можеби глупи. Сепак, како што реков, се пресрамив. Доколку местото не им е на темава, се надевам дека модераторот ќе ги избрише :kesa: .
Атлас
Жална е неговата судбина.
Кого се тој мора да трпи
на својот грб,
цело време да биде измачуван,
понижуван во неговиот живот грд?
Свесен е тој,
колку е бескорисен
човечкиот сој.
И понекогаш желба добива,
да се ослободи од товарот свој
И на целата вселена да и се подбива,
да и се потсмева,
да и плати,
за сите негови напрегања и маки.
Тој не е само вечен чувар на небесниот свод.
Тој е прататко на ловечкиот род,
кој со ужас мора да гледа
колкава е
човековата беда.
(1995)
Мракот
Кога сонцето го напушта светот,
кога птицата уморена
го прекинува летот,
и силата и светлината ја губи зракот,
тогаш листовите ги собира цветот,
тогаш доаѓа мракот.
Во кочија црна
со четири ата,
опкружен со својата свита,
тој пирува,
победа над денот слави,
и сите денски створови,
тогаш со сведнати глави,
му се препуштаат на сонот,
на тоа ноќно дете,
верен придружник на мракот,
сенка на стварноста,
а на совеста татко.
Но, кога сонцето ќе почне
повторно да се раѓа,
и на ноќта да и се наѕира крајот,
на мракот стара клетва паѓа,
и тој исплашен од птицата
што за денот песна труби,
по којзнае кој пат
во вечноста се губи.
Мракот е време
на чудни суштества и сили,
езнајни и знајни,
на страшни сни,
на љубов и мисли сјајни.
Да, мракот е клуч
на сите наши тајни.
(1995)
Полиња на гневот
Моите полиња на гневот
останаа неискосени.
Сонцето ја пее
Својата песна на радоста,
која се губи
во бескрајот
и станува безначајна.
И повторно темнина.
Само малку светлост,
за да ја наострам
својата коса.
(1996)
Детство
Снежно утро.
Лик на заборавено другарче.
Насмевка на изгубена љубов.
(1996)
Породување
Една искра запалува оган.
Инкубација.
Ерупција.
Нов живот.
Нова смрт.
(1997)
Сенки
Тие секогаш ме следат
и ја кројат мојата судбина.
Секој мој чекор
е однапред предвиден
и смислен.
Секоја моја постапка,
отсонувана.
(1997)
Коњите на Хелиос
Ноќ е. Спијат коњите на Хелиос.
Од далечините искрат
стрелите на Орион
рика Немејскиот лав,
се жолтее Златното руно,
и се така во круг се одредува
Судбината на човекот.
Ноќ е. Месецот возвишено
Гледа над земјата,
која се чини,
никогаш потиха не била.
Само јас го вознемирувам сонот,
само јас мислам на тебе.
Ноќ е. Мирно е. Сепак,
на небото хаос,
хаос на тишината,
кој е насекаде присутен,
во нас, во времето,
во љубовта.
Ноќ е. Јас мислам на тебе.
Го изговарам твоето име,
се борам
со тишината меѓу нас.
Зборувам, викам, молам.
Чекам одговор,
за кој знам,
дека ти не можеш
да го дадеш.
И на крајот тишина,
и по тишината крај.
Утро е. Се будат
коњите на Хелиос.
(1997)
Ѕвезди
Искри од божјиот оган,
поголеми и помали
ангелски стражи.
За некои,
одбројувачи на животот,
и толкувачи на судбината,
за други.
(1997)
Молитва
Се обидувам
да ги спојам
минатото и иднината,
кога ноќта и денот
се делат.
Во таа точка,
во тој миг,
вечно ќе живее
мојата сегашност.
(1997)
Патник
Јас сум патник
во бесконечната ноќ
на иднината.
Изгубен, талкам
со мојата светилка
барајќи ја надежта.
Чукам на сите
врати временски,
чекајќи некој да ми отвори,
да ми осветли,
во бесконечната ноќ на иднината.
(1997)
Очај
Умот го зароби
моето тело.
Мислите станаа ѕидови.
(1997)
Убиство
Го убиваа постепено.
Прво му го зедоа духот,
а потоа силата.
Но му ги оставија
достоинството
и фантазијата,
и свеста дека постои
само сенката
од она што
бил некогаш.
И токму така го убија.
(1997)
Јас
Јас сум дел
од времето,
кое залутано во шумата
на очекувањата,
заборавило да дојде.
Јас сум дел
од сонцето
кое што уште
не изгреало,
дел од среќата
и тагата
кои што уште
не се појавиле.
Јас сум човек
што го чека
своето време,
време залутано
во шумата
на очекувањата,
време кое заборавило
да дојде.
(1997)
Неизвесност
Пливам во реките
на мојата неизвесност.
Како крвта во вените,
како сомнежот во љубовта,
течам и јас во нив,
кон морето на иднината.
И еве, оддалеку се гледаат
брзаците на совеста.
Таму водата е матна,
таму сомнежот се претвора во страв,
а крвта се згрутчува.
(1997)
Откровение
Јуда со бакнеж
го оскверна светот.
Љубовта замре,
а човекот клекна на колена.
И така се роди сомнежот
во новиот ден
и новото утро.
Смртта го обвитка срцето,
зло се зачна во матката
на земјата,
и стивна ветрот,
и водите престанаа да течат.
Се роди новиот човек,
и тој ќе стави крај
на сите сомнежи.
(1998)