ВМРО
- Креатор на темата jutel
- Време на започнување
Станоја
The Patriot
- Член од
- 31 јануари 2008
- Мислења
- 1.322
- Поени од реакции
- 29
Tатар, фалц е, а кога еднаш ќе се опаметите дека не можете повеќе да земате земја Македонска, вие од сега па натамо треба да си ги плаќате гревовите кои и ги имате направено на Македонија.
Платете си ги со време да не ви се соберат камати а каматите се многу големи да знаеш.
- Член од
- 17 март 2005
- Мислења
- 11.493
- Поени од реакции
- 1.584
Slichno kako i Bitolskata plocha, i dokumentot pogore e falsifikat zaradi nachinot na koj vie go upotrebuvate, t.e. imate napraveno cela prikazna deka toa bilo prvoto ime na Organizacijata, shto ne e tochno.
Dokumentot shto si go postiral ne e datiran. Mozhe da e od bilo koe vreme. A fotoshop chuda pravi...
Dokumentot shto si go postiral ne e datiran. Mozhe da e od bilo koe vreme. A fotoshop chuda pravi...
- Член од
- 17 март 2005
- Мислења
- 11.493
- Поени од реакции
- 1.584
Ako dokumentot ne e datiran, a e prikazhan na nachin na koj shto e prikazhan (deka demek e prvoto ime na Organizacijata) -- togash so pravo se veli deka e vo forma na falsifikat zoshto celi da dade lazhna pretstava.
Organizacija ne e isto so komiteti.
Organizacija ne e isto so komiteti.
Vartolu
1897 Fighter
- Член од
- 29 декември 2007
- Мислења
- 14.643
- Поени од реакции
- 5.317
Абе татар, вакви фалсификати можам јас да ти направам, ама камоти датум и некој цврст доказ дека ова е вистина, а не само покажуваш страни кој за мене не се никаков валиден доказ, освен чист татарски фалсификат!И ако немаш нешто паметно да изјавиш и презентираш ВАЛИДЕН ДОКАЗ, а не лаички фалсификати ќе те серам дури сум жив!
(ама финтата е што тие не постојат:smir
Vartolu
1897 Fighter
- Член од
- 29 декември 2007
- Мислења
- 14.643
- Поени од реакции
- 5.317
Тој e фалсификат потпис на некој татарофил ништо повеќе..Вакви слики мене не ми се никаков доказ бидејќи ЛЕСНИ СЕ ЗА ФАЛСИФИКУВАЊЕ, и затоа згони се!А јас тебе да те прашам нешто?Зошто досега не сум сретнал паметен татарски бугарин, туку сите се глупи како прчови?
CELTIK
magionicar
- Член од
- 23 декември 2007
- Мислења
- 2.909
- Поени од реакции
- 839
Основачите на ВМРО
На 23 октомври 1893 година (стар стил) во куќата на солунскиот книжар Иван Хаџи Николов во Солун се собраа шестмина млади мажи за да ги ставаат основите на тоа, кое што ќе стане симбол и знаме на борбите на Македонците за слобода. Д-р Христо Татарчев – лекар, родум од Ресен, Даме Груев – професор, родум од с. Смилево - Битолско, Петар Поп Aрсов – професор, родум од с. Богомила - Велешко, Иван Хаџи Николов – книжар во Солун, родум од Кукуш, Антон Димитров – учител, родум од с. Ајватово - Солунско и Христо Батанџиев – професор, родум од с.Гуменџе, Ениџе Вардарско, основаат конспиративна група, нарекувајќи ја Македонски револуционерен комитет. >>>>
Заклетвата на ВМРО
"Се колнеме во името на Бога, верата и честа, дека отсега ќе служиме колку што можеме за слобода на нашата татковина Македонија и Одринско; ќе ги слушаме наредбите на нашите главатари; нема никому да ги кажеме скришните народни работи. Ако не ги слушаме наредбите на нашите главатарии ако некому, свесно или несвесно, кажеме за она што сега го гледаме, што го слушаме и што го работиме да бидеме убиени од браќата со оружјето што сега го целиваме. Амин"
Границите на Македонија
Северната граница оди по Рила и Осогово до врвот Патерица; од таму продолжува кон запад по водоразделните височини меѓу коритото на Вардар и тоа на реката бугарска Морава, додека стигне до Скопска Црна-Гора, го следи нејзиниот срт до Качаничката клисура, продолжува по главниот Шарски венец и стига до Црни Дрим, северно од Дебар.
На запад Македонија се одделува од Албанија со планинскиот венец, кој оди на запад од Црни Дрим и Охридското Езеро, додека го опфати целиот нивни басен; границата го опфаќа и басенот на Преспанското Езеро, го следи водоразделот меѓу реката Девол и реката Бистрица и стига до Грамос планина.
Јужната граница оди по водоразделните планини меѓу басенот на реката Бистрица и тој на тесалиската река Сапатарија, стига до морето, го следи брегот на Бело Море до устието на реката Места.
Револуционерни окрузи - шематски приказ
(Согласно на прологот во Уставот на ВМРО, преработен на нејзиниот општ конгрес во 1925 г.)
Источната граница на Македонија почнува од устието на реката Места и оди по нејзиниот тек северно до над селото Бук; од таму продолжува низ областа Чеч, го следи водоразделот по Родопскиот венец од врвот Крушово на север и завршува на Колос Мусала.Северната граница оди по Рила и Осогово до врвот Патерица; од таму продолжува кон запад по водоразделните височини меѓу коритото на Вардар и тоа на реката бугарска Морава, додека стигне до Скопска Црна-Гора, го следи нејзиниот срт до Качаничката клисура, продолжува по главниот Шарски венец и стига до Црни Дрим, северно од Дебар.
На запад Македонија се одделува од Албанија со планинскиот венец, кој оди на запад од Црни Дрим и Охридското Езеро, додека го опфати целиот нивни басен; границата го опфаќа и басенот на Преспанското Езеро, го следи водоразделот меѓу реката Девол и реката Бистрица и стига до Грамос планина.
Јужната граница оди по водоразделните планини меѓу басенот на реката Бистрица и тој на тесалиската река Сапатарија, стига до морето, го следи брегот на Бело Море до устието на реката Места.
CELTIK
magionicar
- Член од
- 23 декември 2007
- Мислења
- 2.909
- Поени од реакции
- 839
Широкото ослободително движење што ја зафатило Македонија во 90-тите години од XIX век довело до формирање на тајна револуционерна организација. Иници.јативата за тоа ј припаднала на интелегенцијата. Македонските студенти во странство започнале да создаваат разни друштва во чија основа влегле револуционерните цели.
Од своја страна, тешките социјално-политички услови во земјата исто така придонесувале за спонтано создавање на групи, чија основна задача била самоодбрана од разните злосторници.
Во 90-тите години од XIX век скоро во сите делови на Македонија егзистирале организирани групи од селани за самоодбрана. Само во непосредната околина на Битолско имало неколку такви групи.
Постоењето на разните групи и кружоци и разните концепции за тоа каков облик и цел треба да ј се даде на идната револуционерна организација поттикнувале кон иницијативата за поставување основите на организација што ќе ги собере, ќе ги обедини расфрлените, распокинати сили, ќе ги потчини на една определена цел – ослободувањето на Македонија. Останувало само да се направи последниот чекор – обединувањето на националната сила на македонскиот народ во една општа револуционерна организација.
Во есента на 1893 година бил направен и тој чекор. На 23 октомври 1893 година (стар стил) во куќата на солунскиот книжар Иван Хаџи Николов во Солун се собраа шестмина млади мажи за да ги ставаат основите на тоа, кое што ќе стане симбол и знаме на борбите на Македонците за слобода. Д-р Христо Татарчев – лекар, родум од Ресен, Даме Груев – професор, родум од с. Смилево - Битолско, Петар Поп Aрсов – професор, родум од с. Богомила - Велешко, Иван Хаџи Николов – книжар во Солун, родум од Кукуш, Антон Димитров – учител, родум од с. Ајватово - Солунско и Христо Батанџиев – професор, родум од с.Гуменџе, Ениџе Вардарско, основаат конспиративна група, нарекувајќи ја Македонски револуционерен комитет.
Основната тема на состанокот била идната политичка работа во Македонија и неопходноста од организирана општествена дејност во неа. По долгата дискусија, групата се конституирала како друштво со задача сите присутни да работат за неговото ширење меѓу своите познати. Ползувајќи се од условите што ги давал Солун како централно место во Македонија, во кој се собирале учители, еснафи, трговци, свештеници, за кратко време бил привлечен голем број на луѓе во новото друштво. И што е уште поважно, се дошло до сознанието дека во Македонија постојат услови за развивање на усилена револуционерна дејност. Охрабрени од тоа, во почетокот на 1894 година, пред Богојавление, организаторите по вторпат се сретнале во Солун за да ги определат целта, името и статутот на Организацијата.
По обемната дискусија во која дошле до израз погледите на секој поединец, најпосле, според тврдењето на И.Х.Николов, се поставиле следниве цели пред новата организација: да биде тајна и револуционерна; нејзината територија да ја сочинува Македонија во географските и етнографските граници, поради што ќе се вика внатрешна; во неа да членуваат лица што се родени и што живеат во Македонија, без разлика на вера и народност. Политичката цел на организираните Македонци била: автономија на Македонија, да се чува самостојноста на Организацијата, за да не падне под влијание на политиката на владите на соседните слободни држави.
На состанокот се решило еден од присутните, Петар Поп Арсов, да изработи проект на устав. Подоцна, кога овој Устав бил прифатен, се извршило и конституирање на новата организација. За претседател бил избран Христо Татарчев, а за секретар-касиер Даме Груев.
....Иван Хаџи Николов
Во договореното време на 23 октомври 1893 година, во петокот навечер, сите шестмина се собравме во живеалиштето на Христо Батанџиев. Јас ја објаснив целта на нашата средба дали не е време да се основа револуционерна организација, каква треба да биде нејзината тактика и нејзиното политичко верују, кои ќе има право да членуваат во неа, и какви треба да бидат нејзините односи со македонската емиграција што се наоѓа надвор од територијата на Македонија и сл.
Поставените прашања беа предмет на разгледување од нас шестмината, но најподробно и најопширно се искажа д-р Христо Татарчев. На крај дојдовме до следнава согласност: 1. Организацијата треба да биде тајна и револуционерна, 2. Нејзината територија ја сочинува само Македонија, во нејзинитре географски и етнографски граници, поради што ќе се наречува и внатрешна, 3. Во неа ќе членуваат лица родени и што живеат во Македонија, без разлика на вера и народност, 4. Политичкото верују на организираните Македонци е: автономија на Македонија и 5. Да се запазува самостојноста на Организацијата, за да не падне под влијание на политиката на владите на соседните словни држави....
За проширувањето на кружокот и за привлекување на сомисленици, на крај решивме секој еден од нас да ги посветува во ре волуционерната идеја своите најблиски луѓе во Солун и провинцијата....
На втората седница во јануари 1894 година предложив да ја прошириме Револуционерната организација меѓу интелегенцијата во цела Македонија, и за да го узнаеме нејзиниот менталитет и нејзиното расположение спрема ослободителното дело, при сеќавања да се изнесува прашањето за политиката на Егзархијата, како што постапив и јас при изборот на своите први другари, па оние што ќе се изнесат позитивно за егзархиската централистичка политика да се сметаат за ненадежни, а пак оние што ќе бидат за децентрализација на нашето црковно – училишно дело во Македонија – за надежни и да бидат посветувани во револуционерната идеја, при што да им се постави за задача секој во својот реон да формира кружок од испитани и борбени другари. Предлогот ми беше прифатен и на П. Арсов му се постави задача да напише брошура под наслов „Стамболовштината во Македонија“....
На една од наредните седници решивме во Солун да основаме неделно училиште, божем за неписмени и недостатно писмени, во кое ќе имаме можност да узнаеме за духот и гледањата на членовите, и потем тие да бидат посветувани во делото, та на таков начин да се прошири солунскиот кружок. За учители – раководители на неделното училиште ги одредивме Дамјан Груев и Лазар Димитров. Овој последниов и Тане Мурџев беа првите наши последователи во Солун. Програмата во неделното училиште се состоеше во: малку читање и сметање, а повеќе читање и раскажување за Француската револуција, за италијанското обединување, за Гарибалди и слично – воопшто прикажување за востанија и револуции.....По двомесечно функционирање, го затворивме неделното училиште.
На истата седница за претседател на Централниот комитет го избравме д-р Х ристо Татарчев, за благајник – Дамјан Груев....За постојан президиум ги избравме: д-р Христо Татарчев, Дамјан Груев и мене....Главната работа на нас двајцата (И.Х.Николов и Д.Груев з.м.) се состоеше во тоа да водиме шифрирана кореспонденција со провинцијата, и да организираме средби со нашите луѓе што доаѓаа од провинцијата во Солун.....
....Дамјан Груев
Во Солун ја поминав следната година, на работа во печатницата на Самарџиев. Тука се сретнав со свои стари другари: Поп Арсов, Андон Димитров (родум од солунското с. Ајватово, сега член на битолскиот суд); д-р Христо Татарчев, Хаџи Николов (од Кукуш), Христо Батанџиев (од Гуменџе, секретар на солунската општина?). Со нив ја обновивме старата идеја. Се згрупиравме, и сложно изработивме статут-правилник. Во неговата основа ги поставивме истите начела: барање да се примени Берлинскиот договор. Така тој статут беше оформен според образецот на статутот на Револуционерната организација во Бугарија пред нејзиното ослободување. Девизата беше: примена на решенијата од Берлинскиот договор. Основавме тајна организација со „Централен комитет“, со разграноци, со членски вноски. Се предвидуваше полагање заклетва и сл. Во правилникот не се предвидуваше ништо за српската пропаганда,но имавме на ум, кога ќе се освести народот, да се оневозможат нејзините последици....
...Христо Татарчев
....На 23 октомври 1893 година дојде до првата средба на овој проширен круг луѓе, во одајата на книжарот Иван Хаџи Николов, во улицата Челеби – бакал. Присуствувавме јас, Груев, Поп Арсов, Хаџи Николов, Андон Димитров (учител по турски јазик во гимназијата, ми се чини родум од с. Ајватово), Христо Батанџиев, (од Гуменџе), тогаш учител во основното училиште, потем секретар во митрополијата; тој загина заедно со архимандритот Евлогиј во 1913 година (фрлен од Грците во морето). Само овие шестмина се бевме собрале. Тука веќе разменивме мисли за идната политичка активност, така да секој еден од нас ќе се труди да влијае врз други лица, и да ги привлекува за истата идеја, да се подготви организирана општествена дејност. Г рупата се конституира врз тие начела како друштво, без записник, и без да се избираат раководители сиреч претседател и сл.
На оваа средба не беше утврдена никаква формалност – заклетва или нешто слично, за да се сметаат членовите лично задолжени да дејствуваат за ослободителното дело. Меѓутоа, се разделивме со увереност дека ни претстои сериозна и тешка задача. Презедовме задолжување заедно да дејствуваме меѓу наши познати и секој еден од нас гледаше при погоден повод да го искористи престојувањето на учители, еснафи, свештеници и трговци во Солун, дојдени од провинцијата, за да агитира меѓу нив за идејата. Така помина до крајот на 1893 година. Во почетокот на 1894 година во време на празниците, пак споменатите шестмина се собравме пред Водици во живеалиштето на Андон Димитров (спроти куќата сега на браќата Дамјанови, бившиот бугарски пансион), за да го поставиме темелот на една револуционерна организација. Долго расправавме за целта на таа организација, и најпосле се задржавме врз автономија на Македонија со предимство на бугарскиот елемент. Не можевме да го прифатиме ставот за „директно присоединување на Македонија кон Бугарија“, затоа што увидовме дека тоа ќе сретне големи тешкотии, поради спротиставувањето на големите сили и аспирациите на соседните мали држави и на Турција. Ни поминуваше низ мислата дека една автономна Македонија потем би можела полесно да се обедини со Бугарија, а во краен случај, ако не се постигне тоа, дека ќе може да послужи како обединувачка алка на една федерација на балканските народи. Одринско, колку што се сеќавам, отпрвин не влегуваше во нашата програма, и мислам дека после беше дојдено до замислата и таа област да се вклучи кон автономна Македонија. Откако се согласивме за целта на нашата организација – на истата средба се зафативме да изработиме статут на Организацијата. Прирака ми беше еден том од „Записките“ на Захариј Стојанов, и од нив го зедовме за урнек статутот на „Бугарскиот револуционерен комитет“. Го задолживме Поп Арсов, врз основа на тој статут, да изработи нацрт на нашиот статут. На истата седница долго се разгледуваше прашањето какво име да носи Револуционерната организација и Комитетот. Ова прашање ни одзеде прилично време, и најпосле, колку што се сеќавам, усвоивме да се наречат: „Македонска револуционерна организација“, а Комитетот – „Централен македонски револуционерен комитет“, а скратено „Ц.М.Р.К.“. На други средби статутот беше дефинитивно примен, сe така од истиот тој состав на шестмината. Тогаш веќе, во согласност со усвоениот статут, беше конституиран првиот Централен комитет, при што мене ме избраа за претседател, а Дамјана Груев за секретар и благајник. Потем веќе започна практичното организирање на револуцијата, што тргна многу позабрзано....
Почеток
Од своја страна, тешките социјално-политички услови во земјата исто така придонесувале за спонтано создавање на групи, чија основна задача била самоодбрана од разните злосторници.
Во 90-тите години од XIX век скоро во сите делови на Македонија егзистирале организирани групи од селани за самоодбрана. Само во непосредната околина на Битолско имало неколку такви групи.
Постоењето на разните групи и кружоци и разните концепции за тоа каков облик и цел треба да ј се даде на идната револуционерна организација поттикнувале кон иницијативата за поставување основите на организација што ќе ги собере, ќе ги обедини расфрлените, распокинати сили, ќе ги потчини на една определена цел – ослободувањето на Македонија. Останувало само да се направи последниот чекор – обединувањето на националната сила на македонскиот народ во една општа револуционерна организација.
Во есента на 1893 година бил направен и тој чекор. На 23 октомври 1893 година (стар стил) во куќата на солунскиот книжар Иван Хаџи Николов во Солун се собраа шестмина млади мажи за да ги ставаат основите на тоа, кое што ќе стане симбол и знаме на борбите на Македонците за слобода. Д-р Христо Татарчев – лекар, родум од Ресен, Даме Груев – професор, родум од с. Смилево - Битолско, Петар Поп Aрсов – професор, родум од с. Богомила - Велешко, Иван Хаџи Николов – книжар во Солун, родум од Кукуш, Антон Димитров – учител, родум од с. Ајватово - Солунско и Христо Батанџиев – професор, родум од с.Гуменџе, Ениџе Вардарско, основаат конспиративна група, нарекувајќи ја Македонски револуционерен комитет.
Основната тема на состанокот била идната политичка работа во Македонија и неопходноста од организирана општествена дејност во неа. По долгата дискусија, групата се конституирала како друштво со задача сите присутни да работат за неговото ширење меѓу своите познати. Ползувајќи се од условите што ги давал Солун како централно место во Македонија, во кој се собирале учители, еснафи, трговци, свештеници, за кратко време бил привлечен голем број на луѓе во новото друштво. И што е уште поважно, се дошло до сознанието дека во Македонија постојат услови за развивање на усилена револуционерна дејност. Охрабрени од тоа, во почетокот на 1894 година, пред Богојавление, организаторите по вторпат се сретнале во Солун за да ги определат целта, името и статутот на Организацијата.
По обемната дискусија во која дошле до израз погледите на секој поединец, најпосле, според тврдењето на И.Х.Николов, се поставиле следниве цели пред новата организација: да биде тајна и револуционерна; нејзината територија да ја сочинува Македонија во географските и етнографските граници, поради што ќе се вика внатрешна; во неа да членуваат лица што се родени и што живеат во Македонија, без разлика на вера и народност. Политичката цел на организираните Македонци била: автономија на Македонија, да се чува самостојноста на Организацијата, за да не падне под влијание на политиката на владите на соседните слободни држави.
На состанокот се решило еден од присутните, Петар Поп Арсов, да изработи проект на устав. Подоцна, кога овој Устав бил прифатен, се извршило и конституирање на новата организација. За претседател бил избран Христо Татарчев, а за секретар-касиер Даме Груев.
....Иван Хаџи Николов
Во договореното време на 23 октомври 1893 година, во петокот навечер, сите шестмина се собравме во живеалиштето на Христо Батанџиев. Јас ја објаснив целта на нашата средба дали не е време да се основа револуционерна организација, каква треба да биде нејзината тактика и нејзиното политичко верују, кои ќе има право да членуваат во неа, и какви треба да бидат нејзините односи со македонската емиграција што се наоѓа надвор од територијата на Македонија и сл.
Поставените прашања беа предмет на разгледување од нас шестмината, но најподробно и најопширно се искажа д-р Христо Татарчев. На крај дојдовме до следнава согласност: 1. Организацијата треба да биде тајна и револуционерна, 2. Нејзината територија ја сочинува само Македонија, во нејзинитре географски и етнографски граници, поради што ќе се наречува и внатрешна, 3. Во неа ќе членуваат лица родени и што живеат во Македонија, без разлика на вера и народност, 4. Политичкото верују на организираните Македонци е: автономија на Македонија и 5. Да се запазува самостојноста на Организацијата, за да не падне под влијание на политиката на владите на соседните словни држави....
За проширувањето на кружокот и за привлекување на сомисленици, на крај решивме секој еден од нас да ги посветува во ре волуционерната идеја своите најблиски луѓе во Солун и провинцијата....
На втората седница во јануари 1894 година предложив да ја прошириме Револуционерната организација меѓу интелегенцијата во цела Македонија, и за да го узнаеме нејзиниот менталитет и нејзиното расположение спрема ослободителното дело, при сеќавања да се изнесува прашањето за политиката на Егзархијата, како што постапив и јас при изборот на своите први другари, па оние што ќе се изнесат позитивно за егзархиската централистичка политика да се сметаат за ненадежни, а пак оние што ќе бидат за децентрализација на нашето црковно – училишно дело во Македонија – за надежни и да бидат посветувани во револуционерната идеја, при што да им се постави за задача секој во својот реон да формира кружок од испитани и борбени другари. Предлогот ми беше прифатен и на П. Арсов му се постави задача да напише брошура под наслов „Стамболовштината во Македонија“....
На една од наредните седници решивме во Солун да основаме неделно училиште, божем за неписмени и недостатно писмени, во кое ќе имаме можност да узнаеме за духот и гледањата на членовите, и потем тие да бидат посветувани во делото, та на таков начин да се прошири солунскиот кружок. За учители – раководители на неделното училиште ги одредивме Дамјан Груев и Лазар Димитров. Овој последниов и Тане Мурџев беа првите наши последователи во Солун. Програмата во неделното училиште се состоеше во: малку читање и сметање, а повеќе читање и раскажување за Француската револуција, за италијанското обединување, за Гарибалди и слично – воопшто прикажување за востанија и револуции.....По двомесечно функционирање, го затворивме неделното училиште.
На истата седница за претседател на Централниот комитет го избравме д-р Х ристо Татарчев, за благајник – Дамјан Груев....За постојан президиум ги избравме: д-р Христо Татарчев, Дамјан Груев и мене....Главната работа на нас двајцата (И.Х.Николов и Д.Груев з.м.) се состоеше во тоа да водиме шифрирана кореспонденција со провинцијата, и да организираме средби со нашите луѓе што доаѓаа од провинцијата во Солун.....
....Дамјан Груев
Во Солун ја поминав следната година, на работа во печатницата на Самарџиев. Тука се сретнав со свои стари другари: Поп Арсов, Андон Димитров (родум од солунското с. Ајватово, сега член на битолскиот суд); д-р Христо Татарчев, Хаџи Николов (од Кукуш), Христо Батанџиев (од Гуменџе, секретар на солунската општина?). Со нив ја обновивме старата идеја. Се згрупиравме, и сложно изработивме статут-правилник. Во неговата основа ги поставивме истите начела: барање да се примени Берлинскиот договор. Така тој статут беше оформен според образецот на статутот на Револуционерната организација во Бугарија пред нејзиното ослободување. Девизата беше: примена на решенијата од Берлинскиот договор. Основавме тајна организација со „Централен комитет“, со разграноци, со членски вноски. Се предвидуваше полагање заклетва и сл. Во правилникот не се предвидуваше ништо за српската пропаганда,но имавме на ум, кога ќе се освести народот, да се оневозможат нејзините последици....
...Христо Татарчев
....На 23 октомври 1893 година дојде до првата средба на овој проширен круг луѓе, во одајата на книжарот Иван Хаџи Николов, во улицата Челеби – бакал. Присуствувавме јас, Груев, Поп Арсов, Хаџи Николов, Андон Димитров (учител по турски јазик во гимназијата, ми се чини родум од с. Ајватово), Христо Батанџиев, (од Гуменџе), тогаш учител во основното училиште, потем секретар во митрополијата; тој загина заедно со архимандритот Евлогиј во 1913 година (фрлен од Грците во морето). Само овие шестмина се бевме собрале. Тука веќе разменивме мисли за идната политичка активност, така да секој еден од нас ќе се труди да влијае врз други лица, и да ги привлекува за истата идеја, да се подготви организирана општествена дејност. Г рупата се конституира врз тие начела како друштво, без записник, и без да се избираат раководители сиреч претседател и сл.
На оваа средба не беше утврдена никаква формалност – заклетва или нешто слично, за да се сметаат членовите лично задолжени да дејствуваат за ослободителното дело. Меѓутоа, се разделивме со увереност дека ни претстои сериозна и тешка задача. Презедовме задолжување заедно да дејствуваме меѓу наши познати и секој еден од нас гледаше при погоден повод да го искористи престојувањето на учители, еснафи, свештеници и трговци во Солун, дојдени од провинцијата, за да агитира меѓу нив за идејата. Така помина до крајот на 1893 година. Во почетокот на 1894 година во време на празниците, пак споменатите шестмина се собравме пред Водици во живеалиштето на Андон Димитров (спроти куќата сега на браќата Дамјанови, бившиот бугарски пансион), за да го поставиме темелот на една револуционерна организација. Долго расправавме за целта на таа организација, и најпосле се задржавме врз автономија на Македонија со предимство на бугарскиот елемент. Не можевме да го прифатиме ставот за „директно присоединување на Македонија кон Бугарија“, затоа што увидовме дека тоа ќе сретне големи тешкотии, поради спротиставувањето на големите сили и аспирациите на соседните мали држави и на Турција. Ни поминуваше низ мислата дека една автономна Македонија потем би можела полесно да се обедини со Бугарија, а во краен случај, ако не се постигне тоа, дека ќе може да послужи како обединувачка алка на една федерација на балканските народи. Одринско, колку што се сеќавам, отпрвин не влегуваше во нашата програма, и мислам дека после беше дојдено до замислата и таа област да се вклучи кон автономна Македонија. Откако се согласивме за целта на нашата организација – на истата средба се зафативме да изработиме статут на Организацијата. Прирака ми беше еден том од „Записките“ на Захариј Стојанов, и од нив го зедовме за урнек статутот на „Бугарскиот револуционерен комитет“. Го задолживме Поп Арсов, врз основа на тој статут, да изработи нацрт на нашиот статут. На истата седница долго се разгледуваше прашањето какво име да носи Револуционерната организација и Комитетот. Ова прашање ни одзеде прилично време, и најпосле, колку што се сеќавам, усвоивме да се наречат: „Македонска револуционерна организација“, а Комитетот – „Централен македонски револуционерен комитет“, а скратено „Ц.М.Р.К.“. На други средби статутот беше дефинитивно примен, сe така од истиот тој состав на шестмината. Тогаш веќе, во согласност со усвоениот статут, беше конституиран првиот Централен комитет, при што мене ме избраа за претседател, а Дамјана Груев за секретар и благајник. Потем веќе започна практичното организирање на револуцијата, што тргна многу позабрзано....
Почеток
CELTIK
magionicar
- Член од
- 23 декември 2007
- Мислења
- 2.909
- Поени од реакции
- 839
„Во летото 1901 година Сандански намислува да го зароби протестантскиот мисионер д-р Хаус, кога со помошта на месни протестанти од с. Банско го договори неговото повикување од Солун. Од разговорот со протестантите тој дознава, дека во Разлошко тукушто пристигнала мис Стоун. Дига раце од планот за Хаус и се запира на готовата примамлива пљачка: жена, при тоа државјанка на земјата на доларите. Чернопеев, на кому Сандански му го открива планот, ја дава својата согласност и на 21 август приквечер една специјална стокмена чета, облечена во аскерски и други турски алишта, на патот меѓу Банско и Горна Џумаја до „Потпрената карпа“ фаќа три жени: мис Стоун, нејзината другарка Цилка, бугарска протестантка, и една бабичка. Еден Турчин се задава при заробувањето, пука со револвер во четата, но бидува убиен. Четата ја ослободува бабичката, која припаднала од страв и ги поведува двете жени кон планината.
Главните дејци во тоа пленување се: Јане Сандански, Христо Чернопеев и Крсто Асенов. Во четата влегуваат Јуруков од Карлово и Антон Ќосето (војводи), Алексо Илиев, Кара Васил, Стефан Мандалов, Дрводелски од Враца и др. Во разни моменти составот се пополнува со други четници и месни одбрани работници. Од легалните најголема заслуга има Сава Михајлов, тогаш учител во с. Лешко (после војвода) и член на околискиот комитет во Банско.
Четниците сакаат да изгледаат како обични разбојници од од разни народности и се мачат да се прикажуваат како турски. Бидејќи комедијата не им успева, а од друга страна жените мислеле, дека навистина попаднале во рацете на турски разбојници и неутешливо плачат во продолжение на 5–6 дена. Најпосле Сандански им ја открива вистината и тие се поуспокојуваат.
Веста за заробувањето брзо се распространи по двете страни на океанот и неколку месеци по ред печатот од целиот свет се занимаваше со сензационалниот настан. Околу разбојниците и животот на двете заробени дами од планините се создадоа легенди. Интересната положба на госпоѓа Цилка и очекуваното нејзино ослободување од бременост при една крајно оригинална комитска опстановка, манирите на разбојниците кон двете жртви на анархијата во Турција; енергичната интервенција на Американската влада и преговорите за откуп – сето тоа правеше од зарабувањето на мисионерката една приказна колку романтична, толку и актуелно политичка.
Во стварноста, двете заробенички се радуваа на максималниот комфор, кои што во селските куќи по Разлошко, Џумајско и Малешевско можеа да им дадат и беа предмет на најголемо внимание и грижи од страна на четата и месните комитети. Се презедоа и мерки за да биде приготвено најнеопходното за очекуваното новороденче: алишта, пелени и др. Двете дами шиеја и плетеја. Госпоѓа Цилка малку веруваше – после толку немири и физички мачења – во среќниот исход на настанот и очекувајќи го најлошото, го направи усно својот тестамент пред мис Стоун. При сето тоа на 21 декември во текот на ноќта, во една винарска визба крај с. Србиново, госпоѓа Цилка потпомогната од две жени, кои што војводата ги повика од селото, среќно се ослободи од бременоста и доби бебе од женски пол – „здраво, полничко“, како што уверува Сандански.
„Го зедовме детето в раце, – продолжува Сандански – другарите ј честитаа и јас ги почестив другарите. На третиот ден требаше пак да се патува. Цилка не можеше да јава, а требаше да си одиме, бидејќи во селото беше дојден аскер. Ја легнавме спружена во еден долг сандак, го натоваривме на коњот, а од другата страна на коњот натоваривме бали, и така, со потпирање отстрана поминавме 6–7 часа пат и стигнавме во с. Влаи, каде што се сместивме во една куќа. Детето по патот го носевме на раце, – тоа си плачеше, а мис Стоун јаваше на друг коњ.“ [Спомени на Јане Сандански]
Преговорите за откуп се водеа во Цариград и Софија. Рољата на посредници ја играа рускиот дипломатски агент од Софија Бахметиев и неговата сопруга, којашто лично ја познаваше мис Стоун. Бахметиеви воспоставија врска измеѓу пратеникот на американската амбасада од Цариград Дикинсон со пратениците на четата Кр. Асенов и Хр. Чернопеев. Преки преговори за откупот и предавањето на жените заврза и самиот Сандански со д-р Хаус, истиот оној, кого што имаше намислено да го зароби пред мис Стоун. Бараше една сума од 25 000 лири. Но акцијата беше придружена со неверојатни тешкотии и ризици и многу се одолжи. Турците ја прогонуваа четата и како по обичај го измачуваа месното население. (Во врска со аферата мис Стоун беа затворени 43 Бугари од разни села во Разлошко и Неврокопско. Дваесетина души од нив беа подложени и на мачења.) Крај границата ја бараа органите на бугарската власт а ја прогонуваа и четите на врховистите, која борба во тоа време беше во полн ек. Пред Цилка да роди, четата беше нападната во село Тросково од врховистичкиот војвода Дончо со 78 души. Престрелката траеше цели 10 часа и се заврши со повлекувањето на четата заедно со жените кон с. Лешко. Сето тоа направи пленителите да го намалат откупот на 14 000 лири. Договорено беше предавањето на сумата да се случи на самото место. Парите, златни лири во сандачиња, беа однесени во Банско од д-р Хаус, обезбедуван од 250 души аскер. Требаше да се предупреди и подгонувањето на четата со парите, откако се ослободат жените. Д-р Хаус, кој не им се доверуваше на војниците и ги чуваше сандачињата во неговата соба, се согласи со барањето на четата – тајно да го изнесе златото во џебовите, во една доверлива протестантска куќа во Банско и на неговото место да постави олово. Сe се сврши: сумата се зеде и се изнесе од Банско, двете жени беа пуштени на слобода од Чернопеев во Струмичко, а војската заедно со д-р Хаус го го продолжи обезбедувањето на сандачињата со оловото... дури до Сер. Дури таму Американецот им откри сe на Турците.
Долготрајноста на заробувањето и блескавиот крај се должат колку на вештината и упорноста на пленителите, толку и во на совршенството на месната организациона мрежа.
Дел од сумата беше разпределена меѓу окрузите во внатрешноста, но поголемиот дел од „мис-стоунките“ беше потрошен, како што и Ѓорче Петров признава – за борба против врховистите. Заробувањето на мис Стоун има и добри и лоши резултати. Кон добрите треба да се додаде и тоа, што американската мисионерка се приврза кон идеалите, на кои што им служеа и нејзините заробувачи и после ослободувањето, држеше во Америка беседи во полза на македонското ослободително движење.“ *
Откупот од 14 500 турски лири е добиен на 20 јануари 1902 г. во Банско, а жените се ослободени на 10 фебруари 1902 г. крај с. Градошорци, Струмичко.
Акцијата предизвика бурни бранувања не само во Бугарија и Америка, туку и во многу други земји, придонесувајќи за популаризирање на делото на револуционерната организација. Самата мис Стоун, наспроти преживеаните стравови и тешкотии за време на заробеништвото, по нејзиното враќањето во САД држи беседи и пишува статии, во кои го осудува турскиот режим и ја поткрепува борбата на поробениот македонски народ.
Главните дејци во тоа пленување се: Јане Сандански, Христо Чернопеев и Крсто Асенов. Во четата влегуваат Јуруков од Карлово и Антон Ќосето (војводи), Алексо Илиев, Кара Васил, Стефан Мандалов, Дрводелски од Враца и др. Во разни моменти составот се пополнува со други четници и месни одбрани работници. Од легалните најголема заслуга има Сава Михајлов, тогаш учител во с. Лешко (после војвода) и член на околискиот комитет во Банско.
Четниците сакаат да изгледаат како обични разбојници од од разни народности и се мачат да се прикажуваат како турски. Бидејќи комедијата не им успева, а од друга страна жените мислеле, дека навистина попаднале во рацете на турски разбојници и неутешливо плачат во продолжение на 5–6 дена. Најпосле Сандански им ја открива вистината и тие се поуспокојуваат.
Веста за заробувањето брзо се распространи по двете страни на океанот и неколку месеци по ред печатот од целиот свет се занимаваше со сензационалниот настан. Околу разбојниците и животот на двете заробени дами од планините се создадоа легенди. Интересната положба на госпоѓа Цилка и очекуваното нејзино ослободување од бременост при една крајно оригинална комитска опстановка, манирите на разбојниците кон двете жртви на анархијата во Турција; енергичната интервенција на Американската влада и преговорите за откуп – сето тоа правеше од зарабувањето на мисионерката една приказна колку романтична, толку и актуелно политичка.
Во стварноста, двете заробенички се радуваа на максималниот комфор, кои што во селските куќи по Разлошко, Џумајско и Малешевско можеа да им дадат и беа предмет на најголемо внимание и грижи од страна на четата и месните комитети. Се презедоа и мерки за да биде приготвено најнеопходното за очекуваното новороденче: алишта, пелени и др. Двете дами шиеја и плетеја. Госпоѓа Цилка малку веруваше – после толку немири и физички мачења – во среќниот исход на настанот и очекувајќи го најлошото, го направи усно својот тестамент пред мис Стоун. При сето тоа на 21 декември во текот на ноќта, во една винарска визба крај с. Србиново, госпоѓа Цилка потпомогната од две жени, кои што војводата ги повика од селото, среќно се ослободи од бременоста и доби бебе од женски пол – „здраво, полничко“, како што уверува Сандански.
„Го зедовме детето в раце, – продолжува Сандански – другарите ј честитаа и јас ги почестив другарите. На третиот ден требаше пак да се патува. Цилка не можеше да јава, а требаше да си одиме, бидејќи во селото беше дојден аскер. Ја легнавме спружена во еден долг сандак, го натоваривме на коњот, а од другата страна на коњот натоваривме бали, и така, со потпирање отстрана поминавме 6–7 часа пат и стигнавме во с. Влаи, каде што се сместивме во една куќа. Детето по патот го носевме на раце, – тоа си плачеше, а мис Стоун јаваше на друг коњ.“ [Спомени на Јане Сандански]
Преговорите за откуп се водеа во Цариград и Софија. Рољата на посредници ја играа рускиот дипломатски агент од Софија Бахметиев и неговата сопруга, којашто лично ја познаваше мис Стоун. Бахметиеви воспоставија врска измеѓу пратеникот на американската амбасада од Цариград Дикинсон со пратениците на четата Кр. Асенов и Хр. Чернопеев. Преки преговори за откупот и предавањето на жените заврза и самиот Сандански со д-р Хаус, истиот оној, кого што имаше намислено да го зароби пред мис Стоун. Бараше една сума од 25 000 лири. Но акцијата беше придружена со неверојатни тешкотии и ризици и многу се одолжи. Турците ја прогонуваа четата и како по обичај го измачуваа месното население. (Во врска со аферата мис Стоун беа затворени 43 Бугари од разни села во Разлошко и Неврокопско. Дваесетина души од нив беа подложени и на мачења.) Крај границата ја бараа органите на бугарската власт а ја прогонуваа и четите на врховистите, која борба во тоа време беше во полн ек. Пред Цилка да роди, четата беше нападната во село Тросково од врховистичкиот војвода Дончо со 78 души. Престрелката траеше цели 10 часа и се заврши со повлекувањето на четата заедно со жените кон с. Лешко. Сето тоа направи пленителите да го намалат откупот на 14 000 лири. Договорено беше предавањето на сумата да се случи на самото место. Парите, златни лири во сандачиња, беа однесени во Банско од д-р Хаус, обезбедуван од 250 души аскер. Требаше да се предупреди и подгонувањето на четата со парите, откако се ослободат жените. Д-р Хаус, кој не им се доверуваше на војниците и ги чуваше сандачињата во неговата соба, се согласи со барањето на четата – тајно да го изнесе златото во џебовите, во една доверлива протестантска куќа во Банско и на неговото место да постави олово. Сe се сврши: сумата се зеде и се изнесе од Банско, двете жени беа пуштени на слобода од Чернопеев во Струмичко, а војската заедно со д-р Хаус го го продолжи обезбедувањето на сандачињата со оловото... дури до Сер. Дури таму Американецот им откри сe на Турците.
Долготрајноста на заробувањето и блескавиот крај се должат колку на вештината и упорноста на пленителите, толку и во на совршенството на месната организациона мрежа.
Дел од сумата беше разпределена меѓу окрузите во внатрешноста, но поголемиот дел од „мис-стоунките“ беше потрошен, како што и Ѓорче Петров признава – за борба против врховистите. Заробувањето на мис Стоун има и добри и лоши резултати. Кон добрите треба да се додаде и тоа, што американската мисионерка се приврза кон идеалите, на кои што им служеа и нејзините заробувачи и после ослободувањето, држеше во Америка беседи во полза на македонското ослободително движење.“ *
Откупот од 14 500 турски лири е добиен на 20 јануари 1902 г. во Банско, а жените се ослободени на 10 фебруари 1902 г. крај с. Градошорци, Струмичко.
Акцијата предизвика бурни бранувања не само во Бугарија и Америка, туку и во многу други земји, придонесувајќи за популаризирање на делото на револуционерната организација. Самата мис Стоун, наспроти преживеаните стравови и тешкотии за време на заробеништвото, по нејзиното враќањето во САД држи беседи и пишува статии, во кои го осудува турскиот режим и ја поткрепува борбата на поробениот македонски народ.
Станоја
The Patriot
- Член од
- 31 јануари 2008
- Мислења
- 1.322
- Поени од реакции
- 29
da da da koga svati:helou:Исторически има едно ВМРО !
ama toa vmro e Makedonsko i se boreelo za Makedonija a ne kako sto predstavuvate vie
Crazy in Love
Here's looking at you kid.
- Член од
- 25 јануари 2007
- Мислења
- 23.859
- Поени од реакции
- 25.413
Vartolu
1897 Fighter
- Член од
- 29 декември 2007
- Мислења
- 14.643
- Поени од реакции
- 5.317
За кое ВМРО сакаш да ти кажам?За нашето вистинско,основано од Даме Груев или за вашата копија на Ванчо Михајлов и Красимир Карагомнаров?Имаш ли да кажеш нешто за ВМРО или па ке се оди ОФФ-ТОПИК ?
Ако те интересира вистината, посети ја оваа страна и ќе ти стани се јасно:
http://www.angelfire.com/super2/vmro-istorija/