Fortune
шодаенешчо
- Член од
- 9 мај 2005
- Мислења
- 12.493
- Поени од реакции
- 183
Атлас, крал на Атлантида
Поголемиот број теории за Атлантида ги создале незјините одобрувачи. Нивниот метод бил да земат неколку приметени сличности од културата, археологијата или географијата на одредено подрачје, па потоа сето тоа да го соберат на куп и да објават дека „вистинската“ Атлантида е пронајдена. Ваквата методологија резултирала со мноштво поистоветувања. Така Атлантида е „откриена“ во Северна Америка, Цејлон, Палестина, Монголија, Картагина, Шпанија, Малта, централна Франција, Нигерија, Бразил, Перу, на Кавказ, во Мароко, Сахара, на Арктик, Антарктик, во Холандија, источна Прусија, на Балтик, Гренланд, јужен Пацифик, во Мексико, Иран, Ирак, на Крим, Кариби, во Шведска, Британија и, секако, на минојски Крит и Тера. Ниедна од овие теории - освен можниот исклучок минојската хипотеза - не поставува прашања како Платон можел да дојде до локацијата која ја спомнува. Тие едноставно тргнуваат од поставката дека тој на некој начин ја зборува вистината. Наспроти признавачите на овие идеи се наоѓаат скептици кои потрагата за Атлантида ја сметаат едноставно за залудна. По нивно мислење, Платон само фантазирал.
Единствен вистински излез од овој ќорсокак е да се откажеме од секакви наивни надежи да ја најдеме вистинската Атлантида и да се концентрираме на клучното прашање: дали можеме да идентификуваме извор на Платоновата приказна.
Иако тој редовно додавал сопствено видување, ни во ниедно свое дело тој не измислил цела приказна. Би требало и него да го доведеме во сомнеж и да го преиспитаме тврдењето дека приказната за Атлантида ја добил од својот предок Солон, кој за оваа тема напишал еп. Покрај тоа, дали Платон правилно заклучил дека Солон ја слушнал приказната од египетски свештеници?
Наводната египетска врска е загатка на целиот проблем. Старите Египќани слабо се интересирале за странците, така да помислата дека ја сочувале приказната за две оддалечени цивилизации - Атлантида и нејзината ривалка Атина - во најмала рака е малку веројатна. Уште помалку е прифатлива идејата дека Египќаните, горди дека се „најстара“ култура во светот, би ја опишувале толку волно цивилизацијата како што е атлантиѓанската, која била далеку постара и, оттаму, посупериорна од нивната. Освен тоа, како Египќаните воопшто би можеле да ги забележат случувањата кои, наводно, се случиле илјада години пред почетокот на нивната култура?
Улогата на Атина во оваа приказна и понатаму ги комплицира работите. Се сметало дека Атинјаните го одбиле нападот на Атлантиѓаните. Познато е, меѓутоа, дека атинското општество е многу позаостанато од египетското, па не межело да постои илјаи години пред него. Во 3 милениум п.н.е. кога се граделе пирамидите, Атина била населена навистина, но не постоела пред 1 400 г.п.н.е. Значи, се додека ја прифаќаме египетската врска во преносот на приказната за Атлантида, ништо нема никаква смисла.
Дали е можно Платон да е во право кога вели дека Солон ја чул приказната за време на патувањата, но дали згрешил во претпоставката дека тоа се случило за време на патувањето во Египет? Солон патувал и на друго место, посебно во кралството Лидија, на егејскиот брег на Анадолија (Турција). Велат дека таму, на дворот на кралот Крез (560-547 г.п.н.е.), Солон разменувал приказни не само со кралот туку и со големиот баснописец Езоп, лично.
И многу други патокази водат во Анадолија, почнувајќи со Атлас, познат од грчкиот мит за кој се верувало дека го држи небото. Атлас, вели Платон, бил првиот крал на Атлантида по кој и го добила името. Грците верувале дека по поразот на првите богови, Титани, од страна на Зевс и Олимпијците, титнаскиот водач Атлас бил осуден да биде на западниот крај на светот, каде го натерале на своите плеќи да ја држи огромната тежина на небото, и тоа вечно. На крај е претворен во планина - Атласка гора во Мароко - а по него го добил името Атлантскиот Океан. Сепак, пред неговото прогонство, Атлас и неговото семејство поседувале земја подалеку на исток. Атласовите ќерки биле претци на поголем број кралски династии, а најважна била тројанската на северозапад од Анадолија (Турција), а другата династија владеела со островот Лезбос кој е далеку од брегот. Се сметало дека сестрата на Атлас основала градови во југозападна Анадолија, додека за неговата мајка зборувале дека е нимфа Азија. Нејзиното име, кое сега се применува за цел огромен континент источно од Средоземјето, во римскиот период значело Анадолија (Мала Азија), а пред тоа бил израз за специфичното подрачје на Лидија на западниот брег.
Постојаното повторување на анадолските врски во митовите за Атлас сугерира дека Грците од таму ја презеле идејата за Атлас кој на своите плеќи го држи небото. Сликарското претставување на фигурата во стилот на Атлас потекнува некаде од прилика 1 500 г.п.н.е., што е 1 000 години пред првите грчки цртежи. Првите цртежи воглавно и припаѓаат на големата цивилизација Хетита, со чие царство се владеело од централна Анадолија во вториот милениум п.н.е. Бројни вајарски дела, од скулптури во стени до оние во восочни печати, покажуваат човечки или получовечки фигури (доста често планински богови) како ги креваат рацете кон небото. Еден хетитски текст го опишал огромниот Уберлис, чии стапала стојат во долниот свет, а со рамењата ја крева земјата и небото. Кога Грците велат дека Атласовото семејство дошло од Анадолија, постојат сите причини да им се верува.
Поголемиот број теории за Атлантида ги создале незјините одобрувачи. Нивниот метод бил да земат неколку приметени сличности од културата, археологијата или географијата на одредено подрачје, па потоа сето тоа да го соберат на куп и да објават дека „вистинската“ Атлантида е пронајдена. Ваквата методологија резултирала со мноштво поистоветувања. Така Атлантида е „откриена“ во Северна Америка, Цејлон, Палестина, Монголија, Картагина, Шпанија, Малта, централна Франција, Нигерија, Бразил, Перу, на Кавказ, во Мароко, Сахара, на Арктик, Антарктик, во Холандија, источна Прусија, на Балтик, Гренланд, јужен Пацифик, во Мексико, Иран, Ирак, на Крим, Кариби, во Шведска, Британија и, секако, на минојски Крит и Тера. Ниедна од овие теории - освен можниот исклучок минојската хипотеза - не поставува прашања како Платон можел да дојде до локацијата која ја спомнува. Тие едноставно тргнуваат од поставката дека тој на некој начин ја зборува вистината. Наспроти признавачите на овие идеи се наоѓаат скептици кои потрагата за Атлантида ја сметаат едноставно за залудна. По нивно мислење, Платон само фантазирал.
Единствен вистински излез од овој ќорсокак е да се откажеме од секакви наивни надежи да ја најдеме вистинската Атлантида и да се концентрираме на клучното прашање: дали можеме да идентификуваме извор на Платоновата приказна.
Иако тој редовно додавал сопствено видување, ни во ниедно свое дело тој не измислил цела приказна. Би требало и него да го доведеме во сомнеж и да го преиспитаме тврдењето дека приказната за Атлантида ја добил од својот предок Солон, кој за оваа тема напишал еп. Покрај тоа, дали Платон правилно заклучил дека Солон ја слушнал приказната од египетски свештеници?
Наводната египетска врска е загатка на целиот проблем. Старите Египќани слабо се интересирале за странците, така да помислата дека ја сочувале приказната за две оддалечени цивилизации - Атлантида и нејзината ривалка Атина - во најмала рака е малку веројатна. Уште помалку е прифатлива идејата дека Египќаните, горди дека се „најстара“ култура во светот, би ја опишувале толку волно цивилизацијата како што е атлантиѓанската, која била далеку постара и, оттаму, посупериорна од нивната. Освен тоа, како Египќаните воопшто би можеле да ги забележат случувањата кои, наводно, се случиле илјада години пред почетокот на нивната култура?
Улогата на Атина во оваа приказна и понатаму ги комплицира работите. Се сметало дека Атинјаните го одбиле нападот на Атлантиѓаните. Познато е, меѓутоа, дека атинското општество е многу позаостанато од египетското, па не межело да постои илјаи години пред него. Во 3 милениум п.н.е. кога се граделе пирамидите, Атина била населена навистина, но не постоела пред 1 400 г.п.н.е. Значи, се додека ја прифаќаме египетската врска во преносот на приказната за Атлантида, ништо нема никаква смисла.
Дали е можно Платон да е во право кога вели дека Солон ја чул приказната за време на патувањата, но дали згрешил во претпоставката дека тоа се случило за време на патувањето во Египет? Солон патувал и на друго место, посебно во кралството Лидија, на егејскиот брег на Анадолија (Турција). Велат дека таму, на дворот на кралот Крез (560-547 г.п.н.е.), Солон разменувал приказни не само со кралот туку и со големиот баснописец Езоп, лично.
И многу други патокази водат во Анадолија, почнувајќи со Атлас, познат од грчкиот мит за кој се верувало дека го држи небото. Атлас, вели Платон, бил првиот крал на Атлантида по кој и го добила името. Грците верувале дека по поразот на првите богови, Титани, од страна на Зевс и Олимпијците, титнаскиот водач Атлас бил осуден да биде на западниот крај на светот, каде го натерале на своите плеќи да ја држи огромната тежина на небото, и тоа вечно. На крај е претворен во планина - Атласка гора во Мароко - а по него го добил името Атлантскиот Океан. Сепак, пред неговото прогонство, Атлас и неговото семејство поседувале земја подалеку на исток. Атласовите ќерки биле претци на поголем број кралски династии, а најважна била тројанската на северозапад од Анадолија (Турција), а другата династија владеела со островот Лезбос кој е далеку од брегот. Се сметало дека сестрата на Атлас основала градови во југозападна Анадолија, додека за неговата мајка зборувале дека е нимфа Азија. Нејзиното име, кое сега се применува за цел огромен континент источно од Средоземјето, во римскиот период значело Анадолија (Мала Азија), а пред тоа бил израз за специфичното подрачје на Лидија на западниот брег.
Постојаното повторување на анадолските врски во митовите за Атлас сугерира дека Грците од таму ја презеле идејата за Атлас кој на своите плеќи го држи небото. Сликарското претставување на фигурата во стилот на Атлас потекнува некаде од прилика 1 500 г.п.н.е., што е 1 000 години пред првите грчки цртежи. Првите цртежи воглавно и припаѓаат на големата цивилизација Хетита, со чие царство се владеело од централна Анадолија во вториот милениум п.н.е. Бројни вајарски дела, од скулптури во стени до оние во восочни печати, покажуваат човечки или получовечки фигури (доста често планински богови) како ги креваат рацете кон небото. Еден хетитски текст го опишал огромниот Уберлис, чии стапала стојат во долниот свет, а со рамењата ја крева земјата и небото. Кога Грците велат дека Атласовото семејство дошло од Анадолија, постојат сите причини да им се верува.