Свадби не ценам, јас не правев и избегавам и да одам по свадби, ми изгледа како беспотребно трошење на време и пари (со месеци унапред се трча се организира се троши...) То се остатоци од времето кога на коњи, вооружени се одеше до соседно село се земаше невеста со караван чеиз и немаше разводи туку жената се убиваше ради неверсто, недомаќинство....
Мојата “свадба“ беа родителите, браќа и сестри и дестина најблиски на убав ручек во Охрид. Ни посебни алишта ни проби на венчаници ни бовчи ни покани ни лимузини ни музики... ојдовме потпишавме ручавме и толку. Поклони добивме во пари, не прашаа шо би сакале, имаше после тоа уште едно недела две ќе дојдеше некој да ни честита и воглавном пликче, а ние кафе ракија, некое мезе.