Заврши „проектот“ во кој пролетаа мноооогу пари, играчи, тренери... Може да го оцениме како неуспешен. Беше започнат за да се освои европската титула, за домашните т.н. натпреварувања па и за регионалната лига никој посериозно не ни размислуваше. Секоја чест на играчите за желбата, пожртвуваноста, срце на терен и слични атрибути, не само вчера туку и низ сезоните наназад, ама сепак доаѓаме до болната вистина дека историјата ги памети само победниците. 100 луѓе кои не следат спорт да ги прашаш дали Кометал бил шампион 90 ќе речат да, а да ги прашаш уште колку финалиња изиграле и изгубиле нема ни 10 од нив да знаат. Така за жал ќе биде наскоро и со ЖРК. Ќе остане впечатокот дека сите овие сезони фалеше некоја ситница, некој Х фактор. Анализи ќе има многу, мислења уште повеќе, моето е дека фалеше цврста рака на клупата, стручен и стабилен тренер. Од ајмо девојке, преку сите асистенти, советници, Питлици, па до г-џа Дибирова кои се протераа низ клупата никој не се наметна со авторитет, со стручност, да знае што и како сака на терен и не помалку важно, да биде оставен на раат за тоа да го спроведе. Во европскиот женски ракомет има 40-тина играчи кои отскокнуваат и по правило се распоредени во 4-5 клуба. Остатокот е на ниво и повеќе подолу, а Вардар неколку сезони имаше безмалку две постави од тие 40-тина играчи. За жал не беше само тоа доволно.
Како и да е, заслужуваат почит и благодароност за тоа што досега го направија. Нас ни останува да чекаме некоја нова „странска инвестиција“ која наместо во Бунарџик ќе заврши во „Јане“ или „Борис“ за повторно да мешаме Скопско со дијазепам на Ф4.
