Ти за почеток, треба да научиш да читаш. Па после све друго.
Уметноста се доживува во душата, или го има тоа некој или не. Глупости се тоа книги, критики, филозофии, јадара јадара, моја грешка.
Ја дечки, се извинуем што ви го прекинав душевниот мир, не ми беше тоа намера.
Се одјавувам.
Аман не се одјавувај, како без тебе гугл туторијал-мислителот ќе тераме понатака?
Ваков интергалактички потач како тебе ретко се наоѓа, ај што те имаме од теми за црква до метафизика, па и во филм имаме чест да те читаме. Остани Венко.
Двојката гарантирам дека ќе ти се допаѓа повеќе штом кецот не ти праи ќеиф. Некој мислам и дека го спомна ова претходно, т.е. ако кецот не ви се допаѓа овој ќе ви биде подобар. Се согласувам. И за многумина што го сакаат кецот овој е подобар или рамен на првиот, што сме збореле... Јас мислам дека и новиов Блејд Ранер е ремек дело, кецот ми бил секогаш еден од оние филмови од детството пред тв по двеста пати што сме ги гледале и стално сум морал да го догледам иако знам на памет што ќе се деси, едноставно те влече.
Него, без некои секташки обиди де да ти натурам филм, туку има многу верзии извадено на кецот. Најтапа мислам дека е баш онаа верзија у која сум го гледал највеќе на телевизија, т.е. во оваа оваа верзија има нараторски делови во филмот од Харисон Форд кои тотално не одговараат според мене на атмосферата на филмот, онака збори Декарт во даден дел од филмот, дури течат научно-фантастични сцени од дистописката иднина а овој збори како во некоја соба со изолиран звук и атмосфера и само неговиот глас, не се слуша атмосферата од сцената во која се наоѓа, не знам што мислел Ридли Скот своевремено, али утнато, како да се дешава некоја дигресија и после продолжува да тече филмот. После тоа интернетот кога преовладува, симнав верзија каде оваа нарација не постои и филмот си тече супер без нараторски прекини и сите случувања се оставени комплетно на фантазијата на гледачот без објаснувања, нарација итн.
Си пишал што емоции сакаш филмот да ти пренесе, во двојката имаш супер интересни ликови и кадри што ќе ти земат здив, животна филозофија дали има е субјективно, ќе најдеш нешто мислам.
и за смисолот за хумор.[DOUBLEPOST=1508961014][/DOUBLEPOST]Мејеровиц Стори е добар, али не е за секого.
Драма/малку комедија со еден тон познати глумци. Адам Сендлер, Бен Стилер, (не. не е од оние филмови на Адам Сендлер) Дастин Хофман, Ема Томпсон...
Девојката е сон Али едина маана во двојката ми беше презастапеноста на нејзиниот лик, малце too much беше, и од главната тематика како да се бегаше од нејзиното преголемо присуство во филмот. Ова само заборавив да го вметнам во рецензијата во другата тема.
Уметноста е душевен мир. Не продавај беспотребно и пренатрупано знаење на човек што или се пронаоѓа во уметноста или не. Не треба да си начитан за да ја сфатиш уметноста или истата да ја критикуваш од своја гледна точка.Сам си ја креираш гледната точка. Мене Блејд Ранер ми е еден од најомилените филмови па на тоа што пиша Анон пишав само за кого како ( а можев и ја да солам памет зошто не му е на место критиката али се тоа е од моја перспектива и како јас ја сфаќам уметноста).
Треба да си начитан и да ја разбираш уметноста, за да можеш да ја критикуваш и да правиш демаркација помеѓу тоа што е уметност, а што не е. Не може Адем од Дижонска, да го прашуваш што мисли за Салвадор Дали, пошто Адем ќе каже што мисли и секако дека може, никој не му брани, ама неговото мислење, нема да се вреднува на исто ниво со мислењето на некој што цел живот проучува ликовна уметност и поконкретно, делата на Дали.
Ова, „Уметноста е душевен мир“, е некоја твоја дефиниција која е некохерентна. Ќе ти дадам и пример за тоа што ти го зборувам. Со развојот на концептуалната уметност, односно со дадаизмот и после, апстрактниот експресионизам, доаѓа до капитулација на претходните школа на експресионизмот, која во акцент го става „пренесувањето“ на уметникот и неговата емоција до публиката. Публиката не мора да е образована, од уметникот зависи колку добро ќе го пренесе до секој и зависи од рецептивноста на тој што го прима делото, колку добро ќе го прими и како ќе го сфати. Дали делото ќе му даде „душевен мир“, ко што го кажуваш ти или ќе му предизвика „душевен немир“, пошто целта на авторот е да побуди емоции на страв („Врисок“ од Мунк на пример).
И доаѓа Дишам (дадаист), ја става цела таа парадигма под знак прашалник. Зима дечкото шоља и кажуе, ова е уметност, ја изложува како уметничко дело. Ама поентата на Дишам, воопшто не е глупа, Дишам сака да покрене некои филозофски прашања за тоа што е уметност, кој како ја толкува и дали уметноста мора да буди емоции, за да е уметност. Дали уметноста може да носи некоја поента која се резонира когнитивно, а не емотивно?
Со тоа доаѓа у план концептуалната уметност.
Е сеа, ја ако му кажам на извесниот Адем, што мисли за шољата на Дишам, Адем ништо чудно да ги слече гаќите и да се посере во шољата, со што ќе ја смени функцијата на шољата и ќе ја напраи корисна за практични примени. И он има право да го напраи тоа, он може да го напраи тоа, ама ја нема да го вреднувам тоа што го праи Адем, пошто Адем ниту ја знае, а ниту го разбира историскиот контекст и функцијата на шољата, од уметнички гледан аспект (не таа што он ја дал!).
Пред некој ден, читав еден женски критичар, како Кингсмен 2
е срање филм пошто е сексистички, типот и брцал на типката у пичка за да и' стави микро камера. 5 минути пред тоа, типката која е главен мафиозо у филмот уби тип со тоа што го шибна у мелница и напраи хамбургер од него.
Мене, нејзиното мислење за Кингсмен 2, не ми значи ништо, пошто скроз ја утнала поентата. Она има право и може да каже што мисли, ама ја порадо би прочитал што мисли Роџер Еберт (нека му е лесна земјата), отколку она. Не пошто се ложам на авторитети и глумам елитизам, туку пошто гледам дека според тоа што го пишуе он, подобро навлегол у формата на филмот и подобро ја разбира.
Така да не, не секој може да каже негов впечаток за филм и неговиот впечаток да е еднакво вреден како впечатокот на некој што цел живот гледа и проучува филмови. И тоа тука го правеа сите тие што ти го лајкаа постот, кога @shumecha.tableta пиша дека не го сака Ла Ла Ленд. Ја сереа дека врска нема од филмови и дека не може да збори она, што е добар, а што лош филм, пошто не се разбира, па дури и почнаа да ја вреѓаат.
И Корвус и Анон.
Така да, ова у најмала рука сеа, е хипокризија пар екселанс, читај (тагнат е линкот на имињата погоре) подоле низ коментарите, што и' сереа пошто не го сакала Ла Ла Ленд. Комично е што Анон е сеа у истата ситуација, тресе глупости за филм што не го разбира, само го боли кога е на негова кожа и тоа ја многу попристојно му пристапив. Така да ич не ме боли уво ако се вреѓа он или некој друг од моето мислење, посебно не, кога знам дека сум у право.
Али да се вратам на темата. Ја лично (еве земи го ко мој став), сметам дека разбирањето на уметноста, е колаборација од когнитивниот апарат, емоциите и цел пакет од други умствени процеси. А за да се разбере уметноста подобро, потребно е долготрајно проучување на формата, како е компонирана, во кој историски контекст се дешава тоа и ред други работи, покрај суровата интуитивна перцепција на делото.
Некои уметнички аспекти, можеш да ги доживееш естетски и да си табула раса, ама други, бараат конкретен мајндсет, искуство и разбирање, поради што, премногу е комплицирано да се коментира околу сево ова, еднодимензионално. Еден уметнички критичар, како пример, нема исто искуство за тоа како да критикува и евалуира дела, на негови 18 години, кога го упишал факултетот и на негови 70 години, кога поминал историја на уметност, теорија на естетика и така натаму, што кажува дека животното искуство и како истото е интерпретирано, односно колку некој и како некој научил од искуството, играат важна улога во тоа како и колку некој ја разбира уметноста.
Кога некој ќе научи дека аголот на камерата може да кажува кој е во доминантна положба у причата, кој не е, кога некој ќе научи што се контрасти и како се прави мизенсцена и ред други работи, во најмала рака, ќе разбере зошто работите кои пред тоа му делувале на потсвесно ниво, делуваат така како што делуваат. Зошто Ајзенштајн со Хичкок, сакаат да си играат со сечење на сцените и да потенцираат нешто или зошто Орсон Велс земал да го копа студиото за да ја стаи камерата подлабоко и да изгледа поголем у Ситизен Кејн.
Кај позаебаната авангардна уметност, во која може да не постои некоја експресивна компонента (пренесување емоција), некогаш е потребно размислување и воочување на симболи, мотиви, субтекстови и други чуда.
Не за џабе, режисери, сценаристи и глумци, учат теорија на филм, како се прави филмот, историски анализи и ред други компоненти. Не за џабе, порелевантно ми е мислењето на Еберт за некој филм, од мислењето на Адем.
Али да не го тупам, пошто ќе продужам да пишуем поезија. Само морав да го кажам, тоа што ми лежеше на душа.
Треба да си начитан и да ја разбираш уметноста, за да можеш да ја критикуваш и да правиш демаркација помеѓу тоа што е уметност, а што не е. Не може Адем од Дижонска, да го прашуваш што мисли за Салвадор Дали, пошто Адем ќе каже што мисли и секако дека може, никој не му брани, ама неговото мислење, нема да се вреднува на исто ниво со мислењето на некој што цел живот проучува ликовна уметност и поконкретно, делата на Дали.
Ова, „Уметноста е душевен мир“, е некоја твоја дефиниција која е некохерентна. Ќе ти дадам и пример за тоа што ти го зборувам. Со развојот на концептуалната уметност, односно со дадаизмот и после, апстрактниот експресионизам, доаѓа до капитулација на претходните школа на експресионизмот, која во акцент го става „пренесувањето“ на уметникот и неговата емоција до публиката. Публиката не мора да е образована, од уметникот зависи колку добро ќе го пренесе до секој и зависи од рецептивноста на тој што го прима делото, колку добро ќе го прими и како ќе го сфати. Дали делото ќе му даде „душевен мир“, ко што го кажуваш ти или ќе му предизвика „душевен немир“, пошто целта на авторот е да побуди емоции на страв („Врисок“ од Мунк на пример).
И доаѓа Дишам (дадаист), ја става цела таа парадигма под знак прашалник. Зима дечкото шоља и кажуе, ова е уметност, ја изложува како уметничко дело. Ама поентата на Дишам, воопшто не е глупа, Дишам сака да покрене некои филозофски прашања за тоа што е уметност, кој како ја толкува и дали уметноста мора да буди емоции, за да е уметност. Дали уметноста може да носи некоја поента која се резонира когнитивно, а не емотивно?
Со тоа доаѓа у план концептуалната уметност.
Е сеа, ја ако му кажам на извесниот Адем, што мисли за шољата на Дишам, Адем ништо чудно да ги слече гаќите и да се посере во шољата, со што ќе ја смени функцијата на шољата и ќе ја напраи корисна за практични примени. И он има право да го напраи тоа, он може да го напраи тоа, ама ја нема да го вреднувам тоа што го праи Адем, пошто Адем ниту ја знае, а ниту го разбира историскиот контекст и функцијата на шољата, од уметнички гледан аспект (не таа што он ја дал!).
Пред некој ден, читав еден женски критичар, како Кингсмен 2
е срање филм пошто е сексистички, типот и брцал на типката у пичка за да и' стави микро камера. 5 минути пред тоа, типката која е главен мафиозо у филмот уби тип со тоа што го шибна у мелница и напраи хамбургер од него.
Мене, нејзиното мислење за Кингсмен 2, не ми значи ништо, пошто скроз ја утнала поентата. Она има право и може да каже што мисли, ама ја порадо би прочитал што мисли Роџер Еберт (нека му е лесна земјата), отколку она. Не пошто се ложам на авторитети и глумам елитизам, туку пошто гледам дека според тоа што го пишуе он, подобро навлегол у формата на филмот и подобро ја разбира.
Така да не, не секој може да каже негов впечаток за филм и неговиот впечаток да е еднакво вреден како впечатокот на некој што цел живот гледа и проучува филмови. И тоа тука го правеа сите тие што ти го лајкаа постот, кога @shumecha.tableta пиша дека не го сака Ла Ла Ленд. Ја сереа дека врска нема од филмови и дека не може да збори она, што е добар, а што лош филм, пошто не се разбира, па дури и почнаа да ја вреѓаат.
И Корвус и Анон.
Така да, ова у најмала рука сеа, е хипокризија пар екселанс, читај (тагнат е линкот на имињата погоре) подоле низ коментарите, што и' сереа пошто не го сакала Ла Ла Ленд. Комично е што Анон е сеа у истата ситуација, тресе глупости за филм што не го разбира, само го боли кога е на негова кожа и тоа ја многу попристојно му пристапив. Така да ич не ме боли уво ако се вреѓа он или некој друг од моето мислење, посебно не, кога знам дека сум у право.
Али да се вратам на темата. Ја лично (еве земи го ко мој став), сметам дека разбирањето на уметноста, е колаборација од когнитивниот апарат, емоциите и цел пакет од други умствени процеси. А за да се разбере уметноста подобро, потребно е долготрајно проучување на формата, како е компонирана, во кој историски контекст се дешава тоа и ред други работи, покрај суровата интуитивна перцепција на делото.
Некои уметнички аспекти, можеш да ги доживееш естетски и да си табула раса, ама други, бараат конкретен мајндсет, искуство и разбирање, поради што, премногу е комплицирано да се коментира околу сево ова, еднодимензионално. Еден уметнички критичар, како пример, нема исто искуство за тоа како да критикува и евалуира дела, на негови 18 години, кога го упишал факултетот и на негови 70 години, кога поминал историја на уметност, теорија на естетика и така натаму, што кажува дека животното искуство и како истото е интерпретирано, односно колку некој и како некој научил од искуството, играат важна улога во тоа како и колку некој ја разбира уметноста.
Кога некој ќе научи дека аголот на камерата може да кажува кој е во доминантна положба у причата, кој не е, кога некој ќе научи што се контрасти и како се прави мизенсцена и ред други работи, во најмала рака, ќе разбере зошто работите кои пред тоа му делувале на потсвесно ниво, делуваат така како што делуваат. Зошто Ајзенштајн со Хичкок, сакаат да си играат со сечење на сцените и да потенцираат нешто или зошто Орсон Велс земал да го копа студиото за да ја стаи камерата подлабоко и да изгледа поголем у Ситизен Кејн.
Кај позаебаната авангардна уметност, во која може да не постои некоја експресивна компонента (пренесување емоција), некогаш е потребно размислување и воочување на симболи, мотиви, субтекстови и други чуда.
Не за џабе, режисери, сценаристи и глумци, учат теорија на филм, како се прави филмот, историски анализи и ред други компоненти. Не за џабе, порелевантно ми е мислењето на Еберт за некој филм, од мислењето на Адем.
Али да не го тупам, пошто ќе продужам да пишуем поезија. Само морав да го кажам, тоа што ми лежеше на душа.
Прво, голема грешка правиш што ме прозиваш мене, а и сам гледаш и знаеш дека сум тука и намерно не ви се мешам у дебилната расправа, кога меѓу другото знаеш дека ме фаќа констипација од претенциозноста и фејк интелектуализмот што го проповедаш.
Второ, требаше да си седиш одјавен кога веќе реши да го правиш тој чекор зашто со постов само ни докажа дека Адем од Дижонска е твоето алтер-его. И ете како што е Адем неупатен во дадаизам или било која друга уметничка форма или правец, така и ти си неупатен во некои интерчленски релации овде,а се дрзна да судиш кој што лајкнал, зошто, и тоа дека сме биле лицемери. Мда, зборувај за лицемерие, успат кажи му на Анон дека не може да зборува за филм на којшто не му го препознава квалитетот, додека му презентираш на газпапир мислења во сопствена аргументација што ти не си ги сфатил. Кажи колку убава појава е иронијата. Бај д веј, зашто е евидентно дека ти ништо не си сфатил од поентата кога се кренаа членови за постот нејзин, еве ќе те просветлам па да не се срамиш вака друг пат. Шумеча доби критики зашто многу наивно, во подфорум за филм пиша дека фановите на конкретниот филм се позери и го сакаат од помодарство. Ние овде сме доста малку, и убаво си пиша секта, не знам зошто воопшто го едитна, ама ок. Во секој случај, ние овде сите се знаеме кој што гледа, колку, и зошто. Многу е глупаво од ваша страна, што доаѓате еднаш до два пати во годината во подфорумов за да вреѓате, да кажувате кој бил помодар, кој бил лицемер, кој бил неук. Овде имаме членови што имаат по 2000-2500 филмови логнато, што гледаат секој ден активно, што не читаат ништо никаде за никој филм и што самостојно и индивидуално го доживуваат и интерпретираат. За што? За ти да дојдеш и да им кажеш дека ти си начитан, а тие се неуки. На толку читање, ако ја тргнеше ароганцијата на страна малку, може ќе читнеше нешто за интегритет и достоинство. Што сакаш прави, уште 200 пати цитирај и набројувај со толковниот речник пред тебе, никој овде нема да те ебне 2% додека доаѓаш туристички да се праиш као подобар од Анон или од било кој.
И тука завршувам секаква дискусија со тебе по ова прашање. Не ме интересира ни колку си експертен, ни колку си навреден, ни колку си читал, ни колку толковници си поминал. Ништо.
Биди поздравен и со лесно читањето.
Така да не, не секој може да каже негов впечаток за филм и неговиот впечаток да е еднакво вреден како впечатокот на некој што цел живот гледа и проучува филмови. И тоа тука го правеа сите тие што ти го лајкаа постот, кога @shumecha.tableta пиша дека не го сака Ла Ла Ленд. Ја сереа дека врска нема од филмови и дека не може да збори она, што е добар, а што лош филм, пошто не се разбира, па дури и почнаа да ја вреѓаат.
И Корвус и Анон.
Така да, ова у најмала рука сеа, е хипокризија пар екселанс, читај (тагнат е линкот на имињата погоре) подоле низ коментарите, што и' сереа пошто не го сакала Ла Ла Ленд. Комично е што Анон е сеа у истата ситуација, тресе глупости за филм што не го разбира, само го боли кога е на негова кожа и тоа ја многу попристојно му пристапив. Така да ич не ме боли уво ако се вреѓа он или некој друг од моето мислење, посебно не, кога знам дека сум у право.
Повеќето ми рекоа дека бил добар за тепање време, така што и не знам баш дали е непопуларно мислење. Дури мислам дека на тие што им се свиѓа, им се свиѓа затоа што е тренд да ти се свиѓа. Исто како што напнуваа(т) со Suicide Squad и 50 Shades. Номинацииве вриштат. Порадо би да си ги вратам тие 2 саати што ми отидоа во неповрат. Уште во средно ги имам изгледано сите филмови со главниов актер, затоа и едвај чекав да го гледам и... ништо.
Како што може да се забележи, во оваа нејзината критика, нема ниту еден асален аргумент конкретно за филмот.
Апсолутно никако не можеш да ја споредиш ситуацијава со шумеча, затоа што пред да биде драмата со ла ла ленд, она има цели 2 поста во темава. Што не значи со сигурност дека не е некоја „филмоманка“, но сепак тоа е најверојатниот исход. Јас, сепак имам изгледано добар број на филмови од различни жанрови, децении и слично.
Дополнително, да не се лажеме, напишаново мое уште стои а шумеча не го негираше.
Еве, може сега ќе дојде и ќе каже дека го гледала Скорсезе, го обажава Кјубрик и мастурбира на Тарковски.
Не збори дека ја трескам глупости, кога постот на шумеча е глупост.
Ја давам критики од моја гледна точка за аспекти на филмот.
Шумеча дава критика „ја мислам филмов со сила им се свиѓа на оние што сакаат да бидат во тренд“.
Уште во средно го изгледала сите филмови со главниот актер. Тоа дека е многу добар актер изгледа, затоа ги гледала. Не за физички изглед
Тука некаде на исто ниво се критикиве ;/
Него, уште збориш а никако да напишеш што тебе ти се допаднало во филмот. Истории ми раскажа, психологии, уметности, а некоја рецензија за филмот слабо.
Ете, имаш шанса да ме просветлиш (не сум ироничен за разлика од тебе), може ќе видам што другите имаат видено во филмот што јас го пропуштив.
Не планирав ко прле пред магаре да истрчам, уште да пишувам за тоа, ама Анон у право си што не негирав, на мои 11 години омилен ми бил Адам Сендлер.
Првата сум јас, мој е лексиконот. Последнава ја стаив да не биде дека сега сум го допишала Адам, често знаев да си додавам отпосле, а и никогаш не би ми ни текнало на Зек Ефрон. Исто е пенкалото ко кај Ангели, претпоставувам во исто време сум ги додала.
Мање битно, отворив и фемина, во август 2012 сум го фалела Рајан, така да скроз си у право.
За некој филм што се води како мјузикл и музиката не ме бендиса, еве види во тој подфорум колку мислења имам пишано, затоа што стварно немам вкус и немам преслушано толку разновидни песни. Одвреме навреме знам да станам на сабајле и да си ја запеам од Singing in the rain,gooood morning, good moooorning.
It's great to stay up late Од Ла ла ленд не памтам ниту еден стих. Како и да е, доволно си се изјаснив тогаш.
Еднаш гледав филм со еден лик од тука. И заврши и викам јас 8 ќе му ставам, ти колку? И ми вика дај отвори летер да видам нешто. Не давам викам да видиш кажи за колку ти е тебе без да ги гледаш другите што оцениле. И ми вика пааааа стварно за 8 е, убав филм е. И става 8 и отвара во оцените на другите и гледа сите 6 мислам, единствено јас 8 сум му ставила. И пази сега ми вика реално не беше за толкава оцена.
И сега постои лик што си гледа филм, досаден му е ко смрт и си вика сега ќе му ставам една двојка и оппп сите 9ки ги гледа и става 9 и ова навистина не знам да го објаснам зошто е така, ама се случува, и доаѓа на форум и те гледа тебе си пишал дека филмот е срање и зема те замара дека врска немаш, не се разбираш, не си сфатил што сакал да ти пренесе филмот и иди сега гледај си ти народни приказни, остави го тој што разбира да ги гледа и да коментира за филмовите што не се за сите.
Мене тоа ме нервира. Не можеш ти сите ремек дела и сите класици да ги сакаш и на сите убавината да си им ја видел, сите автори да си ги разбрал што сакале да ти кажат и да наоѓаш смисла и онаму каде што самиот автор кажал дека направил дело без смисла. Секој гледа некаква порака, смисла, убавина во еден филм и не можеш на некој да му проповедаш дека ништо не разбира зошто си кажал свое мислење а ти стоиш позади мислењето на некојси Митре кој напишал 10000 книги и бил познат дури и кај старите словени и тој кажал дека филмот е ремек дело зошто ја објаснил ситуацијата на тогашната власт спрема обичниот народ и со смртта на мачката ја доловил смртта на демократијата.. Тој видел така, јас сум видела досадна сцена каде небитна мачка умира и сега што? Ти што виде во таа сцена без да го цитираш Митре? Ама Митре пред да пише книга бил обичен оџаџар а за оџаџарите пишува во книгата на интелегенцијата издание број 5 дека се луѓе со надпросечна интелегенција и можност да видат нешта што обичен човек не може, ама кој тие крив кога си неначитан и не си ни слушнал за него, не па да прочиташ негово дело, јас сите дела му ги прочитав така да терај ти врска немаш еве ти пар зборчиња што си ги слушнал прв пат, по некој цитат од некој голем ум, саркастична навреда што не очекувам ни да ја сфатиш и се така во круг, никаде свое гледиште за филмот....
Ииии не може, не е фер и не треба тоа да прави некој поголем познавач на уметноста и повеќе право да му дава да ужива во некое дело од обичен неначитан човек со просечен речник еве ко пример јас и се надевам дека со мојот ограничен фонд на зборови (ете и име на познат писател не знаев да напишам па Митре го крстив) дека ви доловив што сакам да кажам и дека имам еднакво право како сите познавачи и непознавачи на филмската уметност да гледам филмови и да коментирам за нив, без некој да ме прави неука, проста и слепа пред уметноста.
Мада јас ќе се повикам на тоа дека искуството е пред знаењето и така да никој не смее да ми каже ништо
@Daedalus , во подфорум - "секта" со триесетина неуки филмски ентузијасти не можеш да очекуваш дека ќе најдеш рецензија поткована со филмски, естетски или што-јас-знам-какви теории. Освен еден член тука, кој студира филмска продукција, и е веројатно поупатен од нас другите во доменот на филмот, другите можеби само сме читнале по нешто. Јас имав само еден испит на факултет - "Роман и филм" каде теориските аспекти за филмот ги разгледувавме низ призмата на, се на се, 10 филма, што е недоволно да направи било каква разлика помеѓу мене и останатите. Нубови сме, лаици, па што? Го сакаме филмот и си имаме изградено некои сопствени критериуми за тоа што е добро, а што не. Се познаваме и веќе знаеме кој што сака и кој што би му се допаѓало. И не, не се срамиме да кажеме кога некој филм кој критиката го проценила како ремек дело нам не ни се допаднал. Еве, последно што ми текнува е Once Upon a Time in the West. Па и да ме убиваат, не можам да кажам дека ми се допаѓа, и не можам да сфатам чуму култниот и што знам каквиот статус кој го има. Заради ваквата "искреност", јас дури и повеќе ги ценам мислењата на овие 30-тина ликови тука отколку рецензијата на некој начитан Richard, звани Dick од 'Мурика. Ретко и читам такви рецензии, од луѓе што не ги знам, и не ми значат.
Не сум повикан во дискусијава али зборење за објективни стандарди кои ќе мерат дали уметноста е уметност или една уметност е на повисоко ниво од друга уметност/уметничко дело е целосно промашување на поентата на уметноста. Стварно не сакам да звучам ко да делам памет некому и постов го пишувам само ради тоа што сум размислувал на оваа тема (не сум читал теории, ниту сум читал за правци во уметноста). Пред се, уметноста е релативна категорија. Релативна е во однос на културата во која се создава, временскиот период/епохата во која била создадена, бекграундот на нејзините конзументи и креатори (образовно-едукативен, физиолошки, психолошки, општествено-социјален) итн. Најдобар пример е ако земете ситуација во која на повеќе луѓе ќе им покажете уметничка слика од Мона Лиза и платно на кое има закачено мртва птица и ги запрашате кое од овие две ствари е уметност. Нормално, поголемиот дел од луѓето ќе се сложат за првата слика, додека реакциите за втората би биле дека е дело на некаков си артси-фартси исфорсиран ванаби авангарда лик. Но, што доколку сликата му ја покажете на некој си ловец кој рецимо убил милион такви птици, или пак човек кој одгледувал таква птица ко милениче кое имало животна важност за него? Која слика ќе има поголемо значење во овој случај? Нормално дека втората, втората слика ќе биде сликата која ќе разбуди некаква емоција кај овие луѓе, а уметноста го прави баш тоа и пред се ја базира својата главна игра на манипулација со емоциите со цел да ја пренесе подобро пораката/значењето. Кога ќе размислам подобро уметноста е алатката, блендерот кој го цеди сокот/есенцијата од прагматичната и рационалната реалност и го проектира преку нејзините различни форми. Заради тоа и просечниот човек (за каков се сметам и јас) со ограничено ниво на свесност има потреба од уметноста, потребна му е таа алатка која што ги става на пиедестал оние леери на реалноста кои му се недостапни во неговото активно секојдневие како работа,школо, социјален живот, оние леери кои тој ги смета за прекрасни, значајни, суштински, а сепак му се недостижни да ги доживее само на момент. Веројатно постојат и оние освестени мозоци кои веројатно се бројат на прсти, но на разни начини успеале да ја живеат уметноста, да им се радуваат на нештата кои ги опкружуваат (материјални или нематеријални) без да им биде потребна алатка која ќе им го проектира значењето на истите.
Еве, последно што ми текнува е Once Upon a Time in the West. Па и да ме убиваат, не можам да кажам дека ми се допаѓа, и не можам да сфатам чуму култниот и што знам каквиот статус кој го има.
Не сум повикан во дискусијава али зборење за објективни стандарди кои ќе мерат дали уметноста е уметност или една уметност е на повисоко ниво од друга уметност/уметничко дело е целосно промашување на поентата на уметноста. Стварно не сакам да звучам ко да делам памет некому и постов го пишувам само ради тоа што сум размислувал на оваа тема (не сум читал теории, ниту сум читал за правци во уметноста). Пред се, уметноста е релативна категорија. Релативна е во однос на културата во која се создава, временскиот период/епохата во која била создадена, бекграундот на нејзините конзументи и креатори (образовно-едукативен, физиолошки, психолошки, општествено-социјален) итн. Најдобар пример е ако земете ситуација во која на повеќе луѓе ќе им покажете уметничка слика од Мона Лиза и платно на кое има закачено мртва птица и ги запрашате кое од овие две ствари е уметност. Нормално, поголемиот дел од луѓето ќе се сложат за првата слика, додека реакциите за втората би биле дека е дело на некаков си артси-фартси исфорсиран ванаби авангарда лик. Но, што доколку сликата му ја покажете на некој си ловец кој рецимо убил милион такви птици, или пак човек кој одгледувал таква птица ко милениче кое имало животна важност за него? Која слика ќе има поголемо значење во овој случај? Нормално дека втората, втората слика ќе биде сликата која ќе разбуди некаква емоција кај овие луѓе, а уметноста го прави баш тоа и пред се ја базира својата главна игра на манипулација со емоциите со цел да ја пренесе подобро пораката/значењето. Кога ќе размислам подобро уметноста е алатката, блендерот кој го цеди сокот/есенцијата од прагматичната и рационалната реалност и го проектира преку нејзините различни форми. Заради тоа и просечниот човек (за каков се сметам и јас) со ограничено ниво на свесност има потреба од уметноста, потребна му е таа алатка која што ги става на пиедестал оние леери на реалноста кои му се недостапни во неговото активно секојдневие како работа,школо, социјален живот, оние леери кои тој ги смета за прекрасни, значајни, суштински, а сепак му се недостижни да ги доживее само на момент. Веројатно постојат и оние освестени мозоци кои веројатно се бројат на прсти, но на разни начини успеале да ја живеат уметноста, да им се радуваат на нештата кои ги опкружуваат (материјални или нематеријални) без да им биде потребна алатка која ќе им го проектира значењето на истите.
Има тука доста што да се зборуе. Ако немаш попаметна работа, ќе продискутираме за ова. Само тука ќе е оф топик. Ќе те цитирам тука, ако ти се дискутира.
Оваа страница користи колачиња за персонализирање на содржината. Со продолжување на користењето, се согласувате со нашата политика за користење колачиња.
Али едина маана во двојката ми беше презастапеноста на нејзиниот лик, малце too much беше, и од главната тематика како да се бегаше од нејзиното преголемо присуство во филмот. Ова само заборавив да го вметнам во рецензијата во другата тема.
Последнава ја стаив да не биде дека сега сум го допишала Адам, често знаев да си додавам отпосле, а и никогаш не би ми ни текнало на Зек Ефрон. 
