Добро бе, врне.
А што ми се јаде пица, кинеска храна, бурек и се’ тоа, а? Кога заврнува, ми почнува телесното складирање, ми се отвора дизна. Се’ ми се јаде. Мрсно, топло. Апетитот се накачува и со тоа и килажата, а потоа циклусот кенкање до страдање. И така. На работа некој донесе колачи со џем од јагоди, стојат еве два часа пред мене и изедов само едно. А можам сите. Нели.
Ми дојде гостинка од Индија. Ми донесе букет лаванда и ми објаснуваше дека името на индиски и значело црвена боја, како онаа на зајдисонце. И си викам, што не имам јас такво некое име. Будала. Секогаш нешто друго сакаш, од она што немаш.
Па и името.
Ја почнавме новата сезона на Астални. Брдо луѓе, задоволни сме. Пиевме ракија. Колку младиов свет има потреба од слобода! Па, јас да имам сега 19 и да ме чека оваа небиднина, којзнае како ќе завршев. Во ендек можеби не, ама со мноштво комплекси. Не дека сега ги немам. Сега ги полирам, ко со шмиргла. И се вадам од памет. Ми замириса на Париз сабајлево, кога се разбудив до него. Се измешаа сеќавања, доживувања, моќ, тага. Верба, пред се’. Светот е толку голем, а толку малечок бе.
Доживеав пред неколку дена да го видам дедо ми во татко ми и ми дојдоа солзи на очи. И после кренав глава, засадив маслинка во себе и чекам да порасне мирот.
До некои посветли времиња, знај дека љубовта не е само слатки коментарчиња и инстаграм профилување, туку и тон глупости. Копање во себе, во другиот, погребување некои работи, садење други. Тон работа. И други музики, шо би рекле у Досие Скопје.
М.