Одамна немам нешто напишано тука. Во последно време гледам се некои чудни филмови. Чудни во смисла несекојдневни. Конечно ги изгледав сите (не и тв филмовите ) на Михаел Ханеке.
Не се за секого, тоа е сигурно, особено тешки ми беа за гледање неговите први филмови , 7 Continent, 71 Fragmenst и Benny's Video. Ај „Видеото“ некако и го истерав, но “Контиентот“ и “71“, ептен тешко ми беше да ми го задржат вниманието. Но затоа Funny Games, Piano teacher, Amour a особено Cache и White Ribbon се ремек дела, посебно White Ribbon, според мене неговиот најдобар филм.
Како и да е, Ханеке е мајстор во прикажување на реалноста на модерната средна (средно-висока) класа, тема која се провлекува низ речиси сите негови дела. Грубо, бесчуствително без непотребни семтименталности го вади тоа на површина, а сепак во целиот тој суров приказ успева да допре до гледачот со силни чувства.
Не се за секого, тоа е сигурно, особено тешки ми беа за гледање неговите први филмови , 7 Continent, 71 Fragmenst и Benny's Video. Ај „Видеото“ некако и го истерав, но “Контиентот“ и “71“, ептен тешко ми беше да ми го задржат вниманието. Но затоа Funny Games, Piano teacher, Amour a особено Cache и White Ribbon се ремек дела, посебно White Ribbon, според мене неговиот најдобар филм.
Како и да е, Ханеке е мајстор во прикажување на реалноста на модерната средна (средно-висока) класа, тема која се провлекува низ речиси сите негови дела. Грубо, бесчуствително без непотребни семтименталности го вади тоа на површина, а сепак во целиот тој суров приказ успева да допре до гледачот со силни чувства.
За среќа само 80мин трае, па не изгубив многу време. 
