the wedding ringer најјака комедија што ја имам изгледано у задње време
Филмови, режисери, актери: Генерална дискусија
- Креатор на темата tha CaspeR
- Време на започнување
- Член од
- 10 октомври 2011
- Мислења
- 6.284
- Поени од реакции
- 10.434
истово си го реков и јас после гледање на филмов.the wedding ringer најјака комедија што ја имам изгледано у задње време
Туку оние што ми рекоа да го гледам Le Trou, да ми пратат торент од филмот во ПП, ама да не биде снимкана од 5гб нешто до 1.8гб ако има.
dragonsky
Hate leads to suffering
- Член од
- 25 декември 2010
- Мислења
- 43.412
- Поени од реакции
- 85.365
Ај објективно настрана хејтот и хајпот за 50 шејдс оф греј:
Единствено нешто што треба да го знаете за филмов е дека има реплика во филмов што гласи:
"I fuck.Hard."
Тоа е тоа.
Ако ова ви звучи дебилно филмов ќе го хејтате ептен.
Ако ова ви звучи секси, најверојатно нема да го хејтате.
Единствено нешто што треба да го знаете за филмов е дека има реплика во филмов што гласи:
"I fuck.Hard."
Тоа е тоа.
Ако ова ви звучи дебилно филмов ќе го хејтате ептен.
Ако ова ви звучи секси, најверојатно нема да го хејтате.
Донев
★★
- Член од
- 9 мај 2008
- Мислења
- 35.786
- Поени од реакции
- 52.791
Кoлку пaти гo изгледa?Ај објективно настрана хејтот и хајпот за 50 шејдс оф греј:
Единствено нешто што треба да го знаете за филмов е дека има реплика во филмов што гласи:
"I fuck.Hard."
Тоа е тоа.
Ако ова ви звучи дебилно филмов ќе го хејтате ептен.
Ако ова ви звучи секси, најверојатно нема да го хејтате.
AceCaleb
Деспот на Адот
- Член од
- 31 декември 2007
- Мислења
- 5.946
- Поени од реакции
- 11.342
Ако си го гледал Basic Instinct (кецот!), репликава ќе ти биде пичкин дим.Ај објективно настрана хејтот и хајпот за 50 шејдс оф греј:
Единствено нешто што треба да го знаете за филмов е дека има реплика во филмов што гласи:
"I fuck.Hard."
Тоа е тоа.
Ако ова ви звучи дебилно филмов ќе го хејтате ептен.
Ако ова ви звучи секси, најверојатно нема да го хејтате.
G
grande-juve
Гостин
Долго време ја немаше достапно, еве ја пак, УА ШНАЈДЕРИ, 8 епизоди за 100 години филм, со царот Гаврош и најјакиот прераскажувач на филмови, Рамуш! 7ма епизода најзакон, шо би се рекло, устав.
7ма епизода најзакон, шо би се рекло, устав.
ау ау ау кој рекет од дизни
http://kajgana.com/disney-go-objavi-prviot-trejler-za-frozen-fever
За да го видат шортот од фроузен треба да ја гледаш пепелашка
http://kajgana.com/disney-go-objavi-prviot-trejler-za-frozen-fever
За да го видат шортот од фроузен треба да ја гледаш пепелашка
wot
aloof
- Член од
- 20 мај 2008
- Мислења
- 19.773
- Поени од реакции
- 34.410
Mr.Turner.2014.1080p.BluRay.X264-AMIABLE
Night.at.the.Museum.Secret.of.the.Tomb.2014.1080p.BluRay.x264-
Also, noviot Alien ke gi ignorira Alien 3 i Resurrection :3 i ke bide seqel na 1 i 2.. sansa za prejaka trilogija maybe?
Night.at.the.Museum.Secret.of.the.Tomb.2014.1080p.BluRay.x264-
Also, noviot Alien ke gi ignorira Alien 3 i Resurrection :3 i ke bide seqel na 1 i 2.. sansa za prejaka trilogija maybe?
џимеј
џимилино
- Член од
- 4 март 2007
- Мислења
- 10.467
- Поени од реакции
- 25.436
Јас мислам не требаше да чепкаат таму. Нил Блогкамп или како и да се викаше го направи оној Дистрикт 9 и не беше лош филмот, ама не знам како би се снашол со Alien, особено кога креаторот на чудовиштето почина минатава година.
Па и Ридли Скот гледам снима Прометеј 2-ка.
wot
aloof
- Член од
- 20 мај 2008
- Мислења
- 19.773
- Поени од реакции
- 34.410
Me hajnpna tipot poso proektov se vlecese nekoe vreme vise.. i ne se nafakase da go prai osven ako ne bide sve po negovo, bez studio pressure, negova zamisla i mislam deka toa bese i problemot so prodolzenijata na Alien, sakaa sablonski da se vadat, a kecot i dvojkata bea bas toa sto se barase, novo, kreativno, rizicno..
A jas use cekam prodolzenie i od Districnt 9, poso vise kasnat so godinata.
Neka prai
mene mi e ok i kecot, mnogu mi e interesna prikaznata i sve povrzano okolu toa.
- Член од
- 5 април 2012
- Мислења
- 8.152
- Поени од реакции
- 8.946
Демек првиот беше многу добар
W
wicked_1
Гостин
Па и не беше толку лош деДемек првиот беше многу добар
Не го спомнав како лошо, и мене ми беше добар кецот.
- Член од
- 26 јуни 2013
- Мислења
- 3.597
- Поени од реакции
- 14.641
Dogville во пламења
Живееме во #бомбастични времиња. Навистина, во Македонија транзициска и вечна (или вечно транзициска, ако сакате) баш и не можеме да се пожалиме од подолги периоди испразнети од забавна политика.
Прашањата околу тоа колку во дводеценисково градење држава е постигнато, а колку - разградено, можат да се мултиплицираат до бескрај и притоа да не се дојде до задоволителен одговор по кој трагаме ние, генерациите родени некаде во 90-те. Сега и Овде & Утре и Овде се двете нестабилни категории кои нас нè интересираат.
Продукти сме на едно постидеолошко време во глобални рамки, во комбинација со транзицискиот метеж на локално тло и сме проклето снаодливи во џунглава, без некој конзистентен етички систем кој само би нè повлекол удолу.Ние сме тие, што би се рекло, „прави македонски деца“, ослободени од чувството на беспредметна носталгија на граница со фрустрација што се чини дека ја носат како тежина оние генерации помеѓу нас и нашите родители. Продукти сме на едно постидеолошко време во глобални рамки, во комбинација со транзицискиот метеж на локално тло и сме проклето снаодливи во џунглава, без некој конзистентен етички систем кој само би нè повлекол удолу.
Токму нам сега ни доаѓа редот да си ги одмериме перспективите во животот и да се џитнеме ентузијастички во морето на одговорностите и можностите. Токму тоа и сакаме да го сториме, да си го обезбедуваме животот едноставно и неоптоварено. Арно ама, сме се нашле ваму и тешко на оној кому не е забавно да се вози на рингишпилите и на панорамските тркала на дневната политика, бидејќи во секој случај ќе биде принуден на тоа. Едноставно, ја немаме таа привилегија да земеме воздух и да си ја изградиме живеачката без притоа постојано да се заплеткуваме во мрежите на сеприсутната Држава.
Точно е дека на македонското граѓанско општество конечно му изникнаа умници со студентското движење. Но, и покрај тоа, остануваат некои малигни жаришта кои го довеле општествениов организам до состојба на живуркање на апаратиТочно е дека на македонското граѓанско општество конечно му изникнаа умници со студентското движење. Но, и покрај тоа, остануваат некои малигни жаришта кои го довеле општествениов организам до состојба на живуркање на апарати, додека повеќето само го галат и му шепотат „Ма ништо не ти е...“
И знаете како се чувствуваме поради тоа? Како да претаме во жив песок, каде што колективното матично чувство на нацијата е беспомошност и мачнина. Тоа чувство на гадење се поставило како оска околу која кружат и неизоставно се навраќаат сите останати животни осцилации. Тоа чувство на мачнина и одбивност ме потсети на филмот „Dogville“ на Lars Von Trier.
Dogville е едно мало, провинциско гратче, чии улици се исцртани со креда, а живеалиштата не се ништо повеќе од проѕирни кулиси. Сепак, сите шуплини во кои се губи полнотијата на реалноста во таквата речиси театарска сценографија, ни се продаваат за вистински град и по некое време како таков и го прифаќаме. Централниот лик е Грејс, една убава и образована дама која по одреден сплет на околности налетува на Dogville и останува таму да живее. Таа по ниеден критериум не припаѓа меѓу неизделканите малограѓани кои живеат таму, па сепак се труди да се вклопи во нивните животи и да придонесе кон општата добросостојба со својот макотрпен и неплатен труд.
Како што жителите на Dogville стануваат сè посвесни за својата инфериорност кон Грејс во секој поглед, така се влошува и нивниот отпрвин фин однос кон неа. Грејс, пак, од своја страна, секоја нивна воочливо неправедна постапка се обидува да ја рационализира и воопшто не манифестира негодување на зачестените психолошки тортури. Неправдите кои на почетокот само се насетуваат, катализирани од конформизмот на Грејс, достигнуваат драконски размери и станува сосем јасно дека веќе ништо не може да ги оправда Dogville-овци. Грејс, со својот помирлив став, и самата се претвора во соучесник на драмата режирана во мрачните умови на навидум едноставните луѓе, кои за да се чувствуваат подобро со себе, мораат да ја скршат и да ја понижат.
Ситуацијата кон крајот на филмот ескалира и ве тера да се запрашате како ли причинско-последичната верига од настани тргна по тој тек? Грејс буквално завршува како роб во железни окови и лесно достапна мета за изживувања и силувања од страна на секој Dogville-овец.
Како гледачка, во овие мигови веќе ви се гади и се борите со поривот да го прекинете филмот и да се плиснете со ладна вода, за да го смирите вриечкиот бес. Лути сте и на Грејс за нејзината глупавост и за тоа што дозволила да добие таков третман. И бесни сте на Dogville-овци за нивните ѕверства. Не можете а да не посакувате инстантен пресврт, кој би го смирил разранетото чувство за правда.
Состојбите кои ја опкружуваат се веќе интернализирани од нејзиното битие и таа е само пустина од човек, кој во мигот штом го свртел и другиот образ кон силеџиите, само ги репродуцирал круговите на пеколот до бескрај.Кога мислите дека веќе не можете да поднесете да гледате, околностите се менуваат и Грејс некако ја добива својата шанса да биде извлечена од тој малечок пекол. За чудо, одбива да си замине. Нејзината свест дека времето минато во Dogville ја води во бавна и измачувачка смрт е укината. Состојбите кои ја опкружуваат се веќе интернализирани од нејзиното битие и таа е само пустина од човек, кој во мигот штом го свртел и другиот образ кон силеџиите, само ги репродуцирал круговите на пеколот до бескрај.
Во секој случај, по извесна рефлексија, Грејс успева луцидно да ги воочи работите и романтизираната претстава за Dogville конечно е скршена. Таа не само што одлучува засекогаш да замине од таму, туку и добива порив да ја исправи нанесената неправда. За несреќа на жителите на Dogville, сторени се такви злосторства што само радикални мерки би ја поставиле рамнотежата на вагата на реваншизмот, која сега е во рацете на Грејс. Откако со иста мерка се пресметува со оние чии навреди оставиле најдлабоки траги во нејзината свест, таа на своите заштитници им наредува да го изгорат до темел целиот град. На крајот, сосема симболично, во пеплосаниот Dogville преживува само песот.
Во овој миг, како гледачка, веќе си ги средувате импресиите и си го поставувате прашањето - чиј удел во катаклизмата беше поголем? Оној на Dogville-овци со разорниот потенцијал на својата ментална матрица, или оној на Грејс, која си дозволи да се претвори во помирлив сојузник на нивната искривена концепција за Праведното? Имаше ли Грејс право да ги остави жарчињата на неправдата да се наталожат до тој степен што таквиот исход за Dogville беше единствениот начин да се анихилира сиот гнилеж и јад?
Покрај сите веројатни и неверојатни паралели кои може да се повлечат со филмов, најпростата поука што можеме да ја извлечеме е да не дозволуваме да се развиваат вакви сценарија и во секојдневието, додека чувството на мачнина тлее некаде потиснато.
Продукти сме на едно постидеолошко време во глобални рамки, во комбинација со транзицискиот метеж на локално тло и сме проклето снаодливи во џунглава, без некој конзистентен етички систем кој само би нè повлекол удолу.Ние сме тие, што би се рекло, „прави македонски деца“, ослободени од чувството на беспредметна носталгија на граница со фрустрација што се чини дека ја носат како тежина оние генерации помеѓу нас и нашите родители. Продукти сме на едно постидеолошко време во глобални рамки, во комбинација со транзицискиот метеж на локално тло и сме проклето снаодливи во џунглава, без некој конзистентен етички систем кој само би нè повлекол удолу.
Токму нам сега ни доаѓа редот да си ги одмериме перспективите во животот и да се џитнеме ентузијастички во морето на одговорностите и можностите. Токму тоа и сакаме да го сториме, да си го обезбедуваме животот едноставно и неоптоварено. Арно ама, сме се нашле ваму и тешко на оној кому не е забавно да се вози на рингишпилите и на панорамските тркала на дневната политика, бидејќи во секој случај ќе биде принуден на тоа. Едноставно, ја немаме таа привилегија да земеме воздух и да си ја изградиме живеачката без притоа постојано да се заплеткуваме во мрежите на сеприсутната Држава.
Точно е дека на македонското граѓанско општество конечно му изникнаа умници со студентското движење. Но, и покрај тоа, остануваат некои малигни жаришта кои го довеле општествениов организам до состојба на живуркање на апаратиТочно е дека на македонското граѓанско општество конечно му изникнаа умници со студентското движење. Но, и покрај тоа, остануваат некои малигни жаришта кои го довеле општествениов организам до состојба на живуркање на апарати, додека повеќето само го галат и му шепотат „Ма ништо не ти е...“
И знаете како се чувствуваме поради тоа? Како да претаме во жив песок, каде што колективното матично чувство на нацијата е беспомошност и мачнина. Тоа чувство на гадење се поставило како оска околу која кружат и неизоставно се навраќаат сите останати животни осцилации. Тоа чувство на мачнина и одбивност ме потсети на филмот „Dogville“ на Lars Von Trier.
Dogville е едно мало, провинциско гратче, чии улици се исцртани со креда, а живеалиштата не се ништо повеќе од проѕирни кулиси. Сепак, сите шуплини во кои се губи полнотијата на реалноста во таквата речиси театарска сценографија, ни се продаваат за вистински град и по некое време како таков и го прифаќаме. Централниот лик е Грејс, една убава и образована дама која по одреден сплет на околности налетува на Dogville и останува таму да живее. Таа по ниеден критериум не припаѓа меѓу неизделканите малограѓани кои живеат таму, па сепак се труди да се вклопи во нивните животи и да придонесе кон општата добросостојба со својот макотрпен и неплатен труд.
Како што жителите на Dogville стануваат сè посвесни за својата инфериорност кон Грејс во секој поглед, така се влошува и нивниот отпрвин фин однос кон неа. Грејс, пак, од своја страна, секоја нивна воочливо неправедна постапка се обидува да ја рационализира и воопшто не манифестира негодување на зачестените психолошки тортури. Неправдите кои на почетокот само се насетуваат, катализирани од конформизмот на Грејс, достигнуваат драконски размери и станува сосем јасно дека веќе ништо не може да ги оправда Dogville-овци. Грејс, со својот помирлив став, и самата се претвора во соучесник на драмата режирана во мрачните умови на навидум едноставните луѓе, кои за да се чувствуваат подобро со себе, мораат да ја скршат и да ја понижат.
Ситуацијата кон крајот на филмот ескалира и ве тера да се запрашате како ли причинско-последичната верига од настани тргна по тој тек? Грејс буквално завршува како роб во железни окови и лесно достапна мета за изживувања и силувања од страна на секој Dogville-овец.
Како гледачка, во овие мигови веќе ви се гади и се борите со поривот да го прекинете филмот и да се плиснете со ладна вода, за да го смирите вриечкиот бес. Лути сте и на Грејс за нејзината глупавост и за тоа што дозволила да добие таков третман. И бесни сте на Dogville-овци за нивните ѕверства. Не можете а да не посакувате инстантен пресврт, кој би го смирил разранетото чувство за правда.
Состојбите кои ја опкружуваат се веќе интернализирани од нејзиното битие и таа е само пустина од човек, кој во мигот штом го свртел и другиот образ кон силеџиите, само ги репродуцирал круговите на пеколот до бескрај.Кога мислите дека веќе не можете да поднесете да гледате, околностите се менуваат и Грејс некако ја добива својата шанса да биде извлечена од тој малечок пекол. За чудо, одбива да си замине. Нејзината свест дека времето минато во Dogville ја води во бавна и измачувачка смрт е укината. Состојбите кои ја опкружуваат се веќе интернализирани од нејзиното битие и таа е само пустина од човек, кој во мигот штом го свртел и другиот образ кон силеџиите, само ги репродуцирал круговите на пеколот до бескрај.
Во секој случај, по извесна рефлексија, Грејс успева луцидно да ги воочи работите и романтизираната претстава за Dogville конечно е скршена. Таа не само што одлучува засекогаш да замине од таму, туку и добива порив да ја исправи нанесената неправда. За несреќа на жителите на Dogville, сторени се такви злосторства што само радикални мерки би ја поставиле рамнотежата на вагата на реваншизмот, која сега е во рацете на Грејс. Откако со иста мерка се пресметува со оние чии навреди оставиле најдлабоки траги во нејзината свест, таа на своите заштитници им наредува да го изгорат до темел целиот град. На крајот, сосема симболично, во пеплосаниот Dogville преживува само песот.
Во овој миг, како гледачка, веќе си ги средувате импресиите и си го поставувате прашањето - чиј удел во катаклизмата беше поголем? Оној на Dogville-овци со разорниот потенцијал на својата ментална матрица, или оној на Грејс, која си дозволи да се претвори во помирлив сојузник на нивната искривена концепција за Праведното? Имаше ли Грејс право да ги остави жарчињата на неправдата да се наталожат до тој степен што таквиот исход за Dogville беше единствениот начин да се анихилира сиот гнилеж и јад?
Покрај сите веројатни и неверојатни паралели кои може да се повлечат со филмов, најпростата поука што можеме да ја извлечеме е да не дозволуваме да се развиваат вакви сценарија и во секојдневието, додека чувството на мачнина тлее некаде потиснато.