Потоа, ако Бог е целиот природен свет и законите кои владеат со него, тогаш очигледно тоа не било доволно за да се убедат луѓето кои живееле за време на пишувањето на Светите книги, па Бог морал да интервенира со прекршување на законите, на пример правење чуда, воскреснување на мртви и слично.
Ова укажува на недостатокот и на тој доказ, дека целиот природен свет е доказ за Бог. Значи пак не е недвосмилесен показател за постоењето на бог и тоа баш твојот Бог, пак има простор за дискусија.
Кога Бог чини чуда, тие чуда не се чуда кои треба некого да го фрапираат, туку се чуда преку кои Бог сака да постигне одредена цел: на пример, сака да докаже дека Неговите чуда се посилни од чудата од маговите (Стат Завет, Египет) , или, сака да покаже дека Неговите чуда се посилни од природните закони (Нов Завет, Палестина), на кој Он не им Е потчинет.[DOUBLEPOST=1420500721][/DOUBLEPOST]
Што постигнува потребата од процес на верување? Каква цел има таа потреба од верување или „потрага по вистината“ наместо недвосмислена потврда на се она што се наговара и се обидува од петни жили да се докаже со недостаточни докази?
Преку верата, човекот (поединец или колектив) се впушта во процес на себевраќање кон својот Творец, оти кога Адам отпадна од Бога, со тоа, целиот човечки род се одвои од заедницата со својот Бог и Творец.
Трагањето по вистината има само една цел: средбата со Христа Бога, оти вистината не е апстрактно-философски поим или недостижна состојба, туку вистината е личност: сам Бог Е живата Вистина, од Кого и произлегува вистинито учење.
Кога трагачот ќе стигне до Вистината, на трагачот не му е потребно натамошно трагање и барање „докази„ оти трагачот, наоѓајќи Го Хроста, стигнал до целта: Го нашол својот Бог и Творец, со Кого сака да се врати во заедничарење.
Ако Бог ни испорача докази за Неговото постоење по наш „укус„, тогаш Бог практично ќе не‘ направи паразити, кои сакаат да знаат се‘, ама да не се мрдат од место, односно да не се напрегнат и да бараат, туку да очекуваат „докази„ изнесени на послужавник.[DOUBLEPOST=1420501085][/DOUBLEPOST]
Или парафразирано на кратко, зошто се она што е претставено како вистина, ама со недостаточни докази, не е дадено со цврсти докази? Значи и воопшто да не доаѓаме до потребата за постоење на верување, зошто она што е дадено како вистина мора да се зема со слепа верба како резултат на индоктринација?
Еве една протестантска финта: а како треба да „изгледаат„ тие „докази„?
Секој трагач по вистината, не врува „од прва„, ниту верува „на слепо„, без претходно да ја испита вистината до која дошол. Кога трагачот, односно испитувачот на вистината ќе има доволно добри и убедливи причини да ја прифати вистината на кој наишол во своето трагање, дури тогаш трагачот ќе може да ја прифати вистината и да верува во неа, без потрба од „дополнителни„ докази за она кое го прифатил за вистинито. Најдобар и единствено сигурен доказ за точноста од одредена вистина е духовниот опит, не е лабораторискиот наод.
Така, не постои „недостаток„ од „докази„, туку постои недостаток од лична вера во она кое е веќе објавено како вистина.[DOUBLEPOST=1420501406][/DOUBLEPOST]
Ако однапред решиш што мора да биде вистината, тогаш ти не бараш вистина. Такви објавени вистини имаат и муслиманите и хиндусите и јудеите....и внтатре во христијанството - католици, протестанти, православни, методисти, јеховини.....сите имате објавени вистини, и кај сите само вашата е таа вистинската!
Напрај проста споредба со начините на кои рисјаните, муслиманите или хиндусите доаѓаат до своите „вистини„ и самиот ќе увидиш дека тие начини се битно различни едни од други и последично, вистините до кои се доаѓа со битно различните начини на осознавање вистини, се битно различни вистини.
Во Вселената, со сета незјина огромност и просторност, нема „место„ за повеќе паралелни вистини, туку само за една, но затоа има доволно простор за лагата, во сите нејзини варијации.
Не е спорно дека се‘ има свој недостаток, но најголемиот недостаток треба да го бараме кај себе, во својата ништожност и ограниченост, со кои сакам(е) да стигнеме до големи вистини, а кои (вистини) по својот обем, се неспоредливо пообемни од човекот и сите негови (ограничени) способности.
