Ce изначитав све и свашта у темава, решив да го споделам моето мислење не дека ќе смени нешто, али можеби ќе ја подигне свеста кај некои луѓе
.
Јас бев невиден хомофоб, значи сум плукал и зборел против геј популацијата многу пати, изјави од типот да знам некој би го отпишал од живот, да е мое дете такво би се откажал од него, изјави дека се пореметени, болни итн, итн, малтене секој втор муабет у друштво е за тоа и политика, пошто изгледа двеве ствари у нашава држава се табу тема хахаха. Беше вака се дур еден ден не ме мавна гром од ведро небо, дека мој добар другар е геј. Неможев да прифатам едноставно беше нешто што јас неможев да го сфатам и да го разберам. Неможев да сфатам дека човекот со кој муабетиве(кои ваљда јас сум ги наметнувал цело време) ни биле женски гзиња, цицки и ебење, и чоекот со кој сум играл у маало со колички и џамлии, одеднаш е човек кој е тотално непознат за мене, човек кој сака мушки
. Нели најнормално ко и секој "нормален" човек се повлеков јас, нели демек може да ме изеде во тој момент јас бев т.е се осекав супериорно затоа што сум стрејт.
Како поминуваше време мене ми фалеше тој човек, ми фалеа заебанциите, интерни шали, кафе муабети и решив дека сакам да напраам муабет со цел да го вразумам, дека тоа не е он дека е збунет и дека сака женски гзиња. И нишо искочив ко нормален човек, спремен говор ред огледало ко на митинг да идам, и седнавме на муабет ме праша дали може прво он да си каже што има дека несакал да слуша навреди. Реков ок дека ќе слушам што има да каже ипак сум цивилизиран човек. И почнаа да збори да кажува дека уште од мал гледал по исти пол, дека пробал да го смени тоа, дека сам мислел дека е ненормален, дека се осекал понижен и инфериорен спрема сите нас, дека се има борено против себе за да му угоди на општеството, дека е несрекен дека неможе да живее вака, дека неможе да изгуби се само по цена на тоа, чоекот буквално плачеше ко мало дете, а мене ми стоеа солзи на очи, јас неможев ни збор да кажам, неможев ни да го подледнам во очи. Се запрашав себеси кој сум јас да му судам, не сум совршен не сум надмоќен, не сум супериорен, над човекот со кој сум израснал, кој ме вадел од гомна, кој лажел за мене кој бил секогаш тука. Неможев да дозволам да живеам со помислата дека мојот стереотип и размислување може да уништи едно искрено пријателство.
Го прифатив човекот т.е немаше што да се прифака зошто тоа беше истиот човек со кој пораснав, човек што во многу наврати бил повеќе муж од мене, и по човек од сите нас. Тоа што го прифатив и го сменив мислењето не ме направи помалку човек, не ме промени на полошо туку на подобро, затоа што знам дека ако не прифатев никогаш немаше да можам да живеам со помислата дека во очите на мојот дтугар никогаш нема да бидам ништо повеќе од еден обичен смртник
.