Бш овој што га пиша дечко ме испровоцира да напишу нешто.
Стари Кумановци су имале јаку репутацију у Македонију и Србију. Биле су људи што знаев да живив, да муабетив, пинев по некоју чашку и да се веселив. Биле су шегаџие и биле су пожељни за у друштво. Сга брате далеко смо од шегаџие и боеми, народ не знае да живи. Млатив се цел дн по град безвезе, девојке дигнале нос (а како што кажа брат погоре немав ни општу културу), оговара се нон-стоп, а дечки туражу ударав на мотори, постари људи се пропивав од досаду и муку што су останале без работу - у суштину веќина се досадуе и не знае што да правив сс себе. Деца по дома, никој не спортуе - а богами нема ни куде да се спортуе, културно-забаван живот на најниски гранке, све у свему жално. А најлошо е што га нема тј дух у људи, све намрштени фаце и туѓи животи. Никој да ти помогне, да ти приступи пријатељски, само љубомора и лажна надменост.
Да не збору дека смо ми уствари граѓани од втор ред, не овија дивјаци што се симнасва од планине и од Косово. Док ми плаќамо паркинг, они си паркирав у три реда покрај пазар (црвено светло на семафор-што е тој?); не дај Боже да имаш потребу од болницу или МВР - ќе се начекаш док ти улазав преко ред затој што тамо е примен некој неписмен ради рамкован, док наши дипломирани чекав работу. Запослување може да се најде само у Скопје - овдека не можеш ни у кладилницу да најдеш работу. Архитектура и зграде у тесни уличке - лепота. Зеленило, излетнички места, чистота и естетика у град... на много ниско ниво.
И за крај (а сигурно нешто и не сам кажаја што ми е било на памет) смета ми што се губи и едно од најголеми богатства на град - дијалект. Све почесто слушам добар ден, повелете, нула-седум-седум...
Свака част на искључци, има овдека сјајни људи, али су нажалост много мал процент.