Јас би ја препорачал Куцкамен од Хулио Кортасар. Како некој мал вовед би напишал дека Кортасар претставува дел од латиноамериканскиот бум што настанува втората половина на 20тиот век, заедно со : Маркес, Борхес, Карлос Фуентес, Ернесто Сабато, Марио Варгас Љоса... Тој латиноамерикански бум се карактеризира со еден жанр кој во тој период ( не можам да кажам дека и понатаму ) бил карактеристичен за нив, односно магичниот реализам. Магичниот реализам претставува жанр кој ги испреплетува реалното и нереалното ( знам дека звучи клише, неоригинално но начинот на кој тие го прават тоа не би можел вака сосем на кратко да го образложлам, а и не сметам дека ги имам соодветните познавања ). За мене, овие латино американски писатели се едни од последните книжевни гении.
Малку за книгата Куцкамен. Секогаш ми е тешко да зборувам за неа конкретно, затоа што секогаш кога повторно ќе ја отворам да ја читам ( ја имам прочитано целосно два пати, но 3-4 пати ја имам почнувано, но не завршено ) ја доживувам малку поинаку од претходниот пат. Структурно е напишана интересно, првите 56 поглавја се со ред поставени, но после тоа го руши редот со тоа што наредните поглавја ги меша со претходните и ја руши линеарната структура на текстот преку еден вид игра. Во книгата се зборува за едно барање, односно во една пригода Ермис Лафазановски ( сигурно и други ) дека првата страница честопати е определувачка за романот, често и првата реченица. Па, од тоа може да се заклучи дека Куцкамен е книга за потрагата, за случајното и за интелектуалците во Париз ( Кортасар долго време живеел таму, каде што работел како преведувач за Unesco ). Има доста референци кон сликари, џезери, блузери, поети па е интересно кога се открива и се запознава човек со сите тие споменати уметници. Кортасар бил голем љубител на музиката, односно џезот па доста голема улога игра во неговото творештво, романот е замислен како што знам како џез композиција. Пишувал текстови за танго изведувачи.