Erich Zann
Модератор
- Член од
- 13 мај 2012
- Мислења
- 14.652
- Поени од реакции
- 31.882
- Возраст
- 34
А која ти е маката што те тера да посегниш по таква реакција? Не ти се живее, те разочарал некој/а, лут си на животот, си загубил некој без кого не можеш да опстаниш? Проблемот мора да го пронајдиш и тука да се фокусираш, во спротивно ако кружиш само околу него и лелекаш, остануваш на иста патека.
Пример стануваш наутро. Го потслушуваш звукот на птиците кои допираат до сечие уво кое ги пратиш со мала мачнина поради поспаноста која сеуште те држи, но создаваат некое скокотливо чувство во стомакот. Низ воздухот се чувствува чадот од изгорените дрва во текот на минатата студена ноќ. Луѓето трчаат нагоре-надолу, свесни или несвесни дека се дел од хаосот со своето движење. Внуче шета со својот дедо држејќи го цврсто за рака, добива ужина како резултат на внатрешното исполнување кое го има неговиот дедо за присуството на малечкото покрај себе. Има и една прецвикана тетка со сто кила пудра која станала уште од 5 и 30 за да го спреми изгледот. Сонцето лека полека почнува да ја расфрла светлината, топлината по секој планински врв, поле, река, езеро, улица, лице, образ, око и прави капаците да се подзатворат со цел да се избегне неговата желба да си игра со тебе. Облаците немоќни нешто да променат почнуваат да движат по рамната површина, искажувајќи го гневот и бесот кон Сонцето која ја прикажува својата доминација уште еднаш. Се слуша звукот на по некоја кола, онака во работна атмосфера лута низ улиците на градот. И за момент настапува тишина. Го слушаш отчукувањето на срцето, го слушаш дишењето на воздухот, го осеќаш трепкањето на очите, ја чувствуваш температурата од природата, на себе, таа е тука за тебе, за сите нас. Дрвјата се цврство всадени во длабочините со своите корења, те гледаат и ти подзавидуваат на можноста да се движиш без никаква тежина, мака. Ти си еден од многуте патници кои секојдневно поминуваат покрај нив. Ти го знаат твојот од, твоите реакции, твоето дејствување, но само тивко набљудуваат без да можат да изговорат ниту еден збор. Сите тие те гледаат и чувствуваат со сета енергија како дел од себе, бидејќи ти си алката во целата енергија, ти си дел од нив. Целата твоја функција од раѓање останала меѓу нас. Воздухот кој го дишиш, си го дишел и ДОПРВА ЌЕ ГО ДИШИШ, останува меѓу нас, можам да го осетам и јас и било кој во твоја близина, тој е тука не оди никаде.
И додека твојот чекор без проблем ја гази земјата со сета своја слобода пред себе, во една од болнците во некоја од собите се слуша плач на бебе кое тукушто го осетило допирот на овој свет, во друга соба се наоѓа изнемоштен старец на кој му поминало времето и гледа со последни сили низ прозорецот со немоќ било што да промени. Во некоја соба од белата куќа млада девојка се разбудува покрај својот сакан и го бакнува на чело, му приготвува појадок и го допира на најнежен начин по целото тело. Во другата соба средновековна жена гледа Добро Утро Македонијо, слуша македонска музика, го пие утринското кафе. ВО трета соба спие момче, ужива во својот сон после бурната ноќ помината во забава и лудување до утринските часови. И така додека ти чекореше, едни доаѓаа, други заминуваа, трети со тешки болести кукаа по своите мака и го караа Бог да ги земи кај себе, бидејќи не се изджува таквата болка која корни делови од организмот, јади се од внатре, себично и сурово го нарушува секое парче радост на овој свет, додека најбислите липаат без можност било што да променат. И во сета таа убавина која во себе го содржи хаосот, ти сакаш да добиеш свој удел во истиот? Зарем нема да ти недостигаат некои од работите кои ги наведив, работи кои за некои моментално се недостижни бидејќи немаат сила да ги превземат работите во свои раце, зависат од друга сила која не оди во нивна полза. Ти здрав, прав, со разум каков што доликува ценејќи по твоето пишување, младич кој ништо не го боди, младич на кој многумина би му завиделе и без двоумење би побарале промена на позициите, влез во твоето тело, во твојата, сила, во твојата моќ, младич кој наидел на разочараност и бес кон животот............ЗА СЕ ИМА РЕШЕНИЕ, освен за тоа кое не настанува по наша волја, секавично, ненадејно, сега го гледаш, по минута го нема, заминало во неповрат. Последнава реченица ти ја пишувам бидејќи јас загубив човек без да можам да му помогнам, го гледав како се мачи и го чека моментот да се оддели од сите нас, но не по своја волја, не и по негова, туку по волјата на некој ,,трет" кој ете така сакал да го нема. Преиспитај се, клај го прстот на чело, животот е претерано убав за да би го завршил сам по своја волја.........
И кога некој денес би ме прашал за што жалам јас најмногу. Ова е мојот одговор......
За загубениот млад живот кој ме научи што е добра музика, што се добри филмови, што е култура, однесување, за личноста со која растев и во која се препознав идниот јас. За личноста која ја чекав скоро секој ден да намини и да ми пресними касета на касетофончето со нова музика. За личноста со чија помош ја отпревртив супер марио, текновите, нинџа желките и многу други нинтендо игри. Личноста која обожавав да ја гледам како игра сложени игри на подоцнежните таканаречени компјутери, на која и бев редовен гледач, без никаква желба да заиграм и јас. Личноста со која често ги посетувавме кошевите во медицинското училиште. Личноста со која седев до доцните утрински часови на терасата од третиот спрат, пиејќи сокче-бело винце и гледајќи во ѕвезденото небо. За личноста со која одев на свирки, играв како да тој момент ќе трае вечно, а не траеше. За личноста која ми објасни што е тоа Indie музика, што е тоа post punk музика, што е тоа алтернатива, но никогаш не дочекав да разменам мислење за пост рок музика. За личноста која ја чувствував како брат со кој можев да сврзам слободно машки муабети без да се срамам за сопственото незнаење. За личноста со која ја имавме преслушано дискографијата на Радиохед заедно преку 20 пати. За личноста со која ги практикувавме оние поседоци во кои гледаш најразлични филмови, играш Pro Evolution со џојстикче на компјутер и пиеш кафе, средно благо кафе. За личноста со која имав авантуристички мигови во прекрасната природа кои ќе ги памтам дур сум жив. За личноста која ја бодрев да јади и верував во нејзиното опоравување. За личноста на која во тие тешки мигови и пуштав куд идиоти притоа гледајќи како ја потиснува целата внатрешна болка со минимално солзење. За личноста со која разговарав за иднина во моменти кои ниту еден човек не посакува да ги почувствува, за личноста со која пrавев план, МОРАВ да плавам план и мислам позитивно дека ќе одам на концерт по два месеци од куд идиоти во Скопје. За личноста која ме зарази со декстер и со нетрпение ја чекавме петтата сезона, а не ја дочека. Не го дочека и најновиот Хари Потер, не го дочека и најновиот албум на Радиохед, не дочека се што излезе после 21ви Септември 2010та година За личноста на која на 23ти Септември и беше роденден, јас и испечатив на 20ти блуза од Porcupine Tree која сакав да и ја подарам одма, па така маичката после тоа наместо во негови раце, на негово тело, заврши во вечното почивалиште . За мојот 26 годишен братучед..........
И сега размислувам колку би бил среќен јас, кога би ја имал повторно покрај себе. Кога секој нов ден ќе биде нова радост, ново искуство, ново доживување. А вака, со неговото отсуство останува само да играм со својата фантазија. НЕ ДОЗВОЛУВАЈ ТИ ДА ПОСТАНЕШ ЗАМИСЛА, СПОМЕН НА ЛУЃЕТО КОИ ТЕ САКААТ. ПОЧЕСТИ ГИ СО СВОЕТО ПРИСУСТВО, СВЕТОТ САМО ТАКА БИ ОСТАНАЛ КОМПЛЕТЕН ЗА НИВ.
Симни го филмов и изгледај го. Некои работи ќе ти станат јасни, зошто вреди да се живее. http://www.imdb.com/title/tt1675434/
Пример стануваш наутро. Го потслушуваш звукот на птиците кои допираат до сечие уво кое ги пратиш со мала мачнина поради поспаноста која сеуште те држи, но создаваат некое скокотливо чувство во стомакот. Низ воздухот се чувствува чадот од изгорените дрва во текот на минатата студена ноќ. Луѓето трчаат нагоре-надолу, свесни или несвесни дека се дел од хаосот со своето движење. Внуче шета со својот дедо држејќи го цврсто за рака, добива ужина како резултат на внатрешното исполнување кое го има неговиот дедо за присуството на малечкото покрај себе. Има и една прецвикана тетка со сто кила пудра која станала уште од 5 и 30 за да го спреми изгледот. Сонцето лека полека почнува да ја расфрла светлината, топлината по секој планински врв, поле, река, езеро, улица, лице, образ, око и прави капаците да се подзатворат со цел да се избегне неговата желба да си игра со тебе. Облаците немоќни нешто да променат почнуваат да движат по рамната површина, искажувајќи го гневот и бесот кон Сонцето која ја прикажува својата доминација уште еднаш. Се слуша звукот на по некоја кола, онака во работна атмосфера лута низ улиците на градот. И за момент настапува тишина. Го слушаш отчукувањето на срцето, го слушаш дишењето на воздухот, го осеќаш трепкањето на очите, ја чувствуваш температурата од природата, на себе, таа е тука за тебе, за сите нас. Дрвјата се цврство всадени во длабочините со своите корења, те гледаат и ти подзавидуваат на можноста да се движиш без никаква тежина, мака. Ти си еден од многуте патници кои секојдневно поминуваат покрај нив. Ти го знаат твојот од, твоите реакции, твоето дејствување, но само тивко набљудуваат без да можат да изговорат ниту еден збор. Сите тие те гледаат и чувствуваат со сета енергија како дел од себе, бидејќи ти си алката во целата енергија, ти си дел од нив. Целата твоја функција од раѓање останала меѓу нас. Воздухот кој го дишиш, си го дишел и ДОПРВА ЌЕ ГО ДИШИШ, останува меѓу нас, можам да го осетам и јас и било кој во твоја близина, тој е тука не оди никаде.
И додека твојот чекор без проблем ја гази земјата со сета своја слобода пред себе, во една од болнците во некоја од собите се слуша плач на бебе кое тукушто го осетило допирот на овој свет, во друга соба се наоѓа изнемоштен старец на кој му поминало времето и гледа со последни сили низ прозорецот со немоќ било што да промени. Во некоја соба од белата куќа млада девојка се разбудува покрај својот сакан и го бакнува на чело, му приготвува појадок и го допира на најнежен начин по целото тело. Во другата соба средновековна жена гледа Добро Утро Македонијо, слуша македонска музика, го пие утринското кафе. ВО трета соба спие момче, ужива во својот сон после бурната ноќ помината во забава и лудување до утринските часови. И така додека ти чекореше, едни доаѓаа, други заминуваа, трети со тешки болести кукаа по своите мака и го караа Бог да ги земи кај себе, бидејќи не се изджува таквата болка која корни делови од организмот, јади се од внатре, себично и сурово го нарушува секое парче радост на овој свет, додека најбислите липаат без можност било што да променат. И во сета таа убавина која во себе го содржи хаосот, ти сакаш да добиеш свој удел во истиот? Зарем нема да ти недостигаат некои од работите кои ги наведив, работи кои за некои моментално се недостижни бидејќи немаат сила да ги превземат работите во свои раце, зависат од друга сила која не оди во нивна полза. Ти здрав, прав, со разум каков што доликува ценејќи по твоето пишување, младич кој ништо не го боди, младич на кој многумина би му завиделе и без двоумење би побарале промена на позициите, влез во твоето тело, во твојата, сила, во твојата моќ, младич кој наидел на разочараност и бес кон животот............ЗА СЕ ИМА РЕШЕНИЕ, освен за тоа кое не настанува по наша волја, секавично, ненадејно, сега го гледаш, по минута го нема, заминало во неповрат. Последнава реченица ти ја пишувам бидејќи јас загубив човек без да можам да му помогнам, го гледав како се мачи и го чека моментот да се оддели од сите нас, но не по своја волја, не и по негова, туку по волјата на некој ,,трет" кој ете така сакал да го нема. Преиспитај се, клај го прстот на чело, животот е претерано убав за да би го завршил сам по своја волја.........
И кога некој денес би ме прашал за што жалам јас најмногу. Ова е мојот одговор......
За загубениот млад живот кој ме научи што е добра музика, што се добри филмови, што е култура, однесување, за личноста со која растев и во која се препознав идниот јас. За личноста која ја чекав скоро секој ден да намини и да ми пресними касета на касетофончето со нова музика. За личноста со чија помош ја отпревртив супер марио, текновите, нинџа желките и многу други нинтендо игри. Личноста која обожавав да ја гледам како игра сложени игри на подоцнежните таканаречени компјутери, на која и бев редовен гледач, без никаква желба да заиграм и јас. Личноста со која често ги посетувавме кошевите во медицинското училиште. Личноста со која седев до доцните утрински часови на терасата од третиот спрат, пиејќи сокче-бело винце и гледајќи во ѕвезденото небо. За личноста со која одев на свирки, играв како да тој момент ќе трае вечно, а не траеше. За личноста која ми објасни што е тоа Indie музика, што е тоа post punk музика, што е тоа алтернатива, но никогаш не дочекав да разменам мислење за пост рок музика. За личноста која ја чувствував како брат со кој можев да сврзам слободно машки муабети без да се срамам за сопственото незнаење. За личноста со која ја имавме преслушано дискографијата на Радиохед заедно преку 20 пати. За личноста со која ги практикувавме оние поседоци во кои гледаш најразлични филмови, играш Pro Evolution со џојстикче на компјутер и пиеш кафе, средно благо кафе. За личноста со која имав авантуристички мигови во прекрасната природа кои ќе ги памтам дур сум жив. За личноста која ја бодрев да јади и верував во нејзиното опоравување. За личноста на која во тие тешки мигови и пуштав куд идиоти притоа гледајќи како ја потиснува целата внатрешна болка со минимално солзење. За личноста со која разговарав за иднина во моменти кои ниту еден човек не посакува да ги почувствува, за личноста со која пrавев план, МОРАВ да плавам план и мислам позитивно дека ќе одам на концерт по два месеци од куд идиоти во Скопје. За личноста која ме зарази со декстер и со нетрпение ја чекавме петтата сезона, а не ја дочека. Не го дочека и најновиот Хари Потер, не го дочека и најновиот албум на Радиохед, не дочека се што излезе после 21ви Септември 2010та година За личноста на која на 23ти Септември и беше роденден, јас и испечатив на 20ти блуза од Porcupine Tree која сакав да и ја подарам одма, па така маичката после тоа наместо во негови раце, на негово тело, заврши во вечното почивалиште . За мојот 26 годишен братучед..........
И сега размислувам колку би бил среќен јас, кога би ја имал повторно покрај себе. Кога секој нов ден ќе биде нова радост, ново искуство, ново доживување. А вака, со неговото отсуство останува само да играм со својата фантазија. НЕ ДОЗВОЛУВАЈ ТИ ДА ПОСТАНЕШ ЗАМИСЛА, СПОМЕН НА ЛУЃЕТО КОИ ТЕ САКААТ. ПОЧЕСТИ ГИ СО СВОЕТО ПРИСУСТВО, СВЕТОТ САМО ТАКА БИ ОСТАНАЛ КОМПЛЕТЕН ЗА НИВ.
Симни го филмов и изгледај го. Некои работи ќе ти станат јасни, зошто вреди да се живее. http://www.imdb.com/title/tt1675434/
