Пишав и после Клуж, дека со таква игра, со ниедна шанса против посран тим дека ќе не отворат Фиорентина, и ете тоа и се деси. Срамови.
Фиорентина играа маестрално, и нема што тука да се коментира повеќе, ние сме светлосни години далеку од таква игра.
Инаку мислам дека грешка си со ова што си го пишал, сме барале успех од старт, па ако мислиш дека тоа што го бараме од Страма - пласман во ЛШ е премногу тогаш подобро и да не навиваме за Интер, а и доколку он ЛШ ја нема зацртано како цел треба да си води тимчиња од рангот на Катаниа и Торино и да не ослободи нас од нервози.
Премногу верував во Страма, најмногу поради игрите кои што ги имаше Интер на крај на ланската сезона.
Напаѓачки и без многу калкулации, игра убаво за око, игра со која ги прегазија Милан како мали деца.
Кај се изгуби таа игра, кај се изгуби таа желба кај играчите за победа не знам, знам само дека Страма мора у најбрз можен рок да ја поправи играта и да се подобри на тактички план затоа што на ништо не личи екипава, Торино и Катанија играат подобро.
Трето место, влез во ЛШ, титула, форсирање на млади играчи, кратење плати, се се тоа цели, таргети, на кои што работи клубот. Успех, успешен резултат е колку добро ги остваруваш тие цели. Успехот ти е дефиниран од целите кои си ги поставил, во случајов како клуб. Ако го немаш првиот дел, критериумот, од кој зависи како ќе оценуваш дали си успешен или не, тогаш бесмислено е да чекаш, зашто немаш никаков ориентир за да го препознаеш. Зошто ти го пишувам ова? Зошто во Интер ЦЕЛ е успехот. Што од старт е контрадикторно нешто. На краток, на среден, на долг на секаков рок, 20 години уназад од кога Морати ни е сопственик. И кога имаш таква ситуација во која се бара нешто, некаков резултат, а не се знае што се бара, настанува конфузија на ниво на цел клуб. Тренерите треба да тренираат, играчите да играат, скаутите да скаутираат без да знаат додека работат, дали воопшто треба тоа да го работат.
Во таква ситуација кога немаш критериум на ниво на цел клуб критериумите се субјективни, релативни. Секој си има свои. Навивачите едни, новинарите други, бившите играчи трети, и што е најсмешно и најтрагично воедно, менаџментот од главата па целата група надоле, има четврти. А последните нормално се најбитни, зошто они ги даваат парите. Проблемот е што кога ќе се сведеш на субјективност, се сведуваш на променливост. Што значи дека и за менаџметот проценката на тоа колку добро сме изиграле, во каков правец идеме, дали е добар тренерот, се сведува на навивачко проценување, какво што јас и ти имаме. Разликата е само што јас и ти не носиме одлуки за клубот, а они ги носат секој ден.
Како тренерот може да се спарави со таква променливост? Со тоа што ќе балансира и ќе гледа да задоволи што е можно повеќе критериуми за неговата работа и на претседател и на навивачи и на новинари. Игра што, логично и веројатно, е најдобра за такво нешто е игра со која ќе гледаш секоја утакмица како било да победиш, без разлика на се. Најдобро тоа се прави со тоа што ќе гледаш прво, да не примиш гол по секоја цена и второ да играш опортунистички во напад, стави индивидуалци што имаат светски квалитет (Ибра, Касано, Адриано, Виери, Роналдо take your pick) и чекај да направат нешто. А они генерално прават нешто, па така веројатноста да победиш на тој начин е најголема. Затоа и никој скоро не развивал систем на игра кај нас, зошто за тоа треба време, треба многу утакмици на кои ќе грешиш и на кои ќе играш лошо, треба многу незгодни порази, кои што тренерот нема да ги преживее. Работата ќе му остане на половина, а он ќе ја изеде кривицата за се.
На ова мислам кога викам дека немаме правец, дека не се управува со клубот и дека се бара успех по секоја цена. Последица е што потезите на клубот се контрадикторни и ни требаат многу пари за да бидеме конкурентни во натпреварувањата во кои учествуваме.
Болдот ти е клучното во случајот. Значи Страмачиони сепак покажал дека колку толку знае да го организира клубот кога нема притисок и кога не е уште влезен во магичниот круг на Интер. Ако внимателно анализираш како ни се мењала играта низ времето, на секој тренер, во однос на тоа какви се реакциите на менаџментот, ќе видиш дека првите во 90% од времето се под влијание на вторите. Затоа играта и резултатот вчера се очекувани, зошто Фиорентина знае што прави и што сака од почеток на сезона, а ние пробуваме нешто 2 или 3 утакмици. Дури да почне да дава резултат тоа, ние пак ќе го смениме. Со кои и играчи да игравме со која и тактика да игравме, ние вчера ќе ја изгубевме средината од нив.
Која ни е целта на нас сезонава? Почнавме со цел ЛШ, па титула, па сеа пак ЛШ, паралелно подмладуваме а купуваме искусни играчи зошто ни требале за сега, имаме проект а бараме резултат од него сега, кратиме плати, а бараме на пазарот квалитетни играчи сега. Од денес за утре работа.
И за крај Страмчиони дури и во такви услови имаше 10 победи по ред, серија во која го растури и Јувентус на свој терен, тактичка победа. Што се случи после таа 10 победа? Го изгубивме Касано ради казна и менаџментот реши да му помогне со тоа што тогаш реши да го средува договорот на светска класа играч што се враќаше од повреда и што можеше баш Касано да го замени.
