Со тоа што пробува да остави белег? Или јас не толкувам добро?
Подобјасни ако сакаш
Еве една порака од мене, од една приватна конверзација, чисто како мотив за размислување...
Луѓето имаат проблем, и тоа голем, смртни се. Си умираат по годишните времиња, што би рекол Рембо.
Autumn already! - But why regret the everlasting sun, if we are sworn to a search for divine brightness, - far from those who die as seasons turn.
Човечкиот род се обидел на три начини да му се спротивстави на смртта, и на својот страв од смртта, истиот страв кој Хајдегер го препознава како најсуштинска особина на човекот, и го нарекува грижа (sorge).
Тие три начини се религијата, уметноста и науката. Од сите три, само науката дала минорни резултати. Останатите две патетично потфрлиле. Религијата потфрлила од едноставна причина, затоа што е куп лаги, а уметноста потфрлила затоа што се занимава со последиците, а не со причините.
Што најмногу може да му даде уметноста на еден човек? Одговорот го знеале уште старите Грци, тоа е катарзата. Катарза е моментот кога со помош на уметничкото доживување се ослободуваш од грижата, односно од стравот од смртта. Катарза е моментот кога ја сфаќаш, ја доживуваш, ја искуствуваш комплетната неважност на животот и смртта. Но катарзата е еден момент, по тој момент повторно си вратен во секојдневниот живот, со неговиот бескреан страв самиот за себе. Магијата на катарзата брзо поминува, слично на пијанството. Исто така, слично на пијанството, и на сите други дроги, за следната катарза ти е потребно посилна уметност, и за жал секоја катарза пократко трае.
Што ми е поентата? Ако еднаш го доживееш моментот на катарза со најсилните средства, како Достоевски, Рембо, Joy Division (
http://www.youtube.com/watch?v=IsT_PvMR4j4 еве ја најкатарзичната песна во рок историјата) потоа секој нов обид ти ствара лошо чуство во устата...
Што потоа ти останува? Да ја пригрлиш рапавата стварност...
I am the inventor more deserving far than all those who have preceeded me; a musician, moreover, who has discovered something like the key of love. At present, a country gentleman of a bleak land with a sober sky, I try to rouse myself with the memory of my beggar childhood, my apprenticeship or my arrival in wooden shoes, of polemics, of five or six widowings, and of certain convivalities when my level head kept me from rising to the diapason of my comrades. I do not regret my old portion of divine gaiety: the sober air of this bleak countryside feeds vigorously my dreadful skepticism. But since this skepticism cannot, henceforth be put to use, and since, moreover, I am dedicated to a new torment, - I expect to become a very vicious madman.
...и да одиш да бараш злато. Легендата вели, дека кога до Рембо во Африка стигнал гласот за неговата поетска слава во Франција рекол само, по ѓаволите со поезијата...
