Можеби не целата, ама добар дел од нашата хистерија околу губењето на Тоше ја оправдувам со тоа што Тоше ни е првиот (единственииот?!) Македонец на кој можеме да се гордееме. За една мала, сиромашна, исполитизирана нација како нашата, самото тоа што некој успеа преку пеење да стане ѕвезда на која можат да и позавидат и Бранко и Грујо (нели, двајцата кои предизвикуваат тахикардија од возбуда кај просечниот наш човек) - вреди да се почитува. Да бидеме реални, Тоше успеа да направи да се зборува за Македонија без да се споменува Косово, кучиња, Цигани, името... Неговата смрт е единствен пат од осамостојувањето на Македонија до денес да маса народ плаче затоа што некого изгубила. Тоа е доказ дека во него гледаше нешто „свое“ целата нација.
Вториот момент кој не смее да се занемари е дека тој, покрај еден куп појави, како синот на Трифун или зетот на Свето, како дете дојдено од провинција, со силен акцент и без пари/титула/поддршка успеа да изгради кариера... Тоа дава надеж дека во државава квалитетот се цени, тој е позитивниот пример дека сонот може да се оствари и ако нема татко ти еден куп нули зад кецот, на сметката во банка.
После него Пандев, лично мене ми е симпатичен поради истото. Што е Македонец со кој можам да се гордеам и за кој знам дека е таму каде што е затоа што има што да понуди.
Ниту пак да споредувам што Michael Jackson постигнал во споредба со Toше. Eднa Thriller не се мери со ебаната дискографија на Тоше. Едно е да се има почит, а друго е да се воздигнува обичен пејач, какви што во светот има милијарда, до ниво на секое необожавање на Тоше да се карактеризира како анти-Тоше синдром и мавање со тули на секој оној кој нема да го нарече истиот “нашиот ангел“.
Олабавете. Seriously. Патетично е.
За мене лично, М.Џ. е еден меѓу низата црнци кои во вистинско време се нашле на вистинско место и изградиле кариера зошто имаат тенко гласче и знаат на одат назачки виткајќи ги едновремено рамениците на некој чуден начин кој просечен бел човек не го може
Океј, нешто подоцна фати некоја си болест на кожата, си направи Дизниленд за да може да плеска се што е пониско од кваката и си го чкрапна носот.
Од друга страна, за мене, исто толку лично, Тоше не е ангел, ама е еден од малкуте кои ме прават горда што сум Македонка. Не велам дека нема други, не велам дека нема да се роди еднакво добар/подобар и дека никогаш нема да престанам да му ја слушам музиката... Ама, што знам... Еве де, за да го скрати ме муабетот, наречете ме пристрасна малограѓанка за која одење до Белград е умствено оргазмирање, ама јас реално сум емотивна кога ги слушам неговите песни... Жал ми е што го нема, не само поради тоа што нас се претставуваше како ретко кој, туку и затоа што е штета што не стигна онаму каде имаше квалитет/можност да стигне.
) беше успешно имплантиран во ОРИГИНАЛНАТА македонска поп сцена.
