Ај вака да видиме:
Разбирам... Би се разочарала од сите, нормално, само што на родителот после одреден период би му простила. Значи не ми дозволиле затоа што било ризично или се плашеле за мене или не одговарало тоа за мене зашто ако се би било во ред нема да би ме спречиле.
Моите ги знам така да и пред тоа се отпишани никад не ме подржакле освен за учење друго се било сведено на мрчење ,брат не верувам дека нешто такво ќе рече бидејќи се трга настрана и не се замара ама ако измрчи ќе бидам изненадена но не и разочарана , а партнер оф леле неам ,па за да речам али најчесто со партнерот имаме помалце заедничко минато отколку со брат или родители а со тоа имаме доживеано помалку разочарувања .Голема е веројатноста да ме разочара таа личност највише.
На такво простување мислев, не на целосно отпишување.Моите ги знам така да и пред тоа се отпишани никад не ме подржакле освен за учење друго се било сведено на мрчење ,брат не верувам дека нешто такво ќе рече бидејќи се трга настрана и не се замара ама ако измрчи ќе бидам изненадена но не и разочарана , а партнер оф леле неам ,па за да речам али најчесто со партнерот имаме помалце заедничко минато отколку со брат или родители а со тоа имаме доживеано помалку разочарувања .Голема е веројатноста да ме разочара таа личност највише.
А за простување па.... простено но не заборавено
Повеќе би дошло како разочараност, како непријатно "изненадување".
Според онаа „Пријателите ги избираш, роднините не“, би се разочарала од сопствениот избор, односно од партнерот.
Мене повеќе би ме изненадиле родителите, отколку партнерот. Него може да го водат други побуди, интереси, може недоволно да верува за тоа што можеш и што не можеш во животот и оттука да не поддржува. Ама родителот? Оној кој најмногу те знае и знае дека можеш да успееш и дека си доволно свесен да не забегаш по "темни улички"?
