Секогаш другите. А, ти?

[Nemiseverue]

Моето размислување е факт за мојата перцепција и суд.
Моето размислување е факт поради тоа што конфликтот и судот "постојат речиси од почетокот на човештвото."

Ама си љутко... ти цитрам дел кој е најбитен, да не личи темава на кој има повеќе време и кој може повеќе да напише. Така те цитирам пак, и во тој правец и ќе ти реплицирам.

Целата дискусија на темата со сите учесници во неа се темели на едноставното сфаќање на работите и погледот на свет кои се два спротиставени. Едната страна која мене ми е поблиска, а вели дека нашиот живот не е нормално да се базира на вечна борба со себе, околината и светот и другата страна која вели дека конфликтот, односно дуелот по секоја основа е во ред. Мислам дека ќе се сложиш со ова.

Ќе се обидам барем малку да останам на темата. Твојот став, суди за да не ти пресудат не можам да го прифатам. Постојат многу лоши работи кои ќе не повредат и ќе не боли. Истовремено, постојат и пар нешта кои ќе не направат среќни. Човек само треба да одлучи дали ќе падне во вечна агонија и ќе цмиздри дека животот е тежок и лош, дека нема правда, па оние по смелите ќе речат “ќе се борам, со сите средства, до последната капка крв“ и ќе бидат оправдани бидејќи реалноста е таква, или да одлучи да се посвети на убавите нешта кои мора да постојат паралелно, па дури и да не сакаме. Јас се одлучувам да се посветам на нив, и токму оние кои за тебе и оние кои се служуваат со тебе делуваат нереални, луди и будалести. Дали сум во право не знам, дали си ти во право, исто толку се сомневам, но во никој случај нема да се откажам од она што мислам дека е вистинска вредност во животот. Почит, ведрина, алтруизам до мера до каде ми дозволува духот, верба во оние кои ми се блиски и ги сакам, и љубов, во вистинска смисла на зборот, за која нема дефиниција и не се учи. А по тој систем, егото е во аут, конфликтот на минимум, и злобата подалеку.

Ние?
Последниот пат кога проверив немаше инкорпорација на телото на Разиел во моето толку голема за да дојде до фаза на топење.

Е тука е бош коцката, во моите слики има фаза на топење.
Реков ВИЕ, бидејќи ве цитирав заедно, како заеднички став. Ја сфаќам поентата, и ја очекував.

А Да Винчи, Мона Лиза ја создавал со Медичите над неговата глава, а не биле нешто посебно мирољубиво семејство, да не дебатираме за Галилео, Микеланџело, Брунелески или Ботичели, сите работеле за истата крвничка фамилија која што создала свет на спротивности.

Околностите секако делуваат за инспирацијата, но пресудно за доброто дело е љубовта кон уметноста која ја практикуваш. Посветеноста на работата, секојдневното вежбање и усовршување, талентот кој се развива се пресудни за делото. Кочо Рацин не ја запалил свеќата да чита бидејќи конфликтната ситуација на немање струја го натерала на тоа. Го направил од љубов кон поезијата. Никола Тесла не се преселил во Америка бидејќи во Југославија го тепала баба му, туку од желба за работа и љубов кон тоа што му се допаѓа. И двајцата можеле да си седат у мрак како милиони други деца кои имале проблем со околината.

Акција - Реакција
Напад - Одбрана

На ова алудирав кога објснував дека природата на Егото е од чисто инстинктивна природа или барем јас така ја разбирам. Кога сме нападнати било вербало физички или било на каков начин наша нормална инстинктивна реакција во која што имаме вложено минимален мозочен труд временски ограничен ќе вроди плод со наша конкретна реакција.

Тоа е муабет на место и на самава тема. Нашата нормална инстинктивна реакција, во која не вложуваме речиси воопшто труд не тера да мислиме дека е во ред да застанеме и да пресудиме. Закржлавеноста на човечкиот мозок е евидентна. Светот нема прогрес, напротив, само премногу играчки за уште поголем регрес. Човечкиот развој не оди напред бидејќи токму тоа мислам дека е проблемот. Развојот треба да биде на духовно ниво, не на материјално. Па ништо не значи ако имаме хрпа пари и секој ден се` повеќе и повеќе, кога поинтересно ни е да седнеме и да џагориме за други и кон други, отколку да работиме на себе и свој емотивен раст. Кога би вложиле трошка повеќе мозочен труд, кога би се напрегнале, би било подобро, и тогаш самата реченица нема да може да почне со “кога сме нападнати...“

 

[Сатори]

Околностите секако делуваат за инспирацијата, но пресудно за доброто дело е љубовта кон уметноста која ја практикуваш. Посветеноста на работата, секојдневното вежбање и усовршување, талентот кој се развива се пресудни за делото. Кочо Рацин не ја запалил свеќата да чита бидејќи конфликтната ситуација на немање струја го натерала на тоа. Го направил од љубов кон поезијата. Никола Тесла не се преселил во Америка бидејќи во Југославија го тепала баба му, туку од желба за работа и љубов кон тоа што му се допаѓа. И двајцата можеле да си седат у мрак како милиони други деца кои имале проблем со околината.

Површно.
Всушност, теоријава е толку очигледна, а неповрзана со темата што сериозно не знам како да пронајдам начин за да го поврзам она што го одалечи со километри, без да сакаш изгледа.
Не разговаравме за тоа колку тие луѓе ја сакале уметноста, туку за тоа дека ако сакаш да читаш ќе читаш, ама ако нема да имаш инспирација нема да пишуваш.
Данте ја напишал „Боженствената комедија“ после прогонство.
Ако рецепторите не примат било каков имприт на агресија врз нив, посебно ако си уметник, нема да се активира во тебе желбата за борба против истото, секако, сите се борат на различен начин.

 

[~>}VOJVODATA~~LAVOT{<~]

Некој е жив. А според мене - заслужува да умре.
Јас започнувам активност на судење и извршување пресуда, па го убивам.

Е сега,
Некој е мртов (починал или го убиле). А според мене - не заслужил да умре.
Јас започнувам активност на што? Како ќе го вратам, оживеам?

Судењето и пресудувањето знае да биде многу субјективна работа, при која треба да се внимава, бидејќи "како судиш - така ќе ти се суди".
Универзумот реагира на нашите акции, без разлика дали веруваме ние во тоа или не.

 

[Филозофка]

Напишано од Лејди_Сатори
Не разговаравме за тоа колку тие луѓе ја сакале уметноста, туку за тоа дека ако сакаш да читаш ќе читаш, ама ако нема да имаш инспирација нема да пишуваш.
Данте ја напишал „Боженствената комедија“ после прогонство.
Ако рецепторите не примат било каков имприт на агресија врз нив, посебно ако си уметник, нема да се активира во тебе желбата за борба против истото

Точно така!
Никој не се продуховил во кафана, најубавите романи и класици произлегле после одререно страдање на нивните креатори, за да постои инспирација која ќе води до креација услов е да постои страдање.

Напишано од Викторгг
Околностите секако делуваат за инспирацијата, но пресудно за доброто дело е љубовта кон уметноста која ја практикуваш. Посветеноста на работата, секојдневното вежбање и усовршување, талентот кој се развива се пресудни за делото.

Блаблабла очигледно дека не си творел никогаш:smir: ај земи и вежбај да напишеш Бест селер, такви работи не се вежбаат.

Напишано од Викторгг
Закржлавеноста на човечкиот мозок е евидентна. Светот нема прогрес, напротив, само премногу играчки за уште поголем регрес. Човечкиот развој не оди напред бидејќи токму тоа мислам дека е проблемот. Развојот треба да биде на духовно ниво, не на материјално. Па ништо не значи ако имаме хрпа пари и секој ден се` повеќе и повеќе, кога поинтересно ни е да седнеме и да џагориме за други и кон други, отколку да работиме на себе и свој емотивен раст.

Добро јутро Петровичу Петре
многу јасно дека нема напредок на духовно поле, моментално човештвото се наоѓа во капиталистичка фаза на медиум левел, така што не само сега туку и во вековите што следуваат ќе се развиваат само техничките средства, т.е средствата за производство, а откако ќе се достигне задоволителен степен, тој развој ќе стагнира, и палката ќе се префрли во другата рака, односно ќе имаме развој на духовноста за сметка на стагнација на материјалните средства за производство(ако си читал Карл Маркс и Фридрих Енгелс). Но додека дојде тоа време кафанскиот бизнис ќе направи милијарди:jaj: не дека сум против кафаните:smir:
Сега во прилог ќе пастирам еден интересен текст
Како да го создадете вашето АЛТЕР ЕГО Никогаш не е премногу доцна (или премногу рано) да си дадете нов идентитет. Ако имате желби и вештини кои сакате да излезат на површина и да ги...



...постигнете во животот, а се надвор од вашиот карактер што го носи вашето сегашно име, можеби е време да размислувате за создавање на свое Алтер Его. Психолозите го препорачуваат за сите оние кои имаат потешкотии при искажувањето на карактеритстики и желби.
8 чекори за постигнување:


Чекор 1
Размислувајте за закопаните таленти кои што сакате да ги истакнете. На латински, Алтер его значи “вториот јас”,

”другиот во мене”. Со тоа што ќе го именуваме нашето алтер его, му вдахнуваме живот, му го признаваме постоењето во тие делови кои што биле скриени и скоро невозможни за нашето “прво Јас”.
Чекор 2
Земете совети од успешните создавачи на алтер его. Имено, типично е особено за актерите и музичарите да создадат алтер его кое што се пoјавува на сцената, и има друго - сценско име. Ваквото сценско его помага во перформансот и во опуштањето на нервите, така што целиот настап се изведува лесно и релаксирано. На пример Robert Allen Zimmerman стана Bob Dylan, Erica Wright се преименува во Erykah Badu, Alecia Moore ја одбра Pink, Paul David Hewson се одлучи за Bono Vox, а Vickie Lynn Hogan стана Anna Nicole Smith. Мислeте на вашето алтер его како на сценско, уметничко име и дајте му карактер.
Чекор 3
Станете емоционални. Вашето алтер его може да биде смешно или сериозно, духовно или световно, мрачен или очигледен. Може да доминира и да ви го превземе секојдневниот начин на живот, или да се појавува одвреме-навреме кога вам ви треба. Било каква асистенција да ви треба од вашето алтер его, верувајте дека изборот за правото име допринесува многу за да се доловат правилните емоции. Хип хоп ѕвездата James Todd Smith си “вгради” комплименти во името на своето алтер его кога се прекрсти во Ladies Love Cool James односно LL Cool J.
Чекор 4
Развијте карактер. Софија на пример, девојка која има 24 години, ја прекинала својата романтична врска во која била речиси 6 години. Било оддамна откако таа излегувала на состаноци, флертувала со момчиња, се чувствувала самоуверено. Идеата за запознавање на нови мажи била истовремено и предизвик и застрашувачка. Бидејќи имала срамежлив карактер кој не бил многу самоуверен, таа создала совршено алтер его кое и недостасувало – го крстила Ела. Ела е атрактивна, самоуверена, промискуитетна и нема страв од мажите. Така, секогаш кога Софија ќе се најдела во ситуација да и се врзе јазикот и да и да се срами, таа се повикувала на Ела, размислувајќи како неа, односно како Ела би реагирала и би се справила со оваа ситуација. Ваквото алтер его беше најдоброто нешто што и се случило.
Чекор 5
Прославете. Имендени се карактеристични во многу култури и религии. Пречекајтеговашето алтер его со топло добредојде – спремете му вечера, напишете поема, едноставно опуштете се, за да може да избие на површина.
Чекор 6
Облечете го според карактерот. Доволно е само да си купите на пример, плава перика, која ќе ја носите по дискотеки, само колку да си дадете одмор на себеси.
Чекор 7
Игнорирајте ги лошите критики. Штом се решите да го претставите вашето алтер его пред светот, бидете подготвени на секакви коментари. Мое да има критики за името, коментари дека сте луди и ексцентрични...Игнорирајте ги. Тие се досадни и немаат фантазии.
Чекор 8
Бидете спремни на разделба. Ке дојде време кога вашето алтер его ќе треба да го “откачите”. Откако ќе ја постигнете целта, ќе ги превземете сите позитивни карактеристики кои ви фалеле во умерена доза и граница, испратете го своето алтер его на некој пуст остров каде ќе може да сурфа и да пие коктели по цели денови.

 

[Вештица]

Да си ја гледаше секој сопствената нива, се ќе беше на арно.
Денес ретко кој си ја гледа сопствената заслуга за она што го направил( без разлика лошо или добро) сите гледаат да го споредат тоа со тој до нив.
Никој не видел никаква корист од залажување на самиот себе си, ни од трошење на време за судење на туѓите постапки.


Тоа што играш во играта како з**бувачот а не з**баниот во добро позната игра на светот гази или ќе те газат,не значи дека не си конформист и не значи дека владееш со играта, туку баш обратно. Целта секогаш треба да биде да не прашуваме колку високо треба да се скокне кога општеството ни вика скокај, туку да не играме по неговите правила.А тоа сигурно си го постигнал ако гледаш што прават луѓето случајно да не ја изгубиш таа улога, па си го губиш времето борејќи се во некоја твоја замислена битка со светот, каде ти си херој кој се издигнува од останатото топовско месо. А смешно е кога истите овие луѓе, кои цел живот си го потрошиле гледајќи да бидат подобри од другите, при тоа споредувајќи се со тие околу себе, ќе се најдат во улога на објективни пресудувачи.

Во секој случај, пак се сведува на едно исто, селанецот кој си ја ора спокојно нивата, се знае повеќе себе си од з**бувачите. Затоа што селанецот си ја пронашол среќата гледајќи како расте зеленчукот од неговата пот, ама од ,,објективно" критикување, никој нема да почуствува среќа.

 

[ada]

Духовна интелегенција, емоционална, академска и секој можен подвид во кој што луѓето сами на себе ќе си докажат колку се способни и ќе се измерат себеси на кантар преку анализа која што сама по себе е генрализација која од општ поим на сите имаме очи извлекува заклучок дека на сите ни се сини.
Негирањето на човековата примитивна потреба за моќ е негирање на неговото градење низ вековите во име на истата таа волја за моќ.Примитивците верувале во тотеми и тие ги држеле во покорност само затоа што биле помоќни од нив.Човекот и кога се продуховува се надева дека неговата лична сила ќе допринесе да биде помоќен од и во околината.
Тома Аквински сценарио и Тертулијан воспитување.

Токму така.
Преку она што го ословив како "растење" создаваш ситуација на нова поделба на моќта. Ја фокусираш во себе и ја емитираш низ себе.

Секоја негативна емоција кон друг, пак (преточена во осуда и критика) секое проектирање врз друг, секое очекување од друг ја краде енергијата (или моќтта, сеедно), затоа што "другиот" не е она што посакуваме, очекуваме и сл (ниту некогаш целосно ќе биде), па се ствара конфликт кој енергетски те цица, дефокусира итн.

Кога едноставно прифаќаш (да сеуште вреднуваш, оценуваш и сл. но не се инволвираш емотивно до степенот кога емоциите и конфилтот те трошат) тогаш бариерите во облик на други луѓе и околности ги снемува, затоа што знаеш дека ти самиот ги создаваш и, аналогно, самиот и можеш да ги елиминираш.

Па, да разјасниме...Немањето осуда не ја слабее моќта на твојата личност и не те става во инфериорна положба. Напротив, ја конзервира твојата моќ (животна, креативна, секаква), а притоа не ја краде на другите, и со тоа се елиминира и негативниот фидбек од нивна страна.

Индивидуи.
Кога не би имала желба за креирање тогаш немало да бидеш тоа што си, кога не би имала желба за афирмација не би го ставила тоа на платно, кога никој тоа не би го видел, не си направила ништо.
Кога е видено, продуцира почит или не, самата реакција, бара валидност на моќта за влијание.
Моќ.

Првиот и последниот арбитар за моите дела сум јас и само јас. Реакциите на останатите не можат да бидат доволно релевантни за да во целост ја преиначат мојата лична проценка. Тие се како јаготка на шлагот која фино изгледа, али не е неопходна. (се разбира, може да одберам и да ја предадам својата моќ за себе-евалуација и да дозволам нивните ставови да го формираат она што јас го мислам за самата себе и своите дела, односно да им дозволам да го моделираат она што суштински ме означува...но, одбирам тоа да не го направам, чисто затоа што така се чувствувам подобро)

И пак се враќаме на нешто шо на повеќе наврати го споменав. Немањето осуда и ослободувањето од негативни емоции ама баш никако не те лишува од потребата и можноста за себе-афирмација.
Од каде таква конклузија?

Знаеш за да човекот се претвори во нешто повисоко, поголемо, попродуховено треба да биде паразит на сопствената волја, според твоето гледиште на работите.За се да простува, се да трпи и да живее во Рајската градина а на центарот на сето тоа емоционално блаженство да стојат Адам и Ева обесени за ножните плаци за да никогаш не се заборави дека свесноста е криминалитет.
Интересна теорија е, ама крајно неизводлива, неуспешна и крајно нечовечка.Зошто ако човекот сакаше да биде добротвор кој што сам на себе ќе си го ускратува живеењето со блага доза на хедонизам тоа ќе го направеше веќе, а немаше да биде конквистадор како Алексанадар наш, туку Ганди.Но, конквистадори има повеќе, а никој не сака да ја слуша приказната за Делај Лама, не е возбудлива.

Потоа, уметниците и нивната инспирација, да знаеш само како војната и тешкотијата знаат да бидат испиративни, прашај ги само Балзак и Хемгивеј, ќе ти намигнат еднаш и ќе ти кажат дека Хесе никогаш немал талент ако го напишал Демијан.
А Да Винчи, Мона Лиза ја создавал со Медичите над неговата глава, а не биле нешто посебно мирољубиво семејство, да не дебатираме за Галилео, Микеланџело, Брунелески или Ботичели, сите работеле за истата крвничка фамилија која што создала свет на спротивности.

Најлошто што еден примерок на човештвото може да го доживее е да биде роден во свет во кој што мирот и спокојот се постојано присутни, нема да има желба за напредок.Оној што се задоволил со спокој е тажен човек.

Иако репликава се однесуваше на Виктор, сепак ќе прокоментирам...И во претходните постови назначив дека прифаќањето (кое раѓа, условно кажано опрост) не треба да се сфаќа како маченичко и авто-деструктивно, ниту преку роматичарските стереотипи за современи Мајки Терези.

Затоа, ајде пак да разглобиме:

Кога критикуваш друг, кога се гневиш на друг, кога повредуваш друг...ти му даваш дел од својата енергија на него.

Проектираш свој личен страв, свои фрустрации, свои очекувања врз нешто надвор од себе и неизбежно се ставаш во положба стравот и фрустрациите да бидат удвоени, а очекувањата претворени во пепел, затоа што она што е надвор од тебе никогаш нема да може да биде под твоја целосна контрола...тоа можеш да го вежбаш само врз она што е во тебе, врз самиот себе.

Оттаму, критиката и осудата (кои секогаш се рааѓаат само и поради страв, лични фрустрации и конфликти и очекување проектирани врз нешто екстерно) на никаков начин не ти одат во прилог на личниот развој и афирмација.

Понатаму, ако веќе разглабаме за мотивите на уметниците, може да го споменеме и она што се споменува во официјалните учебници и останата литература која се бави со филозофија на уметност, кретивна мотивација и сл.

Имено, се вели дека секој кој се бави со создавање во склоп на етаблираните уметнички гранки, има предиспозиција кон внатрешен конфликт на ерос и танатос, како и истенчена сензитивност за истите. Преку својата кретивна активност, тој се обидува да го хармонизира, односно доведе во рамнотежа и со тоа минимизира тој конфликт, па го користи еросот (креацијата), за да го победи танатосот односно да остане, преку своите дела кои се една нова, естетска реалност под контролата на личниот ерос.

Поинаку, тој е свесен дека внатрешниот конфликт, кој се поистоветува со оној надворешниот, светскиот, не може да се разреши преку употреба на сила и моќ врз екстерното, туку може да се минимизира само преку создавање на поинаков внатрешен свет, во кој ЈАС ја има контролата.

Така, Да Винчи, Хемингвеј и др., не одбрале да убиваат, создаваат моќни финансиски корпорации, бидат на врв на политичка партија и сл. за да го смират својот внатрешен конфликт и да се само-афирмираат, туку одбрале да творат, што е драстично поинаков начин, со драстично поинакви последици, од оние кои првично ги споменав.

Конечно, никој од нив не одбира деструкција и буквална супермација врз другиот, ниту пак создавање на хаос и конфликти.
А, СЕКОЈ од нив се обидува истите нешта да ги хармонзира.

Па, идејата дека спокојстовото не раѓа креција и напредок некако не се слага со ова, особено затоа што првичниот мотив и ултимативната цел на сите споменати автори и на нивните дела, се баш спокој, хармонизирање и растење (во секој смисол).

Имав предчувство дека ќе ги поставиш овие прашања, мислам дека поттик ти беше "мрачната страна" на човекот:wink: и неговата желба за Моќ, и доминација.
Иако сите прашања се делумно исти ќе ги одговарам по ред
1.*Пред да судиш, размисли зошто и тебе ќе ти се суди*- ова го рекол Исус Христос.Во секој случај верата се коси со нашата желба за доминација, но сепак доколку не би постоела верата и моралните начела според кој дел од луѓето се водат би настанал општ хаос и анархија, безвластие, безредие и пандорината кутија ќе се отвори скроз така што злото во целост ќе го побие доброто а и нема да можат нормалните мирни луѓе да живеат во хармонмична средина зошто ќе бидат уништени од дивјаците.

2.Супремација врз другите покажуваат 2 типа на личности:
Прв тип * оние личности кои што си го бранат своето достоинствои его бидејќи веќе се нападнати од други личности*
Втор тип* оние личности кои што си лечат комплекси*

3. Не!
Сите капитални човечки остварувања барем оние во сферата на науката се постигнати со труд, научни истражувања и слично. А оние во полето на политиката се постигнати повторно со труд но малце поинаков, остварување на контакти со луѓе од партијата, одење по разни состаноци и митинзи комплетна посветеност на партијата, и активно дружење и искажување и бранење на ставовите на партијата како и лижење на газовите на некои поистакнати челни фигури.
Останатиот дел од постот ми се избриша не знам зошто

Ќе го толкувам најважниот дел со варијаблите
Акција - Реакција
Напад - Одбрана

На ова алудирав кога објснував дека природата на Егото е од чисто инстинктивна природа или барем јас така ја разбирам. Кога сме нападнати било вербало физички или било на каков начин наша нормална инстинктивна реакција во која што имаме вложено минимален мозочен труд временски ограничен ќе вроди плод со наша конкретна реакција.
Разликувам два вида на критики:

• Позитивна *конструктивна* критика
• Негативна *деконструктивна* критика

Во овој случај родителите би ги сместила во давачи на позитивни критики со цел наше добро битисување.
Како што напоменав постојат два типа на луѓе кои*негативно* критикуваат:
Критиките од вториот тип се на личности се знае со која цел се.

Во ред.

И пак не го гледам одговорот како егото се брани само со напад?

Знам како со напад врз друг се слбее личноста, па и егото. Знам и како со прифаќање истите се засилуваат.
Корелацијата, не можам да ја видам.

 

[Сатори]

И пак се враќаме на нешто шо на повеќе наврати го споменав. Немањето осуда и ослободувањето од негативни емоции ама баш никако не те лишува од потребата и можноста за себе-афирмација.
Од каде таква конклузија?

Бидејќи не видов потреба да го цитирам целиот пост затоа што ќе зафаќаше премногу место без некоја посебна причина зошто константно се објаснува истото та истото, ќе одам вака за поголема прегледност.

Кога мешаш внатрешен со надворешен свет тогаш ми е чудно како може да се гледа само минорен дел од сликата без да се оди по некоја друга можеби пологична аналогија.
За една личност да може да создава, да се изразува на било кој начин мора да биде потикната, дали тоа ќе дојде од надвор како закана, страв, желба или притисок ќе создаде внатрешни тегоби, но со тоа не дебатираме за повлекување во свој сопствен свет туку за унапредување на истиот (надворешниот) преку дејствување.
Сега го очекувам моментот на тоа дека културата е премногу небитна за да нешто да промени, но тоа ќе биде преголемо потценување, не?
Потоа, наводното крадење на енергија и трошењето на истата во емоции како омраза или гнев, сериозно, трошење?
Затоа што зборов е премногу несоодветен за да биде таму поставен, кога некој го мразиме делуваме врз тоа, ако нашето делување е успешно тогаш сме триумфирале а чувството на задоволство е доволен погон за да создаде нова сила од која енергијата ќе прелива, затоа повторно, навистина не можам да разберам зошто некој би мислел дека се троши со тоа што делува според своите базични емоции или сфаќања.

Трагичноста не лежи во тоа што ти предлагаш да се наметне емаптско слеш хуманистичко општество, туку во тоа дека некој некогаш воопшто би можел тоа да го смета за правилно.Луѓето не се пацифисти и немаат некоја желба да бидат, зошто кога ќе се уништи борбениот дух на човекот, а со благосостојба се уништува затоа што нема од што да се брани, против кој да се бори и што да достигнува доаѓа до стагнација.
Подобро да си пишеме веднаш смртна пресуда.

 

[DonJas]

Постојано приметувам како сите ние,игнорираме мани и недостатоци кај себе, а секогаш сме спремни да ги посочиме и судиме истите кај другите.
Toa е очигледно и на форумув, на пример. Имено, секогаш кога се разговара за некоја негативна карактеристика, никој не вели дека ја има (иако е многу веројатно е дека на некој начин ја поседува), туку се става на позиција на "совршенство" и оттаму суди и критикува.

Лично, верувам дека мани и доблести, добро и зло, правилно и погрешно, не се мерат така лесно и дека се секогаш испреплетени во индивидуата/ ситуацијата/околината.
Секој од нас греши, и тоа дебело, и на себе си и на другите. Секој од нас "утнува" многу пати и на многу начини. И тоа е ок. Луѓе сме.
Исто, и нештата никогаш не се апсолутно правилни/погрешни, добри/лоши...Микс се, како што е и човекот.

Оттаму, зошто толку лесно трчаме да ги осудиме и критикуваме другите?
Зошто не погледнеме колку "лошо" и "погрешно" носиме и во себе, пред да поплукаме на истото кај другиот?
Во суштина, не сме особено подобри ни од оној "најлошиот" меѓу нас. Грешки, "гревови", утки има кај СЕКОЈ од нас на тони..и тоа со прилично иста суштина...само делумно се разликуваат во манифестацијата.

Затоа, нели би било подобро прво искрено да се спознаеме и прифатиме себе, пред да судиме за другите?
Всушност, кога би го направиле тоа не би се залетале ни така лесно да критикуваме и даваме осуда.
Но, ќе пишам нешто повеќе околу ова понатаму во темата...

Сега би сакала да ги прочитам вашите мислења

Тоа е самокритичност. Има сеуште луге на планетава шо се самокритични, се класирам меѓу нив поради тоа што сеуште се стремам кон градење на добар карактер. Значи примам критика, си давам и сам критики, работам на корекции на маани, ама никогаш не се споредувам со некого. Се знам себеси премногу добро, чисто поради тоа што сегашниот Јас сум креација самиот на себе, тоа што бев пред одредено време беше тотално лошо. Затоа си давам за слобода да зборам за другите, ама зборам за луге што сум ги прочитал, значи зборам врз основа на факти, акции и покрети што создале такво мислење кај мене. Зборење на памет нема, тоа е погрешно, и може да даде погрешна слика и за мене и за тој што го зборам, тоа би било Fail. Највеке ме нервира кога некој збори за мене а незнае што збори, кога збори врз основа на тоа што чул од трета личност шо на крај се добива ефект на расипан телефон погрешни информации, погрешна слика на човекот, т.е јас.

Да си ја гледаше секој сопствената нива, се ќе беше на арно.
Денес ретко кој си ја гледа сопствената заслуга за она што го направил( без разлика лошо или добро) сите гледаат да го споредат тоа со тој до нив.
Никој не видел никаква корист од залажување на самиот себе си, ни од трошење на време за судење на туѓите постапки.


Тоа што играш во играта како з**бувачот а не з**баниот во добро позната игра на светот гази или ќе те газат,не значи дека не си конформист и не значи дека владееш со играта, туку баш обратно. Целта секогаш треба да биде да не прашуваме колку високо треба да се скокне кога општеството ни вика скокај, туку да не играме по неговите правила.А тоа сигурно си го постигнал ако гледаш што прават луѓето случајно да не ја изгубиш таа улога, па си го губиш времето борејќи се во некоја твоја замислена битка со светот, каде ти си херој кој се издигнува од останатото топовско месо. А смешно е кога истите овие луѓе, кои цел живот си го потрошиле гледајќи да бидат подобри од другите, при тоа споредувајќи се со тие околу себе, ќе се најдат во улога на објективни пресудувачи.

Во секој случај, пак се сведува на едно исто, селанецот кој си ја ора спокојно нивата, се знае повеќе себе си од з**бувачите. Затоа што селанецот си ја пронашол среќата гледајќи како расте зеленчукот од неговата пот, ама од ,,објективно" критикување, никој нема да почуствува среќа.

тоа се луѓе шо и самите незнаат што сакаат. Т.е знаат ама незнаат дека е невозможно. Целат кон центар на внимание. Да бидат “вечи фраери у маало“, само што се далеку од тоа ради обичните смртници што не се умараат со тоа и знаат шо сакаат да постигнат. Тоа ја покажува интилигенцијата на истите “фраери“. Луѓето што сфатиле дека треба да бидат тоа што се и да живеат просечно, т.е да не сакаат да штрчат, сфатиле дека тоа може да има многу подобар резултат од правејки се себеси нечија бедна копија. Во секој случај оргиналот е подобар од копијата без разлика на фотокопирот.

 

[Вештица]

Tоа се луѓе шо и самите незнаат што сакаат. Т.е знаат ама незнаат дека е невозможно. Целат кон центар на внимание. Да бидат “вечи фраери у маало“, само што се далеку од тоа ради обичните смртници што не се умараат со тоа и знаат шо сакаат да постигнат. Тоа ја покажува интилигенцијата на истите “фраери“. Луѓето што сфатиле дека треба да бидат тоа што се и да живеат просечно, т.е да не сакаат да штрчат, сфатиле дека тоа може да има многу подобар резултат од правејки се себеси нечија бедна копија. Во секој случај оргиналот е подобар од копијата без разлика на фотокопирот.

Па ова е некaко ко јас што кажав само со твои зборови
Само јас не мислам дека овие луѓе се мислат “вечи фраери у маало“ туку дека си имаат своја идеологија, и тоа доста интересна. Само проблемот е во тоа што ако си некако, според тебе, си во предност во играта не значи дека владееш со истата, а па уште помалку дека си создал нешто или докажал нешто. И така идеологијата пропаѓа, а со тоа и правото да кажеш дека си компетентен да збориш за тие кои не ја подржуваат идеологијата, односно како што ти би кажал ти не се вечи фраери.

 

[ada]

Бидејќи не видов потреба да го цитирам целиот пост затоа што ќе зафаќаше премногу место без некоја посебна причина зошто константно се објаснува истото та истото, ќе одам вака за поголема прегледност.

Кога мешаш внатрешен со надворешен свет тогаш ми е чудно како може да се гледа само минорен дел од сликата без да се оди по некоја друга можеби пологична аналогија.
За една личност да може да создава, да се изразува на било кој начин мора да биде потикната, дали тоа ќе дојде од надвор како закана, страв, желба или притисок ќе создаде внатрешни тегоби, но со тоа не дебатираме за повлекување во свој сопствен свет туку за унапредување на истиот (надворешниот) преку дејствување.
Сега го очекувам моментот на тоа дека културата е премногу небитна за да нешто да промени, но тоа ќе биде преголемо потценување, не?
Потоа, наводното крадење на енергија и трошењето на истата во емоции како омраза или гнев, сериозно, трошење?
Затоа што зборов е премногу несоодветен за да биде таму поставен, кога некој го мразиме делуваме врз тоа, ако нашето делување е успешно тогаш сме триумфирале а чувството на задоволство е доволен погон за да создаде нова сила од која енергијата ќе прелива, затоа повторно, навистина не можам да разберам зошто некој би мислел дека се троши со тоа што делува според своите базични емоции или сфаќања.

Трагичноста не лежи во тоа што ти предлагаш да се наметне емаптско слеш хуманистичко општество, туку во тоа дека некој некогаш воопшто би можел тоа да го смета за правилно.Луѓето не се пацифисти и немаат некоја желба да бидат, зошто кога ќе се уништи борбениот дух на човекот, а со благосостојба се уништува затоа што нема од што да се брани, против кој да се бори и што да достигнува доаѓа до стагнација.
Подобро да си пишеме веднаш смртна пресуда.

Да, личноста-творец бива поттикната од конфликт, незадоволство кое се труди да го хармонизира преку творење.
Створеното дело, со публика или без, веќе завршува 98% од иманентната потреба наречена, условно, успокојување. Нејзината надворешна експанзија пак, се некои 2% од случајот кој не е задолжителен.
И тука, како на сите познат пример, може да го земеме Ван Гон, кој за време на целиот свој живот не продал НИЕДНО дело, ниту доживеал слава, туку напротив беда и отфрлање, а сепак творел постојано и го кажал неговиот познат цитат: Во животот не можам без она што е поголемо од мене, поголемо од самиот живот...Без создавањето.
(и во случајов исказот не зависи од ништо екстерно...само од чистиот чин на творење,апстрахиран од било каква публика, слава, контрола врз некој друг итн...значи ја имаме најприфатливата "дефиниција" за уметност, која е тафтолошка и вели :Уметност заради уметност, или Творење заради творење...или, ако парафразираме...творам ради себе, ради свое успокојување).

Па така, кога направив паралела помеѓу политичари/владетели и уметници и нивното влијание, велев дека првите го решаваат својот конфликт и незадоволство со тоа што буквално и исклучуво се трудат да ја наметнат својата контрола врз другите. Уметниците пак, преку делото го решаваат својот внатершен конфликт и го оставаат на слободниот избор на другите, односно дозволуваат другиот да реши како и зошто ќе го прифати/отфрли).

За крај, конкретно на темава, говорам за искреност кон себе. За препознавање на сопствените мотиви за било што шо чувствуваме и правиме.

Или уште поконкретно...Кога нешто негираш, кога употребуваш силни зборови за нешто, како ти за борбата, чие отсуство сметаш дека е еквивалент на смрт на личноста, може на пример да се прашаш:
Што во мене (која потреба/очекување/страв/неуроза) е зависна од борба/конфликт/деструкција?
Што во мене се чувствува удобно и задоволно кога има борба/конфликт/супермација?
Што во мене умира, односно е загрозено без борба/деструкција/супермација?

И истово може да се примени на било што кое не вознемирува, го мразиме, го критикуваме, го отфрламе...

Јас конкретно го применував на личностите кои ги осудував , ги мразев, им завидував и слични ми ти емоции. И преку истиве прашања дојдов до заклучок дека се што ме оптеретувало, плашело, ми стварало омраза, љубомора и сл. е огледалска слика, одраз на она што во себе ме плаши, не можам да го прифатам, го посакувам а мислам дека го немам, се срамам од тој дел во себе итн, па наместо залудно да се трудам да го променам другиот или контролирам (што е буквално невозможна ствар), можам истата енергија да ја употребам себе да се променам, односно да бидам задоволна со сама себе и апсолутно да се прифатам. Од таа позиција, и некој да ми црта колку сум никаква или што и да е, не може да ме повреди или разлути, затоа што тоа едноставно е негова фрустрација, не моја. Јас моите си ги решавам.

А, откако тоа го воспримив како вистина, а не фраза, тогаш вистинито во мојот живот стана и она на Гете:
Што мислиш за себе, тоа го мислиш и за другите.
Се однесуваш со другите во согласност со она што го мислиш за нив(односно за себе)
А, како се однесуваш со нив, такви стануваат.

И јас ова го живеам, и мене ме прави среќна. А, тоа мiи е иманентно (како и на секој друг) Оттаму, за мене, тоа е така

P.S
Велиш дека имам потреба општеството да го живее она што јас го "проповедам"...Такво нешто, макар да бев и Ленин, немаше да биде возможно буквално да го наметнам, ниту пак осеќам потреба за такво нешто. Секој живее онака како што смета дека е правилно и возможно. А, поради силата на убедувањето, се околу и навистина такво станува.
Оттаму, мене ми е доволно што јас верувам во тоа. Останатите може да прават она што сакаат и како што сакаат. Јас сум тука само да ја изнесам мојата вистина, и евентуално да ги чујам туѓите. Без потреба да ги "наштимам".

 

[DonJas]

Па ова е некaко ко јас што кажав само со твои зборови
Само јас не мислам дека овие луѓе се мислат “вечи фраери у маало“ туку дека си имаат своја идеологија, и тоа доста интересна. Само проблемот е во тоа што ако си некако, според тебе, си во предност во играта не значи дека владееш со истата, а па уште помалку дека си создал нешто или докажал нешто. И така идеологијата пропаѓа, а со тоа и правото да кажеш дека си компетентен да збориш за тие кои не ја подржуваат идеологијата, односно како што ти би кажал ти не се вечи фраери.

баш дека не се во предност со играта е проблемот.. тие не се во предност а мислат дека се, живеат во таа илузија.. ја ја ја и само ја.

 

[Сатори]

Ада, никој не го порекнува твојот начин за размислување, тоа што јас лично ги сметам за неправилен потекнува од низа на заклучоци кои што нормално се различни од твоите затоа што не сме живееле ист живот, ниту во исти услови, ниту пак имаме ист број на години, но дали тоа навистина треба да направи промена во развитокот на полемиките нема да навлегувам.Според мене човекот не може да си дозволи карактер во кој ќе нема борбеност, а по аналогија во која што сите негативни емоции се оставени на страна, кога општеството во кое што живее е пацифистичко и нема ниту конфликт, ниту во надворешните, ниту во внатрешните состојби како тогаш ќе има борба.
За што би се бореле?
Што би сонувале?
Спротивностите се нопходни, проблемите мораат да постојат за човекот да има што да решава, со што да се на(до)градува и нешто понапредно во што треба да се претвори.

Секој уметник може да твори за рамнотежа, но ако предходно не бил изфрлен од истата поради горенаведените причини зар воопшто би создавал нешто за да се врати во истата.
Затворен круг е на акција и рекација.

А утопијата дури и како идеал е премногу различна за да биде општоприфатена, комунизмот никогаш нема да се достигне, а да претпоставиме само како терорија дека би бил возможен ќе биде пеколот на земјата, не рајот.

 

[ada]

Ада, никој не го порекнува твојот начин за размислување, тоа што јас лично ги сметам за неправилен потекнува од низа на заклучоци кои што нормално се различни од твоите затоа што не сме живееле ист живот, ниту во исти услови, ниту пак имаме ист број на години, но дали тоа навистина треба да направи промена во развитокот на полемиките нема да навлегувам.Според мене човекот не може да си дозволи карактер во кој ќе нема борбеност, а по аналогија во која што сите негативни емоции се оставени на страна, кога општеството во кое што живее е пацифистичко и нема ниту конфликт, ниту во надворешните, ниту во внатрешните состојби како тогаш ќе има борба.
За што би се бореле?
Што би сонувале?
Спротивностите се нопходни, проблемите мораат да постојат за човекот да има што да решава, со што да се на(до)градува и нешто понапредно во што треба да се претвори.

Секој уметник може да твори за рамнотежа, но ако предходно не бил изфрлен од истата поради горенаведените причини зар воопшто би создавал нешто за да се врати во истата.
Затворен круг е на акција и рекација.

А утопијата дури и како идеал е премногу различна за да биде општоприфатена, комунизмот никогаш нема да се достигне, а да претпоставиме само како терорија дека би бил возможен ќе биде пеколот на земјата, не рајот.

Душо, не зборев сеопшта трансформација на светот у еден глобален и взаемен care and share department.

Свесна сум дека ниту негативните емоции ќе бидат оставени на страна, ниту борбата ќе недостасува, ниту апсолутен пацифизам ќе се случи.

Врочем, денот кога такво нешто ќе се достигне, според будизмот, ќе престанеме да се инкарнираме, и ќе западнеме сите во блажена Нирвана
Но, штом сеуште се раѓаме тука на земјава, има уште многу борби да се извојуваат и конфликти да се разрешат.

Она за што говорев е една лична, внатрешна оаза. Онаму каде што егото не мора да ги држи сите конци, и онаму каде што себе-реализацијата не оди секогаш преку борба.

Да, надворешниот свет е свет на борба на ега, каде што, за да го пласираш своето, мораш да "депласираш" она туѓото.

Но, егото, кое е вештачки создадена категорија, не е нашата севкупност. Секој од нас, позади сите "јас сум..." етикети со кои се китиме, има заедничка потреба да љуби и да биде љубен. И егото ја има, со тоа што ја бара надвор од себе, и ја поистоветува со моќ. Она што оди над егото, и што не прави сите заедно луѓе, ја има внатре во себе и е моќно само по себе.

Уметноста е еден вид на таква манифестација. Таа можеби бива иницирана од конфликт, но нејзиниот мотив е надминување, решавање на тој конфликт, а крајниот резултат е допирање до сите, позади нивните огради на егото. Уметноста не исклучува (како што прави егото). Таа вклучува и транседентира над сите расцепкани и различни его концепти, до нешто сеопшто.
Таа ја решава фасцинантната човечка дихотомија на "јас сум" и "сите сме".

Затоа што да, на едно ниво "јас сум" не може да опстои ако "сите сме". Но, во моментите кога секој од нас доживува сплотување на тие два, навидум спротиставени концепти (како што е првичната фаза на заемна заљубеност со некој), тогаш гледаме како тоа измирување на вечниот човеков конфликт може, ако ништо друго, да не направи да се осеќаме страшно добро и сигурно.

И за да и конкретно го поврзам "трактатов" со темава...Суштински не се разликуваме многу еден од друг. И суштински секој е на некој начин одговорен за делата на оној другиот. Од таа гледна точка, кога судиш друг, ти се судиш себе.

Или поконкретно...Агресијата и омрзата на еден убиец, не е суштински различна од омрзата и гневот на просечен човек. Манифестацијата и интензитетот се разликуваат. Иницијаторот е ист. Така, секој од нас "убил" некого вака или онака. Секој од нас кога се згрозува од убиство, се згрозува од делот на убиец кој го носи во себе.
Ако одиме подалеку, секое наше дело е потреба за прифаќање и љубов. Ако некој ја добива преку тоа што изигрува жртва за другите, некој друг ја добива преку тоа што ги контролира, што во екстремен случај може да стане и потреба за убивање (кое е буквална контрола врз нечиј живот и смрт)

За одговорноста пак...Еден Хитлер, не би направил ништо, ако на неговиот бес и омраза не се приклучиле милиони луѓе. Едноставно, неговите потреби, неговата лутина, се поклопила со истите кај многу, многу други, па се мултиплицирала и избила во такви размери. Нема "лош" поединец. Има само луѓе кои се поклопуваат во своите потреби и намери. Што повеќе, тоа по интензивен резултат. А, одговороноста е сечија. Затоа што, сите ние сме плод на нечии туѓи фрустрации и стравови. И сите сме меѓусебно одговорни.

Конечно, ќе речеме...што добивам од вакво резонирање? Каде е мојата корист?

У еден вид на детска леснотија. У можноста да можеш, за се што сметаш дека те повредува или ти смета, било кај себе било кај другите, да се насмееш и речеш...ова и не е толку страшно, ова е малото дете у нас кое бара љубов. И да пуштитш, или да му речеш да си оди. До следното нешто со кое ќе се бориш.
И да, ќе има борба. Ваквото резонирање ниту ја исклучува борбата, ниту го елиминира егото. Само ти дозволува, да не сфатиш ништо премногу сериозно или премногу кобно, туку да може да се дистанцираш и на крајот од краиштата, насмееш и опуштиш.

Anything worth taking seriously is worth making fun of.

 

[miloto]

Маните скоро секогаш ги наоѓам кај мене нема зошто на другите да им ги наоѓаме, секогаш пред да му речиме на некој нешто во врска со тоа треба да се ставиме на негово место ,како ние би реагирале кога некој би ни нашол мана и покрај тоа што ние сме свесни дека ја имаме ,мене лично ми смета тоа и знам дека и на многумина и затоа секогаш за се и сешто напрво треба да тргнеме од самите себе .

 

[Жозефин]

ми имаат кажано дека секогаш во дебатите се поставувам како секогаш јас да сум во право, како јас се да знам, како јас се да сум преживеалан и да сум била во секоја можна ситуација. не знам, верувам дека е можно така да се поставувам, ама како да знам кога не сум во право? како да знам? зашто, секогаш кога застапувам некој мој став јас сум убедена дека е така, и ако не сум во право, слепа сум да ја видам вистината.
друга маана кај мене е што сум многу наивна, и премногу им верувам на чувствата, не верувам дека после се можам да излезам повредена, а на крај така излегува. значи во определена ситуација кога ми кажуваат дека правам грешка, јас пак си терам по свое, а ќе сфатам дека биле во право тек откако ќе се изгорам.
многу филозофирам.