Prayers for Bobby (2009)
Мери Грифит е мајка, оддана Христијанка, која ги расте своите деца во духот на конзервативната Пресбитеријанска Црква. Сепак, кога нејзиниот син, Боби, му се доверува на неговиот постар брат дека можеби е геј, целосно се менува животот за семејството Грифит. Додека таткото на Боби и некои од роднините полека ја прифаќаат неговата хомосексуалност, Мери верува дека Бог може да го излечи нејзиниот син од, како што таа вели, “гревот заради кој се оди во пекол“. Таа го убедува Боби силно да се моли на бога и да бара спасение, како и да ги посетува црковните миси, што Боби го прифаќа, бидејќи само сака повторно да ја почуствува љубовта во погледот и зборовите на својата мајка. Секако, посетува и психијатар. Сепак, воспитуван во религиозно семејство, Боби не може да се помири со фактот дека Црквата ги осудува неговите постапки, што доведува до нагло појавување на депресија и очај кај него. Од друга страна гледа дека неговата мајка пати заради него, не го сака заради неговиот “грев“.
Сепак, тој се преселува во Портланд, Орегон, кај неговата братучетка, која целосно го прифаќа и поддржува. Дури и го води во геј-бар, каде го запознава со едно типче. Боби, за целото ова време, се надева дека кога ќе се врати дома, неговата мајка ќе биде со поинаков став кон него. Но тоа не се случува. Боби, дополнително паѓа во депресија и се обвинува себе за тоа што не е “совршен“ син, по што се одлучува на самоубиство, скокајќи од надвозен мост.
Соочена со трагедијата, Мери започнува да ја преиспитува својата вера, која не и нуди никаков одговор за новонастанатата ситуација и огромната загуба. Низ нејзиното долго емоционално патување, Мери стапува во контакт со една мала геј-заедница и открива неочекувана поддршка од уште понеочекуван човек.
Филмот "Prayers for Bobby" пренесува една многу важна порака, а тоа е дека третирањето на хомосексуалноста како дефект, абнормалност, застранување или грев, води кон сурови последици по секого. Филмот, снимен врз основа на вистинската сторија на Leroy Aarons од 1979 (книгата носи ист наслов, објавена 1995), помага да се разбере средновековниот страв и игноранција на општеството кон хомосексуалците.
Филмов му го препорачувам на секого, особено на родителите (и тие што имаат, и тие што немаат геј-дете). Тој не’ учи дека во животов наш краток, како по правило најмногу ги мразиме оние кои треба најмногу да ги сакаме. Откако ќе изгубиме таква драга личност, дури тогаш сфаќаме што таа значела во нашиот живот. Филмот, исто така, покажува дека останала малку од безрезервната љубов на оваа планета.
