Македонски парадокси
Ако некој е на црната листа, тогаш е непожелна личност за САД. Претседателот на ДПА е на црната листа,но и „радо виѓен гост“во амбасадата на САД.Дали амбасадата е територија на САД, или пак „црната листа“ ти била прикаска за заплашување на палавите мили дечиња?
Кире е сосема обичен човек. Но, секогаш кога Кире ќе изеде банана, необично се преобразува во Бананамен. И нашите политичари се сосема обични луѓе. Но, штом ќе се кандидираат на избори, тие необично се преобразуваат во бестрашни лавови и орли, во храбри потомци на Александар и Искендер. По изборите, кога треба да се носат важни одлуки или да се понесе политичка одговорност, лавовите и орлите необично се преобразуваат во плашливи зајаци и во ноеви-ескаписти со главата нурната во тиња. Наместо да донесуваат одлуки, создаваат парадокси. Деновиве се соочуваме со толку парадокси што не можев да и' одолеам на идејата за „топ-тен“ листа.
10. Парадоксот на „црната листа“: Ако некој е на црната листа, тогаш е непожелна личност за САД. Актуелниот претседател на ДПА е на црната листа, но и „радо виѓен гост“ во амбасадата на САД. Дали амбасадата е територија на САД или, пак, „црната листа“ ти била прикаска за заплашување на палавите мили дечиња?
9. Парадоксот на ловецот: Еве што не' предупреди поранешниот премиер - „Ако Албанија и Хрватска влезат во НАТО, а Македонија остане надвор од алијансата, тогаш треба да ни е јасно дека ловната сезона за пленот Македонија е и официјално отворена.“ Не беше ли „ловната сезона“ отворена токму од искусниот ловец во матно, со неговата великодушна понуда на дел од „пленот“ за што побрзо остварување на идејата за Голема Албанија?
8. Уценувачки парадокс: Портпаролот на Владата вели дека премиерот ем не одбива разговор на која било тема ем не прифаќа никакви уцени. Демек, „разговараме, а не преговараме“. Практиката покажува дека премиерот разговара (читај - преговара) само кога е уценет. Евентуалниот договор за името ќе биде резултат на преговори по грчката уцена со вето, т.н. „мајски договор“ беше исто така резултат на преговори под уцена, а евентуалното исполнување на дел од шесте барања на ДПА ќе биде резултат на преговори зад затворени врати по јавната уцена на коалицискиот „партнер“ Тачи.
7. Пострамковни парадокси: Ако Груевски го исполни барањето на Тачи за ресоцијализација на припадниците на ОНА, тогаш ресоцијализацијата на амнестираните сторители ќе стане поважна од ресоцијализацијата на заборавените жртви (внатрешно раселените лица). Ако притоа Груевски го исполни и непристојното барање за непроцесуирање на хашките случаи, тогаш на која планета жртвите од случајот „Маврово“ ќе може да побараат правда?
6. Парадоксот на промашената борба: Владата упорно продолжува со „борбата за уставното име“ иако сега воопшто не се преговара за уставното, туку за меѓународното име на државата. Имајќи предвид дека меѓународно не' именуваат како „Поранешна Југословенска Република Македонија“ и со „акронимот FYROM“ (акроним = скратено име), испаѓа дека жестоката борба се води да влеземе во НАТО како „Поранешна Југословенска“ и како „Фиромџии“.
5. Парадоксот на „националниот идентитет“: Владата упорно труби дека ако го промениме името, ќе сме го загубеле „националниот идентитет“, иако во Македонија постојат првенствено исклучиви етнички идентитети. Може ли да се загуби националниот идентитет (идентитет на граѓаните независен од нивното етничко потекло), кога таков идентитет воопшто не е изграден?
4. Парадоксот на „македонскиот Македонец“: Откако медиумите објавија дека со последниот предлог на Нимиц „Националната припадност на граѓаните на државата ќе се именува како македонска“ се поставува следново прашање: Дали етничките Македонци ќе станат двапати поголеми Македонци (како македонски Македонци) од граѓаните што не се етнички Македонци, кои би станале македонски Албанци, македонски Турци итн.?
3. Парадоксот на (не)признавањето: Плашејќи се од територијални претензии, Грција издејствува промени во нашиот устав за да не' признае, иако немавме меѓусебен оружен конфликт. По барањата на Тачи, чувме дека Македонија најавила признавање на Косово. Значи ли тоа дека немаме страв од територијални претензии, иако Косово уште нема устав, иако имавме оружен конфликт со припадниците на УЧК на наша територија, иако заменик-претседателот на нашата Влада изјави дека неговото знаме е исто со знамето на Косово? А да почекаме прво да се изгласа уставната одредба дека Косово нема да има територијални претензии кон која и да е држава или дел од држава, ниту пак ќе бара и прифаќа унија со која и да е држава или дел од држава?
2. Парадоксот на Демостен - „Криќанецот“: Да беше жив Демостен, сигурно немаше да се декларира како Атињанин кој дигал востание против Големиот Александар, туку како Криќанец, за да не потсети на парадоксот: „Еден Грк вели дека сите Грци лажат кога тврдат дека античките Македонци („варварите“) се Грци.“
1. Парадоксот на „малцинската“ влада: Владата на Груевски беше составена од министри што имаа доверба само од 31,24 отсто излезени гласачи на коалицијата на ВМРО-ДПМНЕ, од 7,21 отсто гласачи на ДПА, и 5,81 отсто гласачи на НСДП (под 45 отсто од тие што излегоа да гласаат). Зошто сега упорно Владата се нарекува „малцинска“ со погрешна претпоставка дека претходно била „мнозинска“? И не е ли политички некоректно ДУИ и ДПА да ја нарекуваат владата „малцинска“, имајќи предвид дека го оспоруваат поимот „малцинство“ во правно-политичкиот сообраќај?
Си шетал Диоген од Синопа (денешна Турција) со фенер среде бел ден во Македонија, во „историскиот“ март 2008. „Што бараш Диогене со фенеров дење?“ - го прашале со потсмев Македонците. „Барам чесен политичар“ - одговорил Диоген. Ќе најде ли циникот Диоген барем еден разумен и одговорен политичар во Македонија подготвен да одговори на значајните политички предизвици? Толку сум скептичен за ова, што ми иде да си потпевнувам: „Ако ти е тешко или имаш тежок ден, барај го Кире - Бананамен!“
Жарко Трајаноски
http://www.dnevnik.com.mk/?ItemID=187737922CD11C478E78CE0297B6EBB6
