Тука пишуваме на зададена тема

[Raziel]

-Цуфи уште ли спиеш кај тоа кутиите бе?
-Да.
-Како така бе...немаш дома,спиеш кај трговскиов,јадеш шо ќе ти дадат.Колку имаш сеа?Единаесет години?
-Аха.
-И?Те избркаа ли?
-Мама ме избрка.
-Аман бе Цуфи бе...
-Еј имаш ли пари малку да ми дадеш?Од сабајле не сум јадел ништо.
-Е парите треба да си ги заработиш.Важи?
-...
-Ја раситнив пеесет денара на пет десетденарки.Ти за секое десетче ќе мора да завршиш по еден предизвик успешно и,малку по малку,ќе си ги добиеш парите.Бива?
-Бива.
-Ок.

1.Да ја фатиш оваа кај таксиво за газ и да избегаш.
(Цуфи ја фати за газ,оваа врисна,таксистот излезе од колата и го исшамари Цуфи)
2.Да го клоцнеш дедово по газ.
(Цуфи го клоцна дедото,ама дедото се сврте и го бапна со бастумот по ребро)
3.Да истрчаш пет круга околу трговски
(Цуфи истрча и се премори до дехидрација)
4.Да влезеш во дискотекава и да почнеш да играш внатре со женските
(Исфрлувачите за брзо време го фрлија надвор.Му ја сјебаа левата рака од падот.Го болеше две недели)
5.Да ми ги бациш патиките.
(најлесниот дел)

Цуфи си ги зема парите и си купи баничка со урда и Кока-Кола.
Се најаде...

...и се врати кај кутиите во подрумскиот простор на трговски.Гнездото на џанаците кои редовно го тепаа.Неможеше да спие.Го болеше целото тело.

 

[Just Breathe]

мммммм вкусен колач си помисли опивајки се од мирисот кој доаѓаше од рерната...целиот живот поминат на село...Задоволна од тоа што го имаше не тежнееше за ништо друго освен да се омажи и да основа фамилија...нејзините ја имаа ветено уште од мала на еден комшиски ерѓен....постар од неа 15 години...уште го немаше осетено вкусот на првиот бакнеж но секогаш си велеше"ќе биде и кога ќе бидне сакам да биде посебно".Живееше во свет на бајки...тоа и остануваше со оглед на тоа дека живееше во патријахална фамилија.Таткото е на чело на фамилијата, мајката нема никаков збор...Уште од мала гледаше како татко и пијан дома ја малтретира мајкаи која не се бунеше...Таа секогаш велеше "никогаш нема да дозволам вака...мора да има взаемно разбирање и љубов...ке најдам некој кој ке ме сака и почитува"...но нејзината судбина беше запечатена од нејзини 13 години...кога ја ветија...Прекрасна беше и во таа искината сукња со свиленкаста распарталена постава...црна долга коса...природна убавина...маслинесто око...црвени усни...
Додје денот кога требаше да се запознае со својот љубен...несакаше знаеше дека од тоа нема да биде ништо веруваше во права љубов...не во ветено нешто без да сака самата таа.но што е тука е...мала свадба...одземена невиност..се набрзинка...ништо од тоа што очекуваше...згора на се прва бременост проследена со судбината на нејзината мајка...мажот нејзин крена рака на неа...и тоа во нејзината прва бременост...не беше при себе...се плашеше за детето кое го носеше во утробата затоа што само тоа и даваше поддршка...иако не родено...судбината се повторуваше...но се случи и нај лошото во 7 миот месец од бременоста го изгуби машкото дете што го носеше...
Помина период од 6 месеци неможеше да остане бремена...иако се гадеше од самата помисла што спие со тој човек сепак ја одржуваше тоа да роди едно дете кое ќе го сака и ќе ја направи среќна во сета несреќа..но ништо...немаше поддршка од нејзините затоа што случајот беше ист...и со нејзините сестри и со мајкаи...
Еден ден во малото селце прв пат кај чешмичката застана кола која не беше за тој ранг на луѓе...маж на околу 30 тина години...беше дојден да купии земјиште за изградба на мала фабрика за жито...селаните се собраа околу колата како да гледаа во нешто свемирско...чудно...прашуваше од селанец до селанец дали некој продава земјиште...сите чудно го гледаа и му велеа дека тоа е нивниот живот дека нема што друго да прават дека незнаат...и тогаш се сучи судбоносниот момент...таа поминуваше да наполни вода расплакана а тој ја виде...веднаш го препозна во неа она за кое таа тежнееше..и пријде...се запознаа...таа беше воодушевена..
Не поминаа10 дена се врати по неа...ја зема...невеста бегалка...ја викаше мојата невеста бегалка...
Не беше законски разведена по што веднаш тој превзеде јаки врски и ја разведе и ја ожени за себе...ја сакаше...го сакаше...го живееше тоа што од секогаш го сакаше...беше на звездите...но....едно но...по една година тие неможеа да основаат фамилија...отиде на гинеколог...и кажаа дека никогаш нема да може ни да има биолошки деца...беше скршена повторно беше во калта....но сега длабоко...

 

[зунза]

Со беа еднаш едни двајца.

Таа не беше баш згодна. И ко по пропис - беше заводлива душа што убиваше со шармот кој се цедеше од нејзината насмевка.
А тој кутричкиот беше потпаднал толку силно под нејзината магија, што просто беше хипнотизиран.
Од страна гледано, него сите го жалеа,а неа сите ја мразеа.
Го жалеа бидејќи на сите им беше јасно како таа го врти околу малиот прст и манипулира со него, а неа ја мразеа т.е и завидуваа на таквата способност и шанса. Не, имаше и такви што и се восхитуваа. Хероина, која од името на целиот женски род му се одмаздува на целиот машки род, по пат на жртва. Барем така беше во нивната глава.
Тој беше паметен. Паметен поттрчко. Замаен Арлекин.
Ја гледаше како божица, ја почитуваше како светица,а ја сакаше како жена. Убиствена комбинација.
Го тутнуваше во некои квартални крчми, да си го прокоцкува здравиот младешки разум, за одбиен бакнеж,грешен допир, збор, испуштен глас,лажлива нота, звук.. и разноразни ситници и детали кои неговото чувство го правеа една ц е л о с т.
И најголемата суровост, за неа беше само каприц. Спрема него, таа беше една голема нула. Ништарија. Празнина исполнета со очај и непоправлива, нереална желба за идеална љубов. Тело кое тежнее кон совршенство што ќе ги покрие сите недостатоци во животот наречен празнина. Не и беше грижа дали го малтретира или не.
Ама беше повеќе од свесна дека е тежок егоист. И повеќе од свесна дека има моќ да го подигне од калта до ѕвездите и обратно.
Со само покрет.
Си дозволуваше се, не помислувајќи дека тркалото знае да се сврти.
Времето поминуваше, магијата ’рѓосуваше. Маалските чашитки веќе не препознаваа кој кого манипулира.
Изгледаше како да страданието го завзеде својот обратен тек.
Заводливата божица сега шеташе со кармин заглавен меѓу забите, а младичот беше ноншалантно спремен за одмазда. Таа си ги чуваше седативите во ракавот, а тој во истите крчмичиња ги вежбаше своите својства на привлекување меански чупи.
Ја сакаше сеуште. Го болеше сеуште.
Исплива пустата машка гордост на површина. Бликна гневот по изгубената искреност, отидена во неповрат.
Немаше среќа машкото его. Изгледа се разбуди предоцна.
Тогаш кога нејзината неискусна душа конечно се отвори и реши да проба да сака. Кога го вкуси неговиот искрен допир, со отворено срце и кога истото не ја издржа неговата штотуку почната одмазда.
Заврши трагично.
Длабоко под калта и високо над ѕвездите.

 

[Дивајн]

Четири потемнети ѕидови од влага, една слаба сијалица на таванот, три стари кревети покриени со валкани ќебиња, една дрвена мала маса со четири различни столчиња, еден шпорет, мало фрижидерче, старо искршено витринче со неколку садови и чаши и една помошна мала кујнска масичка до која се наоѓа чешма со кофа под неа. Тоа собче под земјата кое некогаш беше подрум, со една врата и две мали прозорчиња на врвот низ кои едвај влегуваше светлина, беше неговиот дом.
Тука едвај живееше со неговата мајка и помалите две сестри, откако почина неговиот татко.
Деновите ги поминуваше на училиште и помагајќи дома, а ноќите ... ноќите му беа омилени. Уживаше долго во нив и за нив живееше. Имаше навика од мал да земе едно столче, да се качи на него до високите прозорчиња и долго време да ги гледа ѕвездите. Во зимските ноќи, кога ги немаше ѕвездите, беше многу тажен. Му недостигаа толку многу што чувствуваше како да нема дел од него. На цело тоа небо, тој си имаше посебно милениче. Имаше една најголема, најсјајна и најубава ѕвезда, во која знаеше да гледа без прекин многу часови. Длабоко во себе посакуваше еден ден да се искачи таму високо, за да може да ја допре.

После неговата 18-та година, доби шанса да замине во странство, во поголем град, каде што многу години живееше неговиот вујко. Надевајќи се дека во поголем град ќе има поголема шанса да стигне до ѕвездите, тргна со него. Не беше сјајно и таму. Немаше услови да се школува, па мораше да работи за да не се врати назад во дупката под земја, во која живееше. Не сакаше да се врати во калта, сеуште се надеваше дека еден ден, од тука ќе стигне до ѕвездите.

Конечно среќата малку му се насмевна. Вујко му, знаејќи го неговиот сон, го одведе во планетариум. Беше избезумен од среќа! Ги гледаше ѕвездите многу поблиску до себе! Немаше поголема среќа за него. Тука беше и неговата, најголемата и најсјајна ѕвезда. Сега како никогаш порано, уште повеќе му се зголеми желбата да замине таму горе кај неа. Таа глетка беше прекрасна ... којзнае колку посовршена би била кога би била реална?
Не престана да го посетува планетариумот долго после тоа. Сега тој му беше се` што можеше да го расположи, да го одржи во живот, да му ја зацврсти желбата да стигне до ѕвездите.

Една вечер, кога малку повеќе го разгледуваше планетариумот, на врвот на високата зграда, најде телескоп. Кога дозна за што служи, реши дека токму тој ќе му биде неговиот нареден мотив за живот, додека му се исполни сонот.
Погледна низ него и што да види! Сето тоа јато од ѕвезди пред него! Неможеше да ја сокрие насмевката од лицето. Викаше од среќа, се радуваше како мало дете!
Ја здогледа низ телескопот и неговата ѕвезда. Таа беше толку блиску ... толку далеку, а толку блиску што може да ја дофати со рака. Не се двоумеше, веднаш ја испружи дланката кон неа. Не ја допре. Проба повеќе да се наведне накај неа, не тргајќи ги очите од телескопот. Повторно за малку не ја допираше.
Направи чекор напред и наеднаш уште повеќе, со целата сила што ја имаше, посегна по неа.
Забележа дека телескопот е зад него, ѕвездата не му беше толку блиску повеќе, а не чувствуваше ни цврсто тло под нозете.
Паѓаше повторно кон калта, овојпат засекогаш. Паѓаше во калта, но барем на момент, макар и лажно, беше до ѕвездите.

 

[Bush(av)]

Од калта до ѕвездите и назад

Ме викаат дух. Се раѓам во мочуришта. Сонцето ретко го гледам. Искрено, се’ ретко гледам. Луѓе воопшто не гледам. Луѓе? Човек? Што е тоа? За мене тоа е предание од дрвото за чија кора толку патетично се прикрепувам зашто сум неспособна сама да живеам. Влажно е. Влажно е и темно. На моменти ладно. На моменти, неподоносливо топло.
Ме викаат дух. Вчера видов човек. Фасцинантно. Сепак, очекував повеќе. Денес видов многу луќе. Дрвото не е до мене. Веќе не е влажно. Светло е. Светло е и суво. Се чувствувам гола. Секој ден, се’ повеќе луѓе околу моето голо тело.
Ме викаат дух. На дрвото веќе не се сеќавам. Не се сеќавам на темнината. Нема многу луѓе. Само еден човек. Над мене е суво. Под мене-влажно. Се менуваат слики. Се се’ менува. Луѓето стануваат чудно големи, чудно далечни.
Ме викаа дух. Вчера умрев.

 

[doti4nata]

- Што правиш? -
- Размслувам. -
- За што? Јас размислувам за тебе. -
- За љубовта, за нас. -
- А што правиме ние? -
- Не знам. Што правиме? -

Го остави мобилниот подалеку од неа, повеќе не сакаше да ги чита тие зборови кои толку ја привлекуваа. Легна и се покри речиси преку главата, како тоа да ќе ги спречи грешните мисли да влезат повторно во нејзината глава. Сакаше да спие, но се плашеше. Зарем повторно истите соништа... зарем повторно најубавиот сон да и претставува кошмар. Заспа со мислата на тие очи и усни, потона во уште една бајка до која не знаеше да го најде патот во реалноста. Утрото ги избриша сите пораки, ги испрати во неповрат тие чувства, кои извираа од секоја буква, но не и личноста која и ги прати. Бараше спас, а најде песна. Не сакаше повеќе песни, а секој миг копнееше по стихови наменети за неа! Не сакаше повеќе загатки, ниту пак можеше да поднесе уште едно „можеби„, а, сепак, секој миг бараше ново мислење, бараше нова порака. Беше зависна од таа игра која и го исполнуваше денот, која и ги будеше мислите. Но не, не би можела таа да поднесе разочарување. Секако дека не би можела да повреди толку диво срце. Што сакаа, не знаеја. Што можеа, се правеа дека не знаат. Но едно беше сигурно, повторно од калта до ѕвездите и назад немаше да преживее ни едната од нив.

 

[Сатори]

&

- Што правиш? -
- Размслувам. -
- За што? Јас размислувам за тебе. -
- За љубовта, за нас. -
- А што правиме ние? -
- Не знам. Што правиме? -

Го остави мобилниот подалеку од неа, повеќе не сакаше да ги чита тие зборови кои толку ја привлекуваа. Легна и се покри речиси преку главата, како тоа да ќе ги спречи грешните мисли да влезат повторно во нејзината глава. Сакаше да спие, но се плашеше. Зарем повторно истите соништа... зарем повторно најубавиот сон да и претставува кошмар. Заспа со мислата на тие очи и усни, потона во уште една бајка до која не знаеше да го најде патот во реалноста. Утрото ги избриша сите пораки, ги испрати во неповрат тие чувства, кои извираа од секоја буква, но не и личноста која и ги прати. Бараше спас, а најде песна. Не сакаше повеќе песни, а секој миг копнееше по стихови наменети за неа! Не сакаше повеќе загатки, ниту пак можеше да поднесе уште едно „можеби„, а, сепак, секој миг бараше ново мислење, бараше нова порака. Беше зависна од таа игра која и го исполнуваше денот, која и ги будеше мислите. Но не, не би можела таа да поднесе разочарување. Секако дека не би можела да повреди толку диво срце. Што сакаа, не знаеја. Што можеа, се правеа дека не знаат. Но едно беше сигурно, повторно од калта до ѕвездите и назад немаше да преживее ни едната од нив.

Се надевам Доти4ната нема да ми замери што ќе го продолжам нејзиниот расказ.:smir:

Повторно ги лакираше ноктите во јака црна боја, едноставно ги обожаваше така елегантни и готични во исто време.
Некои безлични сеќавања од времето кога беше со поранешниот дечко правеа да и биде непријатно, не поради него, поради нејзе.
Постојано ја избегнуваше, ја бараше, и требаше, ја прогонуваше, ниту таа сама не знаеше.
Не беше свесна дали е доволно силна да се впушти во уште една игра од тој вид, не беше свесна за сопствената лабилност на тоа поле, или беше па затоа и стравот ја заробуваше.
Што ако ја повреди?
Што ако повторно избега кога ќе налета на нешто што може да биде љубов?
Не, не, не!
Не постои љубов за неа, добро и е вака на земјата, гази си по калта, гледај си ги ѕвездите од далеку.
Зарем не беше љубовта само игра, зарем не беше тоа за тие што веруваат во неа?
Но таа веруваше, навистина и беше потребно да припаѓа, не со телото, туку со душата.
А оваа душа беше нејзиното совршенство, нејзиниот починок и немир.
Како не сфати дека веќе умираше и се раѓаше во нејзините раце, иако сите, почнувајќи од него, завршувајќи со неа, сите им го крадеа и моментот и силата, но не можеа и слепите моменти на крутата реалност која тие постојано ја избегнуваа.
Знаеше дека еден ден наскоро ќе се разбуди лута, како денес и ќе сака само да и пише:
-Немој да ме пуштиш да си одам!Заборави на моето наводно време, заборави на се и не ме пуштај.
Го зема мобилниот.
Не, не, не!
Повторно не, навистина овој пат се плашеше дека нема да е способна да преживее.Знаеше дека на девојката од другата страна и е многу повеќе страв, не е лесно да се урне нешто што толку долго се градело, но зарем веќе не е прекасно и толку проклето прекрасно.
Таа би рекла агонија!
Се бореше против сопствената среќа, против слободата која и беше потребна, а таа, да, ќе знаеше да и ја пружи.
Но не, повторно не!
Ја почувствува калта во своите усни, како, кога претходната вечер беше толку високо на небото?

 

[Nemiseverue]

Навистина го сакам Скопје, уживам да ја бакнувам во тунелчето во блокот згради веднаш до “Љубов“... но оваа девојка не го доживува така, таа има поинаква замисла, таа меѓу се друго рече, Сивилото на овој град...

 

[doti4nata]

Се сеќавам на првиот пат кога те видов. Црвените образи и здравото лице ти даваа свежина што ја нема никој во загушливиов град. Толку прекрасна и здрава. Толку нова и создадена за љубење. Нели бевме како во сказна секој пат кога ќе дојдеше. Нели бев вљубеник во тоа што го имаше и те правеше посебна. Не беше една од многуте изгубени луѓе на улиците, ниту пат трагач на углед и моќ. Дојде како девојка создадена за моите бакнежи, девојка - заробеник во мојот свет! И сега по толку време се е различно. Го нема твоето насмеано лице, го нема руменилото на твоите образи. Само блед лик уништен од проклетиот воздух. Жарта во твоите очи згасна и остана само презирот кон валканите улици. Леснотијата на твоето постоење исчезна и те обви облак кој не ти дозволува да дишеш. Нежноста ја замени со огорченост и го преколнуваше секој ѕид од твојата зандана. Зарем толку брзо го прими сивилото на овој град?
А таа е толку свежа!

 

[Маца_мк]

Сивилото на овој град

уште една ноќ...таа е повторно сама,се чувствува осамено иако покрај неа има толку многу луѓе.дури ни нејзините другарки и добрата музика не можат да ја орасположат..зашто тагува?никој не знае..ни самата не знае зошто...
А одговорот е толку едноставен..тагува по некој,некој кој не го познава,но толку очајно сака да го има..сака да има некој покрај себе,некој кој сите тмурни и дождливи денови ќе и` ги исполни со светлина..некој кој ќе и ја врати насмевката на лицето,ќе го залепи нејзиното скршено срце..некој кој ќе и` помогне овие сиви и тажни денови да ги поминува подобро,без солзи,кој ќе ја врати насмевката на нејзините усни..
таков е овој град,ја натера да тагува затоа што нема некој со кој ќе шета по асфалтираните сиви улици,некој со кој ќе оди во едноличните досадни забави,со едноличната музика,едноличните лица...потребен и е тој некој за да врати бојата во нејзиниот свет и со заедничката љубов да го извадат од сивилото овој град...

 

[Сатори]

Сивилото на овој град

Го љубам Скопје, го љубам него во Скопје, ја љубам нејзе во Скопје, се љубам себе во Скопје.
Не го сакам Велес, му ги бакнувам улиците со мртви стихови, постилам низ него црвени чаршави, но не го љубам, не, не, го обожувам и дишам од дното на моето битие.

Скопје е сив, полн со чад, прашина и премногу автомобили за мој вкус, Скопје е ладен.
Велес е мал, полн со луѓе, многу луѓе, премалку автомобили и премногу топлина за мој вкус.

Сивилото, тоа мало ништожно боиче полно со светли и темни примеси, како мојата коса природно костенлива/плава, црно фарбана, така и тоа, вирее само во мене.
Сивилото, нажалост е само мое.

Дали е Скопје, дали е Велес, потполно небитно!

 

[Kvendolin]

И пак сме двете заедно, во истото кафуле и предвидуваме дека на соседната маса ќе седнат средношколците од вчера. Покасно пак истите две, шетаме низ улиците на градот, се препрваме дека не ни е грижа дека некој ќе не сретне облечени така. Потоа седнуваме на некоја постојка во градот, се смееме со сила на мојот став со цигара во рака како глумам клошар, сеќавање во мојата потсвест-асоцијација од некоја претстава гледана многу одамна. И пак ги слушам истите здодевни муабети на комшиката, кимам, и со сета сила се трудам да изглумам светли очи. Ама не ми оди, концентрацијата ми е слаба, па веднаш ја откриваат мојата фарса и мојот залутан поглед ми руши репутација на коректен соговорник. И пак ја преиспитувам мојата морална сила и новиот бран на идеализам за кои не смеам да говорам во јавност-така ме воспитале. Сеуште моите планови се заробени во кафе муабетите и долгите прошетки по сокаците на овој град, мене тоа ми е јасно. Тогаш што е она што не ми дава да се пожалам и по илјадити пат да ги повторувам истите денови, и одново да чекорам по истите патеки, да ги среќавам истите луге, да го вкусувам сивилото на овој град. Можеби ама само можеби онаа конвенционална и досадна не сакам името да и го спомнам -надеж дека еден ден кога ќе исчезне сивилото во мене ќе исчезне и сивилото на овој град.

 

[kLiNkA]

Ден како и сите други.. Во ништо не беше подобар од претходните. Таа го минува денот дома, пред компјутер.. Чиниш задлабочена во екранот, да си помислиш ја чита најинтригантната приказна на светов.. А таа ништо слишно на тоа, задлабочена во своите мисли.. Размислува за деновите кои и поминуваат во безделничење.. Помисли дека редно е да прошета убаво, да размисли што понатака.. Махинално го изгасна компјутерот, си го зеде палтото и без поздрав ја затвори вратата. Целата отсутна чекореше по улиците.. На нејзиниот роден град.. Скопје! Градот порано што и создаваше чуство на заштита.. Каде и да одеше и недостигаше, градот во кој ги помнеше сите убави моменти.. За миг, само за миг, исчезнаа сите тие убави спомени… Само поради една неубава случка. Дечкото да, стварно ја повреди.. Со него ги минуваше дните, шетајќи низ Скопјево.. А сега сама чекори, ги нема повеќе тие чуства што ја исполнуваа.. Сега се заменети, со најразлични чуства на збунетост, осаменост, сивило.. Чуствуваше како да не припаѓа повеќе тука.. Се подзамисли уште еднаш.. Мислата и ја прекина телефонот кој тивко заѕвоне..
Се чу само едно безволно Ало… мала пауза…
И следеше една кратка и ладна реченица “Не неможам, ме гуши сивилото на овој град...”
Да, тоа беа другарките кои се обидуваа да ја расположат, викајќи ја на оние старите добри шетања низ градот, преполни со интересни случки... Но, се е попусто кога за толку мало време, згаснаа нејзините бои кои ги имаше создадено во мислите за овој град..
Сега сама седи на кејот, тонејќи во сивилото на овој град!...

 

[Black LiLy]

Сивилото на овој град

Создадена сум да ја знам суштината на секоја боја која на виножитото му ја дава онаа беспрекорна магија. Секоја нијанса има свој крик, своја лика, своја сторија... Секоја, освен сивата. Ти никогаш не си бил обоен. Никогаш не си носел светлина во себе. Никогаш не си знаел дека си само привидение на кутрите души кои во тебе го гледаат Рајот. Ти не си ни честица од тоа. Ти не си надеж, не си Сонце, не си радост, не си љубов, не си иднина...Ти, денес си НИШТО. Секој ден тонеш во своето студенило, во своите мрачни сеништа и сивилото те обвива со болна агонија. Не, не се каам што те гледам со овие очи. Еднаш одамна, ТИ придонесе да бидат такви. Но, минатото избледе, ја нема веќе таа сива боја во која се гушеше. Јас сум само ПАТНИК низ твоите улици. Доаѓам и си заминувам...

 

[Nemiseverue]

Чоече, градов стварно е мртов. Изглеа као никој у него више да нејќе да седи. Секој секоо мрзи, сите нешо им смета влада, све е као беспарица и сите се убедени дека некаде надвор е боље. Можда јебига, гарант и ја ќе виреам боље у поле него у саксија, ама да си у саксија е аристократски бре.

Со цел да го сфатам, осетам и истражам овој феномен наречен досаден град, поминав четири различни денови во четири различни недели во... претпоставуваш четири различни делови на мојот убав, сив и никогаш не прежален град.
Бидејќи немав критериум, првиот дел го земав како важечки со самото тоа што наминав кај моите родители на периферијата на градот. Тоа е една населба која има традиција. Традиција на рурална средина, која, ете, подоцна стана некаква градска населба со згради, и градинка. Недостасува уште пошта па да гласаме да бидеме како Вевчани. Времето е ладно и дува. Кога ќе го поминеш оној надвозник климата се менува наеднаш. Фаќаат ладни бранови од Лепенец а блоковите згради се немоќни. Првите снегови паѓаат тука, и тоа додека во Автокаманда месестите климактерични чичковци си го сончаат мешето сеуште на тераса. Уште пред да влезам дома заклучив дека денешната мисија е веќе завршена. Јасно ми е што имам за северот.

Се заакавме на слава кај наши роднини, фамилијарно. Во таа куќа сум роден, и ја сакам бидејќи има убава лозница од самиот влез. Огромно бело грозје растеше се додека не почина дедо. Умен бев, никогаш не крадев, а толку добро привлекуваа. Одев сам, нешто покасно од планираното а моите веќе беа стигнати. Сосем буден и радосен не знаев на што да обрнам внимание. Автобусот застанува веднаш после стадионот во Чаир. Преку улица си го искривив вратот трагајќи по прозорецот кој гледа директно во нејзиниот свет. Заљубен од глава до петици во неа, а таа живее тука. Но во исто време пред мене играат фудбал мали албанчиња. Секогаш ме фасцинираше фактот дека и покрај тоа што маалото тука е очајно сиромашно (или беше некогаш) тие беа толку добри што не можев да го одвојам погледот и чекав финта за аплауз. Сеќавањата на тамошните и тогашните детски игри и рани веќе беа само плус на ситуацијата. Затворам второ поглавје.

На Водно не сум бил илјада години. Нема ни да одам. Но во лето, Пржино и Црниче оддаваат една друга слика за градскиот гламур, политичкиот живот и малата мистерија за оние кои водно го гледаат како богатиот дел на општеството. Тоа е брдо исшарано со улички, каде куќите се најчесто копирани од максикански теленовели или проектирани од угледни архитекти кои знаат да го доловат стилот и големината на парите. И додека се мислите по која уличка денес да тргнете за да не задоцните повторно, сведок сте на истите оние големи стомаци во позрели години, како со цревото го користат крајот на денешното сонце и муабетат со англиската трева и филандендроните, кои инаку би умреле за две минути доколку се кај мене дома. Подобар поглед, боже, па тоа е портпаролот на премиерот. Хах, колку бил тој смешен. Се прашувам дали во Вашингтон некој може да го напише ова за нивниот елитен кварт. Со насмевка ја пречекав, а сексот на Востаничка, е само плус во третата четвртина.

Во Аеродром живеев 4 години. Најслатката вода е кај Санчо, кој имаше слаткарница во високите три кули веднаш до градинката. Од тогаш, во тој дел на градот, беше сладок штокот кој ми го понуди еден роденден веднаш по првиот развод, сладок беше еден бакнеж во еден влез на втората автобуска после железничка, слатка е таа, а јас слатко се смеам секој пат кога вртам на таа кривина. Краток е денот за слатките мигови во тој дел од градот. Дури слатки ми беа и доцните мигови по часовите математика, чекајќи автобус под грозната железничка каде се` смрди и огромните столбови се црни. И ден денес не знам бројки, но хеј, мама беше презадоволна. Не можеш да ставиш цена на тоа.
И сега, место резиме, заклучок или наравоучение ќе прашам. Кој е тој, каков е тој крој, зар има таков спој што не го сака градот свој?