Тука пишуваме на зададена тема

[Raziel]

-Ја закла свињата.Тој ден му беше повеќе од бурен и оваа свиња му дојде како мала релаксација.Колење.Мммм.Тој ден истураше дожд,а баш тогаш имаше најмногу обврски.После гроздоберот,влечењето на вреќите,облекувањето на фамозните чизми за комење,мораше да ја заколе и оваа дебела свиња како услуга за неговиот братучед од месарницата.Беше нервозен.Ја закла,го изми дворот од крв,ја исчисти и ја обеси на шипката под терасата.Се искилави додека ја однесе таму.-"Да ти ебам свињата"-измрчи одкога ја стави таму и ја клоцна со чизмата од комењето толку силно,свињата се откачи и падна дирекно во вирот под шипката.Бесен,не планираше пак да ја чисти,па после макањето во гнасната вода,само ја крена и пак ја закачи,и рокна еден зелено-сивкаст шлајм и така целата калосана и одвратна стигна до месарата...

-Месарот беше болен.Вечерта на неговата тераса си лежеше на лежалката.Беше студено,ама него му дојде некое пријатно чувство и успеа да заспие таму и да остане на студот пет часа-доволно за носот да му се побратими со Нијагрините Водопади.
Свиња за мелење.Малце му изгледаше чудно,ама не му беше добро, па без да проверува што се' се случило со свињата,ја испразни,ја сомле,кивна на месото околу 200 пати,го завитка и го прати во ресторанот...

-Во ресоранот немаше вода.Испотени,нечисти келнери,куп садови,куп муштерии..плус и готвачот во ресторанот го чешаше газот.Ама ептен.А имаше народ наоколу,плус и требаше да плеска плескавици оти штотуку стигна меленото свинско одкај месарот.Тоа е многу напорно за човечката психа.Кога нешто одвнатре те тера да го направиш,а околината и ситуацијата ти забрануваат.Затоа најубавата смеа е онаа среде час кај нај катил професорката чиј маж умрел кога имала 16 години и тоа на медениот месец.
Почна да плеска.Со тешка душа исплеска три.Наеднаш,почнаа солзи да му навираат на очите.Како да имаше балетан во анусот.Во тој момент,двајцата келнери излегоа од кујната и тој,во целата таа еуфорија,со двете раце,убаво си го издрапа газот.Онака,хард кор.Кога заврши со себезадоволувањекретенчинатаглупа,стана свесен за новонастанатата ситуација:Раце.Гомна.Газ.Нема вода.Мора.Да плеска.Плескавици.
Наеднаш влегоа келнерите,а тој преплашен и во самоодбрана наеднаш фати да прави плескавици.Четвртата плескавица беше онаа среќната која прва стапи во симбиоза со многупочитуваниот остаток од фецес од рацете на мустаклестиот готвач.

-Таа четврта плескавица од баксузната свиња беше послужена на еден од двајца муштерии во ресторанот.Авангарда типчиња и двајцата.Новиот сопственик на плескавицата у лепиње беше еден плав типац со кожно палто,убаво начешлан и со аристократски став и манири.Оној спроти него беше едно момче кое изгледаше како негов ученик.Обично во секој поглед...и јадеше салата.
-"Пер ние сме посебни"-рече плавушот откога гризна од плескавицата.Ја соџвака,голтна и продолжи:
-"Ние сме деца на знаењето.Погледни наколу.Одвратни,гнасни,недоделкани смртници.Бедни души.Гомнојадачи."-го голтна и вториот и третиот залак-"Зошто мора ние да живееме во оваа константна клетва на споделување на нашиот праведен воздух со овие џаболебари?Тие не се доволно свесни,доволно перцептивни,доволно големи во дух за да го крадат мојот воздух.Мравки.Безмозочни дронови.Смртници.Неможат да забележат она што е пред нив.Не се свесни за нивната сопствена пропаст.Јадат се' што животот ќе им сервира."-Плескавицата беше дополу изедена.-"И продолжуваат да јадат.И ќе јадат.Кајгана од луѓе брат.Кајгана.Ама не ги гледај нив.Тие постојат за ние да бидеме вистинските деца на светот.Бесмртни чеда на ѕвездите,љубимци на Азура и Хадит.Убави,моќни,магични.Ние сме изгравирана перфекција.Живееме лимитирани,но сепак сјаеме.Like a scarlet sunbeam in the garden od Eden.We are Divine Lords of the Palace Earth.Poets in body and soul.Poets in existence.Гледај ме и учи другар.Поминав доволно за да го осетам секое треперење на светот.Секој мал детал во секоја креација на овој свет.Со малку помош,и ти ќе стигнеш дотаму.Само трпение."-И заврши со јадење.

-"Добра плескавица"-Рече.Потоа станаа и заминаа кон вратата.Доби труење и умре.

 

[Fortune]

Со мало задоцнување:kesa:


Солзи од мед

Животот на Сара беше тежок последните неколку години. Ни самата не можеше да се сети кога започна се`, не знаеше како да го оживи сеќавањето, до тој степен ја имаше усовршено вештината за заборавање на непријатните доживувања. Можеше да доживее пораз, но веднаш бришеше од главата. Ќе седнеше покрај прозорецот и штом ќе почувствуваше дека надоаѓа измачувањето, им се спротивставуваше на мислите со тоа што ќе истрчаше надвор. Седнуваше на тревата со тетратката на нозе и молив во рака. Пишуваше, но не за да си олесни туку за да прави нешто поразлично од седење покрај прозорец. Свесно ја ограничуваше својата слобода во творењето, не ризикуваше некој да ги пронајде листовите, да прочита. Се плашеше, а во исто време и беше задоволна од себеси.
Единствено кога врнеше не можеше да истрча надвор и да седне на тревата. Тие моменти и` беа најтешките, мразеше зима и есен, се чувствуваше како некој да ја осудил на најтешки маки ако требаше да седи покрај прозорецот. Само тогаш настапуваа прашања на кои не знаеше да одговори, само тогаш. Се прашуваше дали е среќна и дали целата среќа која постои на светот се состои во умешноста да голтнеш пелин и да се насмевнеш како воопшто да не ти горчи. Но, ја мачеше и нешто друго - ако е тоа среќата, не можеше да си објасни зошто и` се случуваше да се расплаче и да се прашува зошто плаче. Сакаше да си најде и си најде одговор за солзите, сакаше да верува дека се од среќа. Тоа им го кажуваше на сите, тоа и` го кажуваше на сестра си кога ќе и` дојдеше во посета и ќе ја видеше црвена во очите.
Но, нешто се пресече, се случи кога последниот пат сестра и` дојде да ја види. Беше пресреќна, очите и` светеа со некој посебен сјај кога и` кажа дека е бремена и и` рече дека дошла да и` соопшти нешто што никој не го знае уште. Сара како да се разбуди од некој сон.
- Ти благодарам! - рече Сара возбудено и ја прегрна сестра си.
Тоа благодарам беше искрено, беше олеснувачки кажано во еден здив. На драмата која сама ја режираше и` ги спушти завесите пред апатетичниот крај и реши да не излезе на сцена за да се поклони пред публиката која со лажен сјај во очите ќе раскоплескаше. Да, чувствуваше страв од новото, но беше подготвена да напушти, веќе цврсто посака да истрча и од другата врата надвор. Доста и` беше од чкрипењето на кваката од вратата која водеше во градината. Го беше заборавила другиот излез. Посака да види што се крие позади нејзе.
Не поминаа ни два дена...
Се сврте накај прозорецот, како нешто последно да и` е на овој свет. Полека и со тешки чекори се доближа. Нежно почна да ја милува рамката од прозорецот, во напрегнатите дланки со испакнати жили се познаваше дека не и е сеедно, што може да ти се чини дека навистина ќе и недостасува целата таа глетка која се испружи пред нејзините очи. Од една страна едвај чекаше да дојде автомобилот со кој требаше да замине, а од друга страна не можеше да се оддели од нејзиното катче кое на моменти и` го загорчуваше животот, а на моменти ја правеше да се чувствува како кралица. Таквите измешани чувства како да даваа израз на нејзиното лице дека се колеба. Се наоѓаше пред една интересна, заплеткана, чудна, необична ситуација. Сакаше да избега, сакаше да преплива преку целото море, но на моменти нејзините рацете ја сечеа водата во спротивен правец, ја враќаа назад. Едноставно, не можеше да ја заборави целата случка, сето она што ја врзуваше и сето она што во исто време ја оддалечуваше и тераше да замине.
Се загледа во градината, не можеше погледот да го тргне од црешата. Толку мизерно и` изгледаше без плодовите кои секој јули висеа како обетки, толку тажно и` изгледаше без лисја кои го покриваа погледот кон полето. И секој поглед порано ја тераше да излезе за да може да види позади дрвото, ќе се потпреше на стеблото, ќе ја испружеше раката кон наведнатите гранки и без мака ќе скинеше цреша. Уживаше додека загледана во далечината, загледана во линијата која ги спојува небото и земјата го чувствуваше вкусот на сочните цреши. И како мало дете се радуваше кога ќе седнеше на тревата.
Уште еднаш како за збогум со раката премина преку прозорецот, како да сакаше убаво да го запамти допирот, како да сакаше да го опомени прозорецот да не ја заборави, да не заборави колку ноќи поминала покрај него, колку тајни споделиле. Чувствуваше посебна приврзаност, сега не сакаше да се оддели, не сакаше да си оди, не сакаше да почне нешто за што на моменти мислеше дека е доцна, сакаше да остане тука и да страда барем уште малку. Сепак помислуваше дека ако остане ќе може да заборави се`, ќе избрише секакво сеќавање, како што може бранот да ги избрише стапките во песокта само при најтивок ветар.
- Прекини веќе еднаш да си даваш оправдувачки причини и надежи само за да останеш, - почна да се кара самата. - Та знаеш дека тука ништо добро не може да ти се случи, доста ризикуваше, доста се измачуваше. Зарем не сметаш дека доволно им даде на оние што сакаа да те повредат? Не гледаш ли дека и црешата почнала да се суши? Зарем тоа ништо не ти кажува?
Во празната просторија слушна чекори. Се сврте наеднаш, како да се плашеше од чекорите, но кога виде дека нејзината сестра и` се приближува, како лицето да и` доби поведар израз.
- Дали си подготвена?
- Да, но некако не можев да се одделам од прозорецов. Ах, колку прекрасни моменти сум имала тука, како сега наеднаш да се простам со сето ова? - малку потиштено праша. - Како да оставам се`?
- Те молам престани да мислиш сега на тоа. Ќе видиш дека одиш на поубаво место, па потоа тоа место ќе ти изгледа толку убаво како и ова и нема да сакаш да си одиш, - благо и` се насмевна, се доближа до нејзе, ја стави раката на нејзиното рамо и ја прегрна.
Само се припи до сестра си, не сакаше да ја пушти, солзи и` дојдоа на очи, но стисна заби и не дозволи да се стркалаат по лицето. Беше скршена, но сепак гордоста не и` дозволуваше да покаже слабост, иако сакаше да почне на цел глас да плаче и да вика, еднаш засекогаш да си олесни. Но, сепак остана привидно смирена, се оттргна од прегратката на сестра си кога го слушна звукот на автомобилот што застана пред куќата. Двете се упатија накај излезот, чекорите силно се слушаа, а се сврте само уште еднаш за да ја запамети таа празнина и продолжи напред.
Влегоа во автомобилот и седнаа на задното седиште. Го извади марамчето од торбата и го избриша замаглениот прозорец. Како што поминуваше брзо глетката пред нејзините очи додека возеше шоферот, така и` се враќаа слики во главата. Почувствува како погледот и` се заматува, не можеше веќе да глуми горделивост. Мислеше дека ако ги затвори очите, тешките солзите ќе направат длабоки бразди на образите. Ризикуваше. Ги спушти очните капаци, го згрчи лицето и чекаше. Се тркалаа солзи, но не чувствуваше болка на лицето, не ја печеше кожата. Со раката помина по образот и не почувствува ништо друго освен влажност, невообичаена влажност. Несвесно го пушти крајот од јазикот накај десниот агол од устата и дочека една солза.
- Немој да плачеш. Или, исплачи се, можеби ќе ти биде полесно, - со загрижено лице се сврти сестра и` накај нејзе.
- Веќе ми е полесно, не грижи се. Ги пробав солзите. Еј, ме слушаш? Ги пробав! - со влажно лице и насмевка и` возврати и ја прегрна. - Овие се поинакви, вкусот им е поразличен од оној солен или горчлив вкус на солзи што јас го знам. Не верував, не знаев, не очекував дека постои и инаков вкус! Овие солзи се медени, ги чувствував на своето лице додека паѓаа и ги дочекував!
Сестра и` го фати нејзиното лице со двете дланки, ја погледна во очи и ја бакна на влажниот образ.
- Ти верувам. Бакнувајќи го твојот образ почувствував дека не ме лажеш, знам дека си среќна што овој пат слатки солзи ти исплакаа очите. Се радувам што гледам солзи од мед на твоето лице.
Знаеше дека ја чека долг пат. Но, сега поинаков немир ја допре, поинаков бран почувствува во срцето, се појави ново задоволство. Дали тоа беше нов начин да се уништува или вистинскиот начин кој води до вистинска среќа? Беше задоволна што го направи првиот чекор, најтешкиот - се исправи и застана, го почна процесот на автосекција. Си прозбори сама на себеси, му ги отвори чувствата на одразот во огледалото, допре до своите мисли и желби.
- Сите чекори после овој се полесни, - си рече во себе и ги затвори очите да одмори.

 

[Razorblade Kiss]

Кајгана

Дебела нација. Уште подебели колкови надвиснале над оваа планета која одвај ја додржува лакомоста на големите усти.
Ротациона револуција околу грлото на пионите. Заглавена коска до сржта на нефункционалните мозочни ќелии,додека сите имагинарно го спасуваат нашето постоење со алчно пиење на табу мрснотиите.
Зошто врескаме во пригушен простор кога не можеме да го чуеме ни сопственииот крик?Или пак сме глуви само за своите покајанија,кога
врелината ќе остави лузна на лицето од невнимателноста на создавателот...или едноставно,така ни се одмаздуваат за животите кои ги абортираме.
Како и да е,чинот заврши.Сервирани сте во мојата чинија,бидете благодарни што не страдате осамени,а кога ќе станете дел од мене,ќе бидете благодарни што веќе не сте примитивни заробеници во сопствениот штит.
Премногу белковини доведуваат до лудило.Или премалку...

 

[SWEDEN]

Kajgana

Sedam povtorno sam i se prasuvam koja e sustinata na zivotot. Imashe nesto belo na mojata masa ostanato od prethodnata vecer. Kolku prosti zavidlivi luge ima si pomisliv. Kolku nerazbiranje i zavist. Se dobliziv do masata i se navednav do belata dolgnavesta linija . Povlekov snazno i si gi protrljav nepcata.

Legnav i do moite ushi pocna tekstot :

End of passion play, crumbling away
I'm your source of self-destruction
Veins that pump with fear, sucking darkest clear
Leading on your deaths construction
Taste me you will see
More is all you need
Dedicated to
How I'm killing you

Nad mojata glava se pojavi zelenoto dzudze so smesnata dolgnavesta crvena kapa. Doagashe barem ednash mesecno , no ovoj pat beshe samo ednorogot go nemashe . Nikogas ne mi go kaza svoeto ime , no jas go vikav preveduvachot.

Slusaj pocna da cekori okolu mene : Ovaa pesna e za tvorecot , za nekoj Bog koj nikoj ne go gleda za zbunetosta i pronaoganjeto na odgovorot vo smrtta koja deluva preku STRAVOT najgolemoto oruzje .Znaesh koga ima strav togash covekot se osecha poveke ziv adrenalin .

Go gledav , ne mozev da mrdnam . Negovoto lice pocna da se deformira vo zelena boja kon plavo smaragdna . Liceto nekako mu se izdolzi.

- Znaesh deka izvor na samodestrukcija e toj stravot .A toj strav od zivotot deluva tehnicki vo ovaa pesna preku DROGATA - HEROINOT konkretno vo pesnava , vo zivotot no ti toa veke go znaesh neli ?

Sakav i da probam da go izlazam no na masata imashe dokazi, samo se nasmeav i blazeno zaklopiv ochite.

Muzikata prodolzi :

Come crawling faster
Obey your Master
Your life burns faster
Obey your Master
Master

Dzudzeto gi prekrsti nozete i sedna pred mene : Vidish lepi , ponataka vo pesnata smrtta/olicetvorena vo drogata povikuva , kako apsoluten Gospodar na se so sto se zavrshuva i se se sveduva kon nea, samo taa e realnata samo taa na kraj postoi zatoa taa e gospodar a zivotot u stvari e samo predvorje .Znaesh mnogu , mnogu pesimisticno i nerealno al ajde saks da odmorish malce me zaprasha ?

Veke se osekav deka propagam i ne odgovoriv nisto .
Master of Puppets I'm pulling your strings
Twisting your mind, smashing your dreams
Blinded by me, you can't see a thing
Just call my name, 'cause I'll hear you scream
Master
Master
Just call my name, 'cause I'll hear you scream
Master
Master

Pred moite ochi se pojavi smrtta kako kuklar koj me drzeshe vo negovi race , ne osetiv strav ne osetiv nisto samo so pogled go barav zelenoto dzudze.

Toa letashe veke nad mene , a toa ne mi bese veke cudno . Dzudze ko dzudze si leta.

Vidish ovoj lutkarot koj deluva preku drogata e gospodarot na smrtta , koj si poigruva so lugeto kako saka , moze da se poistoveti i so Gavolot ama sveedno sekako deluva. Deluva , preku stravot preku zelbata za zivot zelbata za opstanok izmiksan so nesposobnosta i zbunetosta na nestabilnite. Ti ne si takov neli ? Drogata povikuva i go poebuva...slabiot oti nema otpor ! Sakas da bides kukla ili kuklar me prasa dzudzeto ?
Jas veke propagav vo eden ambis , i teloto en go osekav, samo gledav a ne geldav, iljada boi se miksaa vo mojata glava , doagashe mirot spokojot koj edinstveno bese narusen od muzikata koja doagase seuste do mene ...

Needlework the way, never you betray
Line of death becoming clearer
Pain monopoly, ritual misery
Chop your breakfast on a mirror
Taste me you will see
More is all you need
Dedicated to
How I'm killing you

Hahaha se nasmea dzudzeto . Kakva beznadeznost i kurtonaza e ova nevidena al dobro , beznadeznosta te ubiva a ne smrtta drogata ovaa pesna e za slabichi po moe koi izlezot go baraat vo nekoi si tamu zabegancii. Namesto da se slavi zivotot se slavi smrtta , u stilu tuka i taka i taka ne cini ajde ke bide bolje posle u smrtta i taka e se beznadezno sve , da padne coek u bed neviden . Hranenje na beznadeznosta so egoizam i predavanje kon neizbeznosta. Nema borba sve e unapred odredeno kako i da svrtis ke se svede se na smrt pa what a hell daj da umreme odma . U stilu ajde da se drogiramo da nam ochi sjaju . Zivi gluposti. Zivotot e borba i uzivanje a ne smrt i melanholija toa e bolest bre nemozam da te geldam vaka... Sakas da ti smenam muzika me prasa dzudzeto ? .

Beshe predocna veke bev pred nekoi porti na sivilo a klucot go nemav, pred mene imashe redica na izgubeni dushi , koi trgnale na pat a nikoj ne im kazal deka treba da ponesat i kluc bidejki domakinot e otiden na prodolzen godisen odmor.
Sednav na kamenot i dojde muzikata pak do mene pocna da prodira vo mojata glava

Master, Master, where's the dreams that I've been after?
Master, Master, you promised only lies
Laughter, laughter, all I hear or see is laughter
Laughter, laughter, laughing at my cries
(thanks to me?)

Do mene sedna dzudzeto : Vidish lepi, Smrtta masterot , idolot ili whatewer navlezen preku drogata sega vo tebe ne e tuka neli ? Prelazan si sto si dosol porano nego li sto trebalo ama sea e kasno neli. Svrti se okolu tebe pak nekoja beznadeznost,apatija , izigranost. Oda na samoobmana na lazni nadezi da se roknesh u vena najbolje . No primeti ja pozitivnata nota deka drogiranje e loshe i moze da te odvede da bides vaka beznadezen mada jebes ti toa, kolku dobro tripati ovaa pesna moze da donese losho , jes da e stvar na izbor ama nema veze. Kamsik samo za ovie sto cekaat na portite , kamsik - izvika dzudzeto.

Hell is worth all that, natural habitat
Just a rhyme without a reason
Neverending phase, Drift on numbered days
Now your life is out of season
I will occupy
I will help you die
I will run through you
Now I rule you too

Gotovo e katarza, drogata te zema pod svoe , nema kade veke si vlezen u magicen krug i sjeban ... Sega sam mozesh da go socekash konjot ednorogot i da cekash blazenstvoto predsmrtno . KOlku dushi ima odneseno ovaa pesna ovde pred portite bez kluch i kolku ke gi donese od nerazbrani deca, izgubeni vo ocajot , zalno e ova sepak kolku se zaletale vo slatkoreciviot Master ...

Nego znaesh sto imam reshenie ...

Sto go poglednav ?

Mi lupna shamar i me svesti. Ne sum znael deka shamar od dzudze moze tolku da boli ...

Zemi edna kajgana za dorucek , od mentalnata kajgana ti e dosta za deneska , zeni jadi i te nosam na CECA vecer ... da vidis sto se pravi vrednosti...

Se nasmeav i izvikav CECA , tooooo CECO legendo ...Kad bi bio ranjen ..joj joj.... ojhaaaaaa e to je vech nesto ...ZIVOT !

 

[Nemiseverue]

Драгата писателка Сатори побара следната тема да биде поинаква. На моето прашање кое се однесува до сите, како би сакале да се вика следната тема, таа одговори... Ова е твојот живот?

 

[Bada Bing!]

Ова е твојот живот?
(скриминг манифесто)

курле мрсно,
мислиш ти должат
мислиш ти должат
нешто
ти си ништо
мислиш ти должат,
курле мрсно.
смрдиш курле,
смрдиш Павле,
имаш име курле,
имаш име
Павле
биди благодарен

Павле ти си курле
биди среќен
те крстиле барем,
курле

жена ти е курва
жена ти се курва
ќе умрете од сида
цела зграда
цела зграда
така ќе бива
сите од сида

 

[Сатори]

Ова е твојот живот?

Само 12 малечка, имаше само 12.
Никој не побара од тебе да го разбереш Алгиери, никој не побара од тебе да ја сфатиш суштината на љубовта.
Тешко беше на почетокот, тој дете, ти на некоја замислена граница.
Секој втор ден различна станица и луѓе кои не ги познаваш по лик, само по име, зошто тие те познаваат тебе.
Суров е светот на 12.
Никој ништо не очекува, а навидум се ти бараат.Не му даде да те бакне малечка, зошто?
Па зар не го сакаше, зар немаше потреба од неговиот здив во твојата уста.Беше премногу млада за бакнеж?
Тогаш како си била доволно стара за љубов?

***

Само 14 малечка, имаше само 14.
Туѓ јазик во твоите усни, но не негов, туку на најдобриот пријател на човекот кој ти помогна да преживееш низ сите овие години.
Го изневери, тој ти даде се, додека тој што го сакаше не ти даде ништо и притоа заврши со друг.
Првиот пат мала, ниту со тој што го сакаше, ниту со тој што те сакаше.
Иронични насмевки и погледи, сите те прават веќе голема.Го фати првиот дечко, добар типац, фин, сите го сакаат.
Комедијант во првите редови.
Благо спуштање на неговата рака по твојата половина, зарем така треба?
Така ли се прави тоа?Наведни ја малку главата настрана, ете така, сега дај ми го јазикот, вшмукувај полека.
Сега одмор, гушкање и повторно истото, за тебе нема смисла, но ете така се правело тоа.
Научи ли малечка, како?
Ако си научила добро е, ајде да одиме понатаму со приказната.

***

Само 15 малечка, имаше само 15.
Како смееше да престанеш да го сакаш, како?Па тој ти беше прва љубов и да кршиш прозорци во негово име.Ти мора да си луда?
Колку конци ти ставија на рацете, пет на левата, еден на десната рака?Ако, така и ти треба.
Горчина ли е да имаш крв во усните за нешто што трае толку долго, некој вид на опиеност кога димот ти шета низ устата.
Почна да го земаш и нефес, само на 15, цела кутија.Премногу пушиш девојко.
Прерасна во девојка?
Кога?

***

Само 16 малечка, имаше само 16.
Каде го пронајде овој негативен лик?Во Младински?
Па што правеше таму?
На девојките како тебе, таму не им е местото.Не се оди во парк со пет сантиметри штикла?
Се оди?Зошто мене никој не ми кажал за тоа?
Наркоман?
Зошто девојко?Зошто баш наркоман?
Го сакаше?
Еххх, малечка, па знаеш дека не треба да се прават такви работи само на 16...или не грешка сум?

***

Сега имаш 17?
Навистина ли се случува тоа што се случува со тебе?
Колку време помина?
Се смири повторно со старите пријатели, ја смени бојата на косата и се врати кај тие што те сакаа.Но веќе се е рушевина, ништо повеќе не е исто а ти имаш дупка во меморијата кога се тоа се случило.
Бледило и сенки кои преминуваат преку твојата постела навечер кога очајно ти треба тој.
Повторно ли си заљубена?
Еххх, мала, никогаш не научи дека треба да престанеш да веруваш во љубовта...покрај сите епизоди кои ги помина?

***

Огледало ... ОВА Е ТВОЈОТ ЖИВОТ?
​

 

[Serpico]

Процедурално:

Дојде шумарот, лингвист по хоби. Објасни дека "пиксла" е пепељара, и дека оној кој е искомплексиран, не може да пушти одредени работи низ канализацијата...да протечат, и притоа задоволно да се смешка на личниот триумф над недоделканите. Не, искомплексираниот мора да се оптоварува со моменталниот атак врз бедемот на лажна сигурност. И мора да се одбрани... како Анти Вирус компанија е. Создава вирус, па антивирус. И така функционира. Така се храни и никако поинаку..... Штета.

А темата беше наречена "Kajgana" не? И посветена на новиот администратор... Колку сум само аут оф ордер и самиот, контрадикторен на задачата, спротивен на правилата. Каква иронија, а? Сум нашол тука, баш тука да делам некоја правда. Да сторам некоја дума, да продадам по некој ум...само поради онаа моја слепа верба во промените, во неверојатното, невообичаеното... Дека и од едно расипано јајце може да бидува вкусна кајгана.

Ама јајце ко јајце.
1. Вечно е под ментално-авто-репресија поради фактот дека Исак Њутн поставил нови закони во природата благодарение на јаболкото а не на него; заради тоа обвинувајќи ги кокошките затоа што не можат да летаат, и на познатите научници да им несат јајца на глава. Иако притоа сосема сигурно ќе се скршат, и пак ништо нема да биде од генијалните откритита како она на Њутн дека за секоја акција има и реакција, освен можеби дека доколку јајце ти падне на глава ќе бидеш крајно нервозен, замирисан така да 10 миења на глава со олд скул шампон од коприва, не ти помага.

2. На јајцето мака му е зошто излегува од г'з а не од пичка - сепак, урината е секому помила во споредба со фецесот. Не за друго, секогаш ќе е пофлексибилна, а и не е исто да уживаш во уринирање и во добра серка (во првиот случај верно е само дека уживаш во сексуалноста, а во вториот дека сакаш работење од позади, па кому како му одговара).

3. Борба за идентитетот. Зошто ноевите несат поголеми јајца? Зошто не се сите како шаткините? Иако светски широк прифатен поим за јајце е кокошкиното, тоа за едно расипано јајце кое го нема грдо-пајчевскиот момент на полебедување не значи ништо. Не сака да прифати дека постојат и поинакви јајца, иако и тоа самото по себе е поинакво. Декларативно ужива во различноста, а суштински пека по асимилирање со толпата, вклопување во жолтилото, дружење со останатите јајца...и конечно оргазмично завршување на овојајчарскиот живот со една добра Кајгана.

4. Иако е јајце, нема муда.

На здравје.

 

[Crazy in Love]

Ова е твојот живот?

Беше убаво попладне.Решив да отидам во шопинг.Сепак ми требаше нешто ново.Шетајќи од продавница до продавница,осетив нечија рака на моето рамо.
- Кај си ти?Леле не ми се верува...Поминаа векови од кога последен пат се видовме...
Ме гушна силно и јако.Тоа беше мојата најдобра пријателка од средношколските денови.Бевме едно.Бевме неразделни.Честопати не помешуваа луѓето..мислеа дека сме сестри.Но,животот не’ однесе на различни страни и се немавме видено подолго време.
Бев во шок.
- Па..ова..чекај..па..нели..не ми се верува...што правиш..
Тоа беше единственото нешто кое што успеав да го изговорам.
-Имав нешто работа во центарот на градот,па еве сега малку да се опуштам.Си за едно кафе или пак премногу си зафатена со пресконфереции и состаноци? - се насмеа и сфатив дека за разлика од мене,се уште е истата.
-Да,да,за тебе секогаш имам време.
Седнавме во првото кафуле,нарачавме 2 макијата и 2 кока коли.Тоа ни беше стандард.Секогаш го нарачувавме истото,освен кога ни беше во план да си гледаме,па пиевме турско кафе.
-И?Како си ти? - ја прашав.
-Супер сум.Работам во една компанија како заменик-директор.
-Стварно?Леле колку ми е мило!Како можевме да дозволивме толку да се оддалечиме,па да не ни знаеме што иам ново една за друга?
-Ти за мене не,ама јас за тебе постојано знам што има ново - рече-сепак читам весници.
Се насмеав.Уште го имаше оној ироничен смисол за хумор.
-Ти како си?Ајде кажувај ми впечатоци од твојов живот.Весниците сепак не можат да го доловат тоа.
-Јас?Супер сум...Еве имавме состанок во партијата,ќе ме назначат за претседател веројатно и среќна сум...Знаеш дека тоа ми беше животна желба...
Замолчев.Имаше кратка тишина.
-А бе знам јас за тоа,ти реков читам весници...Кажи ми вака општо за живот твој...
-Па што да ти кажам...по цели денови сум излезена,на состаноци,доаѓам дома се туширам,јадам,ќе прочитам некоја книга и си легнувам...
-А оној твојон,што прави?
Се натажив.Ја спуштив главата.
-Молам?Дали ова значи...
-Да...
-Кога тоа??
Не и се веруваше.Бевме заедно уште од средношколските денови и беше убедена,како и сите останати дека ќе бидеме together forever.
-Пред 2 месеци.
-Зашто?
-Не можеше веќе да го издржи ова темпо со кое што јас живеев.Постојано излезена,на семинари,на конференции,постојано по трка за она што одсекогаш го посакував...кариера во политиката.Последниов период нон-стоп се расправаме...не можев ни еден одмор да си допуштам..морав да работам...На крај беше работата или јас или кариерата..и како што гледаш ете со што останав.
-Не ми се верува..дали си ти нормална?
-Знам дека е глупаво,ама во моментов живеам за успех во кариерата..морам да жртвувам некои работи...
-Ииии...не ми се верува..
Беше запрепастена.Мислеше дека слуша робот,а не човек со емоции.
-Што е?Што се чудиш?
-Ти се чудам на паметот...
-Па што?Супер ми е животот..Патувам,одам во шопинг,ја работам работата која што ја сакам...
-Јас слушам дека збориш само за кариерата.
-Да...де..кариерата ми е најважна во мојот живот...моментално.
-Ова е твојот живот?Работата што ја работиш и фактот дека дома кога ќе се вратиш немаш никој покрај себе?Тоа е твојот живот?
-Да..ова е мојот живот,ова сум јас.
-Алооо свести си ма...Дали си ти нормална?Не си ти истиот човек..ти си станата машина..
-За да добиеш нешто,мораш нешто да изгубиш..
-Леле,значи единствено нешто кое што не е променето кај тебе е тврдоглавоста...Добро бе,ти сакаш на 50 години да бидеш сама без никој?Што кога ќе ти заврши кариерата?На психијатри ќе почнеш да идеш ско Американцине,затоа што ќе немаш со кој да збориш или евентуално со мебелот низ дома...
-Добро,бе мислев дека седнавме на кафе,да се видиме,а не да ми филозофираш!
-Ова е само за твое добро...
-Морам да одам...треба да се спремам..вечер имам коктел...
-Убаво да си поминеш.
-Фала.
Го плативме кафето и отидовме секоја по различен пат.Рековме дека ќе се чуеме,но знаевме дека ќе остане само на тоа.Знаевме дека животот кој што го водевме е таков-неговата динамичност не ни дозволуваше топлина и блискост со луѓето околу нас.Ама добро.Така треба да биде.Секој од нас сам си го избира својот пат.Животот е онаков каков што човекот си го прави.

 

[dejan_k]

...ова е твојот живот.
Да,да,некои ова го нарекуваат живот.
Немој повторно да ми кажеш дека сите ние имаме соништа за кои живееме,а ти не.
Добро.Не соништа туку визија.Каква визија имам јас за себе.Тоа што сум го сакал никогаш не сум го добивал.Тоа што го имав го изгубив.И што имам сега.Ништо.Но морам да продолжам понатаму.
Повторно сум сам.Во денешно време љубовта се купува.Исто како што купуваш цигари или било што.
Се има своја цена.Твојот живот за кој сега зборуваме има цена.
Немој да плачеш.Знаеш колку сум слаб на твоите солзи?Знаеш дека нема да издржам,па ќе почнам и јас.А никој не сака маж што плаче.
Луѓево мислат имаш ку* па можеш се да истрпиш.Тебе никој нема да ти замери ако заплачеш овде пред нив.А јас.Знаеш ли утре што ќе зборуваат за мене?Дека сум слабак.
Не.Па ти многу добро знаеш дека јас живеам така како што сакам.Никогаш не ми било битно што велат тие.А и никогаш не сум се плашел од нивните мислења и критики.Повеќе ништо не може да ме скрши освен ти.
Не плачи кога ти велам!
Се ќе се среди.Знаеш.Кога бевме мали сите проблеми ни изгледаа нерешливи.Секое раскинување ни беше болно,исто како да ни е прво.Мислиш дека тогаш сакавме,а сега не?Не!Јас и ти секогаш сакавме исто.Во секоја врска вложувавме се што имавме.Секого гледавме со овие очи.Се што постигнавме постигнавме сами.
Како што постигнавме?Постигнавме многу,а сега сме повторно на почеток затоа што сме добри души и верувавме во се.
Не плачи,правиш само да ми биде потешко.
Во право си.Бевме будали.
Но тоа е!Мора да продолжиме.Животот не ни се случува само нас.

 

[La Española]

Од мали нозе препуштена самата на себе...
Се што си стекнала си стекнала сама...
Својот углед, своето знаење... пријателите, почита од околината, восхитот... А никој не го цени ниту гледа тоа... НИКОЈ! Ни оние што највеќе треба да го видат тоа, да го ценат, и да се гордеат со тоа...
Вечно осудена на страдање... За ова или она... Не е битно... Секогаш се тука солзите... Порано или подоцна ќе се појават на твоето лице... Субина, предодреност или само учење една лекиција од животот?
Вечен посредник... Секогаш на средината... Колку среќа произлезе од твојата способност да ги прочиташ луѓето и со лукавоста твоја успееш да ги поврзеш... Интуицијата никогаш не те излажа... Но каде е меѓу сета оваа создадена среќа за другите твојата среќа? Или нема нешто такво за тебе? Или не веруваш во неа, нити пак во љубовта, нити во ништо повеќе... Што се случи со тебе мила? Каде се изгуби, каде ли потона... каде е онаа твоја сила да го освоиш целиот свет... Каде е енергијата, насмевката, силата, волјата, желбата, амбицијата, СТРАСТА...
Не сакаш караници, мразиш да бидеш во лоши односи со некого, се трпиш, за се попушташ, трпелива си... За се вината ја префрлаш на себе... И кога не треба... Ти си најголемиот непријател на самата себе!
Осамена, изгубена,празна, збунета, уништена, исплашена, разочарана... со уништена доверба во СЕ... Со неизлечлив песимизам за себе си... Ледена... Потоната негде во сопствена мизерија...
Таков ли е твојот живот? Ова ли е твојот живот?

 

[Bush(av)]

Ова ли е твојот живот...?

Ја набљудуваше собата околу него. Му се чинеше непозната, иако во неа помина поголем дел од својот живот. Тука одржа милони состаноци, конференции и предавање. Присуствуваше на семинари, на часови, на коктели. А сега, и на својот 40-ти роденден. Ама да беше само тоа. Забава со двоен повод. Неговото унапредување во извршен директор и постар партнер во адвокатската фирма.
Се присети на своето прво влегување во салата. Толку млад, толку полн со живот и идеи. Размислувајќи сфати дека овој облакодер во центарот на Вашингтон му стан целиот живот. Се сети дека сакаше да излезе од оковите на неговата држава, дека сакаше да си ја испроба среќата во белиот свет. Подобро се живеело. Пф!
Што е тоа подобар живот? Многу пари? 3 коли во гаражата? Куќа во елитно предградие? Личен возач?
И му светна...Никој не се јави да му го честита роденденот. Сите што му честитаа, ги виде тука, на еден од 39-те катови на оваа зграда. Дури ни неговите. Ги научи да не го бараат тие него. Имаа толку одвратна навика да се јавуваат на сред состанок. Зар не можеа да почекаат неколку часа па да видат како е???
Го погледна телефонот, наполу надевајќи се дека ќе засветка дисплејот и ќе пишува „мама“ или „тато“. Глупости! Нормално дека нема да се јават. Не сакаат да слушаат уште едно предавање за вредностите на животот од родениот син.
„Ова ли е твојот живот?“- си промрмори на македонски. И онака не го разбираат.
„Did you say something, birthday exec?"- се насмевна колешката во црн коктел фустан.
“No.“- одврати, ја спушти чашата шампањско и излезе. Никој не го забележа.
Се врати дома, ги облече тренерките и излезе. Седна во првото кафуле и нарача капучино. Се насмевна на жената што седеше сама на наредната маса.
„Is this seat taken?“-ја праша со искрена насмевка, првпат по толку време.
Таа се насмевна и му покажа кон столчето.
„Ова е твојот нов живот!“ - си промрмори седнувајќи.

 

[dejan_k]

...Животот не ни се случува само нас.

Се прашувам што е она што можам да го направам јас.Освен да си поигрувам со себе.Да се ставам на секакви тестови од кои излагам единствено како губитник.Како најголем сонувач,кој чекори на самата граница помеѓу ова што е овде и наше и она што е некаде далеку.
Чудесно.Понекогаш кога гледам во твоите очи,како да го гледам целиот свој живот.Сето тоа од што бегам е тука,собрано во нив.Затоа го избегнувам твојот поглед.Тој ме боли повеќе од се.
Поминувајќи го овој ден од остатокот на мојот живот,повторно се кријам позади моите слабости.Ги фрлам сите свои очекувања во морето од кал и нечистотија,затоа што таму им е местото.Јас сум нечист пред Бога и нема зошто да живеам во надеж.
Како гротесна фигура се доближувам до тебе.И својата грешна рака ја ставам во твоите прамени од црвена коса.Таа ме гори,како да е во пламен.Но јас сум таков.Уживам во болката.
Ти се доближувам уште повеќе.Својата глава ја спуштам на твоето лево рамо.Ја мирисам твојата црвена коса.Таа има мирис на нешто што дотогаш немам сетено.Мириса на рај.
Тоа сум јас.Сениште,кое талка само низ ноќта.
А ти имаш живот.Не си ти ко мене.
Затоа ја пуштам тојата коса.Спремен сум некогаш,после илјада години да го заборавам тој мирис.Да те заборавам тебе.Спремен сум да заминам засекогаш,затоа што ова е твојот живот,а јас само една црна дамка во него.

(посветено на девојката со црвена коса)

 

[Димитар]

Се прикраднувам со чекор на безимен странец во пуста ноќ. Звукот на старата виолината, делува како воздишка, како плач на дете оставено на куќниот праг во разурнатиот град. Сокаците се премногу тесни за да можам да се разминам самиот себе, за да можам да речам едно здраво на душата која скита. Се обидувам да го сопрам времето, но стрелките на часовникот одамна ги нема. Со нив замина и мојата контрола врз мојот живот. Скрати ми ги крилата, за да не можам да летам. Сам, облеан со пот, затворен во школката наречена тело, ме остави без шанса да напрвам избор. А каков е човекот без избор? Дали тој сеуште е човек? Дали ова е мојот живот, или ме затвори во твојот?- размислувам додека се движам низ рушевините. Пред мене е крстосницата, а јас се движам само право, по патот кој ми го определи Ти.

Од другата страна, се гледам во огледало. Таму, зад мене многу странци, кои се поздравуваат меѓу себе. Насмевката на виолинистот, ги затреперува срцата, ги зближува душите. Децата таму се среќни.

А, јас, останувам во земјата на мракот.

 

[Синдикат]

Седеше на прозорецот од манастирот и смирено го набљудуваше дождот. На повремените грмотевици го забележуваше старото дрво на врвот на ридот. Никогаш немаше видено што има зад тоа дрво, а не ни посакала да види. Ова беше нејзината вистина, ултиматот што го прифаќа. Немаше никакви емоции на лицето, а не ни знаеше за емоција, комплетна индиференција уживаше строг еквилибриум на чуствата. За неа светот беше овај манастир и единствената вистина беше патронот Клауст, тотем на кој му се восхитуваше и безрезервно го почитуваше. Не постоеше нималку сомнеж, комплетна догматична преданост. Му го должеше животот, тој беше единственото човечко битие во нејзиното постоење. Најмалку што можеше да стори е да му ги подари душата и телото. Не знаеше за добро и лошо, за забрането и дозволено, знаеше само за него, за патронот.

А тој? Еретик, душевно гнило здание што зборот морал го сузбива во поим. Сета гадотија од животински срања и изблувотини, сето зло од гротескни адски длабочини, материјализирано во човечко битие. Смрад, за кого и последните кругови на Алигиери се преблага казна.

Се отвори вратата од нејзината соба, беше Клауст. Како од мајка роден ја довлечка сета своја нечистотија блиску до неа. Промрморе нешто на латински:

„Pia pium erus fortuno haec Sanctimonialis cum hic feces.“

Не и требаше објаснување, клекна на колена, застана зад него и ги стави усните на неговиот анус. А смрадот, уживаше во сопствената испревртена перверзија, еректиран ја ослободи сета своја фекална нечистотија на невиното девојче. Со похотна физиономија на лицето извикуваше:

„Mein Gott Schwester, schlucke alles Schwester. Meine Scheisse ist heilig. Ja Schwester!!!“

Имаше само 12 години, тој беше нејзиниот родител, нејзиниот љубовник, нејзиниот свет. Ова беше нејзиниот живот, нејзината вистина.