Macka12345
Модератор
- Член од
- 14 октомври 2021
- Мислења
- 1.418
- Поени од реакции
- 2.404
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Забелешка: This feature may not be available in some browsers.
Не е сѐ така црно. Дел од воспитувањето и раснењето/созревањето како личност, е и соочувањето со фактот дека светот не се врти окулу нас и дека не секогаш и не веднаш треба да ги добиеме работите што ги сакаме. Чекањето и трпеливоста го градат карактерот.Се расплакав..
И ја сум при крај со плата и се секирам, а неам деца.. а тек кога ќе имам
Ниедно дете не треба да се осеќа тажно.
Прегледај го приврзокот 465116
ke se slozam koga se vo prasanje deca vo pubertet, adolescencija i mladi koi doprva vleguvaat vo realniot svet, no tuka zboruvame za deca, deca koi za igracka, topka, barbika i eftin podarok pod novogodisna elka se raduvaat.Не е сѐ така црно. Дел од воспитувањето и раснењето/созревањето како личност, е и соочувањето со фактот дека светот не се врти окулу нас и дека не секогаш и не веднаш треба да ги добиеме работите што ги сакаме. Чекањето и трпеливоста го градат карактерот.
Дечиња кои добиваат сѐ и секогаш, подоцна имаат големи проблеми во животот.
Денес гледам куп млади луѓе без никакво изградено чуство за вредноста на парите. Без концепт ни вештини за располагање и менаџмент на сопствените ресурси. Се зимаат кредити за да се купи телефон/телевизор/лаптоп/итн, и ништо од тоа не се цени ниту се пази и чува... Би се дрзнал да заклучам дека сето тоа е во солиден дел заслуга (вина) на родителите.
Па тогаш тоа е фундаментален проблем, многу поголем проблем од немање пари за подарок... Ретко кој што работи не може да си дозволи за топка или кукла. Пошто ако за цела година не може да се издвои колку за таков релативно ситен подарок... Значи настрана непредвидливи ненадејни трошоци, ама ако се знае дека треба да се купи нешто и се нема доволно пари тогаш тоа се планира со месеци. И се наоѓа начин. Јас мислам дека во твоево сценарио идеме до онаа замерка погоре што ја напишав, за немање вештина/знаење за располагање со ресурсите.za sto kur ke rabotime, ako utre nema da mozeme na sopstvenite deca za praznici da im ovozmozime barem nekakov podarok.
da se slozime deka nema da se slozime okolu odredeni raboti.Па тогаш тоа е фундаментален проблем, многу поголем проблем од немање пари за подарок... Ретко кој што работи не може да си дозволи за топка или кукла. Пошто ако за цела година не може да се издвои колку за таков релативно ситен подарок... Значи настрана непредвидливи ненадејни трошоци, ама ако се знае дека треба да се купи нешто и се нема доволно пари тогаш тоа се планира со месеци. И се наоѓа начин. Јас мислам дека во твоево сценарио идеме до онаа замерка погоре што ја напишав, за немање вештина/знаење за располагање со ресурсите.
Овој муабет повеќе ќе држеше вода пред - да кажеме една деценија. Но во денешно време? Ќе кажам само дека сега пазарот на труд можеби е сеуште далеку од тоа што треба да биде, но сепак ситуацијата е ваква: работа има ама работници помалку. Постојат потешки поплатени работи, но се преферираат полесните. И поголемиот дел од луѓето имаат страв и отпор кон учење нови вештини, зоната на комфор не се напушта дури и кога нема некој реален комфор.
Не знам колку ме разбра, ама се обидов да објаснам.
Реално живееме во време на многу поголемо изобилие отколку во времето на нашите родители и дедовци/баби. Ова треба да е свесен секој што ги држел очите отворени како дете, и што разговарал со постарите... Сега секоја фамилија има ауто, најчесто по неколку аута. Сите имаат по неколку телевизори. Скоро сите идат по одмори. Да не почнувам за тоа какви голтари имаат телефони кои коштаат колку поевтино половно ауто. Кафани има на стотици, и сите работат ниедна не е затворена заради немање муштерии. Две недели пред нова година 100% зафатено, претплати бараат кафаните нема веќе резервација без плаќање. Итн, итн. Тоа не е од немаштија.
zatoa i rekov da se slozime deka ne se slozuvame.Јас не знам кој купувал станови со една плата. Можеби мислиш на откупувањето на општествените станови за симболични суми?
Тоа се повластени малкумина. И не ги зимај за репер, моите родители на пример не се во таа листа. Соба по соба со години (децении) правеле доградби на постоечка стара куќа, колку можеле со кредитите толку. Ама знаеш што? Не се јадело по кафани. Не се јаделе ни ѓевреци секој ден. Се месело леб, се правеле јуфки/тарана. Се правеле зимници. Се готвело за повеќе денови. Итн. И ништо не ни фалело, ниту сум ги слушал родителите/старите вака да се жалат како денес.
Кој денес ти понаваш што вака спрема храна и зимници?
Затоа не зборувај за немаштија. Знам дека сите сакаме повеќе ама мора да сме посвесни за реалноста.
Со свои очи гледаме дека кафаните се преполни, од наутро до навечер работат. По две и повеќе аута по фамилија, нема веќе паркинг ни по улици. Црни петоци, телевизори, лаптопи, телефони, секое дете има веќе. Циганине што брцаат по контењери се со телефонски претплати. Итн. Колку да мислиме дека не е добро, сепак не можеме да се споредуваме со немаштијата на нашите претци.
Затоа велам дека треба малку повеќе перспектива да се има. И децата да се учат на вредноста на парите. Да не им се дешава на пола месец платата да е потрошена. Тогаш или работата треба да се менува, или менаџментот со средствата. Лично знам за луѓе со поголеми плати кои пред крај на месец им позајмувам пари. Јасно дека има секакви ситуации, ама повеќето едноставно не знаат едноставен resource management да прават.