1.Не мислам. Тврдам. 
Затоа што е многу логично, кога многу знаеш тоа отвара двојно повеќе прашања кои три пати повеќе ќе те замислат. А кога човек ќе седне да размислува, ќе види дека е подобро да не знае ништо, бидејќи она кое не го знаеш и сфаќаш и не може да ти влијае и да те повреди.
Сметам дека медиокритетот кој сите ние (речиси без исклучок) го живееме е оној каде е најтешко да се снајде човек со малку од малку интелигенција и информација. Но, ако успее да дојде до онаа точка на просветлување како што тоа успеваат да го направат будистичките монаси на пример, тогаш и мирот и спокојството не е далеку. Само ние сме премногу зафатени со тривијалности да можеме да се посветиме на комплетно пронаоѓање на вистината, на знаењето. Тоа би не одвело до совршенството, само што нашиот живот е премногу краток според начинот на кој го живееме за да дојдеме до вистината и идеалот.
Кога се работи за начинот на живот, за погледот на свет, за сфаќањата на работите, нема бирање. Или си трагач или си лесно задоволлив.
2.Апсолутно не се сложувам со болдот. Луѓето кои не ја знаат вистината за Тито и неговото подигрување со светот, со лагите, со убиствата, со манипулациите живеат и ден денес во розов свет на игнорантска среќа. Слично е во секојдневието на многу луѓе кои игнорирајќи ги сите оние нешта кои некои од нас би не полуделе до бескрај, живеат спокоен живот без било какви поголеми осцилации и се чувствуваат прекрасно.
Големото знаење ќе ни донесе нам сатисфакција преку натпреварување со други луѓе кои многу знаат и ништо повеќе. Но ако знаењето се употреби во вистински правец за дознавање на суштината на нештата тоа ќе отвори една многу песимистичка слика за чие отстранување ќе мораме да бараме нови знаења кои ретко ќе не доведат до вистински резултат, или секако за нејзино отстранување да употребиме повторно игнорантност, само овој пат вешачка, исфорсирана и неефикасна како онаа основната.
Да, сум одбрал лоши зборови. Напишав, игнорантноста ќе ме доведе до совршена блажена состојба, односно до комплетен мир и спокојство. Од друга страна, јас сум љубопитен, и сакам да знам како функционираат работите до срж, односно да ја истражам нивната совршеност, а тоа можам да го добијам само преку вистината за нив самите.
Прифаќам.
Дали гордоста ќе те доведе некаде? Гордоста е само издадена тула во карактерниот ѕид кој си го изградил. Оној кој сака да те сруши да ја види и да ја искористи за полесно да те бутне.
Особината да се остане приземен е многу ретка, бидејќи по општиот принцип, колку повеќе примаш толку и губиш, па со стекнувањето на сето тоа знаење ќе загубиш дел од себе, од личноста, од... кој знае што.
Всушност и што би требало да означува знаењето? Дали е тоа информации од најновите технолошки достигнувања, знаења за смислата на нашето постоење и светот, знаења за усогласувања со универзумот...? И будистичките монаси се тотално игнорантни кон принципот на кој Волво ги прави своите автомобили и еден просечен инџенер би ги нарекол луди, додека тие би го сфатиле и би му простиле но сеуште останале покуси за една вистина во светот.
Но, оние кои велат дека сакаат знаење пред игнорантност, тогаш не се чувствуваат горди или надмоќни во никоја област и пред никого, бидејќи така само би покажале колку всушност се плитки со знаење. Обичните податоци се вредни, но не би ги нарекол знаење. А кога човек би имал знаење (што би требало да вклучи многу повеќе од гугл на памет) тогаш сигурно и не би бил задоволен со едноставна гордост, туку (како што спомнав на почеток на постот)
3.би паднал во некоја агонија зошто не може да ги проучува обичаите на африкнаските пигмеи и нивната моќ за станување едно со прашумата. Додека е таму, би мечтаел за книга од `45 за форд автомобилите бидејќи во областа има само еден таков од таа година и никако не може да го сфати концептот иако е премногу едноставен и истовремено ќе сака да знае како да извади најмногу од машината.
4.Според мене, AlternativeF е комплетно во право, и да, токму тоа е поентата на образованието, да се држат децата подалеку од улица.
Основното, средното одамна, а во последно време кај нас и универзитетското образование е само насока која може да им покаже на децата што ги интересира во животот. Образованието особено за знаењето нема да придонесе воопшто, бидејќи таму со сила се учат децата на одредени теории, а некои од нив се крајно дискутабилни. Сеедно, мислам дека тоа нема никаква врска со темата.
