|Volkswagen|
Тастатурата е посилна од мечот!
Застанат покрај прозорот , шолјата топло чоколадно млеко, со пријатно чувство на горење на дланките, во потполна темница од шестиот спрат,...ја набљудувам Битола.
Сивата маглата стежнала врз градот со својата директна, загушлива, но пријатна миризба на огревно дрво и ќумур.
Снегот стигнал до колена. Звукот речиси да го нема. Апсолутна тишина. Радоста што навира во душата знаеш дека е споделена. Илијадници како тебе и младо и старо се радуваат на она што им се случува пред нивните очи. Одмор за душата,... рај за очите. Слатко умирање, уживајќи во својата немоќ да не се покори на ваквата боженствена убавина.
Она на што се радуваме е што светот се менува. Не е онај што го знаевме до вчера. Формите се други, куќите се други, автомобилите се поголеми, а улиците се потесни. Ја снема сивотијата на асфалтот, голотијата на дрвјата, црвенилото на покривите, ја снема монотијата на воздухот, сега таа е исполнета со замрзнати снегулки, магла и сурово студенило.
На телевизија се вртеа снимки од прекрасен замок, некаде во далечниот исток исполнет со злато по ѕидовите, дијаманти, слонови направени од злато, врати од три тона злато...
„Која галерија ќе би ја нарекол моето интимно катче?!“
Разгледувајќи ги деталите од таа палата, повторно погледав во белата пустина пред мене. Таа беше мирна. Спокојна. Не нудеше никаква обврска, правила, очекувања, задоволување на нечии стандари за успех, правилност или содржина. Помислив на Новата година, на новогодишните празници, на радоста, сјајот во очите на другите, кој за жал трае само неколку дена по овие празнувања, ако не и часови.
Неколку мига после дочекот, морето од сјај и радоста, наеднаш се заматува со монсуни од грижи за здебелување, за на крајот тој сон, таа илузија на безгрижност, радост и непостојност на времето, да се прекини кога треба да се вратиме во реалноста, дека за некој ден сета таа еуфорија се враќа повторно „во нормала“, нормала од која никако неможеме да избегаме.
Повторно во колективното лудило на секојдневната монотонија, да изработуваме дела, сработуваме задачи без наша волја, без нова идеа, без креативност, само да се дојде до оние книжни проклетници (пари) врз кои се изгравирани икони (која перверзија ако ме прашате мене), за да можете да го истуркате денот/неделата/месецот.
Пропаднати сме во очај, пропадните сме како луѓе, како поединци. Спасот го бараме во турските серии, натпреварите за физичка убавина, фудбалските натпревари и кладилниците, емисии за музички (анти)таленти, ...и сето тоа за одлично да функционира перачката машина на умови, без трунка свесност за она што ни се случува.
Нова Година ја замислуваме како вечер исполнета со пиење, ефтини трач муабети, 2 кила ракија (по човек), 50 ќебапи, 10 кременадли, шопска со 1 тон кромид и 20-тина кифлички смесени од мајките да не останиме гладни,... како и задолжителната музичка компилација од Ceca & Co. да ечи на малото тркалезно касетофончe, барајќи спас во силиконската прегратка на нејзините гради.
Во целата таа моја мизантропија, тоа мое чувство на одбивност на привидниот сјај на ова толку прекрсна глетка – заради некои декадентни умови, во целата таа виулица во полумракот на уличното светло се појави скитникот кој битолчани се навикнале да веќе и да го игнорираат.
Тоа беше стар човек, подгрбавен, испиен, изнемоштен, со долг сив капут, запуштена брада и коса. На крајот од својата усна држеше цигара која речиси гореше до самиот филтер и даваше слаба светлина на неговото набрчкано лице. Тресејќи се застана под една стреа и седна на ладниот мермерен плочник, кој се наоѓаше на задната страна од старата зграда на универзитетската библиотека. Се подаде со рацете по браникот на штотуку возениот автомобил за да се затопли. Во непосредна близина, поминуваа децата со своите санки , но не го забележуваа или можеби присуството на нивните родители ги правеа да се чувствуваат сигурно дека нема да бидат нападнати од страшилото што стои под стреата.
Неговиот длабок поглед, кој никогаш неможете да го заборавите, немо ги гледаше малите деца како се радуваат на снегот. Сјајот во неговите очи дека радоста е толку блиску до него, го исполнуваше. Неговиот гладен поглед покажуваше дека и тој сака да го почувствува тоа чувство. Сакаше и тој да се смее, да се чувствува безгрижно и радосно. Но, во тој момент погледот му се намршти. Веѓите се згуснаа. Се погледна надолу, сигурно прекорувајќи се себе за таа налудничава желба за радост... Се беше исклучил од светот ...Потполно... Беше сам, само тој и неговите мисли и малото цигарче кое го доби на милост од некои распрдени дечишта.
Почувствував како грлото ми се стега и ми се стори дека погледот ми се помати од солзите кои никако неможеа да се стркалат. Во исто време чувствував гнев, но и сожалување. Можеби бил некој голем човек, некој писател...Во неговиот голем опус имало генијални текстови, поеми, ... кои сега се некаде сокриени или предадени на некој далечен роднина или стојат во некој шкаф неоткриени од никого. Овој голем човек, ја надживеал својата генерација и останал сам,... без пријатели...без дом....без семејство... понижен во својата беда и на неблагодарноста на сите оние околу него. Сега темнее на белиот мермер чувствувајќи ја тежината на маглата.
Одненадеш заклучокот стана неизбежен...Тој нема да ја слави Новата Година. За него тоа ќе биде ноќ, кога ќе треба да се пази од испијанетите дебили (да не му прснат некоја срча во око кога ги пеат мелодиите на Цеца и кршат шишиња. Нека ми прости Цеца, сигурно образите и поцрвенале до сега), од ретардираните копилиња кои својата радост ја доживуваат со експлозиите на петардите и ноќ кога во погледот на небото пред неговите очи ќе излегуваат спомени за убавите денови кога бил млад со своето семејство.
Сивата маглата стежнала врз градот со својата директна, загушлива, но пријатна миризба на огревно дрво и ќумур.
Снегот стигнал до колена. Звукот речиси да го нема. Апсолутна тишина. Радоста што навира во душата знаеш дека е споделена. Илијадници како тебе и младо и старо се радуваат на она што им се случува пред нивните очи. Одмор за душата,... рај за очите. Слатко умирање, уживајќи во својата немоќ да не се покори на ваквата боженствена убавина.
Она на што се радуваме е што светот се менува. Не е онај што го знаевме до вчера. Формите се други, куќите се други, автомобилите се поголеми, а улиците се потесни. Ја снема сивотијата на асфалтот, голотијата на дрвјата, црвенилото на покривите, ја снема монотијата на воздухот, сега таа е исполнета со замрзнати снегулки, магла и сурово студенило.
На телевизија се вртеа снимки од прекрасен замок, некаде во далечниот исток исполнет со злато по ѕидовите, дијаманти, слонови направени од злато, врати од три тона злато...
„Која галерија ќе би ја нарекол моето интимно катче?!“
Разгледувајќи ги деталите од таа палата, повторно погледав во белата пустина пред мене. Таа беше мирна. Спокојна. Не нудеше никаква обврска, правила, очекувања, задоволување на нечии стандари за успех, правилност или содржина. Помислив на Новата година, на новогодишните празници, на радоста, сјајот во очите на другите, кој за жал трае само неколку дена по овие празнувања, ако не и часови.
Неколку мига после дочекот, морето од сјај и радоста, наеднаш се заматува со монсуни од грижи за здебелување, за на крајот тој сон, таа илузија на безгрижност, радост и непостојност на времето, да се прекини кога треба да се вратиме во реалноста, дека за некој ден сета таа еуфорија се враќа повторно „во нормала“, нормала од која никако неможеме да избегаме.
Повторно во колективното лудило на секојдневната монотонија, да изработуваме дела, сработуваме задачи без наша волја, без нова идеа, без креативност, само да се дојде до оние книжни проклетници (пари) врз кои се изгравирани икони (која перверзија ако ме прашате мене), за да можете да го истуркате денот/неделата/месецот.
Пропаднати сме во очај, пропадните сме како луѓе, како поединци. Спасот го бараме во турските серии, натпреварите за физичка убавина, фудбалските натпревари и кладилниците, емисии за музички (анти)таленти, ...и сето тоа за одлично да функционира перачката машина на умови, без трунка свесност за она што ни се случува.
Нова Година ја замислуваме како вечер исполнета со пиење, ефтини трач муабети, 2 кила ракија (по човек), 50 ќебапи, 10 кременадли, шопска со 1 тон кромид и 20-тина кифлички смесени од мајките да не останиме гладни,... како и задолжителната музичка компилација од Ceca & Co. да ечи на малото тркалезно касетофончe, барајќи спас во силиконската прегратка на нејзините гради.
Во целата таа моја мизантропија, тоа мое чувство на одбивност на привидниот сјај на ова толку прекрсна глетка – заради некои декадентни умови, во целата таа виулица во полумракот на уличното светло се појави скитникот кој битолчани се навикнале да веќе и да го игнорираат.
Тоа беше стар човек, подгрбавен, испиен, изнемоштен, со долг сив капут, запуштена брада и коса. На крајот од својата усна држеше цигара која речиси гореше до самиот филтер и даваше слаба светлина на неговото набрчкано лице. Тресејќи се застана под една стреа и седна на ладниот мермерен плочник, кој се наоѓаше на задната страна од старата зграда на универзитетската библиотека. Се подаде со рацете по браникот на штотуку возениот автомобил за да се затопли. Во непосредна близина, поминуваа децата со своите санки , но не го забележуваа или можеби присуството на нивните родители ги правеа да се чувствуваат сигурно дека нема да бидат нападнати од страшилото што стои под стреата.
Неговиот длабок поглед, кој никогаш неможете да го заборавите, немо ги гледаше малите деца како се радуваат на снегот. Сјајот во неговите очи дека радоста е толку блиску до него, го исполнуваше. Неговиот гладен поглед покажуваше дека и тој сака да го почувствува тоа чувство. Сакаше и тој да се смее, да се чувствува безгрижно и радосно. Но, во тој момент погледот му се намршти. Веѓите се згуснаа. Се погледна надолу, сигурно прекорувајќи се себе за таа налудничава желба за радост... Се беше исклучил од светот ...Потполно... Беше сам, само тој и неговите мисли и малото цигарче кое го доби на милост од некои распрдени дечишта.
Почувствував како грлото ми се стега и ми се стори дека погледот ми се помати од солзите кои никако неможеа да се стркалат. Во исто време чувствував гнев, но и сожалување. Можеби бил некој голем човек, некој писател...Во неговиот голем опус имало генијални текстови, поеми, ... кои сега се некаде сокриени или предадени на некој далечен роднина или стојат во некој шкаф неоткриени од никого. Овој голем човек, ја надживеал својата генерација и останал сам,... без пријатели...без дом....без семејство... понижен во својата беда и на неблагодарноста на сите оние околу него. Сега темнее на белиот мермер чувствувајќи ја тежината на маглата.
Одненадеш заклучокот стана неизбежен...Тој нема да ја слави Новата Година. За него тоа ќе биде ноќ, кога ќе треба да се пази од испијанетите дебили (да не му прснат некоја срча во око кога ги пеат мелодиите на Цеца и кршат шишиња. Нека ми прости Цеца, сигурно образите и поцрвенале до сега), од ретардираните копилиња кои својата радост ја доживуваат со експлозиите на петардите и ноќ кога во погледот на небото пред неговите очи ќе излегуваат спомени за убавите денови кога бил млад со своето семејство.
)
, и уште едно четиво за насловната на мотика. Шојазнам Нова Година е кичерајски празник каде што можеш да ја избришиш прашината на костумот од венчавката и да погледаш млади момичиња како ги тресат бокалите на стихови од пресветлиот Аца ако појдиш во меана некаде и си старо магаре.
