Fabullous_178
Psychonautics:.
- Член од
- 21 февруари 2007
- Мислења
- 2.987
- Поени од реакции
- 190
- Возраст
- 36
- Веб-сајт
- www.mesaja.blog.com.mk
Еве јубилејниот 300ти пост да го оставам тука.Не е некојси јубилеј,ама денеска имам многу инспирација за пишување.Што да напишам,ха,ке напишам нешто за тебе,иако нема никогаш да го прочиташ пошто нели е премногу под класа да се регистрираш на форум...барем тоа го мислат твоите другарки.А ти со нив.
Две години...неможам да речам дека те сакам...во никој случај,сепак,не постои ни индиферетност,ма колку и да го сакам тоа...постои само изгасено огниште кое може повторно да се распали.Добро е што ти не го знаеш тоа.Ма ти ништо не знаеш кога подобро ке размислам.Не ме познаваш мене,не се познаваш ни самата себеси.После толку време,сеуште знам дека имаш внатрешен конфликт.Не ми е толку криво што се заврши на тој начин,криво ми е што ти потпадна под влијание.А мислев дека си повеке од тоа.Знам дека си.Зошто?...Знаеш и самата дека не си просек,знаеш дека имаш потенцијал,зошто упорно се трудиш да се вклопиш во таа обична медиократија?...Па ти беше единствената која уствари ми реплицираше на се што ке кажам.Хм,неверојатно е,како само течеа разговорите.Ретко се осека таква хемија...едноставно,предвреме знаеше што ке кажам и ми вракаше.Убаво беше знаеш...траеше со саати,ха,мислев дека никогаш нема да заврши.А токму тоа се случи.А зошто?Заради една грешка.Една единствена грешка во цела година.Хм,можда немам право.Можеби заслужив.Сепак ја сум од тие кои веруваат во втора шанса.Ти не.А сега е касно.Колку само ми е жал што е касно.Жал ли ми е?...Можеби и не.Можеби ми е подобро без тебе.Подобро е кога емоциите се движат во порамномерна линија.Без преголеми шокови.Ма кого лажам бе,па ја ги обожавам баш тие шокови.Обожавав кога немаше да ми проговориш седум часа и после ке дојдеш и ке речеш:ај кај тебе дома.Жешко па ладно.Прекрасно.
Како и да е,не сум во депресија моментално.Само сум...инспириран.Толку,нема да пишувам повеке.Само сакам да се заблагодарам на една девојка,знае која е самата,која ете по некоја случајност имала слично искуство како моето,па ме потсети дека не сум само ја.Едноставно не сакав да зборувам за ова.Не досега.Ама некогаш човек мора да се отвори.Барем на кратко.После ова,повторно го затворам тој дел во мене,се додека можеби еден ден ке има потреба да се биде отворен.Лично,не верувам дека тоа ке се случи.Сепак,верувам дека се е возможно.Колку контрадикторно...
Две години...неможам да речам дека те сакам...во никој случај,сепак,не постои ни индиферетност,ма колку и да го сакам тоа...постои само изгасено огниште кое може повторно да се распали.Добро е што ти не го знаеш тоа.Ма ти ништо не знаеш кога подобро ке размислам.Не ме познаваш мене,не се познаваш ни самата себеси.После толку време,сеуште знам дека имаш внатрешен конфликт.Не ми е толку криво што се заврши на тој начин,криво ми е што ти потпадна под влијание.А мислев дека си повеке од тоа.Знам дека си.Зошто?...Знаеш и самата дека не си просек,знаеш дека имаш потенцијал,зошто упорно се трудиш да се вклопиш во таа обична медиократија?...Па ти беше единствената која уствари ми реплицираше на се што ке кажам.Хм,неверојатно е,како само течеа разговорите.Ретко се осека таква хемија...едноставно,предвреме знаеше што ке кажам и ми вракаше.Убаво беше знаеш...траеше со саати,ха,мислев дека никогаш нема да заврши.А токму тоа се случи.А зошто?Заради една грешка.Една единствена грешка во цела година.Хм,можда немам право.Можеби заслужив.Сепак ја сум од тие кои веруваат во втора шанса.Ти не.А сега е касно.Колку само ми е жал што е касно.Жал ли ми е?...Можеби и не.Можеби ми е подобро без тебе.Подобро е кога емоциите се движат во порамномерна линија.Без преголеми шокови.Ма кого лажам бе,па ја ги обожавам баш тие шокови.Обожавав кога немаше да ми проговориш седум часа и после ке дојдеш и ке речеш:ај кај тебе дома.Жешко па ладно.Прекрасно.
Како и да е,не сум во депресија моментално.Само сум...инспириран.Толку,нема да пишувам повеке.Само сакам да се заблагодарам на една девојка,знае која е самата,која ете по некоја случајност имала слично искуство како моето,па ме потсети дека не сум само ја.Едноставно не сакав да зборувам за ова.Не досега.Ама некогаш човек мора да се отвори.Барем на кратко.После ова,повторно го затворам тој дел во мене,се додека можеби еден ден ке има потреба да се биде отворен.Лично,не верувам дека тоа ке се случи.Сепак,верувам дека се е возможно.Колку контрадикторно...