Како да започнам, а да не речиш дека овој пост ќе има или нема смисла...
Всушност, овој пост немора да има некој посебен почеток за да допре до тебе или до некој друг...
Денот на вљубените...мх мх.
Па многу и не го обожавам. А годинава за прв пат го прославив на толку многу еуфоричен начин, само поради тебе.
Магијата која ја почувствував вчера, не може да допре ни до рацете на Дејвид Коперфил. Ни тој не може да направи да се чувствувам толку среќна. Тебе не ти се потребни трикови за да го привлечеш моето внимание. Но, сепак морам да ти се заблагодарам за сношти, ноќта која ја претвори во бајка од соништата.. да ти кажам дека ни Кејт Винслет не била
толку многу среќна се додека била со Леонардо ди Каприо

.
Осудена да ја носам судбината како и останатите смртници, јас, која сум човек од ,,болки и радости``, морав да се соочам со твојата љубов примајќи ја без грам сомнеж и колебање. Без да мислам на останатите околу себе, моето семејство и пријатели, верував во нас и во нашите среќни моменти исполнати со емотивна храброст и напати помешани со пасивна носталгија...
Многу пати додека сме биле заедно се колебав дали она што е помеѓу нас е вистинско. Гледајќи те тебе, следејќи ги твоите чувства без да ја отфрлам твојата искрена љубов кон мене, ни за момент не се посомневав дали си оној кој ќе ме научи да љубам без страв, оној кој ќе ги излече моите болки и страданија кои сум ги чувствувала секоја ноќ пред да заспијам воедно со утрешното мрачно будење исполнето со страв и носталгија и префрлување поглед кон соседниот кревет.
Но напати се осеќам празно. Дали е тоа поради осаменоста која ја чувствувам додека сум сама дома или тоа што ти не си до мене? Всушност, во едно сум сигурна: ти си човек кој е редок карактер меѓу останатите. Единство помешано со совршенство и трпение, врежани во еден долг роман без крај, лик кој не се плаши од победа и поход, лик исполнат со голема снага, прикрепен врз мојата душа.
...Се сеќавам оној ден, кога ти реков дека не сум доволна за тебе. Можеби беше тоа од преголемото чувство на страв да не те повредам, чувство во кое се сомневав и колебав дека ќе влијае негативно врз твоите емоции.
Но сега сум едно сигурна, постов не е доволно долг за да искажам дека
те сакам и колку голема болка чувствував сношти кога сакаше да заминеш знаејќи дека совеста те спречи и те врати назад.
Те избрав тебе, го избрав овој начин на живот. Не ми е потребно ништо повеќе, освен засилување кое треба да го прикачам и внесам во твоето срце, да го почувствуваш еднаш она за кое многу пати се прашував дали еден ден ќе се оствари или не...
Џимеј... те сакам:back: