Во врска со љубовта: Сакам да ти кажам дека ... [стара]
- Креатор на темата smizlicka
- Време на започнување
- Статус
Slatka mala
*** unique ***
- Член од
- 10 јули 2007
- Мислења
- 652
- Поени од реакции
- 2
Веќе и немам што повеќе да ти кажам.
Готово е. За прв пат откако почна нашата приказна, за прв пат откако сум со тебе можам да кажам дека е дефинитивно крај. Во мене нема никаква надеж. Живеам само затоа што мора. Се чувствувам скршено, преполовено... Беше причината поради која живеев, се смеев... секое утро кога ќе ги отворев очите ти ми доаѓаше како некоја волшебна мисла, навечер не можев да заспијам без да те слушнам, ни стана навика да збориме по телефон во 3 по полноќ, станавме зависни еден од друг.
Сега веќе нема ништо од тоа. Заедно со тебе си замина и дел од мене. Сега се` што правам веќе нема никаква смисла. Понекогаш се прашувам и која е причината поради која секое утро ги отварам очите. Тебе те нема. Нема ни да те има. Останувам да живеам само за да те гледам, скришно, тајно без никој да дознае да се потсетувам на се` она низ што поминавме, на доооолгите ноќи, на глупостите кои само на нас можеа да ни текнат.... на тоа како се предававме еден на друг. Ќе живеам сама со спомените....тоа е единственото нешто што ми остана од тебе и што не може никој да ми го украде.
П.С. Ми недостигаш. Те немам слушнато два дена и неможам да поверувам дека поминав 48 часа без твоето гласче. Но, тоа е. Морам да почнам да се навикнувам. Те сакам и ќе те сакам секогаш:back:
Готово е. За прв пат откако почна нашата приказна, за прв пат откако сум со тебе можам да кажам дека е дефинитивно крај. Во мене нема никаква надеж. Живеам само затоа што мора. Се чувствувам скршено, преполовено... Беше причината поради која живеев, се смеев... секое утро кога ќе ги отворев очите ти ми доаѓаше како некоја волшебна мисла, навечер не можев да заспијам без да те слушнам, ни стана навика да збориме по телефон во 3 по полноќ, станавме зависни еден од друг.
Сега веќе нема ништо од тоа. Заедно со тебе си замина и дел од мене. Сега се` што правам веќе нема никаква смисла. Понекогаш се прашувам и која е причината поради која секое утро ги отварам очите. Тебе те нема. Нема ни да те има. Останувам да живеам само за да те гледам, скришно, тајно без никој да дознае да се потсетувам на се` она низ што поминавме, на доооолгите ноќи, на глупостите кои само на нас можеа да ни текнат.... на тоа како се предававме еден на друг. Ќе живеам сама со спомените....тоа е единственото нешто што ми остана од тебе и што не може никој да ми го украде.
П.С. Ми недостигаш. Те немам слушнато два дена и неможам да поверувам дека поминав 48 часа без твоето гласче. Но, тоа е. Морам да почнам да се навикнувам. Те сакам и ќе те сакам секогаш:back:
Saladin
被爆者
- Член од
- 5 февруари 2007
- Мислења
- 10.796
- Поени од реакции
- 13.720
There are no words that can describe my love to you. People say "I love you" and think that they won the heart of their beloved, but for me it isn`t just enough. There is more than those words. A kiss for instant or a hug that will keep us floating in the sky.
Мар мар
Take me to paradise
- Член од
- 9 август 2006
- Мислења
- 1.294
- Поени од реакции
- 11
Хех, знам дека те пукнав вчера, ама знајш каква сум ко ќе сум во ПМС. Сори шо ми те измачив на сите можни начини и намерно се преправав дека не ми е убо за да не возам. :kesa: Да, знам дека ми е простено. :back:
Сонце си, те љубам пренајмногу.
Сонце си, те љубам пренајмногу.
- Член од
- 23 октомври 2007
- Мислења
- 13
- Поени од реакции
- 0
zasto koga mi trebas nikogas ne si pokraj mene?ja mrazam tvojata prezafatenost so dr nesta
Medea
Облинеса
- Член од
- 25 април 2007
- Мислења
- 2.973
- Поени од реакции
- 3.269
...да ти кажам дека си најголемиот кретен што се родил на планетава, дека си ист како и сите други мажи, дека не те бива за муабет, не знаеш да се соочиш со жена, немаш ни грам чувство кога некого го оставаш да се мисли и да трепери....!не се фрустрирам, само ти посакувам уште еднаш да те повреди некоја, па да не можеш ни да излезеш од дома, да бидеш сам и да останеш сам, сељаку гаден!!!!!
- Член од
- 25 септември 2007
- Мислења
- 154
- Поени од реакции
- 1
Ти си најголемиот виновник што во последно време сум посреќна од обично,што ми ја врати смислата за љубов и фантазија,што ми ја сведе нервозата на нула,што сакам да постојам само за тебе и за тебе-ДУШИЧКО МОЈА СЛАТКА, ти си заслужен за се.............
- Член од
- 13 октомври 2007
- Мислења
- 69
- Поени од реакции
- 8
sekoj den se poveke mi nedostigas,znam deka nikogas poveke nema da mi se vratis i toa me ubiva sekoj den se poveke i poveke.koga bi mozela samo da go vratam vremeto i da ti gi kazaqm site nesta sto ne uspeav,da obratam sto poveke vnimanie na sekoja sekunda pominata so tebe,da te gusnam silno i da ne te pustam nikogas.te sakam, te sakam, te sakam i ke te sakam celiot svoj zivot.sekogas ke mi nedostasuva tvojata nasmevka,tvojata pregratka,tvojot pogled,tvojot miris...mi nedostasuva se sto e vo vrska so tebe.za nepolni dva meseca ke ni se rodi naseto malo angelce i se sto posakuvam e da gi ima tvoite oci i tvojata topla nasmevka...te sakam,ke te sakam cel zivot
Serpico
Сковинистратор / I'm Batman
- Член од
- 25 јануари 2007
- Мислења
- 11.167
- Поени од реакции
- 702
- Возраст
- 39
"Te сакам"
Интересна кованка од зборови...ако зборуваме искрено, да - јас те сакам.
Јас.
Aко сме пак искрени, да - јас сум номад, јас сум преселник. Знам и за поинаков јас, некој заборавен дечко...фиксиран во некоја фотографија, растргнат низ некоја поема, изгубен во некое време.
Види драга, ти зборував за навиките и за тоа колку е тешко да се одвикнеш од нив. Ти ми зборуваше за силината на љубовта, желбата да се следи срцето и одлучноста да направиш нешто. Се осетив стар... старец со кисела иронија во срцето. Зошто, обично јас ги кажував твоите зборови кога некого убедував дека е глупав зошто не тргне кон остварување на она што го сака. Потоа, помислив дека сум бил краен идиот, демагог. Сум зборувал за нешто што не го знам.
За среќа, сватив дека грешам. Знам дека треба да се тргне кон остварување на соништата....реализација на желбите. Кога страста пека во секоја пора на твоето постоење, а кожата ти трепери за нечиј допир; кога во градите не чувствуваш рамномерно биење, туку локомотива; кога легнуваш и се будиш со ист човек - без оглед на тоа каде заспиваш; кога сонуваш со отворени очи.... Да, треба да се мрднеш од мртвата точка. Нели, таму се наоѓам...како што велиш ти.
Не е дека многу ја сакам математиката, ама во принцип токму таа математика секогаш имала некакво симболично значење во животов...ми окончувала една ситуација и ме терала нешто да променам. Кога на писмена ќе добиев 3-ка, веднаш викав дека е крај на еден циклус, а почеток на нов. Ќе учам повредно.
Колку вложи ти? Колку јас? Колку те сакам? Колку ме сакаш? Кој е во право, кој не? Кој се бори за она што го сака, кој се крие и се плаши од себе?
Нема полином со 3 непознати кој е потежок од овие (не)равенства. Сепак, не е проблемот во добивањето на некој одговор за прашањата....секој може да си каже што мисли. Проблемот е што воопшто дошло време, да се решаваат. Уште поголем проблем е мило мое, барем за мене, кога добро знаеш дека не ми е сеедно ами истовремено и многу ново, чудно а на моменти и тешко, измачувачки, кога ја знаеш единствената есенција која во моментов ми треба - а тоа е време, кога ме убедуваш дека се бориш и даваш се од себе.....а не ми го даваш она што во моментов ми треба како воздух.
Да, ти веруваш во нас. Сакаш да веруваш, сакаш да постои тоа нас. А јас, дојдов во ситуација да размислувам како изгледа тоа зборче, толку кратко а толку значајно. Како изгледаме ние бејб, што со себе носи нас? Да бидеш тука за другиот? Да го разбереш? Понекогаш да затвориш очи, да премолчиш или да се направиш глув кога токму тоа треба да го сториш за да не повредиш, да навредиш или да испаднеш себичен?
"Нас" се изгуби некаде на патот помеѓу ноќите под отворено небо, обостраните навики, чкртките во дневникот и меката постела. Немаше посесивност, немаше претеран егоизам. Имаше желба. Секој си имаше желба. Од желбата, произлегуваат многу други желби. Сега и овде, на крајот на патот морам да признаам дека токму патот до остварувањето на желбите е она што влијае на моменталниот исход и дали -поточно кога тој моментален исход ќе е и конечен епилог.
Сакаш да ги контролираш страстите ама не можеш. Сакаш да мислиш дека знаеш како функционира светот, дека знаеш како тропаат ѓоновите на твоите штикли по калдрмата на животот....одеднаш, можеби сваќаш дека немаш поим. Како е можно? Ти порасна.
Да....ама секој има толку многу да учи, да осознава и спознава, да проба и да види, да љуби и да губи. Ти уште ќе растиш. Уште ќе зрееш. Нити јас, нити некој ќе ја има привилегијата да биде оној покрај кој си пораснала. Растеш покрај самата себе.
Те сакав, те сакам и ќе те сакам. Секогаш ќе те чувам некаде во себе....конкретна причина незнам да сложам, можеби не сакам. Доволно ми е вака. Ама едно морам да сторам. Ќе уважам дека си во право - зошто си и е вистина дека индиферентноста го убива срцето, летаргичната пасивност е пелин за душата, за онаа есенција која се вика Јас, Ти....и сите лични заменки кои ги знаеме. Нема да сум пасивен, ќе бидам јасен и конкретен. Ќе ја голтнам грутката во грлото и ќе вриснам. Можеби врисокот на крај ќе заличи на песна.
Збогум, најмила. Сега е крај. Којзнае дали за секогаш. Некои работи доаѓаат со времето. Трпение, зреење, растење...констелација на ѕвезди, нескриена судбинска игра наречена коинциденција. Не знам, нити можам да знам. Никој не знае што ќе е утре.
Знам како е денес. Знам дека вака не оди, за никој од нас. И знам дека е единствено фер према себе и према тебе да признаам дека оваа борба за љубов како што милуваш да кажеш, ќе заврши со привиден неуспех.
Привиден - зошто којзнае зошто е ова што е, и вака како што е - е добро.
Неуспех - зошто понекогаш битките се добиваат и кога ќе ги спуштиш топовите, кога нема да се бориш гради во гради со некој друг. Пострашно и полажно, ако сватиш дека оној против кого се бориш е твојот одраз во огледалото. Понекогаш многу е важно да знаеш да притиснеш на кочницата...да погледнеш каде одиш. Каде се наоѓаш. Види, јас сум оној кој сака сурфање по бранови наместо сончање на брегот. Јас сум оној кој сака да удри кога животот ќе фрли вртена топка. Ама, како и ова да звучи - јас сум оној кој знае дека пред да ја удриш топката, треба да и го видиш вртењето. Пред да тргнеш да сурфаш, мораш да погледнеш каде почнува бранот. За ориентација. За да не се изгубиш себеси.
На крај, сакам да ти дадам и еден совет. Преку компарацијата секогаш имаме појасна слика за доброто и лошото. Преку компарацијата секогаш се мотивираме за да успееме. Ама кога компарираш баби и жаби, а неможам поинаку да ја дефинирам споредбата на нашите и туѓите сваќања за она што треба да биде само наше, за тоа колку доволно е навистина доволно, за тоа што е добро за тебе и лошо за нас... Кога слепо ќе слушаш туѓи думи за она што треба да е само твое, кога тие думи ќе влијаат врз тебе - нема да е добро. Секогаш во таква ситуација, ти ќе слабееш - а умотворникот ќе тоне во лицемерие.
Најмила моја, сонценце..... Kiddo' , малечка..... Кругот го затворам тука. И бог ми е сведок дека тоа не го правам со јасна радост. Ама, така мора да биде, зошто поинаку не може да биде. И ти ја посакувам целата среќа на светот....сите ведри утра, сите силни прегратки и сите страсни бакнежи. Ти посакувам љубов, зошто те љубам.
Збогум.
Мој редок пост на темава.
п.с. Сосема на крај....еве една песничка од Радјард Киплинг којаја отсликува се она што кај пораснат маж сакам да видам, се она што сакам да бидам. Пораснат, бејб.
If...
If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don't deal in lies,
Or being hated, don't give way to hating,
And yet don't look too good, nor talk too wise:
If you can dream - and not make dreams your master;
If you can think - and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to broken,
And stoop and build 'em up with wornout tools:
If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breathe a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: 'Hold on!'
If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings - nor lose the common touch,
If neither foes nor loving friends can hurt you,
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds' worth of distance run -
Yours is the Earth and everything that's in it,
And - which is more - you'll be a Man my son!
Интересна кованка од зборови...ако зборуваме искрено, да - јас те сакам.
Јас.
Aко сме пак искрени, да - јас сум номад, јас сум преселник. Знам и за поинаков јас, некој заборавен дечко...фиксиран во некоја фотографија, растргнат низ некоја поема, изгубен во некое време.
Види драга, ти зборував за навиките и за тоа колку е тешко да се одвикнеш од нив. Ти ми зборуваше за силината на љубовта, желбата да се следи срцето и одлучноста да направиш нешто. Се осетив стар... старец со кисела иронија во срцето. Зошто, обично јас ги кажував твоите зборови кога некого убедував дека е глупав зошто не тргне кон остварување на она што го сака. Потоа, помислив дека сум бил краен идиот, демагог. Сум зборувал за нешто што не го знам.
За среќа, сватив дека грешам. Знам дека треба да се тргне кон остварување на соништата....реализација на желбите. Кога страста пека во секоја пора на твоето постоење, а кожата ти трепери за нечиј допир; кога во градите не чувствуваш рамномерно биење, туку локомотива; кога легнуваш и се будиш со ист човек - без оглед на тоа каде заспиваш; кога сонуваш со отворени очи.... Да, треба да се мрднеш од мртвата точка. Нели, таму се наоѓам...како што велиш ти.
Не е дека многу ја сакам математиката, ама во принцип токму таа математика секогаш имала некакво симболично значење во животов...ми окончувала една ситуација и ме терала нешто да променам. Кога на писмена ќе добиев 3-ка, веднаш викав дека е крај на еден циклус, а почеток на нов. Ќе учам повредно.
Колку вложи ти? Колку јас? Колку те сакам? Колку ме сакаш? Кој е во право, кој не? Кој се бори за она што го сака, кој се крие и се плаши од себе?
Нема полином со 3 непознати кој е потежок од овие (не)равенства. Сепак, не е проблемот во добивањето на некој одговор за прашањата....секој може да си каже што мисли. Проблемот е што воопшто дошло време, да се решаваат. Уште поголем проблем е мило мое, барем за мене, кога добро знаеш дека не ми е сеедно ами истовремено и многу ново, чудно а на моменти и тешко, измачувачки, кога ја знаеш единствената есенција која во моментов ми треба - а тоа е време, кога ме убедуваш дека се бориш и даваш се од себе.....а не ми го даваш она што во моментов ми треба како воздух.
Да, ти веруваш во нас. Сакаш да веруваш, сакаш да постои тоа нас. А јас, дојдов во ситуација да размислувам како изгледа тоа зборче, толку кратко а толку значајно. Како изгледаме ние бејб, што со себе носи нас? Да бидеш тука за другиот? Да го разбереш? Понекогаш да затвориш очи, да премолчиш или да се направиш глув кога токму тоа треба да го сториш за да не повредиш, да навредиш или да испаднеш себичен?
"Нас" се изгуби некаде на патот помеѓу ноќите под отворено небо, обостраните навики, чкртките во дневникот и меката постела. Немаше посесивност, немаше претеран егоизам. Имаше желба. Секој си имаше желба. Од желбата, произлегуваат многу други желби. Сега и овде, на крајот на патот морам да признаам дека токму патот до остварувањето на желбите е она што влијае на моменталниот исход и дали -поточно кога тој моментален исход ќе е и конечен епилог.
Сакаш да ги контролираш страстите ама не можеш. Сакаш да мислиш дека знаеш како функционира светот, дека знаеш како тропаат ѓоновите на твоите штикли по калдрмата на животот....одеднаш, можеби сваќаш дека немаш поим. Како е можно? Ти порасна.
Да....ама секој има толку многу да учи, да осознава и спознава, да проба и да види, да љуби и да губи. Ти уште ќе растиш. Уште ќе зрееш. Нити јас, нити некој ќе ја има привилегијата да биде оној покрај кој си пораснала. Растеш покрај самата себе.
Те сакав, те сакам и ќе те сакам. Секогаш ќе те чувам некаде во себе....конкретна причина незнам да сложам, можеби не сакам. Доволно ми е вака. Ама едно морам да сторам. Ќе уважам дека си во право - зошто си и е вистина дека индиферентноста го убива срцето, летаргичната пасивност е пелин за душата, за онаа есенција која се вика Јас, Ти....и сите лични заменки кои ги знаеме. Нема да сум пасивен, ќе бидам јасен и конкретен. Ќе ја голтнам грутката во грлото и ќе вриснам. Можеби врисокот на крај ќе заличи на песна.
Збогум, најмила. Сега е крај. Којзнае дали за секогаш. Некои работи доаѓаат со времето. Трпение, зреење, растење...констелација на ѕвезди, нескриена судбинска игра наречена коинциденција. Не знам, нити можам да знам. Никој не знае што ќе е утре.
Знам како е денес. Знам дека вака не оди, за никој од нас. И знам дека е единствено фер према себе и према тебе да признаам дека оваа борба за љубов како што милуваш да кажеш, ќе заврши со привиден неуспех.
Привиден - зошто којзнае зошто е ова што е, и вака како што е - е добро.
Неуспех - зошто понекогаш битките се добиваат и кога ќе ги спуштиш топовите, кога нема да се бориш гради во гради со некој друг. Пострашно и полажно, ако сватиш дека оној против кого се бориш е твојот одраз во огледалото. Понекогаш многу е важно да знаеш да притиснеш на кочницата...да погледнеш каде одиш. Каде се наоѓаш. Види, јас сум оној кој сака сурфање по бранови наместо сончање на брегот. Јас сум оној кој сака да удри кога животот ќе фрли вртена топка. Ама, како и ова да звучи - јас сум оној кој знае дека пред да ја удриш топката, треба да и го видиш вртењето. Пред да тргнеш да сурфаш, мораш да погледнеш каде почнува бранот. За ориентација. За да не се изгубиш себеси.
На крај, сакам да ти дадам и еден совет. Преку компарацијата секогаш имаме појасна слика за доброто и лошото. Преку компарацијата секогаш се мотивираме за да успееме. Ама кога компарираш баби и жаби, а неможам поинаку да ја дефинирам споредбата на нашите и туѓите сваќања за она што треба да биде само наше, за тоа колку доволно е навистина доволно, за тоа што е добро за тебе и лошо за нас... Кога слепо ќе слушаш туѓи думи за она што треба да е само твое, кога тие думи ќе влијаат врз тебе - нема да е добро. Секогаш во таква ситуација, ти ќе слабееш - а умотворникот ќе тоне во лицемерие.
Најмила моја, сонценце..... Kiddo' , малечка..... Кругот го затворам тука. И бог ми е сведок дека тоа не го правам со јасна радост. Ама, така мора да биде, зошто поинаку не може да биде. И ти ја посакувам целата среќа на светот....сите ведри утра, сите силни прегратки и сите страсни бакнежи. Ти посакувам љубов, зошто те љубам.
Збогум.
Мој редок пост на темава.
п.с. Сосема на крај....еве една песничка од Радјард Киплинг којаја отсликува се она што кај пораснат маж сакам да видам, се она што сакам да бидам. Пораснат, бејб.
If...
If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don't deal in lies,
Or being hated, don't give way to hating,
And yet don't look too good, nor talk too wise:
If you can dream - and not make dreams your master;
If you can think - and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to broken,
And stoop and build 'em up with wornout tools:
If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breathe a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: 'Hold on!'
If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings - nor lose the common touch,
If neither foes nor loving friends can hurt you,
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds' worth of distance run -
Yours is the Earth and everything that's in it,
And - which is more - you'll be a Man my son!
- Статус