Еден Евреин се вработил во голема трговска фирма. Работата на фирмата не и одела добро, па шефовите барале начин како да го отпуштат. Одлучиле да му доделат задача која ја сметале за неостварлива, па го пратиле да продава „Лада“ автомобили во Англија. Но не поминал ни еден месец, а Евреинот се вратил со договор за голема испорака. Што да прават, го испратиле во Јапонија, да продава компјутери – поминале месец – два, но и покрај тоа Евреинот пристигнал договор. На крај решиле да му дадат екстремно тешка задача: Го испратиле во Африка да продава бунди. Поминал, месец, два, три, половина година, година… го нема Евреинот. Шефовите веќе се успокоиле дека или умрел од глад или го изел некој лав, кога синот Давидов се вратил уморен, ослабен, но со договор!
– Добро бе човеку, како успеваш да продадеш се што ќе ти речеме?! Тоа што го правиш е неверојатно!
– Како не, неверојатно. Отидов во Лондон, си одам по улицата и гледам локален Евреин. Почнавме муабет, се запознаваме и од збор на збор тој се јави на телефон и ме поврза со нивните лобисти, по една недела во Парламентот изгласаа закон и ете ти нарачка. Во Јапонија ми требаше повеќе време да најдам Евреин, но потоа се си одеше по шемата: телефони – лоби, парламентот гласа закон и потпишуваме договор.
– Добро, а во Африка – бундите?! И зошто се задржа толку?
– Бидејќи излезе дека таму немале ни пратеници ни парламент. Па требаше да им правам и Собрание и избори… а потоа – веќе знаете…
