Ваша поезија!

[Oleander]

Вампирска Желба



Тивка ноќ, се слуша само плачот на месечината
И нејзините зраци притаени во распукот на планините
Надвор лежи девојка, со пеколен знак, бакнежот на смртаа
Последно изгрејсонце за неа, а бескрајни падини на крвта

Отровот јаден и мачен, го испив останав жива
А што е тоа живот, него го подарив на вечноста
Мојот најсакан дар го дарувам на ноќта
Сега не сум грешник, само сенка во најтемен ден

Каде си ти, ти што ми ја оствари желбата за која никогаш не молев
Каде си ти,ти што ми ја даде оваа ладна убавина
Оваа борба во која никогаш не се борев
Покажи ги тие океански очи обземени со страв

Моето срце посакува за тебе, за крв и дом
Ке го почувствувам ли пак тој болен бакнеж
Ке ги почувствувал ли оние студени усни
И мирисот на долгите сини коси кои го прекрија моето лице

Го оставија во мрак засекогаш..
Ке го видам ла сноцето некогаш
Или само бледите зраци на месечината
И пеколниот бол на височината

О мој луи пробди ме низ срцето
Мојата убавина остави ја на сонцето
И така само пепел остана, нема што да изгубам
На ѓаволот вечен јас ке му се придружам
:smir:

 

[burn84]

Мазохист
Така извика железната ќерка
Одкако ја запали темнината со своите златни очи
Уште колку време ќе гниеш во овој триаголник
Зарем вреди раните да ги полеваш со киселина
...
Се додека не го добијам тоа што не го сакам...

 

[Мрак]

само не се смејте:smir:

Ова песна како и повеќето ги имам напишано кога е враќав дома и беше заклучено и морав 1 саат да ја чекам сестра ми да дојде да отлучи.Ех...

Земи ги моиве две раце
и направи од нив фигура восочна...
Па извади го од гради
моето мало срце
направи од него најтажна песна...
Извади чувства никогаш недопрени,
скриени ко злато,
в срце што ги чувам
стави ги на прозорец
светлина да ги допре
а потоа,остави пламенот
во каминот да ги голтне...
Нека одат засекогаш
како в постела кога почива жена стара,
затоа што така е изморена
душата моја...затоа што така стоела затворена
во најтемна соба...
Соба како земја најпрекрасна,
во која војна владее...
Соба како планина највисока,
низ која оган силно беснее...

Пушти ги...остави ги да изгорат,
да се мачат чувствата мои
како син на мајка в војна кој оди
како љубовтА на млада девојка в далечина што заминува...
Додавај масло во оганот силен
нека гори...нека рушува спомени болни
спомени тажни...
Нека не остане ни надеж
нека горат дури срце не се испразни...

ајде чао:helou:

 

[даки]

http://www.daki.hit.bg/
Мојата поезија.
Оваа страна ја има изработено cernodrimski,и е член на овој форум.
Благодарам на неговиот труд што ми приреди таква чест да ја изработи оваа страница.

 

[*OSS*]

The woods

Suddenly
your presence light up my sphere
the colours turned up to a vivid level
when they talk
when they whisper
when they don't consolidate
with mine and your silence..
The globe is no longer indifferent
to the distance,
so it throws us ventures
it throws us clouds
mountains and cabins
old trees and seeds
suddenly you can't go further
suddenly I can't go back
suddenly the woods are as arcane as you
and they take me in almost as strongly as you do.

 

[Mrs. Vedder]

Проклетото его...

Што ти е тебе животот,
зашто го браниш со последните сили
од твојата изнемоштена снага
кога знаеш дека немаш доволно
јака причина да го направиш тоа?
Ете...Стоиш сам пред излог гледаш скапа роба, луѓе се смешкаат,
купуваат, задоволни со полни раце и торби излегуваат.
Други знаат дека ја немаат таа можност
да ги наполнат своите раце со таа роба
но сепак влегуваат, без цел,
да ја одморат својата душа или да се одделат од реалноста.
Трети, како ти, не ни помислуваат да се помрднат од својата статичка точка,набљудуваат како мртви сенила
и ги протегаат рацете кон
префинетото стакло на излогот замислувајќи се
како чекорат по некоја друга патека од лавиринтот на животот.
Гледаш колку симулации постојат помеѓу тоа смрдливо дуќанче и твојот живот?
Епа гледаш, но не чувствуваш,
зошто уште ја немаш силата да се одлучиш
да ги промениш твоите застарени навики.
Затоа што можеби ти се допаѓа
тоа гнило “јас” што секојдневно
си го гледаш од друга страна, на огледалото.
Старо, младо, запрепастено, тажно, со брчки, без заби, со насмевка или без неа,со расипани заби или несоодветни зборови што излегуваат од неа ти го сакаш затоа што е твое и го носиш насекаде.
Без разлика дали ќе се разбудиш без покрив или без леб,
со емоции, или со нова идеа,
со решителност или можеби со празна душа-тоа си ти,
и иако сонуваш да се промениш и воздивнуваш кога ќе видиш раскош,
длабоко во себе ти не сакаш да го промениш човекот или нечовекот во себе.

 

[Мрак]

Ме прифаќаат некогаш


На слепиот неможеш очи да му дадеш
да престане веднаш да гледа слики безбојни
да гледа звуци розеви
да гледа дрвени килими
да гледа бела крв,и пискоти в бои...
Затоа што незнае
што е тоа кое треба да го гледа...
Затоа што незнае
в каков свет се родил
затоа што осамен
по океан плови безбоен...

Неможеш на глувиот слух да му дадеш
да престане да слуша звуци ко мирис на мајско цвеќе
да слуша тивко викање
да слуша среќно плачење...
Затоа што незнае што е тоа
кое треба да го слуша
затоа што незнае за звуци од кавали
за зурли и тапани
за пискот и плач
за клавир и гласови нежни...
в звуци лета беззвучни...

Неможеш на немиот глас да му дадеш
неможеш да бараш песна да ти отпее
но сепак во неговото грло пресушено
ангелски глас ко тивок оган тлее...
Затоа што незнае
како тоа што на срце му лежи да го каже
зборува зборови безначајни
зборува без глас
зборува зборови неразбирливи
зборува бз да пушти глас...

И како што неможеш срна да смириш,
во очите нејзини спокој да фрлиш
Како што неможеш со снгот да свириш,
харфа од снегулки како што неможеш да направиш...
Како што неможеш од висока планина
лоша мисла да турнеш,
ТАКА НЕ СЕ ОБИДУВАЈ
ДА УСРЕЌИШ ДЕВОЈКА
КОЈА ЖИВЕЕ,ЗА ДА УМРЕ..

 

[Пеам на свадби]

Што кога очите ќе ни се наполнат,
со слики најтемни, тажни?
Што кога градите ќе испукаат
од неисполнети соништа лажни?

Знам тогаш ќе погледнеме
кон овој ден и оваа ноќ,
ќе потрчаме назад низ времето,
само за тоа ќе имаме моќ...

 

[Oblivion]

Night
Alone
Black
Darkness
Blindness
Silence
Fall
Hurt
Pain
Tear
Sound
Voice
Lyrics
Phone
Light
Message
You
Relief
Smile
Joy
No more fear...

By Finity... (инспирирано од 01/04/2009, 20:53) :back:

 

[Пеам на свадби]

Зошто сум јас
дали сум јас?
Дали ме поимаш во себе?
Зошто сум јас? Дали сум јас?
Не плаши се за себе...

Ќе те сакам за да влезеш
во мојот свет на лаги,
ќе те сакам за да споделиш
и мачнина и таги...

Ќе сакам да искористам
се што во тебе чисто било,
ќе те сакам за да ти го одземам
и останатото крило.

Не ќе леташ повеќе
ќе бидеш само моја,
ќе ја создадеш вѕиданоста
сопствената црна боја...

Појди,
кон себе си
пијана од среќа, од тага
ни ти не знаеш од што.

Само појди
со своето срце
бело, кое не знае за зло...

Појди кон она што си,
појди кон изгубените дни...
Соочи се со блиската сегашност,
тогаш ќе ја измениш иднината....

 

[Сатори]

Ода за боговите
​

Камените плочки на вампирски, ладната соба,
се мојот најголем љубовник, кога тагувам,
сопружници и сопруги на танцувачките дами
создадени во зеницата,
расположена само за превез на црно дамската,
боја.

Тие ме гушкаат со своите импровизирани раце,
и ми нудат смрт која што воскреснува,
романсиерска и восхитувачки храбра симфонија,
понудена за восхит на кралицата.

Тогаш, кога длабоко сум се решила да се покорам,
да се дадам целосно на студенилото
и да умрам во рацете на моите прекрасни камења,
ме викнаа, ме викнаа Афродита,
да заминам во земјата која што толку болно ја посакував,
сонував и прераскажував,
како јас самата да сум ја создала,
земјата на убавите девојки,
зрели за плодност, девици дадени на Зевс за чување,
во прегратките на Хера која што заповедува.

Зар да умрам мила моја кралице сега кога Артемида ме научи,
како лакот и стрелата се користат,
кога душата ми се плете со нимфата што сатирот го излажала,
не сакам,
кралице да им се давам на вампирите повеќе,
дај ми сила да одбијам.

Ја плетам косата пред земјеното огледало на староста,
сеуште не сум ги открила чантовите за да го употребам,
Аполон никогаш не ги вреднува своите дарови,
а јас дел од својата младост би дала за да можам,
до неговите нозе да се дограбам.

Сега додека ја собирам душата во тркалезна чинија,
берам плодови за да имам што да принесам,
на гробовите што ви ги изградија,
спомениците кои што во твое име, Афродита, се подигнаа,
шумата полна јагоди и темјанушки,
секогаш била добро место за починка.

Владетелу, Хермес,
Богу на мојата вистинска среќа и мизерија,
еве ти ја раката,
јас,
заедно со тебе, заминувам.

Таму.

 

[SSS-Stolica]

I turn to you tonight
I know memory
The road to home
Where I was a happy days
And now I'm visit more
I get cold, oh
Everything is as before
Show your room key is
If attacked by the memories
And remember us by

I dismissed the portal
And I drink a sigh words
Oh, you already have another love
I return to my pain
I have nothing more

Ова мала поезија прва на англиски да ја напишам...немав многу инспирација

 

[Пеам на свадби]

Трката за поголема лажица животност трае,
и нормално ниеден трагач нема да ја проба.
И секој што тргнал кон неа знае
дека животот не е во тајната соба.

Мора да фрлиш зарови многу,
премногу доби, премногу даде...
А ризикот стои дека ќе добиеш ,,збогум"
од оној што сега сонот ти го краде.

 

[Medea]

Како твоите чевли ми зборуваа...

Жеден сум

И патувам пиејќи од течните патишта

Уморен сум

И спијам во валкани купиња.

Хранет сум

Во крајпатни гостилници и од авантуристки

Ранет сум

Од весели вљубувачки девојки и проститутки.

Мојот свет е на крилја

Лета одвеан од ветерот.

Не ме држи место.

Наскоро ќе си одам и од тука.

Ми рече ти...

Твоите обувки сеуште стојат во ходникот.

Има на нив малку кал...


Како не ти е жал.

Барем нив можеше со себе да ги земеш...

 

[Пеам на свадби]

Глуп си дечки, беден и ладен,
за секс и пиво, омаловажување-гладен.

Љубомора те гори, те убива полека
додека да те расшамарам чекаш.

И немој да мислиш дека си нешто битен,
напротив-сељак, површен, хипокритен...

*ако не ти изгледа уметнички настроен мојот поетски опус, продужи даље...

За тебе...

Далечен, а тука,
во капка поезија,
жално е што не сме
една синестезија...

Пробав да те видам,
те замислив и чекав,
се трудев да помине
тишината полека...

Но сеуште трае,
во неа тивко спиеш
за кога ќе се разбудиш
од мене да се скриеш...