Немаше снег ноќта...Нити погледот нагоре носеше надеж дека тропосферата планира да го спаси шоуто. За дечињата кои го очекуваа, ова беше крајно разочарувачки. За него - кој постои само во вакви ноќи, роден во фантазијата на клинците или во лагите на родителите, залепен на камиони со Кока Кола или на постери по продавниците, за него - Исусот на late December, спасителот на годишната мизерија, докторот со вакцина против катадневната депресија во метастазирачка фаза, за него - кловнизираниот дедо со црвен нос, "Хо-Хо-Хо" лицето со магична позитива во гласот - оваа ноќ без снежни ѕвезди беше совршена за она што го имаше наумено.
Му беше преку глава од игнорантскиот однос на оние за кои постоеше месец дена годишно. Порано и не беше толку лут ради тоа - си наоѓаше време кога немаше задача да го забавува целиот свет како кол-грл на шипка во некое кабаре, да прави нешто што е само по неговиот ќеиф: одеше на скијање со џуџињата, планинареше во Јужна Америка, читаше книги по цел ден. Пред 10-тина години му ставија и кабловска, и не му бараа пари за претплата. Си ја имаше сватено работата и наоѓаше задоволство и смисла во неа, дури и кога смислата ќе ја снемаше. Сепак, откако едно од џуџињата падна од кочијата пред некоја година - некаде над Колумбија чинам беше, откако се смени директорот на фирмата аз кабелска после што му побараа камата за целото време додека имал гратис прием на Фешн Тиви, Дискавери и ТВ 1000, откако единствената жена во животот која му носеше радост после смртта на Баба Мразица и на која секоја година прв и носеше поклон - се омажи за Кими Раиконен... Дедо Мраз не беше ист.
Почна да пие. Еднаш го фатија како има секс со малолетничка (која, мора да повторам за сите кои ја пропуштија медиумската покриеност на случајот - дека беше типична курва). На двапати, во афект ја избричи брадата. Атмосферата во работилницата за играчки не беше иста. Дедото не беше истиот...Беше разочаран од луѓето, од целата таа шарада надвор а најмногу од улогата која ја имаше тој во истата. А писмата и понатаму пристигнуваа, жедта на луѓето за мала еднократна доза надеж не престануваше. Без разлика што писмата се напишани од мали невини душички...и тие еден ден ќе пораснат и ќе го заборават исто како и нивните родители. Ќе го земаат за потсмев... Е, нема повеќе. Беше одлучил да стави конечен крај на целата приказна.
Внимателно се подготвуваше за последниот чекор. Иронично, одлучи тоа да биде скок..еден голем скок за Дедо Мраз, а мал чекор за човештвото. Воопшто не се замараше со луѓето, и што за нив ќе значи неговото отсуство, рушењето на митот за веселиот и насмеан дедичко кој ревносно секоја Божиќна или Новогодишна ноќ одеше од оџак до оџак и оставаше поклони за добрите дечиња од списокот. Едноставно, не можеше повеќе да издржи нити секунда во својата кожа, во црвениот костим и глупавата капа чии реплики носеше кој ќе стигне. Види, просто кажано - Дедо Мраз сакаше исто што и јас и ти, исто што и секој жив човек на планетава ќе посака...неговите желби не беа ништо поразлични од оние на секое живо суштество кое издишува јаглерод диоксид. Сепак, никогаш не сме му пратиле поклон нему, нели? Единственото внимание кое сме му го посветувале, наш дар за него - биле празните чорапи закачени над каминот (ако го имаме) или празниот простор под елката кон кој прво итаме секое првојануарско утро.
Дали некој од нас му рекол: "Деде, ај паркирај ја кочијата и бујрум на пивце и чварки кај мене. Кажи ми шо има ново, кој има најчист оџак, за кого навиваш, каде за Нова Година (шега на негова сметка која не верувам дека би ја сватил погрешно доколку го поканите на пиво)...Никој, така?
Како што реков, внимателно ја одбра зградата. Беше најпознатата зграда во градот која ја користеа (само еднаш во животот) речиси сите ликови кои некогаш почувствувале суицидален нагон. Не кажа никому што планира. Ирвасите и неколкуте џуџиња кои тргнаа со него на редовното новогодишно патување низ светот ги остави две улици подолу и им рече дека ќе се врати за 20-тина минути бидејќи не е сигурен дали оџакот на куќата во која треба да влезе е поправен од минатата година (се сеќавате на муабетите дека Дедо Мраз добил астма од саѓта во некој оџак? Епа за истиот оџак ви зборувам).
Кога се качуваше по скалите кон кровот, се му беше некако однапред предодредено - идејата за деидеализацијата на Новата Година му зрачеше од секоја пора на телото и секое дупченце на црвениот волнен скафандер на него. Се качи на покривот. Се што имаше со себе беше една мала плоска со "најдобриот коњак на светот" - пијалок кој редовно го купуваше секоја година кога ќе свратеше во јужна Франција. Покрај плоската, со себе си го понесе и медаљонот кој многу одамна, за нивната свршувачка му го подари Баба Мразица, медаљон во кој имаше слика од нив двајца во раната младост, долго пред да почне сето ова лудило. И тоа беше се...Немаше лист хартија и пенкало за некакво проштално писмо, немаше ништо од тоа. Само што се искачи на кровот, се зачуди: Пред себе здогледа, стуткани во еден агол- момче и девојка. Зар е можно, помисли, дека има некој кој не го чека него вечерва? Уште повеќе, можно ли е некој да се нашол точно на истото место во исто време, половина час пред да се слушнат камбаните низ градот, некој - поточно некои луѓе кои имаат исти намери како неговите за поминување на последна прослава на новата година? Дедо Мраз е на покривот, со намера да се самоубие, а овие шмокљановци, во цутот на младоста не изгледаат ништо подобро од него.
"Фак" - помисли - "Ни ова не можам мирно да го направам".
Воздивна и полека, внимателно зачекори кон нив...
---------------------------------------------------------------
Забелешка од авторот:Можам да продолжам јас. Подраго ќе ми е ако продолжи некој од вас. Ајде кајганаџии....
"Хо-Хо-Хо"
