Тука пишуваме на зададена тема

  • Креатор на темата Креатор на темата Точкест
  • Време на започнување Време на започнување
Јас, кловнот

Затвори очи, па погледни ме. Погледни ги зелените очи со примеси на сино скриени зад дебелиот слој на бела шминка. Погледни го бледо розовиот образ покриен со вечната небесно сина солза, под која не се гледаат вистинските солзи што го горат лицето. Но тоа не е битно.
Одсекогаш сум се плашел од кловнови.
Си велев, замисли да го сретнеш во темна уличка. Страшно морбидни. Никогаш не ги сакав. Ама...Секогаш е тука тоа проклето ама, што не прашува дали се појавува во погрешно време.
Ама, се најдов во улога на кловнот. Без циркус. One man show. One man audience. Огледалото ми се смееше. Се виткаше од смеа на моите патетични обиди да се соберам и да ја залепам пак вечната насмевка на лицето. Но тоа не е битно.
Ја извадив маската. Готова маска. Мрза сум, не можам да минувам низ целиот ритуал на шминкање. Само солзата ја лепам на крај. Цирконче обично. Колку да не е без ич. Но тоа не е битно.
Сакам да излезам. Огледалото не може да се смее. Сега е тажно. Не му се исполни желбата да ја догледа претставата. Ама не е битно.
Ја намонтирав насмевката и излегов на сонце. Барем тоа ќе е секогаш битно.
 
-ти си како кловн!
-Јас кловн?!
-да
-фала за комплимент,смешен сум а?
-не мислев во таква кнонотација,ти имаш црвен нос,смешни чевли и глупава облека и се прајш дека си смешен,а кловновите заработуваат само од тоа да глумат лудило.
-точно е се шо кажа,ама јас немам црвен нос,и мојот нос е поубав од твојот
-ама за разлика од вистинските кловнови ти немаш хумор напротив си саркастичен и голем циник
-тогаш ќе ја заменам улогата,од денес сум магионичар
 
Јас,кловнот...

Се сретнавме на крајот од шините во Црнобелата Долина.Тој беше натрапникот,а јас камуфлираната сенка на ветрот.
Не му прозборев,бидејќи се плашев да не ме дочека неговата цинична насмевка.Не го допрев,се плашев да не се распадне.Не го погледнав,бидејќи беше грбав,и криеше мала црна кутија под своите пазуви,не сакаше никој да ја види.Мислеше дека добро ја сокрил.
-Каде одиш? прошумоле од некаде.
-Мене ме прашуваш?-одговори.
Молк.
-Одам кај господарот на Боите.Сакам да му вратам се` што некогаш позајмив од него.
-Чудно,и јас одам кај него,но за да ја пронајдам својата боја-реков.
Не ми одговори ништо.Ми се пристори како да ги помрдна своите црвени усни,а јас се повлеков мислејќи дека издадов повеќе отколку што требаше.
Минаа месеци,а ние сеуште бевме на почетокот од крајот.Дождот ги откри нашите вистински лица.Уморни од битката со времето,седнавме на последната шина од сивиот тунел.
-Може ли да ја потпрам главата на твоите раце-ми рече.
Јас бев скаменета.Не ни дочека да го слушне мојот одговор,а ете,таа маска беше сервирана во моите раце.
-Па...дали го пронајде господарот на Боите?-ме погледна со тие застрашувачки очи.
-Но...нели патуваме таму?-прошепотив.
-Знаеш,понекогаш не е секогаш така како што изгледа.Ние всушност дојдовме до крајот.Не ни помислив дека ќе дојдеме,очекував секој момент шилото од моите прсти да го прободе твоето грло,но тоа не се случи.Сакајќи да те уништам,јас те заштитив.Сакајќи да ти прозборам,јас онемев.Сакајќи да живееш,јас умирам.

Палетите од боја останаа во моите дланки.Се стопи во моите прегратки.Бојата се впи во сувата земја,и се беше како порано.Се слушна звукот на хаосот.
Остана само црната кутија.Ја отворив,и потоа не знам што се случи со мене.Сега сум само една мртва шина веднаш до црната кутија.
Внатре беа неговите солзи,немоќни да ги зачувам,но доволно моќни за да скапувам од нив...полека.
 
Седеше на каучот во дневната соба загледана во сликата на ѕидот.
Се гледаше насмеано лице на жена..
Автопортрет.
Си го виде празниот поглед, лажната насмевка и се врати назад..
Со години наназад..
Стана, ги зема сликите од ормарот и на секоја го виде истото..
Истите очи загледани некаде.. Далеку и преку фотоапаратот..
Истите усни развлечени во насмевка..
Изгледаше како среќна жена.. Ретко кој ја прочита таа лажна насмевка и тие очи гладни за љубов и живот пред се.
Сликите ја вратија во спомените.. Листаше по празните страници низ нејзиниот живот.. Секогаш насмеана, секогаш навидум среќна..
Всушност.. Таа беше сираче.. Родена во стариот манастир над селото.. Каде што била и оставена..
Мајка и била премногу млада кога ја родила.. Тоа беше всушност и се што знаеше за себе и своето потекло..
Одкако државата ја додели на некое семејство во малиот град, почувствува што е болка и очај.
Тие не ја сакаа.. Не ја гледаа ко ќерка. Не им ни беше нели..
Беше таму само за да ги извршува тешките работи што им беа под ниво на нејзините старатели..
На 17 години избега од таму во малата колиба близу планинската рекичка.. Неколку километри над градот. Напуштена колиба.
Немаше услови за живот. Никакви.
Обожаваше да слика.. Не и беше другото ни многу важно.
По некоја година се врати повторно во градот.. Се вработи како воспитувачка во градинка.. Одвај ја примија.. Но таа ги сакаше децата..
Изгледаше секогаш најдобро расположена. Како некој што имал се во животот.. Многу повеќе се криеше во неа. Не дозволуваше никого да преоптерети со себе и своите проблеми. И така поминуваа години.. И години.. И години..
А денес.. Одкако ја изгуби работата единственото нешто што ја исполнуваше барем малце во животот, гледајќи во својот портрет, го виде својот живот во огледало. Стана, ја зема четката во раката и повторно како што правеше секогаш остави дел од себе на листот..
Од следниот ден автопортретот на ѕидот беше сменет. Не беше веќе истата слика.
Сега јасно се гледаше слика на кловн со лажна насмевка и солза што ја брише белата маска.. Тоа беше новиот автопортрет.. Таа така се доживуваше себеси.
 
Во кој момент кловнот престанува да биде кловн? Во кој момент сфаќа дека годините му минале за џабе?
Во моментот кога ќе ја изгуби својата публика. Ваквото сознание ќе го скрши...Кога ќе сфати дека е црна овца во стадото. Дека секој човек од публиката е ебан саможивец. Но, зар тоа не го знаел и претходно? Го знаел, но му било скриено во срцето, како сламка во сеното, го занемарувал. Ја занемарувал едноличноста на луѓето, нивната лицемерност и сивите фаци.
Сега веќе не верува во публиката. Којзнае дали некогаш ќе може да има повторно доверба во неа.
Не верува ни во маските, ниту во шминката.
Сепак, останува зрак надеж дека ќе си ја поврати својата вистинска, искрена насмевка и дека таа насмевка нема да биде прекриена со маска, дека фрлената маска нема да биде ни потребна.
 
Големи. Мали. Темни. Светли. Ползат на подот, си играат акробати, се фрлаат од згради, одат по јажиња, тенки, пробуваат да голтнат пламени оган, си дупчат вени, со рака пробуваат да фатат нечии неба,се кријат во гнили места, сјајат на трапез, прсти пикнати во чмарот, се будат гладни, легнуваат со шминка.

Каде е црвениот нос?
 
ЈАС, КЛОВНОТ...

И тогаш кога сме сигурни дека нашата личност ќе се искачи и јас ќе бидам јас и никој друг, тогаш кога чувствата ќе се почитуваат, сите бакнежи ќе се искрени сите пламени уште повеќе разгорени. Понекогаш изгледа толку, толку тешко сето тоа и продолжуваме... некаде каде јас сум некој и нешто што не треба да бидам, а веќе сум. Апстракноста на моето постоење, целта кон која се стремам, луѓето кои ги сакам...луѓето кои ги љубам, сето тоа за мене е непознато, нешто неоткриено. Страв од емоции, страв од борба, од соочување и предизвици. Продолжувам понатаму, како патник изморен од долгиот пат, на грб носи товар потежок и од самиот него. Патник пред себе, љубител на животот пред другите. Ова не сум јас, ова е вашата претстава за мене. На вровот на мојот пиедестал незнам што се наоѓа, зашто ми е страв да се искачам. Потсмев кон вечната љубов, скриени страсти и неодоливата насмевка. Ах, таа насмевка, многу работи исправила, многу лица насмеала, многу аплаузи заслужила, ама ти не ја обожаваше зашто само ти знаеше дека не е вистинска како и целиот мој живот. Само ти знаеше за црвениот кармин кој го обожавав, за костимот со радост го соблекував...Оној смешен костим со сите бои на него, да баш тој. Секогаш каснев на сцената, се премислував, анализирав, одлучував и така одмина се. И тогаш кога се свртев и решив на време да излезам и да му покажам на светот која сум јас и колку ми треба вистинска љубов, се слушна само траас... трескање на вратата во неповрат. Сите зборови потоа беа излишни, сите тие сонови си останаа како такви. Си ја заробив мојата насмевка заради нивните. Си ги заробив своите чувства други да не повредам...
Јас сум светица...
идиот...
скитник без трошка срам... тоа сум јас!
Живеам за други среќни очи, за туѓи животи зашто јас мој немам. Продолжувам, се вртам во круг, барам излез кој го нема, се качувам по скали, страв имам од високо, ама веќе ништо не е важно. Добивам некоја смешна сила, трчам, врескам а глас не испуштам. Скокам , пеам и проклето тажно се смеам. Да тоа сум јас... Аплауз! Аплауз за пропаднатиот живот, за несебичната насмевка, за црвениот кармин кој ги покрива лузните. Аплауз за прикривањето на борите и за незнаењето што е љубов. Аплауз за мене, аплауз за кловнот!
И тогаш кога ќе помислам дека моето постоење има смисла, значи јас сум вистински кловн. Мојот животот е сцена, игра и предавство, лажна насмевка и болка која публиката не смее да ја забележи.
Започнуваме пак, како и секоја вечер
Добро вечер ви посакувам
Јас, Кловнот...
 
Викторгг напиша:
Скакулец...
Кликни за повеќе...

Нешто што никако неможев да разберам, беше помислата како другар ми успеваше да не се задржува на само една речиси целиот свој живот. Прво мислев дека е тоа до неговиот дар од Бога, да има добро сложени коски на телото. Потоа мислев дека неговите пари го прават своето, за да се префлрам на идејата дека е тоа талент. На крајот заклучив дека се работи за животна одлука и стил на живеење. Како што Ѓоре комшијата (иако технички не ми е кошмија бидејќи спие под скалите во трговскиот), ми рече еднаш дека тоа е начинот на живот кој му се допаѓа и ме замоли да не кажувам никому, па ве молам и вас, не разгласувајте понатаму. Ѓоре ужива во својата беда како што другар ми ужива во турлитавата од девојки.
Посакував да бидам како него, но никогаш јавно не ја изразив мојата желба. И ден денеска би сакал да можам да го правам тоа што тој секојдневно успеваше да го прикаже како да е утринско миење лице, лесно, едноставно и навикнато движење на рацете и главата.
Се обидував некое време навистина... правев се` што мислев дека треба. Денес, пиејќи чај од јаболко и цимет, ме удри... што порано сфати човек што сака, толку полесно ќе му биде да го оствари тоа. Нема ниво помеѓу, нема фаза на остварување. Само две се. Одлучуваш што сакаш и го постигнуваш тоа. Помеѓу е само шаблон... веќе направено авионче од хартија кое си го раздиплил. Само здипли го повторно. И го добиваш совршеното од претходно. Само одлучи дека сакаш... Сакаш ли?
 
Го издаде времето.. И часата виски..

Скоро чисто го памтеше својот живот од својата 7ма година..
Тогаш почина мајка му.. Ги виде патењата на татко му.. Виде што значи љубов.. Виде и колку боли истата.. Кога времето и судбината ќе ти ја земат.. Засекогаш..
Уште од мал беше решен никогаш да не се заљуби.. Несакаше солзи, болка, очај. Несакаше да биде на местото на татко му во ниеден момент од својот живот.

Првпат влезе во стриптиз бар на 14 години..
Е тоа беа жени за него.. Сите претходно што ги гледаше околу себе беа ороспии.. А тие.. Тие *тетките на шипка* беа вистински жени..
Беше фрапиран од тоа што го гледаше..
Прв секс.. Со проститутка.. И прв бакнеж истотака..
Веќе на 16 се навлече на ефтини ороспии, коцка, скапо виски и квалитетна дрога..
Како што велеше тој - *Живееше* и по некои свои теории беше исполнет..
Опкружен со мафии, криминалци, Крв, Секс, Пари..
На 22 веќе не бараше ефтини курви.. Сега бараше спонзоруши.. Негде да ги троши своите пари.. Пари направени со скоро безделничење, прљави бизниси, коцка..
На 24 првпат ги осети така блиску и остро затворските решетки..
Одлежа 2.. За дрога..
На 26 излезе и продолжи.. Не му дојде памет.. Продолжи со истиот ритам на живот.. Истите валкани игри.. Покер, прљави женски тела, божествен бел прав..
Пред да ја наврши 29тата се се смени.. Не беа веќе истите луѓе околу него..
Многу беа убиени.. Уште повеќе позади решетки.. Одслужувајќи доживотна казна.. Сепак продолжи..
И наеднаш се се смени.. Татко му почина.. Многу плачеше.. Погребот го плати со прљави пари.. Го болеше тоа.. Но не се откажуваше.. Го сакаше мирисот на парите..
Во 31вата го знаеја сите од полицијата.. Беше обележан.. И наеднаш..
...Немаше веќе бизниси.. Немаше курви.. Немаше коцка..
Остана без пари..
Стана тоа од што се плашеше.. Безделник..
Немаше денар во џеб.. Со свои очи го виде убиството на неговата *омилена* девојка во стриптиз барот..
Во негови раце почина татко му..

Ехо во срцето.. И многу прашања..
Каде му замина животот? Зарем залудно? Бесцелно?
Што всушност постигна?
Го најде одамна останатото шише виски во плакарот.. Тури во една од чашите.. И размислуваше..
Што повеќе да размислува?
Свати како стојат работите.. Каде го однесоа погрешните теории..
Е сега бараше љубов.. Но немаше каде.. Незнаеше каде.. Ја бараше љубовта на површината на течноста во чашата.. Во старото виски..
Си го сврте својот живот низ годините..
Не се пронајде каде што мислеше дека еден ден ќе се пронајде..
Слика на скакулец му помина во полупразната чаша..
Сега свати се.. Но залудно.. Можеби е и прекасно..
Зарем преку ноќ скакулецот станува мравка?
 
~*~

Викторгг напиша:
Скакулец...
Кликни за повеќе...

Млада, убава, интелегентна, шармантна и родена кучка.Златна рипка меѓу ајкули, скакулец меѓу бубашваби и оси.
Целиот свој живот го добиваше тоа што го сакаше, млада дама која сеуште не доживеала пораз, не доживеала ниту еден единствен момент на одбивање и негирање, секогаш слободна и своја, секогаш прекрасна и влечинствена во своите потези и подвизи.
Скакулец ... штурец.
Целиот живот сите работеа за неа, таа свиреше, играше, се насладуваше и пееше трошејќи туѓи пари.
Секогаш се е на ниво.
За среќа во светот на бајките штурчињата остануваат сами во зимо, без скршена пара, овој скакулец сега носи капут и високи чизмички и има повеќе од што треба пари во ташничката за да помине зимото по кафичи и клубови.
Нажалост, во реалниот свет, скакулците сепак успеваат повеќе од бубашвабите и осите, мравките на крајот на краиштата само го даваат потребниот приход за скапиот парфем на скакулецот.
Да е благословен светот на штурчињата!
 
Скакулец

Беше само едно мало девојче со големи соништа.Се уште го немаше потполно сфатено светот на возрасните.Тоа и беше претешко.Тој свет и се чинеше премногу далечен и недостижен.Премногу комплициран.Уживаше во нејзината слобода,во едноставноста на нејзиниот живот.Пееше и играше,се смееше.Животот и беше едноставен.
Наивно ги гледаше работите во секое нешто гледаше убавина,дури и објективно таа да не постоеше.Искрено сакаше.На се се посветуваше со љубов.
Не сакаше да порасне.Не сакаше да скокне и да се предаде во тој суров и сив свет.Сакаше да продолжи да живее во розевиот,убавиот свет,каде што зборот омраза и тага не постоеше.
Честопати се прашуваше:Што понатаму?Како да соберам храброст да затропам на таа врата?
Знаеше дека кога ќе влезе нема шанси да се врати.Знаеше дека ќе мора да се соочи со реалноста,нешто кое што не и беше многу омилено.
На каменот мирно стоеше еден голем зелен скакулец.
Го погледна и рече:
-Лесно ти е тебе,можеш да скокнеш и да отидеш на било кое место и повторно да се вратиш на каменов.И притоа твојот живот нема да се промени.Ќе бидеш повторно еден обичен зелен скакулец кој што животот го поминува преместувајќи се од едно до друго место,без тоа да има последици врз твојот живот.А и да има,ти нема ни да ги почувстуваш.
 
Скакулец

Скакулец

Не бев спремна да го дочекам со раширени раце. Помислата на неговото присуство, овде, во мојата соба, секој ден, секоја минута...моја минута...чувствував дека го украде сето она што некогаш мене ми припаѓаше. Беа фасцинирани од неговиот невин изглед и спокојноста со која му пристапи на светот. Неговата насмевка предизвикуваше возбуда, а плачот симпатичен немир.
Не сакав да го погледнам од причина да не го засакам,да не почнат да ми недостасуваат звуците на кои се навикнаа другите,а за мене претставуваа мачнина.
Одеднаш се најдов пред влажниот темен прозорец на нашата куќа, додека на другата страна беше светло, хармонична атмосфера со центарот на внимание-тој. За момент се почувствував осамено.
Како што минуваа годините,така и тој растеше.И јас растев,и повеќе не ја чувствував онаа грутка во грло која се наметна сама по себе.Но не го ни сакав.За мене,тој сеуште претставуваше натрапникот на мојата радост.
Едно утро дојде во мојата постела.Мамурна од кошмарите што ги консумирав,првото што ме отрезни беше неговиот поглед право во моите црвени очи.Се насмевна,ме искуба за косата и замина да му додева на друг. Бев лута што ме вознемири,но на некој начин и благодарна што ова утро не наликуваше на претходните.Веќе ниедно не наликуваше на претходното.
Минуваа лета,подем по пад,пад па повторно подем,не секогаш се водеа по шемата на предвидливоста...но мораше смело да и се спротивставиш,бидејќи слабаците ја губат битката уште пред да ја започнат.
За првпат по толку време почувствував дека се вратив дома.На мојот кревет ме чекаа локви од солзи,и потонати крилца.Ги затворив очите за момент,а таму беше тој,ме повикуваше да му помогнам,но моето внимание беше одвлечено од пискотниците на глувонемите.Бев гневна бидејќи го земаа единственото нешто што ме потсетуваше дека сум сеуште тука.
И денес,кога се будам со твојот лик во моите крвави солзи,сакам да предизвикаш хаос.Но натрапниците доаѓаат еднаш,а заминуваат без збогум. Држи се малечко,нешто во себе ми кажува дека ќе се избориш со себе,и ќе извојуваш победа против сите што сакаат да те вратат на страната на сожалуваните.
Твоите крилца те чекаат во мојата постела,а јас чекам да ја вратиш мојата радост.
 
Јас сум неодлучна. Не знам дали соодветниот глагол во оваа реченица треба да биде да ви кажам, убедам или докажам. Така јас се мислам како да ви кажам, убедам или докажам за тоа колку ми е чудно, не колку ми е смешно или не, колку ми е необично што некогаш сум тажна некогаш среќна а пак некогаш меланхолична. Ама не е битно, јас пак сум неодлучна. Она што сакав да ви кажам е дека така некогаш кога седам, а притоа сум тажна,среќна или меланхолична чудно или смешно или необично ми е како оддеднаш, од никаде, туку-така, пред мене ке видам голем зелен скакулец.Обично во лето или не. Не знам.Неодлучна сум.
 
Скакулец

Си бил еден скакулец.И скакал.Скак-скак-скак.Од гранка до гранка.Од ливче до ливче.Полека,спонтано,уништувајки се пред себе.Се,во неговата мок.А таа била мала.Не како би знаело малото скакулче какви несреки предизвикува со тоа што невино лево-десно?
Едно дете се разболе и умре поради него.Тоа ја уништи мајката,која се самоуби.Таткото неможеше да го трпи тој фамилијарен ужас,и реши да му се одмазди на Бог,во кој дотогаш силно веруваше и ги полагаше сите свои надежи за подобро утре.Доби...пропадната фамилија.Тоа го порази комплетно.Удри каде што неговото дејство би било најразорно.Во мозокот.Таткото стана шизофреничар.Масовен убиец,со една цел,да му се одмазди на бог,земајки ги неговите чеда.Ја почна својата војна.Хах,војна против нешто што не постои.Секс со замислен противник.И убиства.Едно по друго.Ожалостени фамилии,обезглавени кланови,вдовици...тоа беше хоророт што го оставаше зад него.
Кога конечно си го исполни срцето со посакуваната одмазда,се самоуби.Брзо и лесно.Уживаше.Уживаше во тие кратки моменти на својата смрт,повеке од било кога во животот.Парадоксално,нели...Ма не,ова е само секојдневен настан.Парадоксалноста лежи на друго место.Сетете се,се почна од малото скакулче.Си одеше лево-десно,скокаше весело,и случајно ја закачи за него Малечката бактерија.Детето го допре,ја зема во себе и нејзе и преостануваше само да се размножи.The rest is history.


п.с:smir:
 
You must log in or register to reply here.

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom