Ilumious
Патник, педер, поет, администратор, масон
делува вака од прва како труење со храна, најверојатно од печурки. Ако ја однеле брзо и средиле работа докторите, не се секирај, ќе закрепне брзо.
Ilumious
Патник, педер, поет, администратор, масон
не се грижи тогаш, нема животна опасност
M
Muranyi
Гостин
Во втора година средно(тоа беше после војната, 2001.година) бевме собрани кај еден другар кој живее веднаш во следната зграда до мојата за прослава на Нова година. Бевме друштво од вкупно 5 души,сите деца, прва и втора средно. Кога помина 12 часот сакавме да се префрлиме кај еден друг другар кој праеше баеги поголема журка од нашата мизерна а живееше во куќа преку улица. Најмногу сакавме да идеме поради фактот што бевме само машки, нешто како геј дочек за Нова година ни беше
Се упативме накај другарот и не знам поради кои причини, можеби на некој му пречеше дека пеевме македонски песни на Битпазар не пресретнаа 10+ души, од афект и страв не ни памтам точно колку беа и не нападнаа.Памтам убаво дека еден од нив имаше качкет со натпис УЧК. Другарите имаа среќа да избегаат, а јас завршив на тротоарот,склопен со рацете бранејќи се од шутевите и боксовите кои доаѓаа од сите страни. Не знам колку време ме шутираа, мене ми личеше дека тоа е цела вечност, тоа беше вистински пекол и агонија. Одеднаш се престана и се разбегаа копилињата, а кон мене се приближи еден средовечен човек(да,Албанец беше) кој ме праша како сум и со понуда да ме однесе во болница. Јас не сакав, се сомневав дека тој е од групата дечки,но тој ме убедуваше дека многу повреди имам на лицето и дека мора да ме однесе во Градска болница. Ме качи во кола, ме однесе таму и кога ме соблекоа цел видоа дека имам и две убодни рани од нож,покрај повредите на лицето. Едната на неполн сантим од 'рбетниот столб и една во левиот бубрег. Не сум ги ни осетил убодите, веројатно од адреналин преголем, а раните со оглед на локацијата(се знае кај се мава нож кога сакаш некој да убиеш или засекогаш оштетиш) беа со намера или да бидам убиен или да останам тежок инвалид. За среќа и инает на гнасните копилиња, преживеав и тоа без никакви последици.
Да не беше човекот кој возел од Чаир за накај дома и застанал да види што се случува и да не беше Албанец можеби и ќе ја оствареа целта. Не ги најдоа, нормално, се прашувам дали некој и се замараше од полиција со мојот случај. Благодарение на човекот, со кого и ден денес сме во контакт и добри односи, јас сум денес жив, тој ми пружи втора шанса за живот.
Се упативме накај другарот и не знам поради кои причини, можеби на некој му пречеше дека пеевме македонски песни на Битпазар не пресретнаа 10+ души, од афект и страв не ни памтам точно колку беа и не нападнаа.Памтам убаво дека еден од нив имаше качкет со натпис УЧК. Другарите имаа среќа да избегаат, а јас завршив на тротоарот,склопен со рацете бранејќи се од шутевите и боксовите кои доаѓаа од сите страни. Не знам колку време ме шутираа, мене ми личеше дека тоа е цела вечност, тоа беше вистински пекол и агонија. Одеднаш се престана и се разбегаа копилињата, а кон мене се приближи еден средовечен човек(да,Албанец беше) кој ме праша како сум и со понуда да ме однесе во болница. Јас не сакав, се сомневав дека тој е од групата дечки,но тој ме убедуваше дека многу повреди имам на лицето и дека мора да ме однесе во Градска болница. Ме качи во кола, ме однесе таму и кога ме соблекоа цел видоа дека имам и две убодни рани од нож,покрај повредите на лицето. Едната на неполн сантим од 'рбетниот столб и една во левиот бубрег. Не сум ги ни осетил убодите, веројатно од адреналин преголем, а раните со оглед на локацијата(се знае кај се мава нож кога сакаш некој да убиеш или засекогаш оштетиш) беа со намера или да бидам убиен или да останам тежок инвалид. За среќа и инает на гнасните копилиња, преживеав и тоа без никакви последици.
Да не беше човекот кој возел од Чаир за накај дома и застанал да види што се случува и да не беше Албанец можеби и ќе ја оствареа целта. Не ги најдоа, нормално, се прашувам дали некој и се замараше од полиција со мојот случај. Благодарение на човекот, со кого и ден денес сме во контакт и добри односи, јас сум денес жив, тој ми пружи втора шанса за живот.
Cruise
Ja sam taj iz Cadjavice
Има изедено нешто на што е алергична.Или се има напиено некој лек на што е алергична.Алергија од нешто 100%.За да не се повтори нека се сети што јадела пред да се деси тоа и нека не го јаде пак тоа.Арно што дошле набрзина,можела да падне во шок,и да почине.
Sungerot Bob
Живеј го животот
Имав спасено папагалче тигрица од надвор..... сега да останеше надвор или мачките ќе го изедеа или ќе умреше од студ
Јес да не е човечки живот, али сепак сум спасил нечиј живот
Јес да не е човечки живот, али сепак сум спасил нечиј живот
M
Muranyi
Гостин
Ти си мојата ѕвезда.
SHANE
Др.Акула
- Член од
- 30 април 2008
- Мислења
- 1.453
- Поени од реакции
- 853
Немој да ме сфатиш погрешно но,не се јуриша со вакви коментари(поставување на дијагноза од ракав).
Едниствено нешто што можеш да тврдиш е дека веројатно се работи за шок(дали е дистрибутивни/обструктивни/хиповолемични или кардиогени е знак “?“ ,а се диагностицира т.е поставува дијагноза после одредени тестирања).
Во врска со темава,сметам дека треба да се промени насловот “Помагање при итни случаји“,бидејќи постојат моменти кога колку и совршено/перфектно да го обработиш својот дел е едноставно недоволно(така да ,поприкладен термин би бил “помагање“ отколку “спасување“).
Anco
За солун ДА, ЗА срем НЕ
Работам во „опасна“ компанија,каде до сега загинаа неколку мои млади колеги,
за жал не успеав и да спасам некои од нив, а не да не пробав...
Ама ова често ми се дешава,кога возам велосипед и обично наутро,како сега кога ќе зароси,полжави полека го поминуваат тротоарот и се движат со „голема“ брзина кон улицата каде ги чека сигурна смрт. (веројатно немаат орентација каде одат).
Е јас секогаш-поточно сите такви„самоубиствени“ полжави ги подигам и ги фрлам во тревата позади.Но понекогаш задоцнето ги гледам некои смачкани. И ми е многу мака.
за жал не успеав и да спасам некои од нив, а не да не пробав...
Ама ова често ми се дешава,кога возам велосипед и обично наутро,како сега кога ќе зароси,полжави полека го поминуваат тротоарот и се движат со „голема“ брзина кон улицата каде ги чека сигурна смрт. (веројатно немаат орентација каде одат).
Е јас секогаш-поточно сите такви„самоубиствени“ полжави ги подигам и ги фрлам во тревата позади.Но понекогаш задоцнето ги гледам некои смачкани. И ми е многу мака.
Еднаш одев по тесен планински пат.
Имаше подигната прачка која не ја забележав поради паднатите лисја. Се сопнав и паднав, и завршив во провалијата. Среќа на првиот метар ипол од паѓањето во провалијата ме задржа една грмушка.
Тоа беше единственото нешто таму. Имав многу многу среќа што баш се најде нешто да ме задржи. Се беше пусто наоколу, дури не знам ни од каде се појави таа грмушка. Тоа ќе беше 100% смрт. Можев да завршам доста фатално.
Секако, излегувањето беше невозможно од таму, ако не ме повлечеше татко ми тогаш. За влакно се спасив.
Имаше подигната прачка која не ја забележав поради паднатите лисја. Се сопнав и паднав, и завршив во провалијата. Среќа на првиот метар ипол од паѓањето во провалијата ме задржа една грмушка.
Тоа беше единственото нешто таму. Имав многу многу среќа што баш се најде нешто да ме задржи. Се беше пусто наоколу, дури не знам ни од каде се појави таа грмушка. Тоа ќе беше 100% смрт. Можев да завршам доста фатално.
Секако, излегувањето беше невозможно од таму, ако не ме повлечеше татко ми тогаш. За влакно се спасив.