Eхеее.
Луѓе, вакви и онакви... Некои што ги имало па ги нема, некои што ги имало па ги нема, ем не се враќаат, некои на кои сум им` изнакажала се` што мислам и не мислам, некои на кои сум им` зела повеќе отколку што заслужувам, некои што биле присутни само привремено, а од разно разни причини ми се изгубиле од животов, што по ниеден основ на светов не требало да завршат така како што завршиле, некои што перманентно прават да знам дека има некој што мисли на мене, а истите ги заборавам, ми текнува на нив за време ебани црни дани, некои што ми значат повеќе од се`, а не знаат, некои на кои се`уште немам храброст да им` кажав смешни два збора што би смениле многу...
И животни... Не помалку од овие погоре. Можеби никогаш збор не ми кажале, ама барем никогаш и не ме издале, или излажале, или одбиле кога сум немала кај кого да плачам или да си го истурам бесот. И гушкаат.
Колку сакаш ги има бе... А јас не сум ништо друго освен едно смотано детиште што само сака сите што ги сака да ги има поред себе. Мај ес. Али океј е, сите што ги сакам и можам да ги имам, и ќе ги имам. Кад, тад.