Џимеј
Нека биде ова една задоцнета роденденска честитка за Џимеј.
Прв момент у психоанализава нека биде поимот
репутација. Зошто? Сега уз прегледување и оценување на твоите постови(bad proffessor style!), сакав да ти дадам зеленко за твоето дефинирање на
фраерка. Така а?

Им се дивиш на женските на кои им се свиѓаш, а им се восхитуваш јако на оние кои те свиѓаат. Fucking lol друже. Интересното е што не успеав у намерата. "Не можете да дадете два пати репутација за ист пост". Јебига, склерозата напаѓа кога се работи за непознат човек. Пази, и реално и виртуелно непознат. Ама пази пак, тоа беше одамна.
Џимеј како човек кој добро работи на својата репутација во животот(од секој аспект), не смее да се пропушти, да се слизне од вашиот поглед кога ја набљудувате масава разномисленици на портокалово тло. Џимеј е дел од саламчињата во овој виртуелен свет кој јас сакам да го нарекувам "омлет" во вакви посебни пригоди.

Саламчињата се ретки, се издвојуваат, а сите сакаат да ги вкусат. Сите да ти честитаат роденден, да те пишат во листата на wanna-запознаам, да ти пишуваат "мил на дада" на профил. Богами, и модератор стана. Најнов противник на спојлерите и едноставните едно-реченични постови.
Вториот поим е
емо моментот. Интересното тука е што јас до пред некое време ја имав емо сликата за тебе, момак кој ја бира даркерската страна на гледање на животчето. Нормално дека сум била во заблуда.

Во ред, било rough, ама ти си доволно зрел 17годишњак за да ја увидиш оваа иронија која е толку оптимистичка:
Викаш, годинава не била лоша на љубовен план. Значи... После се` сфаќаш дека човек ги согледува нештата далеку пореално откако тие ќе одминат, откако времето ќе си го направи своето. После се`, сфаќаш дека црното не е црно, а белото не е бело, дека лошите искуства се црното кое eventually го прави белото посјајно. А белото е секако "Прекрасниот живот", чија убавина ја чувствуваш во секое чисто утро со покрив над главата, дрва во каминот, мирис на ајварот, предење на мачката, паѓање на снегот. Точно, "убавината е и поглед на работите".
Како што
среќата е состојба на умот, драг Џимејчо. Знам дека го имаш ставот дека среќата не треба да зависи од ништо и од никого. Некој Fight club момент. На прв поглед, точно. На втор...да философираме:
Љубовта е она што не прави нас среќни. Пази, секаков вид на љубов, твојата љубов кон родителот, кон мачката, кон Bawbie, кон филмовите, кон кајгана, кон Кискино. Човек се приврзува за нештата, така го наоѓа своето место под Сонцето. Човек не е човек без овие нешта кои следат по "љубов кон...".
Затоа, најголема мизерија е човек да стане рамнодушен, празен, безволен. Тоа е Тага, обратно од Среќа.
Ти знаеш да бидеш среќен, а луѓето рака даваат за такви пријатели. Ти знаеш да се смееш, а луѓето се држат цврсто до (луѓето со) позитивна енергија.
Време е за четврто нешто. Пази да не станеш
его-трип. Луѓето признаени во друштвото лесно се случува да станат дигнати, значи луѓе кои сакаат да се слуша само нивниот збор а забораваат дека секој божји човек е буквар, кои се осмелуваат да осудуваат на база на незнаење и предрасуди.
Филмоман, филмофил, пасиониран гледач. Напразно е да зборувам какви филмови сакаш и колку сакаш да гледаш, анализаторското тука е следно: Луѓето се посложени од мозаиците на Линч.

И уште нешто, обидувај се во секоја ситуација да гледаш реално на нештата околу себе, можеби тоа е еден од единствените начини да не се разочараш. You know the trick, гледај ја и темната страна, ама обидувај се да ја форсираш светлата. Вади го најдоброто од се`, колку утопистички(и исклиширано!) и да звучи ова.
И тоа е тоа. Можда претерав со философирање, ама what the heck.

Очекувам коментар! И нормално тука е желбата да те запознаам и во живо и да дознаам уште мал куп работи за тебе, да помуабетиме малце. :helou:
Бтв, Џену, се плашам од твојата анализа.
