Прозни искри

[Nemiseverue]

Сензационален почеток на новиот ден. Навика која прерасна во прекрасно уживање и која ме тера да творам без посебна причина. Можеби подоцна некој нема да го цени тоа, или да ужива во мојата благосостојба како што јас сам уживам додека се будам поетски, претопен во сончеви зраци и потопен од голем бран морска пена кој прави да се чувствувам како средновековен чудак со наведната глава. Фантастичен и разочаран од светот истовремено.
Сепак, мојата авантуристичка страна која тешко се буди, овој пат жива и клоца. Прекрасно сонце, слика ко почеток на расказ од средношколски малоумник, и јас во неа како клише јунак, смело се клацкам на калдрмата која веќе домашните ја гледаат како обичен сокак во кој нема ништо посебно. Тоа е убавината на странецот, секогаш работите ги гледа вистински, од аголот на кој заслужуваат да бидат видени. Затоа и во својот сопствен град се чувствувам често како странец, помеѓу луѓе кои не се мои, помеѓу згради кои не ги чувствувам блиски, за можам да ги видам на вистинскиот начин, бидејќи сепак ги сакам.
Мх, повеќе тоа не ми успева во сите градови на планетата, штета навистина, иако моето срце е секогаш расположено за врвот, а разумот секогаш го оставам во темниот сокак за да не може да се снајде и врати, да не ме измачува и притиска, и секогаш успешно го следам булеварот на леснотијата, патот на страдалниците кои уживаат да бидат без своето вистинско јас.
Калдрмата, автобусот, станицата... тоа сум јас, тоа е она што ми се допаѓа. Калдрмата е темелот, автобусот е патот, станицата е насмеано лице, секогаш, без исклучок. И кога би ја видел поинаку, ќе се насмеам за неа, бидејќи знам дека со мојата насмевка таа прекрасна душа ќе се претвори во феникс, а тоа е она за кое живеам... убави луѓе. Штета што не сите сакаат да бидат убави. Одам кај убавите луѓе, бидејќи насмевката е како утрешнава калдрма, бесценета.

 

[Сатори]

~ Разговор со минатото ~

-Зошто не ме познаваат минато?Зошто не го ценат она што сме го имале додека сме постоеле?
-Никогаш не им дозволи да те запознаат малечка, како сакаш да веруваат во нешто што не го виделе никогаш.Не си Бог.
-Не ни сакам да бидам Бог, сакам почит, сакам, да ме разберат така како што јас ги разбирам нив.
-Ги разбираш?Навистина?
-Се обидувам минато, навистина се обидувам да разберам зошто ме заробуваат во мрежа на околности кои што не постојат повеќе поради гнев, омраза ... одмазда, зарем не заслужувам да бидам оставена на мира додека сум давала и примала време со нив?
-Зарем не ти дадоа тие тебе повеќе од колку нив?
-Јас им го дадов мојот свет!Целосно!
-Вистински?
-Не им се дадов себеси ... тоа не ни можев да им го дадам.
-Знам малечка.Знам.
-Тогаш зошто минато, зошто?
-Затоа што никогаш не научи да ги пушташ луѓето да си одат малечка!
-Како кога си заминав?

And if by chance you get caught in my web, I can make your life a living hell.But remember this, I am in that web too.The difference between you and me is that you can get out!
​

​

 

[Avoid The Void]

Си помислил ли некогаш какви приказни кријат стариот даб или изгниените штици на клупите во паркот додека лежат мирно под меката покривка на снегот?.. Безбројните имиња врежани во облик на срце, со ветување за вечна љубов, но всушност само потајна и себична желба да не бидат никогаш заборавени и да испарат од овој свет без трага.
Но, полека кората на стеблото се лупи, даските пукаат и се кршат и исчезнува секој доказ дека ти си постоел, дишел, љубел во овој живот.
Остануваш само една мистерија за малкуте кои некогаш помислиле на тебе, кои никогаш не ги забележале катанците на твоето срце. Кои никогаш не влегле во таа соба со мирис на распаднати соништа и изгниена надеж, соба со искршени огледала каде си опкружен од својот деформиран лик и си единствената личност на која можеш да и' веруваш и довериш. Тонеш во своите мисли, во неодговорените и постојано нови прашања. Молиш за смрт, а стравуваш од заборав. Ги зариваш ноктите во белата кожа, виолетови модринки, црна крв, шуплина. Нема враќање, немаш иднина, закован во место, засекогаш занемен.
И немаш избор, продолжуваш да го правиш она што го правиш најдобро - глумиш. Делиш насмевки, прегратки, навидум заинтересирани погледи само за да не продолжи таа убивачка тишина.

И на крајот на денот си поставуваш само едно прашање.. "А, кој беше ти?.."

​

 

[Crazy in Love]

Сакам...

Сакам кога ја чувствувам свежината на воздухот.
Сакам кога дува ветер и кога ја кревам главата нагоре кон небото и мојата и онака бушава коса е разлетана на сите страни.
Сакам кога е ладно и кога студот го грчи моето тело и кога студот поминува низ моите коски.Кога го забрзувам чекорот,кога брзам да стигнам до моето омилено кафуле.
Сакам кога ќе седнам и ќе нарачам топло макијато и вода со многу мраз и покрај тоа е ноември и е ладно.
Сакам кога ќе ја запалам првата цигара,се уште тресејќи се од ладното.
Сакам кога ќе ги видам луѓето кои ги сакам и со кои животот ми е пријатен.
Сакам кога терам инает.
Сакам кога тресам глупости.
Сакам кога некој човек ќе се насмее заради нешто што сум го рекла.Ми се исполнува душата.Среќна сум кога другите се среќни.
Сакам кога некој искрено ќе ме гушне.
Сакам кога имам некој покрај себе.
Сакам кога танцувам на мојата омилена музика и кога не ме интересира никој околу мене.
Сакам кога не размислувам и кога не се замарам за ситници,затоа што тоа ретко се случува.
Сакам кога ќе дојдам дома и кога ќе се стуткам во моето омилено кебе и слушам тивка музика и размислувам за животот и за моите постапки.
Го сакам животот.Ги сакам луѓето околу мене.
Сакам кога имам некој да бакнам.
Сакам да ја почувствувам магијата кога некој те сака.
Сакам да се појави Г- дин Вистински.Можеби прерано и пребрзо очекувам да се појави,но сакам...сакам да влезе во мојот живот.
Сакам човек што ќе ме сака,почитува и ќе ме прифати таква каква што сум.Ништо повеќе не сакам.Ништо повеќе не барам.
Но најмногу од се,сакам кога сакам.Сакам да сакам.Сакам да ја дадам целата моја љубов некому.Сакам да ја подарам мојата љубов на човек кој ќе ја заслужи.Би ја подарила мојата љубов и на човек кој нема да заслужи.Сакам да давам љубов.
Сакам да има мир во светот и сакам луѓето да научат да се сакаат,а не да се мразат.
Сакам да се разбудам во свет каде што сите би биле искрени,добри,чесни и кога сите би се почитувале меѓусебе.
Сакам уште толку многу работи...
И за крај...сакам да верувам дека навистина еден ден...се ќе заврши добро.

 

[Mind In Motion]

Постхумно за половина жолтото сонце

Opening:
"Nothing lasts...Nothing is lost"
Album cover name
​

Добро се сеќавам дека низ глава ми се вртеше "Да се биде заљубен значи константно да се гледа тунелот во некоја илуминација...." за моја огромна штета никогаш не ја докрајчив оваа реченица. Знам јасно како ден, show no love, feel no pain, прашање на денот е Што ако таа е единствената во која би бил константно заљубен и на ум имам дека никогаш не би се нашла некоја што би и покажал љубов.
Сега само тупо, несреќно, замрено, осамено и фигуративно, јас ќе заминам кон зајдисонцето. Нема да и кажам колку многу ќе ми недостига. Нема да и кажам дека прави голема грешка. Нема да и кажам колку не ми е сега сеедно, ни колку ќе ми биде сеедно. Нема да и кажам, дека уште се чудам, зошто ме напушти. Нема да и кажам, дека сакам да ми се врати. Нема да и се јавувам. Нема да ја спомнувам пред нашите заеднички пријатели и непријатели, затоа што тоа ме боли. Ќе заминам од нејзе, Таа тоа го сакаше. Нема да и кажам, дека никогаш не свати дека ми значи се на овој свет, покрај тоа што се обидував. Ќе го побарам џелатот да ми ги скине маките, метафорично. Мојата работа е готова.

Постхумен пролог.

Таа што ја сакам - не ме сака мене.
Таа што ме прави среќен - не е до мене.
Таа што ја мислам - не ни помислува на мене.
Таа што ја прогонувам - не ја игра повеќе таа игра.
Таа што ја сонувам - не ме сонува мене.
Таа што ја гледам - не ме ни погледнува.
Таа што е Љубов - Хммм....
Таа што е Единствена - тоа сеуште е така.
Таа што ја бакнувам - знам, бакнува и други.
Таа што ме сака - некаде е загубена или евентуално најдена.
Евентуално.

Closure:
"За другото ја нема галантноста. Кога ја нема галантноста, сите одговори се наметнуваат"
​

Посветено на Рандом Девојка.
Н.Д 10.11.2008 00:54

 

[Сатори]

Ритамот се врежува длабоко во колковите и секој потег е совршено обликуван во неговите раце додека ја губам свеста.Грозоморно ги набљудувам сите валкани игри што ми оставаат траги на рацете и не се мијат со обична вода, а само тоа го имам.Се прашувам некаде во позадината на потсвеста дали да молчам или да врескам?
Да ја извадам ли фрустрацијата и болката од себе за да можам слободно да почивам во него, во земјата, во себе?Не знам, никогаш не сум била толку мудра со моето јас, како странски толкувач сум на моите лични симболи и знаци.Она што го знам е болката што ја имам нанесено, она што ми е јасно е рамнодушноста и беспомошноста која што ме преплавува, она што ми е битно, не е битно повеќе.
Изморена сум, проклето силно изморена.
Потоа ги вадам кориците од дневникот и ги палам зборовите за да исчезнат во воздухот, да не ги гледам историјатите зад мене, да не ја допирам душата на хартијата.Затоа убивам и останувам само база на деструкција, си ги кратам себеси крилјата за да не можам да создавам.
Беснило тече од усните и мртвиот спокој на птицата која не лета повеќе е само уште еден доказ на бела кожа со црвен печат, крвишта и гној летаат од очите и пробивот на копјата ме раскинува!
Смрт!
Ајде копиле на судбината, уби ме ако можеш!!!

















Ако јас сама себе не се убијам ...

 

[BliND]

„Се разбуди мирно и полека. Врз него го гледаше стариот изрезбан плафон , такви веќе немаше нигде. И овој почна веќе да се распаѓа , но убавината на ангелчината кој беа врежани беше неизмерна без разлика на староста и прашината кој ги обвиле. Човекот стана полека и започна да оди по дрвениот под кој очекуваше секој момент да се распадне. Седна на масата и од прозорот ја гледаш лулката направена од обично јаже и гума од автомобил. Навидум толку едноставна , а во себе содржеше толку убави спомени. Очите му блескаа додека сончевите зраци се одбиваа од неговото лице . За разлика од другите луѓе , неговото лице немаше нити една пора која во себе ја содржеше тагата. Изгледаше како исполнет човек...
Тој за разлика од другите , веќе не размислуваше за смислата во животот . Изгледа тој веќе ја имаше пронајдено животната вредност која го чини човека толку среќен , а сепак толку далеку од другите . Човекот искочи од старата куќа и седна на рачно направената клупа. Гледајќи околусебе човекот увиде дека ништо не се променило. Се беше константно , ведрото небо , одразот на планината во езерото, чистиот воздух и сонцето кое блискаше над долината, а сепак не врз него. Тој ја имаше доблеста да седи под сенката на мудриот , стар даб. Зар не е секој старец мудар ?
Но човек не треба вечно да се крие од сонцето , сепак тоа е суштината на животот. Стана и искочи од сенката која го заробуваше во своите ладни прегратки, ја крена главата високо кон сонцето и врисна. Врисна така што лисјата затреперија на неговиот ослободителен крик , водата од езерото затрепери силно,но убаво , врисна така што се чинеше дека ја ослободил сета енергија од себе , и повторно се виде насмевка на неговото лице.
Почувствува нешто топло и прекрасно околу него , и шепот кој тивко и прекрасно изрече „Добро утро сонце , те сакам“ . Тие зборови ги слушаше и изминатите 5 децении,но сепак толку многу му значеше да ги чуе уште еднаш.
„Добро утро сонце , и јас те сакам.Каде се малите ?“
„Отидоа покрај езерото , сакаш да се прошетаме?“
„Секако“
Се фатија за рака и започнаа да шетаат низ цвеќињата во долината , и полека нивниот сјај се изгуби во прекраснато,беспрекорно и бескрајно небо...“

Зад секое дрво во кое е врежано срце , лежи приказна која може да заплени уште милион срца . Зад овој даб лежи приказната за совршената љубов, љубовта делеку од другите луѓе ...
Запиши ја твојата приказна,запиши ја твојата љубов,љубота е вечна, а тебе,тебе утре ќе те нема....

 

[џимеј]

Некако бев исцрпен од еден крајно невообичаен ден. Низ колку планини од тага поминав та толку да се изморам. 1, 2, 3 и секоја секунда врвеше како 24 часа.
Јас на едниот крај на клупата, таа на другиот. Како да не сме се запознале никогаш. Само ќе се насмевнев, ќе кажев нешто и повторно ќе се свртев. А таа си тераше инает. Гордо го следеше секој мој чекор и одмавнуваше со главата. Беше и таа на работ да се насмевне, ама препотентноста и' удираше в мозок(ако воопшто го имаше, немав време да заклучам). Ако беше некоја караница, сигурно сакав да ја ублажам малце со моите зафрканции кои беа на ниво на некоја си глупост. А таа уште беше негативна.
+ и - = -
Гледајќи ја така сфатив нешто што досега не го пронајдов по статус волшебно во животов. Додека таа го ослободи своето его и се приближи кон мене, се погледнав себеси како најсреќниот човек на планетава. Сфатив дека да имаш една девојка покрај тебе е добра работа, но уште подобро е ако имаш девојка - спортистка. Во текот на целиот сончев ден беше онака силно, цврсто расположена, човек да помисли дека игра подобро дури и од врвна класа фудбалери. И првата помисла е - ах оваа си го згрешила хобито.
Но зошто пробав, сега знам. Никогаш нема да зажалам. Ако преку ден беше лудо расположена, навечер, дотерана беше најпрекрасното суштество што сум го видел некогаш. Онака стоеше пред мене. А после седевме на клупа.
Ме полуди.

 

[Сатори]

Насмевка

Никогаш не било лесно да се биде таму, да се преживее тука, но сите мои ѕвезди секогаш на крајот завршуваат во твоите раце, не можам да живеам без тебе, ти секогаш ми носиш насмевка.
Секоја моја боја си игра со твоите тонови додека те чувствувам како ми го галиш грбот и некако убаво е кога заедно бришеме прав од стари книги, твои, мои, најмногу наши.Ги сруши сите мои ѕидови и сите мои заштити, ранливо твоја, моја насмевка.
Здрвено седам во ќошот на собата, без умор и со многу луцидност ги претварам ноктите во розови игли за да можам да се движам со нив по подот, доаѓам до локвата вода и целата моја љубов е прелеана во твојот стомак и нема потреба од прашања, ќе спиеме во круната на локвата вода со насмевка.
Ти секогаш ме правиш, среќна!

 

[Paranoik]

Сонцето беше одамна зајдено. Таа полека и мрзоволно чекореше по сувата улица, враќајќи се накај дома.Тежината на топлиот воздух како да ги блокираше нејзините мисли, па таа само чекореше, со полузатворени очи, и не размислуваше за ништо. Изгледаше како да не оди никаде, како само да талка, и да не се грижи за тоа каде, кога или како ќе стигне. Но сепак...Застана пред големата железна врата, а таа како и секогаш, закрцка гласно, по малку страшно, како веќе да и беше мачна нејзината функција. "Морам да сторам нешто за ова", по којзнае кој пат помисли девојката.Продолжи низ дворот осветлен само од полната месечина, а под нејзините нозе ја почувствува тревата, веќе нарасната, сува и безживотна. “Утре...” Низ кожената торба се обидуваше да ги најде клучевите, но изгледаше како внатре да има се друго, освен тоа што и треба. Уморна, го вклучи прекинувачот од надворешното светло и седна на прагот. Дури сега забележа дека светлото не работи, погледна нагоре и виде дека светилката е скршена. Низ воздишка, продолжи да ги бара клучевите, но допирот на стаклен предмет и го одвлече вниманието. Стаклена солза, обесена на синџирче, како изгребама, заблеска на месечината. “Зарам уште си тука?” Ги најде клучевите, без да ја отклучи кафената врата, ја отвори, и безживотно полази кон внатрешноста на нејзиниот дом. Го вклучи светлото и ја забележа својата мачка, која тромаво се движеше накај неа. Сигурно ќе трчаше од среќа, но иако од зелените очи се уште и искреа живот, годините веќе и тежеа. Почна да го милува своето тело од нозете на девојката. “Ееј, ми недостигаше...” Ја крена мачката во своите раце и влезе во спалната. Мрачната есенска атмосфера која веќе долго владееше во собата, како да ја докрајчи. Беспомошно падна на подоот, ја стави дланката под својот образ, а мачката и се стутка во скутот. Ја почувствува дланката мокра од солзи, и потона. Веројатно од замор, не сонуваше ништо, или барем тоа беа нејзините први мисли, кога се разбуди уште пред зори. “Или можеби поради празнина”, се насмеа горчливо. “Добро утро, таго.” Стана, ги запали свеќите и го започна својот вообичаен, кратот ритуал, за кој веруваше дека ја заштитува и ја зајакнува нејзината аура. Исцртувајќи свети ѕвезди во воздухот, шепотејќи имиња на духови и ангели, беше свесна дека нејзината состојба не е сјајна, но да не го правеше тоа, знаеше дека сигурно ќе беше исчезната. Цврсто веруваше дека она што го прави ја одржува во живот, иако не беше најсигурна дека и е потребен. ”Амин.” Ги изгаси свеќите и го отвори прозорецот, а во собата навлезе утринскиот воздух. Додека и ја разбиструваше главата, се сврте околу себе. “Ова не е спална соба. Ова е соба на тажни спомени.” Се присети на ланчето од претходната вечер, го извади од торбата и посегна под креветот. Од таму извади дрвено ковчеже. Пребарувајчи низ сликите, драгите предмети и неколку испишани листови, ја пронајде неговата слика. На неа го прикачи синџирчето со солзата. Пред многу години се заколна дека тој ќе биде последниот човек за кој ќе почуствува нешто. И така некако излезе, а таа не беше сигурна дали затоа што се зарече, или било тоа судбина. По неговото заминување, неговиот нов свет како да се вгнезди во нејзиното срце, во нејзиното цело постоење, па од тој момент во неа постојано се бореа почетокот и крајот, смеата и плачот, не дозволувајќи му едниот на другиот да победи. Така таа секогаш беше негде на половината, без можност да ги доживее убавините или ужасите на едниот, или другиот свет. Гледајќи ја неговата слика, пред очите и поминаа слики од вечерта кога тој замина. Се беше толку јасно. Улицата, неговото тело, угаснатите очи, секоја капка крв. Ја врати сликата на нејзиното место и ги избриша солзите. Излезе од собата, му стави јадење на животното, и зема нешто за себе. Веќе не и беше важно ни што јаде. Јадеше само за да преживее. Додека незаинтересирано џвакаше, размислуваше за себе, за својот дом, работата, иднината. И беше јасно дека околу неа се е толку несредено, хаотично, но едноставно не можеше поинаку. Знаеше дека треба да преземе нешто, да се подобри, да ја отфрли наметката од мизеријата која можеби цел живот го прекрива нејзиното тело, но едноставно не можеше. Само не беше сигурна дали е поради тоа што е навистина немоќна, или пак поради некоја навика... Како да и станало удобно во прегратките на рамнодушноста. “Вака сум заштитена”, си мислеше таа. Но посака да се развика најгласно што може, да вика додека не го изгуби гласот... “Не можам. Секогаш не можам. Ништо не можам. Изморена сум. Од се.” Телефонот ѕвонеше, а таа уште не преслечена од претходниот ден, ја зеде мачката и излезе во дворот. Се потпре на ѕидот, и погледна во руменото небо, низ кое сонцето само што не се пробило. Ги затвори очите, но не почубствува ништо. Изразот на нејзиното лице остана непроменет. Само и се чинеше дека ќе заплаче, но некако немаше сила ни за тоа. Магијата на сликата која ја гледаше пред себе не ја допре нејзината душа, изгубена помеѓу депресијата и убавината на денот. Го прекри своето лице и почна да ја кубе својата коса. Во истиот момент престана, влезе дома, ја зеде кожената торба, ја заклучи вратата од куќата и се упати кон излезот. “Како и да е.” Зад неа остануваше животинчето кое љубопитно гледаше дали неговата сопственичка ќе се врати или ќе замине. Тревата покоја чекореше девојката се уште беше ненавадена, свената, исушена. Големата врата повторно закрцка гласно, тешко, некако болно. “Ах, подоцна...” ... Подоцна?[FONT=&quot][/FONT]

 

[Medea]

Приказна

Статусите од секогаш ми биле незначајно значајни. И ме болело што е така. Не знам по која основа луѓето се сместуваат во некој од социјалните ќошеви. Тоест знам, ама еве, додека го читате текстов, имајте на ум дека не сакам да знам, и го пишувам клот, идеалистички, со розе очила и приоѓајќи му на светот невино, како Ева пред да се забатали со тоа јаболкото. Вчера набљудував што се случува отаде моите шизичко лоши завеси. Смена на време, сезонско трчкарање по јакни, мрзнати лица и куп лисја кои молчаливо ја чекаат својата смрт. Заокружена блага депресија. Дома парното фучи и ми зборува...Топло ти е... Тргни ги нозете од мене... Топло ти е... Тргни ми ја пајажината...
И од никаде нигде, загледувам книжно ќесе како танцува и прави лупинзи низ отворената магла од мисли пред мене. Во неа нема апсолутно ништо. И по неа се разџавкува едно грдо, шугаво кутре, со сјај во очите. По него одат две Ромки, со куп шишиња наредени во трициклената смешна количка и како чистачи на паразитските болки на Скопје, пушат цигара и ревносно викаат по малите деца, кои како пропаднати во бунар, скокаат во контејнерот, небаре е Дизнилед. Да, тоа е нивниот Дизниленд, само што искрено смрди. И од таму вадејќи шише од сок кој никогаш не го пробале, прават низа на еден свој работен ден....
Се слуша песна, ама како да не можам да ја разберам доволно добро. Ах..Тоа е соседот Киро.. Свири на шупелка, ја растегнува Учи ме мајко, карај ме... И на ѕидовите се лепи истата таа ќеса со Апсолутното Ништо, водич на оваа замрсена социјална галаксија.
Излегува некој од влезот. Дедо и две внучиња...Облечени красно, меко и топло, мирисаат на дом, на Ленор и на соба во која мебелот има шарки како на сон во каталог. Девојченцето, со шал замотан околу цела глава, сака да потрча кон улицата.
-Немој, дедино. Седи тука. -со мил глас дедото го прекори девојченцето.
Постарото внуче, некои 8 години можеби, уважено ги држи ќесињата ѓубре, и му ги подава на дедото. Овој шумно стрчува кон контејнерот каде што Ромчињата весело збираа хартија и пластика, ја фрла целата таа отпадна материја а внучињата смело навиваат: ДЕДО, ДЕДО, ДЕДО!!!!
Како да фрла ѓуле на Олимпијада. Едното Ромче фаќа во кесите, наоѓа детска продупчена ракавица и со смеа во чиста положба, задоволно ја става на валканото раче и пропејува....
Шупелката и оној топол стан на Киро се ништо во споредба со оваа радост.

 

[Nemiseverue]

Празноумие. Каков прекрасен збор, би сакал да можам издржано да го напишам како дел од мене. Да се чувствувам така, да се чувствувам моќен и силен, способен да го сменам светот, да знам дека токму јас ја знам тајната, а сите други се слепи и не сфаќаат... тогаш со задоволство би пришол и на сите би им објаснил како не знаат а јас сум тука да ги научам.
Question everything, every time, and every fucking one - реков еднаш. Според самата реченица, не знам ни сам дали сум во право, но по тоа се познаваат оние кои сакаат да го видат светот во подобро светло и оние кои вратите на пеколот и рајот не им се важни, тие имаат своја порта, своја куќа за која веруваат дека е вистинска. Тие не се двигатели, ниту работат во корист на светот, ниту знаат нешто за поголемата вистина, тие се снаодливи конзументи на медот на оваа земја, обични глисти закачени за човечката утроба кои живеат без да се поместат ни микрометар а сепак горди затоа што едноставно постојат. Жалосна слика за човек, комплексно суштество кое се смета себе си за врв на еволуцијата.
Be yourself, not a serf to an elf - е продолжението на мојата мисла. Не се каам за ништо во животот. Не тагувам за пропуштени шанси, за загубни луѓе, за пропаднати пријателства. Жалам, за потенцијалите кои секојдневно ги гледам околу себе а пропаѓаат. Ги влечат кутри души, збир на месо и коски кои својата немоќ да бидат нешто големо ја исполнуваат преку туѓи очи. Тие се мајстори на занаетот, тие продаваат и кечап на дама во бели ракавици, тие контролираат со туѓите глави како да се стадо овци. Не ми е жал за болната иднина која ги очекува, жал ми е за пропаднатиот потенцијал на “туѓите очи“. Некои од нив имаат сила да го направат од гнасно буниште прекрасен парк, а сепак, го одбираат патот кој ќе ги одведе во пропаст, додека за сето време ќе бидат убедени дека чекорат кон славата и големината на Господ... Господ како етикета за врв, а ни самите не се свесни дека врв нема, дека Господ не пости како лик, дека нема победник, нема успех, нема најдобар и најлош. Но, знам, ќе го сфатат тоа еден ден, сигурен сум повеќе од сознанието за својата смрт, но страв ми е дека кога тој ден ќе дојде, веќе патот за назад нема да постои, кога ќе се свртат назад, ќе има голема карпа опкружена со бездна. Јас ќе бидам зад карпата, мачејќи се да ги вратам тие туѓи очи во реалноста, а тие ќе стојат од другата страна и само ќе можат да начујат нешто во ветрот, некој чуден одзвук налик на пролетен развигор, кој всушност ќе биде мојот немоќен глас како пробива бариери и оди против природата, но не може да помине.

 

[ada]

Ослободена е од полови, верски, национални, статусни и било какви други предрасуди. Расположена е за секој. Целосно му се посветува на твоето тело. Умее да ти влезе под кожа, да се всели во секоја твоја клетка и да ти го смени целиот живот.
Парите, или било што материјално, не ја интересираат. Те работи од чисто задоволство.
Не, таа не е олицетворение на совршената промискуитетна љубовница. Таа е наградата која ја добиваш, ако Животот ти го сврти Тркалото на Болестите и истото застане кај полето Канцер.
Мајка ми е еден од добитниците.

Статистиката не известува за бројот на болни, гладни, изнемоштени, напуштени, силувани, малтретирани, убиени и на други начини онесреќени деца и возрасни (обично во оние “борбени” денови...Ден за борба против насислтвото...Ден за борба против сидата...Ден за борба против експлоатацијата...). Конкретни бројки кои те повикуваат, на соодветниот “анти-ден”, да се запрашаш. Па, ако си во категоријата на безбедни, а сепак допрени, ќе најдеш мир во разни одговри од типот: Она што не ме убива, ме прави посилен...Секое зло за некое добро...Радувај се на малите нешта во животот...Гледај на светлата страна од нештата... и така натаму и наваму.
Но...сепак има но...Кога директно ќе станеш дел од одредена “состојба”, дознаваш дека нештата те осакатуваат, а на крајот и убиваат...дека секое зло нема антипод во доброто...дека малите нешта се лишени од светлост и дека нечиј живот има само мрачни страни. И што сега?
Веројатно, мелодраматика и патетика.
Да, така би го класифицирала туѓиот очај. Но, ова е мој очај. И да не се осуди било кој да рече дека е напумпан, лигав, ефтин. НЕ Е!
Реален е луѓе мои. Болот можам да го допрам со прстите.

Кога се родив, ми ја исекоа папочната врвца, за да ме одделат од неа.
За надомест добив живот со неа.
Сега болеста сака да ме оддели повторно, корнејќи ми го срцево од градите.
И ми возвраќа со можен живот без неа. Со смрт.
А, како гратис поетска иронија доаѓа и сознанието дека постојано ги бркав од себе луѓето кои ме сакаа. За сега очајнички да трчам по единствената која вистински ја сакав и повредував, повредував, повредував.

И конечно ништо друго не е важно. Ништо не е важно, не. Состојбата за која испив толку кутии со антидепресиви и толку шишиња со алкохол, сега ми дојде без ниедно апче, без ниедна голтка. Еве ја тука во грлото, во коските. Меле се во мене.

I held out my hands into the light and I watched it die,
I know that I was part to blame.
My god, my time to die.
Never want to spend my life alone

I’m alone, now I…
Now I turn to face the cold.

She'll come back to me
She'll come back to me
All alone in this misery.
Mum, please come back to me!!!

 

[FrEaKy GiRL]

Авантура помешана со љубов​

Сонцето нежно го бакна небото и излезе од планините, а неколку часа подоцна таа се разбуди , полна со елан, поздравувајќи го новото утро со радост во срцето. Имаше и зошто да биде радосна... беше договорена со нејзиното друштво да оди на Водно. А меѓу нив беше и тој... Тој, кој што со еден поглед ја освои... Беа другари, а сепак таа чувствуваше нешто повеќе од другарство...нешто возвишено, свето, убаво...Чувствуваше љубов...или можеби само симпатија? Ни самата не знаеше... Беше премногу збунета тие денови... А што е всушност љубовта ако не другарство зафатено од пожар? Таа и нејзините другарки пристигнаа на договореното место, чекајќи ги другите да пристигнат! Одеднаш се појави тој... Срцето и затрепери... Се поздравија... Кога нивните образи се споија, таа повторно го почувствува она убаво чувство во стомакот што некои го споредуваат со летање на пеперутки! Почнаа да се искачуваат... Таа и нејзините другарки заостанаа по патот...задлабочени во разговорот, уморни од напорната угорница и препечени на сонцето, не ни приметија дека другите се многу пред нив се додека на крај не ги изгубија од вид... Кога стигнаа до Средно Водно, се најдоа со останатите и седнаа на една клупа... нејзиниот поглед цело време „леташе“ накај него... Но чудното беше што таа примети дека неговиот „лета“ накај неа... Додека бараа друго место за починка, таа беше цело време со него, разговарајќи и шегувајќи се... Времето поминуваше, а нејзиното срце се побрзо чукаше... Часовникот велеше дека се приближува времето кога треба да се вратат назад... Тргнаа... Но решија да не го слушаат времето, и да уживаат во убавиот ден... Наместо по патеката за назад, тие најдоа поинтересно патче и по него тргнаа.... Се беше нормално се додека еден нејзин другар не најде пештера... Таа обожаваше авантури... Сакаше да отиде до пештерата, иако таа беше подалеку, и стрмни патчиња водеа до неа... Но одлуката ја донесе кога една нејзина другарка и рече дека не може да отиде до пештерата бидејќи патот е претежок... Обожаваше предизвици, а ова го сфати како еден интересен предизвик. Сакаше да докаже дека е храбра и да им ја „плесне“ вистината во лице на оние што не и веруваа... Другарот кој ја виде пештерата рече дека ќе оди со неа и праша дали некој друг сака да дојде со нив... Прв се пријави тој... Нејзиното срце повторно зачука посилно од вообичаено... Потоа им се приклучија уште една другарка и другар...и... тргнаа во освојувањето на пештерата... Откако ја освоија решија да не одат по патот на кој ги чекаа другите другари , туку по уште потежок пат кој воопшто не личеше на пат... полн со дрвја и огромни камења... Тоа беше почетокот на досега невидена авантура... нешто од што адреналинот на сите им се покачи... Се беше неизвесно...патот стрмен, падни-стани...Беше возбудливо...Таа и тој цело време, дали случајно или намерно, заостануваа зад другите... разговараа, се смееа, се сопнуваа, стануваа... Нивните погледи цело време се среќаваа, а нивните раце „случајно“ се допираа... Кога тој ќе се сопнеше, таа му помагаше да стане, а исто и тој на неа... Но нејзиното срце ќе експлодираше од возбуда кога таа ненадејно се сопна од камењата и падна, односно се потпре на него... го гушна околу вратот... и останаа во таа положба цела минута, не поместувајќи се... се додека таа не се освести што направи... и се тргна настрана, по малку засрамена... Продолжија... Ги стигнаа другите, но сепак од време навреме заостануваа... и цело време беа заедно, одејќи еден по друг... Таа беше презбунета... Откако се симнаа, отидоа сите заедно на сладолед... Судбината одлучи таа да седне до него... и повторно истата приказна... срцето трепереше, погледите се сретнуваа, допирите продолжуваа... Се додека времето овојпат навистина ги претрка и реши да ги испрати дома... На заминување нивните погледи повторно се сретнаа, а нејзиното срце зачука посилно од било кој друг пат... иако пробување да биде ладнокрвна...не успевање во тоа... Откако се врати дома, тој не и излегуваше од мислите... Тој ден таа доживеа невидена авантура... возбудливо симнување по падините на Водно измешано со љубов... Продолжи да си споменува за сите оние „случајни“ погледи и допири со него, копнеејќи за следната нивна заедничка авантура, се додека не заспа од умор, со насмевка на нејзиното лице...

 

[burn84]

Безмилосно огледало

Пораснав и јас
Со магија, без моќ
Со страст но без никаква визија
Другарчињата станаа колеги
Девојчињата станаа девојки/жени
Но јас останав немилосрден кон своето тело
Желбата се претвори во сон
Но вистината е дека се помалку сонувам
Но и помалку спијам
Повеќе пушам, неконтролирано дишам
Се повеќе бегам од секојдневието
Бегам во некои темни готски замоци
Веќе...не знам ни каде е тоа место
Утре, нема да знам кој сум јас
Се кријам позади харизматична маска

...денеска половина од денот не се криев зад неа...чуството беше необјасниво